თენგიზ აბულაძე

სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ აბულაძე.

თენგიზ აბულაძე
თენგიზ აბულაძე
დაბადების თარიღი	31 იანვარი, 1924 ქუთაისი, საქართველოს სსრ, სსრკ
გარდაცვალების თარიღი	6 მარტი, 1994 (70 წლის) თბილისი, საქართველო
ეროვნება	ქართველი
მოქალაქეობა	სსრკ →  საქართველო
პროფესია	რეჟისორი, სცენარისტი, თეატრალური პედაგოგი
ჯილდოები

თენგიზ ევგენის ძე აბულაძე (დ. 31 იანვარი, 1924, ქუთაისი — გ. 6 მარტი, 1994, თბილისი) — ქართველი კონორეჟისორი. საქართველოს სსრ სახალხო არტისტი (1967), დაღესტნის ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე (1972), სსრკ სახალხო არტისტი (1980). 1992-1994 წლებში იყო საქართველოს მე-3 მოწვევის პარლამენტის წევრი პარტიული სიით, საარჩევნო ბლოკი „მშვიდობა“.

1943–1946 სწავლობდა საქართველოს რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო თეატრალური ინსტიტუტის სარეჟისორო ფაკულტეტზე. 1953 წელს დაამთავრა საკავშირო კინემატოგრაფიის სახელმწიფო ინსტიტუტის სარეჟისორო ფაკულტეტი (სერგეი იუტკევიჩის სახელოსნო). აბულაძის სადიპლომო ნამუშევარია კინონარკვევი „დიმიტრი არაყიშვილი“.

თენგიზ აბულაძეს შემოქმედების ადრეულ წლებში კინორეჟისორ რევაზ ჩხეიძესთან ერთად გადაღებული აქვს დოკუმენტური ფილმები „ჩვენი სასახლე“ (1953), „ქართული ხალხური ცეკვის სახელმწიფო ანსამბლი“ (1954) და მხატვრული ფილმი „მაგდანას ლურჯა“ ( ეკატერინე გაბაშვილის მოთხრობის მიხედვით, 1955; ბოლო ფილმისთვის მიღებული აქვს მთავარი პრიზი „ოქროს შტო“ კანის IX საერთაშორისო კინოფესტივალზე და პირველი პრემია ედინბურგის X საერთაშორისო კინოფესტივალზე, ორივე 1956).

აბულაძის პირველი დამოუკიდებელი ფილმია „სხვისი შვილები“ (1958; საპატიო დიპლომი ტაშკენტის აზიისა და აფრიკის ქვეყნების საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1958; ფინეთის ჟურნალისტთა და კინემატოგრაფისტთა კავშირების დიპლომები ჰელსინკის საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1959; დიპლომი ლონდონის პრემირებული ფილმების საერთაშორისო კინოფესტივალზე და II პრემია „ვერცხლის ნეადა“ პორეტა-ტერმის საერთაშორისო კინოფესტივალზე, ორივე 1960; პრემია თეირანის საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1965); ფილმში დიდი ოსტატობითაა გამოკვეთილი პერსონაჟთა ცხოვრებისეული ხასიათები.

ფილმი „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონი“ (ნოდარ დუმბაძის მიხედვით, 1962; პირველი ხარისხის დიპლომი ბრატისლავის საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1964) ჟანრით ტრაგიკომედიაა, სადაც ხალასი და ჯანმრთელი იუმორი შეზავებულია დრამატულ მოვლენებთან. ხაზგასმულია ადამიანის ადგილი, როლი, მოვალეობა ქვეყნისა და ხალხის წინაშე. ფილმში მკვეთრად გამოჩნდა რეჟისორის მხატვრულ-პლასტიკური აზროვნება, მოვლენათა ღრმა და, ამასთან, ლაკონიური გადმოცემის უნარი, სახეთა დამაჯერებლობა.

