Miropol

Miropol
Миропіль
	; Pałac Czapskich
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	żytomierski
Rejon	żytomierski
Wysokość	243 m n.p.m.
Populacja (2001); • liczba ludności	; 5435
Nr kierunkowy	+380 4146
Kod pocztowy	13033-13036
	Położenie na mapie obwodu żytomierskiego Miropol
	Położenie na mapie Ukrainy Miropol
	50°06′27″N 27°42′21″E/50,107500 27,705833
	Multimedia w Wikimedia Commons

Miropol (ukr. Миропіль, Myropil) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie żytomierskim, w rejonie żytomierskim.

Znajduje tu się stacja kolejowa Miropol, położona na linii Koziatyn – Berdyczów – Szepetówka.

Historia

Prywatne miasto szlacheckie, położone w województwie kijowskim, w 1739 roku należało do klucza Cudnów Lubomirskich^[2].

Dawny majątek Mariana Hutten-Czapskiego, powstańca, autora Historii konia, który wybudował pałac w stylu włoskim z czteroboczną wieżą i blankami. Przy pałacu mieściła się stadnina koni ras angielskiej i arabskiej^[3].

16–17 maja 1863 roku – miejsce bitwy w czasie powstania styczniowego.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w sierpniu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. W lutym 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali w okolicy pałacu^[4].

Do 2020 w rejonie romanowskim.

Przypisy

↑ Liczby ludności miejscowości obwodu żytomierskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
↑ Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581-1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 439.
↑ Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 19281, s. 76.
↑ Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1524 .

Linki zewnętrzne

Miropol (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 496 .
Miropol na stronie Rady Najwyższej Ukrainy

[spis-1] Liczby ludności miejscowości obwodu żytomierskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).

[2] Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581-1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 439.

[Memento2-3] Antoni Urbański: Podzwonne na zgliszczach Litwy i Rusi, (II cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 19281, s. 76.

[4] Geoffrey P.G.P. Megargee Geoffrey P.G.P. (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1524 .

[1]