Karl Ferdinand Braun

Karl Ferdinand Braun

Biografía
Nacemento	6 de xuño de 1850 Fulda (Confederación Xermánica)
Morte	20 de abril de 1918 (67 anos) Nova York, Estados Unidos de América
Lugar de sepultura	Alter Dompfarrlicher Friedhof (en)
Catedrático
Datos persoais
Residencia	Alemaña
Educación	Universidade Humboldt de Berlín - Doutor en filosofía (–1872) Universidade Philipps de Marburgo Universidade de Estrasburgo
Director de tese	August Kundt (pt) e Georg Hermann Quincke (pt)
Actividade
Campo de traballo	Física
Lugar de traballo	Tubinga Marburgo
Ocupación	físico, inventor, profesor universitario
Empregador	Universidade de Tubinga Universidade de Karlsruhe (pt) Universidade Philipps de Marburgo Universidade de Würzburg
Membro de	Academia Prusiana das Ciencias
Alumnos	Leonid Mandelstam (pt) e Jonathan Zenneck (pt)
Obra
Doutorando	Leonid Mandelstam (pt) , Richard Gans (pt) , Godfrey Thomson (pt) , Godfrey Thomson (pt) e Alois Wuest (en)
Familia
Cónxuxe	Amélie Bühler
Irmáns	Philipp Braun Wunibald Braun
Premios
(1909)  Premio Nobel de Física  doutor honoris causa da Universidade Técnica de Viena
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Браун Карл Фердинанд) Obálky knih, Physicists: Biographical Dictionary (en) , (p.45)

Karl Ferdinand Braun, nado en Fulda, Alemaña, o 6 de xuño de 1850 e finado en Nova York o 20 de abril de 1918, foi un físico, inventor e profesor universitario alemán galardoado co Premio Nobel de Física en 1909.

Estudou na Universidade de Marburgo e doutorouse en 1872 pola Universidade de Berlín. Foi profesor nas universidades de Marburgo, Estrasburgo, Karlsruhe e Tubinga. Chegou a ser director do Instituto de Física da Universidade de Estrasburgo en 1895.

En 1874, Braun observou que certos cristais semicondutores actuaban como rectificadores, convertendo a corrente alterna en continua, permitindo o paso da corrente nunha soa dirección. Debido a este descubrimento, inventou o receptor de radio de transistores a finais do século XIX.

En 1897 construíu o primeiro tubo de raios catódicos que utilizou para desenvolver o primeiro osciloscopio adaptando os raios catódicos, de tal de maneira que o chorro de electróns do tubo se dirixa cara a unha pantalla fluorescente por medio de campos magnéticos xerados pola corrente alterna. Desde 1898 tamén traballou na telegrafía sen fíos, inventando o rectificador de cristal. Guglielmo Marconi admitiu tomar prestada" a patente de Braun.

En 1909 recibiu o Premio Nobel de Física, xunto con Marconi, polas súas contribucións ao desenvolvemento da telegrafía sen fíos e especialmente polas melloras técnicas introducidas no sistema de transmisión (circuítos resonantes magnéticamente axustados).

Braun foi aos Estados Unidos ao comezo da primeira guerra mundial para axudar a defender a estación alemá de telegrafía sen fíos de Sayville dos ataques da British Marconi Corporation. Morreu na súa casa de Brooklyn antes do final da guerra en 1918.

• Páxina web do Instituto Nobel, Premio Nobel de Física 1909 (en inglés)