1967 წელს აბულაძემ შექმნა ტრილოგიის პირველი ფილმი „ვედრება“ (ვაჟა-ფშაველას ნაწარმოებთა მიხედვით; მთავარი პრემია „გრან-პრი“ სან-რემოს საავტორო ფილმების XVII საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1974), სადაც გადმოცემულია სიკეთისა და ბოროტების, სიყვარულისა და სიძულვილის ბრძოლა ღრმა ფილოსოფიურ ჭრილში, დასმულია სიკვდილ-სიცოცხლის პრობლემები. ფილმისთვის დამახასია��ებელია მაღალი გამომსახველობითი კულტურა. რეჟისორმა მკვეთრი პლასტიკური ხერხებით გამოკვეთა და აჩვენა მოვლენებისადმი მისეული მიდგომა, ადამიანებისადმი კეთილი დამოკიდებულება, დახვეწილი რეჟისორული გააზრება და მხატვრული ხედვა.

1976 შექმნა ტრილოგიის მეორე ფილმი „ნატვრის ხე“ (გიორგი ლეონიძის მოთხრობების მიხედვით; მთავარი პრიზი და დიპლომი რიგის X საკავშირო კინოფესტივალზე, 1977; ჟიურის სპეციალური პრიზი „ოქროს ჯიხვი“ საუკეთესო რეჟისურისათვის თეირანის VI საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1977); ჩეხოსლოვაკია-სსრკ მეგობრობის საზოგადოების პრემია, პრიზი კარლოვი-ვარის XXI საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1978; პრემია დონატელოს „დავითი“ იტალიაში საერთაშორისო კონკურსზე, 1979; რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო პრემია, 1979; კინოპრესის საერთაშორისო ფედერაციის პრემია „ფიპრესი“ კაბურში რომანტიკული ფილმების I საერთაშორისო კინოფესტივალზე, 1983).

ტრილოგიის ბოლო ფილმია „მონანიება“ (1984; კანის მე-40 საერთაშორისო კინოფესტივალის სამი პრიზი: მთავარი ჟიურის სპრეციალური პრიზი, კათოლიკური ეკლესიის ჟიურის პრიზი ჰუმანიზმისათვის და კინოპრესის საერთაშორისო ფედერაციის პრემია „ფიპრესი“; პრიზები ჩიკაგოსა და ჰეუგესუნის საერთაშორისო კინოფესტივალზე, ყველა 1987; იტალიის კინემატოგფისტთა ეროვნული ასოციის პრემია საუკეთესო საზღვარგარეთული ფილმისათვის, 1988). ფილმმა ერთხელ კიდევ წარმოაჩინა აბულაძის მსოფლმხედველობა, მისი უდიდესი პასუხისმგებლობის გრძნობა საზოგადოების წინაშე, რეჟისორის დახვეწილი მხატვრული აზროვნება, მოვლენების ზუსტად და მხატვრულ სახეებში გადმოცემის უნარი (ტრილოგიისათვის აბულაძეს 1988 ლენინური პრემია მიანიჭა).

„მონანიების“ შემდეგ თენგიზ აბულაძემ ახალ ფილმზე დაიწყო ფიქრი, რომელიც ნანა ჯანელიძის თქმით, ილიას მკვლელობით უნდა დაწყებულიყო და გალაკტიონის თვითმკვლელობით დასრულებულიყო.

სხვა ფილმები: „სვანური ჩანახატები“ (1965), „სამკაული ჩემი სატრფოსათვის“ (1971), „მუზეუმი ღია ცის ქვეშ“ („დაღესტანი“, ტელეფილმი, 1972).

