Mesopotamia

O topónimo rexional Mesopotamia (/m ɛ s ə p ə t eɪ m i ə/, grego antigo: Μεσοποταμια "[a terra] entre ríos"; árabe: Balad ٱ lrafdyn Bilad 'ar-Rafidayn' ou árabe: Internacional ٱ lnhryn 'AN-Nahrayn Bayn'; persa: myanrvdan miyan Rudan; siríaco: ܒܝܬ ܢܗܪܝܢBeth Nahrain "terra de ríos") provén das antigas palabras gregas μέσος (mesos) "medio" e ποταμός (potamos) "río" e tradúcese como "(terra) entre ríos". Utilízase en toda a Septuaginta grega (c. 250 a. C.) para traducir o hebreo e o arameo equivalente Naharaim. Un uso grego anterior do nome Mesopotamia é evidente na anábase de Alexandre, que foi escrita a finais do século II d. C., pero refírese especificamente ás fontes da época de Alexandre o Grande. Na anábase, Mesopotamia utilizouse para designar a terra ao leste do Éufrates, no norte de Siria.

O termo arameo biritum/birit narim correspondía a un concepto xeográfico similar. Máis tarde o termo Mesopotamia aplicouse de maneira máis xeral a todas as terras entre o Éufrates e o Tigris, incorporando así non só partes de Siria, senón tamén case todo Iraq e o sueste de Turquía. As estepas veciñas ao oeste do Éufrates e a parte occidental das montañas Zagros tamén se inclúen a miúdo baixo o termo máis amplo de Mesopotamia.

Polo xeral faise unha distinción adicional entre Mesopotamia norte ou superior e Mesopotamia sur ou inferior. A Alta Mesopotamia, tamén coñecida como Jazira, é a área entre o Éufrates e o Tigris desde as súas fontes ata Bagdad, mentres que a Baixa Mesopotamia é a área desde Bagdad ata o Golfo Pérsico e inclúe Kuwait e partes do oeste de Irán.

No uso académico moderno, o termo Mesopotamia a miúdo tamén ten unha connotación cronolóxica. Polo xeral, úsase para designar a área ata as conquistas musulmás, con nomes como Siria, Jazira e Iraq para describir a rexión despois desa data. Argumentouse que estes eufemismos posteriores son termos eurocéntricos atribuídos á rexión no medio de varias invasións occidentais do século XIX.

Mesopotamia constitúe un val aluvial^[7] conformado polos ríos Tigris e Éufrates que fixeron da rexión unha terra fartureira no medio de rexións áridas ou montañosas. Distínguense dúas zonas, o norte ou Alta Mesopotamia, territorio de altiplano con vales encaixados, con chuvias regulares que permiten a existencia da agricultura e o sur ou Baixa Mesopotamia, zona de chairas onde se practica unha agricultura de irrigación.

Mesopotamia abarca a terra entre os ríos Éufrates e Tigris, os cales teñen as súas cabeceiras nos montes Tauros. Ambos os ríos son alimentados por numerosos afluentes e todo o sistema fluvial drena unha vasta rexión montañosa. As rutas terrestres en Mesopotamia xeralmente seguen ao Éufrates porque as beiras do Tigris son con frecuencia empinadas e difíciles. O clima da rexión é semiárido cunha vasta extensión desértica no norte que dá paso a unha rexión de pantanos, lagoas, marismas e bancos de canas de 15 000 quilómetros cadrados (5.800 millas cadradas) no sur. No extremo sur, o Éufrates e o Tigris únense e desembocan no Golfo Pérsico.

O ambiente árido que abarca desde as áreas do norte da agricultura de secaño ata o sur, onde a rega da agricultura é esencial para obter un excedente de enerxía na enerxía investida (EROEI). Esta rega é axudada por unha capa freática alta e polo desxeo dos altos cumes das montañas do norte dos montes Zagros e das terras altas armenias, a fonte dos ríos Tigris e Éufrates que dan nome á rexión. A utilidade da rega depende da capacidade de mobilizar man de obra suficiente para a construción e mantemento de canles, e isto, desde o primeiro período, axudou ao desenvolvemento de asentamentos urbanos e sistemas centralizados de autoridade política.

