Przejdź do zawartości

17 Pułk Artylerii Ciężkiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
17 pułk artylerii ciężkiej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1920

Rozformowanie

1920

Tradycje
Kontynuacja

„pokojowy” 2 pac

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Dyslokacja

Poznań

Rodzaj wojsk

artyleria

Podległość

17 Brygada Artylerii

17 pułk artylerii ciężkiej (17 pac) – oddział artylerii ciężkiej Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Wiosną 1919 przystąpiono do formowania brygad artylerii dla dywizji piechoty. Brygada składała się z dowództwa, pułku artylerii polowej i pułku artylerii ciężkiej (dywizjon trzybateryjny). Drugi dywizjon pułku artylerii ciężkiej przeznaczony był do rezerwy artylerii Naczelnego Dowództwa[1].

Formowanie i działania I dywizjonu

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1919 sformowana została 1 bateria1 pułku artylerii ciężkiej wielkopolskiej ppor. Jana Chylewskiego. W czerwcu ppor. Zawitaj sformował 7 baterię, a w końcu czerwca 8 baterię pod dowództwem por. Kapsy[2].

Pierwsza weszła do walki 1 bateria. Walczyła z Niemcami o Szubin, a następnie w rejonie Nakła. 3 lutego bateria zniszczyła pociąg pancerny, a następnie wspierała piechotę podczas odpierania ofensywy niemieckiej na Kcynię[3]. W kolejnych dniach ponownie działa pod Nakłem, a potem w rejonie Kołaczkowa, Gołańczy, Rybowa, Połajewa, Gerabic, Przybychowa, Bukowca i Ryczywołu[4]. 24 czerwca została przewieziona do Małopolski Wschodniej na front przeciwukraiński. Tu wzięła udział w ofensywie polskiej walcząc pod Biłką, Janczynem i Husiatynem. W sierpniu wróciła do Poznania[5][6].

W tym samym czasie 7 bateria ppor. Zawitaja została przeniesiona 19 czerwca 1919 do Inowrocławia[7]. W listopadzie przerzucono ją w rejon Międzychodu. W styczniu 1920 bateria uczestniczyła w zajmowaniu terenów przyznanych Polsce na mocy traktatu wersalskiego. 8 bateria po wyruszeniu na front działała w rejonie Chrośnicy oraz uczestniczyła w zajmowaniu Zbąszynia[8].

W styczniu 1920 7. i 8 baterie przybyły do Poznania, gdzie zostały przemianowane na 2. i 3 baterie 17 pułku artylerii ciężkiej. W skład I/17 pac włączono także, będącą już na froncie wschodnim, 1 baterię. W końcu kwietnia I/17 pac dołączył do walczącej na froncie przeciwbolszewickim 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. Wspierał ją podczas polskiej kontrofensywy nad Berezyną[6]. 4 lipca rozpoczęła się wielka ofensywa wojsk Frontu Zachodniego Michaiła Tuchaczewskiego. Dywizjon rozpoczął działania opóźniające. Straty w koniach spowodowały, że baterie pozostawały za piechotą[6]. 16 lipca wyczerpany i samotnie maszerujący ku Lidzie oddział dotarł w rejon Gieranon. Tu dywizjon został otoczony i utracił wszystkie działa. Części żołnierzy wyrwała się z okrążenia i dotarła do Ros. Stąd niedobitki I/17 pac przewieziono koleją do Leszna[8][9]. Po reorganizacji pododdział przemianowany został na 17 dywizjon artylerii ciężkiej. W listopadzie 1921 zmienił powtórnie nazwę na II/7 dac[8]. W kwietniu 19 dywizjon wszedł w skład nowo formowanego pokojowego 2 pułku artylerii ciężkiej jako jego III dywizjon i 30 lipca przybył do swojego nowego garnizonu w Chełmie[10][11].

Żołnierze pułku/dywizjonu

[edytuj | edytuj kod]
Obsada personalna pułku[12]
Stanowisko Stopień, imię i nazwisko Czasokres
dowódca I dywizjonu por. Marciniak był IV 1920
dowódca 1 baterii ppor. Jan Chylewski I 1919
dowódca 2 baterii ppor. Zawitaj VI 1919
dowódca 3 baterii por. Zygmunt Kapsa VI 1919
oficer dywizjonu ppor. Edelmann był VII 1920

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]