თენგიზ აბულაძე არის კანის IX (1956 წ) და XXXX (1987) საერთაშორისო კინოფესტივალების პირველი პრემის, მთავარი დიდი და ფიპრესის პრიზების მფლობელი, პორტა — ტერმას (იტალია) მეორე პრემიის (1960) მფლობელი, იტალიის IX საერთაშორისო კინოფესტივალის მთავარი პრიზის (1989) მფლობელი, სან-რემოს (იტალია) საავტორო ფილმების XVII საერთაშორისო კინოფესტივალის გრან–პრის მფლობელი (1974) ბრატისლავას პირველი ხარისხის (1964), ედინბერგის (1956), ლონდონის (1960), ტაშკენტის (1958) ჰელსინკის (1956) საერთაშორისო კინოფესტივალების დიპლომების მფლობელი. რიგის X საკავშირო კინოფესტივალის მთავარი პრიზისა და დიპლომის (1977) მფლობელი. თეირანის VI საერთაშურისო კინოფესტივალის პრიზის ოქროს „ფრთოსანი ჯიხვი“-ს, (1977) მფლობელი, კინოხელოვნებაში ღვაწლისათვის (თბილისი) „ოქროს არწივი“-ს (1993) და კაბურგის (საფრანგეთი) რომანტიკული ფილმების I საერთაშორისო კინოფესტივალების პრიზის (1983) მფლობელი, ჩიკაგოს XXII საერთაშორისო კინოფესტივალის სპეციალური პრიზის (1987) მფლობელი. შოთა რუსთაველის სახელობის პრემიის ლაურეატი (1979), არჩეული იყო საქართველოს უმაღლესი საბჭოს: IX, X, XI და XV მოწვევის დეპუტატად, საქართველოს პირველი მოწვევის პარლამენტის წევრად (1992) დაჯილდოებულია ღირსების (1994) და საპატიო ნიშნის (1966) ორდენებით, შრომის წითელი დროშის ორი ორდენით (1971 , 1976), ივანე ჯავახიშვილის (1986) და „თავდადებული შრომისათვის“ (1976) მედლებით.

• გიგა ლორთქიფანიძე: „მონანიება“ უბრწყინვალესი ფილმია, მაგრამ მის ასეთ წარმატებაში კონიუნქტურამაც ითამაშა როლი. ეს იყო მოწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნა, ამის გაბედვა მხოლოდ თენგიზ აბულაძეს შეეძლო. მე მახსოვს ის ამბავი, როდესაც თენგიზმა „მონანიების“ სცენარი ედუარდ შევარდნაძეს მისცა წასაკითხად. ჩვენ განებივრებულები ვიყავით, რომ ედუარდი პასუხს ორ-სამ დღეში გვაძლევდა, როცა რაღაცის გადარჩენა იყო საჭირო, ან ფული გვჭირდებოდა რამის გასაკეთებლად. გავიდა ორი თვე და პასუხი არ ისმის. თენგიზმა რეზო ჩხეიძეს უთხრა: მე მგონი, ედუარდს უჭირს გადაწყვეტა, შეუძლებელია, ამ ფილმის გადაღება და უხერხულ მდგომარეობაში ნუ ჩავაყენებთ. ვეტყვი, რომ მე სხვა თემაც მაქვსო. რეზო დაეთანხმა. დაურეკა მთავრობის ტელეფონით და გადასცა თენგიზის ნათქვამი. მან მეორე დღესვე დაგვიბარა და იქ უთხრა ედუარდმა: მე წავიკითხე, ეს გენიალური სცენარი, მაგრამ უნდა მოვიფიქროთ, როგორ მოვიქცეთ. მოსკოვი ამას არ მიიღებს, არც კინოკომიტეტი, არც ტელევიზია. ამიტომ, ასეთი რამ მოვიფიქრე, აქაურ ტელევიზიას გადავაღებინოთ, მაგრამ სცენარი არავის წააკითხოთო. „მონანიების“ ბედი შევარდნაძემ გადაწყვიტა. ამიტომ, თენგიზს თავი მოვალედ მიაჩნდა, მხარში ამოსდგომოდა ედუარდს. უკვე ავადმყოფი, ძალიან გამხდარი და შეცვლილი მოდიოდა პარლამენტის სხდომებზე, ბოლომდე იჯდა და ამით გამოხატავდა მადლიერებას შევარდნაძის მიმართ.
• აი რას იხსენებს რეჟისორის მეუღლე მზია მახვილაძე: „მაგდანას ლურჯას“ დაბრკოლება შეხვდა, ფილმის ჩამორთმევა უნდოდათ, მაგრამ მერე დიდი წარმატება მოჰყვა და ცუდის გახსენება აღარ მინდა. რიყეზე ბაზრის ეპიზოდს იღებდნენ და მე და მამაჩემი წავედით სანახავად. გაოცდა მამაჩემი, ეს რამხელა შრომა ყოფილაო და მას შემდეგ, ყოველ დილით 6 საათზე დგებოდა და თავისი ხელით უმზადებდა საუზმეს: იმდენს შრომობს, ყველა მხარში უნდა ამოვუდგეთო. „მაგდანას ლურჯა“ კანის ფესტივალზე დილით აჩვენეს, მაგრამ ისეთი ინტერესი გამოიწვია, რომ საღამოსაც გაიმეორეს. ფილმის წარმატებას ჩვენთან ერთგვარი გაკვირვება მოჰყვა. კონსტანტინე გამსახურდიამ მწარედ იხუმრა: ევროპაში ვირებით გავედითო. რეზოს და თენგიზს კანში გამარჯვების შემდეგ ბევრი მოტრფიალე გაუჩნდა. ახლა „სხვის შვილებზე“ რომ ვფიქრობ, მიკვირს, რა არის იმ ფილმში ისეთი, რომ გაეკრიტიკებინათ, მაგრამ ბრძოლით მოუხდა ამ სურათს გატანა. „მე, ბებია, ილიკო და ილარიონსაც“ გამოუჩნდნენ კრიტიკოსები, რატომ გურიაში არ არის გადაღებულიო. თენგიზი იმდენად დიდ ყურადღებას აქცევდა სახვით გადაწყვეტას, რომ ხელი შეუშალა გურიის სიმწვანემ.