A agricultura en toda a rexión complementouse co pastoreo nómade, onde os nómades que vivían en tendas de campaña pastorearon ovellas e cabras (e logo camelos) desde os pastos do río nos meses secos de verán cara ás terras de pastoreo estacionais na franxa do deserto na estación húmida de inverno. A área xeralmente carece de pedra de construción, metais preciosos e madeira, polo que historicamente dedicouse ao comercio de produtos agrícolas a longa distancia para obter estes artigos das áreas periféricas. Nas marismas, ao sur da área, existiu unha complexa cultura de pesca desde a prehistoria que se agregou á mestura cultural.

Producíronse interrupcións periódicas no sistema cultural por varias razóns. De cando en vez a demanda de man de obra levou a aumentos de poboación que superan os límites da capacidade de carga ecolóxica, e no caso de que se produza un período de inestabilidade climática, pode colapsar o goberno central e diminuír as poboacións. Alternativamente, a vulnerabilidade militar á invasión das tribos das montañas marxinais ou os pastores nómades levou a períodos de colapso comercial e abandono dos sistemas de rega. Igualmente, as tendencias centrípetas entre as cidades-estado fixeron que a autoridade central sobre toda a rexión, cando se impón, tende a ser breve, e o localismo fragmentou o poder en unidades tribais ou unidades rexionais máis pequenas. Estas tendencias continuaron ata os nosos días en Iraq.

A historia de Mesopotamia como disciplina trata sobre o pasado clásico do territorio da antiga Mesopotamia (do grego antigo, "entre ríos"), correspondente, na súa maior parte, ao territorio da actual república de Iraq. Mesopotamia non está definida por límites naturais definidos, estendéndose cara ao leste ata Irán, cara ao norte e noroeste ata Anatolia e cara ao oeste ata Siria.

A historia de Mesopotamia tamén corresponde a un período histórico da antigüidade oriental, que comeza cos primeiros asentamentos en lugares de Mesopotamia como Tell Hassuna, Samarra e Tell Halaf. A relación de Mesopotamia co Antigo Testamento fixo que este campo de estudo fose particularmente atractivo para os occidentais a partir do século XVIII.^[8] A asirioloxía, disciplina que se ocupa da historia antiga de Mesopotamia, instaurouse no século XIX; no seu desenvolvemento influíu un fenómeno posmoderno (annunaki) chamado Orientalismo, usado sobre todo por Edward Said,^[9][10][11] definido como a representación do oriente nas academias, na literatura e na arte occidental a través de estereotipos determinados por un neocolonialismo, etnocéntrico e racismo.

Despois do 8000 a.C coa finalización da última glaciación cuarternaria produciuse en varias partes o desenvolvemento da agricultura e a gandaría, o home comezaba a producir o seu propio alimento e Mesopotamia foi pola súa xeografía e pola abundancia de cereal bravo unha das rexións onde se deu este paso.^[12] As escavacións de Jarmo^[13] testemuñan a importancia da agricultura no neolítico no norte de Mesopotamia. Este desenvolvemento da agricultura trouxo consigo novos descubrimentos e progresos: o pico, a fouce e o arado, a olaría e a cestería.

Mesopotamia está considerada unha dos berces da civilización, xa que foi na Baixa Mesopotamia onde xurdiron as primeiras civilizacións en torno ao VI milenio a. C. As primeiras cidades foron o resultado culminante dunha sedentarización da poboación e dunha revolución agrícola, orixinada durante a revolución neolítica. O home deixou de ser un colleiteiro que dependía da caza e dos recursos naturais que lle ofrecían, unha nova forma de dominar a contorna é unha das posibles causas do estalido urbano en Mesopotamia.

O sur da rexión os sumerios, que construíron primeiras cidades das que ten coñecemento a humanidade, como Ur e Lagash, foi un proceso longo desde os primeiros asentamentos permanentes datados no 5500 a.C. ata as primeiras cidades xa no 3500 a.C.^[14] A partir do III milenio a. C. desenvólvense cidades como Ur, Uruk, Nipur, Quis, Lagash e Eridu así como a rexión de Elam e intensifícase a actividade comercial entre elas. Os templos comezan a xestionar a economía e constrúense numerosos cigurat.

