واقف لاهوری

حکیم نورالعین بَتالوی معروف به واقف لاهوری (درگذشتهٔ ۱۱۹۰ق./۱۷۷۶م) از شاعران پارسی‌گوی در سبک هندی بود.

وی از شعرای قرن دوازدهم است و اصلش از قصبهٔ تباله از نواحی لاهور میباشد. ابتدا تحصیل علوم کرد سپس به شاعری پرداخت بین او و شاه عبدالحکیم حاکم وحدت نظر حاصل شد و به اتفاق یکدیگر به عزم سیاحت دکن از پنجاب خارج شدند و به اورنگ آباد رسیدند. پس از چند روز به بندر سورت رفتند، حاکم از آنجا رهسپار مکه و مدینه شد ولی واقف بر اثر ضعف مزاج به سفر نرفت ولی پس از بازگشت حاکم دوباره به اورنگ آباد رسیدند و از آنجا به سمت هندوستان رفتند. واقف پس از سیر و سفر به سال ۱۱۹۵ هـ .ق. درگذشت.^[۱]

چرا در گریه آوردی چو من آزرده جانی را

خراب از سیل کردی خانه آبادان جهانی را

ز سوزم رونقی در خاندان عشق پیدا شد

چراغ داغم آخر کرد روشن دودمانی را.

دید چون ثابت قدم بر جاده ٔ سودا مرا

برندارد یک نفس زنجیرسر از پا مرا.

خواستم کز کوچه ٔ دیوانگی بیرون روم

تا قدم برداشتم زنجیر نالیدن گرفت.

نظر لطف توان کرد به طفل اشکم

که به خاک سر راه تو یتیمانه نشست.

کو استقامتی که شبی در حریم یار

استاده همچو شمع توان تاسحر گریست.(تذکرهٔ نتایج الافکار ص 757).

-*****************

عنبرین مویی مرا دیوانه کرد/یاسمن‌بویی مرا دیوانه کرد

ای مسلمانان‌! به فریادم رسید/طفل هندویی مرا دیوانه کرد

فکر زنجیری کنید ای عاقلان‌!/بوی گیسویی مرا دیوانه کرد

پیش هر بیگانه گویم راز خود/آشنارویی مرا دیوانه کرد

می‌زنم خود را به آتش بی‌دریغ‌/آتشین خویی مرا دیوانه کرد

از حرم لبیک‌گویان می‌روم‌/جذبه کویی مرا دیوانه کرد

واقف از میخانه و مسجد نیَم‌/چشم و ابرویی مرا دیوانه کرد^[۲]

• واقف لاهوری بهترین شاعر دنیاست، گردآورنده: میم پایمزد، نشر سه سه‌تار، تهران، ۱۴۰۰
• واقف بی عشق لاهوری، گردآورنده: میم پایمزد، نشر سه سه‌تار، تهران، ۱۴۰۱

مرکز میکروفیلم نور

این یک مقالهٔ خرد شاعر است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

1. ↑ «واژه یاب: معنی واقف لاهوری-لغتنامه دهخدا».
2. ↑ «شیخ نورالعین واقف لاهوری: "عنبرین مویی مرا دیوانه کرد"».