2015 წელს რეჟისორის საიუბილეოდ ახალი წიგნი — „თენგიზ აბულაძე, ანარეკლები“ დაიბეჭდა.ამ გამოცემის ღირსება ის არის, რომ მასში თავმოყრილია სხვადასხვა ადამიანთა მოგონებები და კიდევ, ფოტომასალა, რომელიც უნიკალურია და ყველას დააინტერესებს. მისი შემდგენლები არიან: ნანა ჯანელიძე და ნინო ნატროშვილი, ხოლო დიზაინერები — ნინო აბულაძე და ზურაბ მიქელაძე. წიგნის გამოცემაში განსაკუთრებული წვლილი „საქართველოს კინემატოგრაფიის ეროვნულმა ცენტრმა“ შეიტანა.

„გადავწყვიტეთ, მისი ანარეკლი მოგვეძებნა მათში, ვისთანაც მეგობრობდა და მუშაობდა“, — წერს ნანა ჯანელიძე წინასიტყვაობაში, საიდანაც ვიგებთ, რომ წიგნზე მუშაობა 1994 წელს, თენგიზ აბულაძის გარდაცვალების შემდეგ დაუწყიათ.

ნანა ჯანელიძის გარდა, გამოცემაში შესულია: გუგული მგელაძის, რობერტ სტურუას, ნანი ჩიქვინიძის, ციცინო ციციშვილის, სერგო ორჯონიკიძის, მანანა აბაზაძის, გია ჭუბაბრიას, გივი გიგაურის, ნოდარ გაბუნიას, გია ბადრიძის, რეზო კვესელავას, ალექსანდე ანტიპენკოს, გულიკო ომაძის, ზურაბ ინაშვილის, ოთარ მეღვინეთუხუცესის, კახი კავსაძის, ნათია ამირეჯიბის, თამაზ ჭილაძის, ავთო მახარაძის, მიხეილ აგრანოვიჩის, სოსო ცისკარიშვილის, ედუარდ შევარდნაძის, ელემ კლიმოვის, ანდრეი სმირნოვის, სოფიკო ჭიაურელის და სხვათა მოგონებები.

