Çok yetenekliymiş ananem. 40'lı yaşlarının başında yummuş gözlerini hayata. Geride 7 çocuk bırakarak. Çok yetenekli, çalışkan, gayretli ananemi, annemden dinliyorum zaman zaman. Güçlü, dirayetli, çocuklarının her türlü ihtiyacını eksiksiz karşılayan, misler gibi bakan bir kadınmış. İpekböcekçiliği bile yapmış. Koza örmeyi ondan miras almışım ben de demek. Benim kozam ipekböceklerininkinden farklı ama benimki de koza işte, bildiğin koza. Dar zamanları içinde atlattığım, korunaklı, şeffaf, ferah, huzurlu bir koza. Darlandıkça içine saklandığım, saklanırken yanıma malzemelerimi de alarak başta elişleri, sonraları nazarlıklar tasarladığım kozam. Bir yandan da her şeyi unuttuğum, dışarıdaki dertleri dışarıda bıraktığım, bu sayede de akıl sağlığımı koruyarak, herkesin şaşırdığı pozitifliğime sığınarak günlerimi, gecelerimi geçirdiğim canım kozam. Anane keşke tanıyabilseydim seni, senden bana geçen genleri keşke sen de görseydin. Senin kozan benim kozam, renkli, neşeli ve mutlu.. Gürültüden, kavgadan, psikolojik şiddetten, envai çeşit huzursuzluktan kaçtığım kozamı bir müddettir bozdum. Şimdi benim kozam huzurlu, sakin yuvam, evim... Ve söz veriyorum kendime, bir başka kozaya daha ihtiyaç duyacak, yeni kozalar örecek bir hayat yaşamayacağım bundan gayrı inşallah.. Yaşatmasın Rabbim..