აბულაძის რეჟისორული მოღვაწეობით ახალი ეტაპი დაიწყო ქართულ კინემატოგრაფიაში. იგი საკუთარი სტილისა და ხელნაწერის, მაღალი რანგის ხელოვანია, რომელსაც მყარი მხატვრული პრინციპები, მაღალი ზნეობრიობა საშუალებას აძლევს მოვლენები, ფაქტები, საგნები ასახოს ეპოქის შესაფერის მხატვრულ დონეზე. აბულაძე 1974-იდან პედაგოგიურ მოღვაწეობას ეწეოდა საქართველოს რუსთაველის სახელობის სახელმწიფო თეატრალურ ინსტიტუტში, ამავე წლიდან იგი კინოსტუდია „ქართული ფილმის“ პირველი შემოქმედებითი გაერთიანების სამხატვრო ხელმძღვანელია, 1976-იდან კი — საქართველოს კინემატოგრაფისტთა კავშირის გამგეობის მდივანი. დაჯილდოებულია შრომის წითელი დროშისა და „საპატიო ნიშნის“ ორდენებითთ.

დაკრძალულია მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა დიდუბის პანთეონში.

• „მაგდანას ლურჯა“ (1955) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი რეზო ჩხეიძესთან ერთად
• „სხვისი შვილები“ (1958) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი
• „მე, ბებია,ილიკო და ილარიონი“ (1962) — დამდგმელი რეჟისორი
• „ვედრება“ (1967) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი
• „სამკაული ჩემი სატრფოსათვის“ (1972) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი
• „ნატვრის ხე“ (1977) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი
• „მონანიება“ (1986) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი

• „ჩვენი სასახლე“ (1953) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი რეზო ჩხეიძესთან ერთად
• „ქართული ცეკვის სახელმწიფო ანსამბლი“ (1954) — დამდგმელი რეჟისორი რეზო ჩხეიძესთან ერთად
• „დიმიტრი არაყიშვილი“ (1955) — სცენარისტი, დამდგმელი რეჟისორი
• „სვანური ჩანახატები“ (1965) — რეჟისორი
• „მუზეუმი ღია ცის ქვეშ“ (1972) — ტელერეჟისორი

• თენგიზ აბულაძე — საქართველოს ბიოგრაფიული ლექსიკონი
• თენგიზ აბულაძე [დაარქივებული] — ეროვნული ფილმოგრაფია
• თენგიზ აბულაძე კინოფილმების ინტერნეტ-მონაცემთა ბაზაში
• თენგიზ აბულაძე დაარქივებული 2019-10-14 საიტზე Wayback Machine. — Teatri.ge
• თენგიზ აბულაძე დაარქივებული 2019-10-14 საიტზე Wayback Machine. — შოთა რუსთაველის თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტის საიტზე
• თენგიზ აბულაძე — საქართველოს პარლამენტის ოფიციალური საიტი

ხ • გ • რ საქართველოს მე-3 მოწვევის პარლამენტის წევრები ბლოკი „მშვიდობა“ ასლან აბაშიძე თენგიზ აბულაძე ირაკლი ანდრიაძე რუსუდან ბერიძე ♀ ჯემალ ბერიძე მანანა გიგინეიშვილი ♀ ვახტანგ გოგუაძე ალექსანდრე გუგუნავა როსტომ დოლიძე ომარ ელოშვილი გოდერძი ველიჯანაშვილი მურთაზ ზანკალიანი ოთარ ზუხბაია ნუგზარ კობერიძე თეიმურაზ კოპალეიშვილი ოთარ ლითანიშვილი როინ ლიპარტელიანი გიგა ლორთქიფანიძე ვიქტორ ლორთქიფანიძე გურამ მამულია ავთანდილ მარგიანი თემურ მდინარაძე რომან მიმინოშვილი თეიმურაზ ჟორჟოლიანი თემურ ჟორჟოლიანი მამული ჟღენტი სერგო რუხაძე ამირან ტაკიძე ნოდარ ქარცივაძე ვახტანგ ყოლბაია ლუიზა შაკიაშვილი ♀ ედუარდ შევარდნაძე ჯანსუღ ჩარკვიანი ზურაბ წერეთელი გიორგი წულაია იოსებ ხარატიშვილი რამაზ ხიზანიშვილი რევაზ ჯაფარიძე ალექსანდრე ჯიბლაძე ეროვნულ-დემოკრატიული პარტია გივი აბალაკი ვახტანგ ასათიანი ივანე გიორგაძე ნიკოლოზ გონაშვილი ნოდარ ვეფხვაძე გიორგი ზუმბაძე ნესტან კირთაძე ♀ გიორგი კობახიძე დავით მელიქიშვილი ოთარ მელქაძე ირინა სარიშვილი ♀ როსტომ სხირტლაძე ვახტანგ ტალახაძე თორნიკე ფიფია ირაკლი ქადაგიშვილი გურამ ჩახვაძე დავით ჭელიძე ვანო ხუხუნაიშვილი მიხეილ ჯიბუტი ალექსანდრე ჯიქია ბლოკი „11 ოქტომბერი“ დავით ბერძენიშვილი აკაკი ბობოხიძე თამაზ გამყრელიძე ზურაბ გოგია რომან გოცირიძე თამაზ დიასამიძე კობა კიკაბიძე პაატა კოღუაშვილი ადა მარშანია ♀ ლევან მესხი ნოდარ ნათაძე ფრიდონ საყვარელიძე ირაკლი შენგელაია ზურაბ შენგელია გია ცუცხვაშვილი ვახტანგ ძაბირაძე ივლიანე ხაინდრავა ვახტანგ ხმალაძე ბლოკი „ერთობა“ ზურაბ ანდრიაძე კოტე გაბაშვილი ნოდარ გიორგაძე ვასილ გოცირიძე ნანა დევდარიანი ♀ სანდრო კავსაძე გენო კალანდია ნუგზარ მიხანაშვილი დავით პაიჭაძე გია ჟორჟოლიანი მარკ რივკინი კონსტანტინე სალია ლანა ღოღობერიძე ♀ გიორგი შაიშმელაშვილი ელდარ შენგელაია გია ციხისთავი რეზო ჭეიშვილი ბლოკი „ქარტია 91“ მალხაზ დვალიშვილი თენგიზ დიხამინჯია მალხაზ კვანჭილაშვილი გელა კობერიძე ანდრო ლოლაძე გივი ლომინაძე ირაკლი მელაშვილი თედო პაატაშვილი რამაზ საყვარელიძე მერაბ ურიდია ბესარიონ ფაჩუაშვილი რევაზ შავიშვილი საქართველოს მწვანეთა პარტია რევაზ ადამია გიორგი ბარამიძე დავით ბაშალეიშვილი გიორგი გაჩეჩილაძე ელგუჯა გვაზავა გრიგოლ თუმანიშვილი ბორის ლომსაძე როზა ლორთქიფანიძე ♀ ლევან მამალაძე პეტრე მამრაძე ზურაბ ნოღაიდელი ზურაბ ჟვანია საქართველოს დემოკრატიული პარტია ჯემალ ადამია მალხაზ ბარამიძე რობინზონ კალაძე დავით კოვზირიძე მერაბ მეტრეველი გურამ უსტიაშვილი გელა ქვლივიძე ქართლოს ღარიბაშვილი ვაჟა ხაჭაპურიძე სოციალისტური პარტია დემურ ბახტაძე შალვა ბერიანიძე გურამ ბერიშვილი ალექსანდრე ბერიძე აკაკი ბრეგაძე პანტელეიმონ გიორგაძე გურამ მუჩაიძე ვახტანგ რჩეულიშვილი ზურაბ ქველაძე წმინდა ილია მართლის საზოგადოება ვალერიან ვაშაკიძე ბორის კაკუბავა კახაბერ კახაძე რაულ კუპრავა გელა ნიკოლაიშვილი გურამ ყორანაშვილი თამარ ჩხეიძე ♀ ნიკოლოზ ჭავჭავაძე ქართველ ტრადიციონალისტთა კავშირი აკაკი ასათიანი თეიმურაზ ბასილია გაიოზ კორძაძე გურამ სანადირაძე ასლან ფაღავა გერმანე ფაცაცია გურამ შელია პაატა ჩხეიძე „მერაბ კოსტავას საზოგადოება“ ვაჟა ადამია ზურაბ დგებუაძე ნუგზარ კვაჭაძე დავით კუპრეიშვილი თამაზ ობგაძე შოთა ძაგნიძე გია ხავთასი ეროვნული დამუკიდებლობის პარტია ირაკლი წერეთელი ვასილ ხომერიკი სოციალური სამართლის კავშირი გივი იორამაშვილი არჩილ იოსელიანი მეგობრობის და სამართლიანობი��� პარტია ლედი თირქია ♀ ჯიმშერ ციციშვილი ბლოკი „ეროვნული თანხმობა“ ვალერიან ადვაძე ჭაბუა ამირეჯიბი სხვა პარტიები თენგიზ გელოვანი ნონა კენჭუაშვილი ♀ აპოლონ კოზმანაშვილი ზურაბ მურვანიძე ამირან ნადარაია მიხეილ ნანეიშვილი ზაზა სიხარულიძე თეიმურაზ სუმბათაშვილი ლევან ფრუიძე დავით ქადაგიძე ანზორ ჩარქსელიანი გიორგი ჭინჭარაული გრიგოლ ჯოჯუა მაჟორიტარები ინგუშა აბესაძე ფერდინანდ ალეხსანიანი ტახირ არველაძე ვალერი ასათიანი გიორგი ახმეტელი ჯემალ აჯიაშვილი ვლადიმერ ბალაშვილი ივანე ბალიაშვილი ვახტანგ ბეგიაშვილი კონსტანტინე ბერიძე თენგიზ ბუაჩიძე ვასილ ბუზალაძე თენგიზ გაზდელიანი ავთანდილ გელაძე ვაჟა გელაძე გურამ გეწაძე მიხეილ გვერდწითელი გელა გოდერძიშვილი ჯემალ გორგოძე ბაკურ გულუა ავთანდილ დოლმაზაშვილი ზაზა ენუქიძე ლევან ვარდოსანიძე ანზორ თავართქილაძე ვაჟა იაკობიძე დავით ინჯია ჯაბა იოსელიანი ნუგზარ კაკიაშვილი თენგიზ კალანდაძე შალვა კეკელია ვალერი კვარაცხელია გიორგი კიკნაძე ანზორ კილაძე თენგიზ კიტოვანი ალექსი კობაიძე ოთარ კოხია ნოდარ კოხრეიძე ჯუმბერ კურტანიძე ნიკოლოზ ლეკიშვილი გივი ლობჟანიძე მიხეილ მანძულაშვილი სოსო მახალდიანი თეიმურაზ მგელიაშვილი სოსო მეგუთნიშვილი რომან მელია ზურაბ მელქაძე ვახტანგ მუსელიანი მიხეილ მჭედლიძე ნუგზარ ნადარაია თამაზ ნადარეიშვილი შალვა ნათელაშვილი ბადრი ნაკაშიძე ვაჟა ოთარაშვილი მურმან ომანიძე იზა ორჯონიკიძე ♀ ჯუმბერ პატიაშვილი ჯემალ საჯაია თენგიზ სიგუა ზორა სნხჩიანი ავთანდილ ტყებუჩავა ოთარ ფაცაცია არნოლდ ფენდერავა ამირან ქაშაკაშვილი მერაბ ქაჯაია ჟიული შარტავა თეიმურაზ შაშიაშვილი მურთაზ ჩაკვეტაძე დიმიტრი ჩიტლოვი მიხეილ ჩხენკელი დავით ცივაძე ლია ცინდელიანი ♀ თამაზ ცინცაძე ტარიელ ციხელაშვილი გიორგი წითლანაძე მევლუდ წიკლაური ანზორ წოწონავა ვალერი ჭანტურია ივერი ჭელიძე გივი ხვედელიძე გიორგი ხიდაშელი ბეჟან ხურციძე ომარ ხუციშვილი ნიაზ ჯეირანაშვილი