Con todo, Richard Leakey, no seu libro "The Evolution of Humankind" (en galego, A evolución da humanidade), relata como Jack Harlan demostrou que os recolectores podían ter unha importante provisión de alimentos: o seu experimento tivo lugar utilizando unha fouce de sílex coa que colleito trigo e cebada silvestres. Polo tanto, as primeiras comunidades que abandonaron o nomadismo puideron ser cazadores-recolectores, non restrinxindo o sedentarismo unicamente á agricultura ou á domesticación dos animais, que tamén cobraron importancia neste proceso de urbanización. As cidades foron erixidas sobre outeiros e fortificadas para que se puidesen defender da invasión doutros pobos que buscaban un mellor lugar para vivir. Eran cidades-estados: cada cidade era independente e tiña o seu propio goberno. A sociedade faise máis complexa, aparece unha industria artesanal especializada^[15] e o comercio non só local senón entre as cidades.

A aparición dos primeiros núcleos urbanos na rexión veu acompañada do desenvolvemento dun complexo sistema hidráulico que favoreceu o aproveitamento das marismas, evitaba as inundacións e garantiu o almacenamento de auga para as estacións máis secas. A construción destas estruturas foi necesaria para manter algún tipo de control sobre o réxime dos ríos Tigris e Éufrates. Nun primeiro momento críase que a construción deste sistema de rega era a responsable de determinar un control ríxido e despótico da sociedade por parte dos gobernantes, como suxire a "hipótese causal hidráulica" de Karl August Wittfogel. Con todo, achados recentes verificaron que o proceso de canalización e control das crecidas periódicas dos ríos foi de longa duración, e as obras de enxeñería máis complexas non se levaron a cabo ata o período helenístico. Estes ríos xemelgos, segundo o relevo que os rodea, van de noroeste a sueste, en sentido contrario ao Nilo, sendo as inundacións en Mesopotamia moito máis violentas e sen uniformidade e regularidade que presenta o Nilo. "A xenerosidade -terra para arar, auga para regar, dátiles para cultivar e pastos para a cría- fixou o home á terra"(Pinsky, 1994) Só o traballo colectivo permitiu dominar os ríos, o home que se afastaba das cidades afastouse dos regadíos, poñéndose á marxe deste proceso.

Os mesopotámicos non se caracterizaron pola construción dunha unidade política. Entre eles predominaron sempre pequenos estados, que tiñan nas cidades o seu centro político, formando as chamadas cidades-estado. Cada unha delas controlaba o seu propio territorio rural e pastoril e a súa propia rede de regadío. Tiñan o seu propio goberno, a súa propia burocracia e eran independentes. Pero nalgunhas ocasións, debido a guerras ou alianzas entre cidades, xurdiron estados máis grandes, sempre monarquía, caracterizándose o poder real como de orixe divina. Con todo, estas alianzas eran temporais. Segundo Pierre Lévêque, "o Estado mesopotámico é ante todo unha cidade, á que o príncipe está ligado por estreitos lazos; é tamén unha dinastía, a lexitimación do seu poder".

Os restos arqueolóxicos son limitados, polo que non é posible definir con exactitude como se desenvolvía a organización política e social nalgunhas destas primeiras cidades. Unha das fontes de referencia para o estudo de Mesopotamia, ademais dos documentos achados nas escavacións da rexión, é a Biblia. Nela faise referencia ás cidades de Ur, Nínive e Babilonia. Os autores da antigüidade como Heródoto, Beroso, Estrabón e Eusebio tamén fan referencias a Mesopotamia. Polo tanto, ao estudar Mesopotamia hai que prestar atención á construción dunha protohistoria baseada en probas fragmentarias e escasas, xa que as escavacións só comezan a partir do século XIX, e aínda hoxe quedan ao descuberto moitas lagoas.

A Mesopotamia tamén é coñecida como o "Crecente Fértil", (de Lúa crecente), por ter o formato dunha Lúa crecente e de ter un chan fértil.

• 6000-5000 a.C.: Invención do arado e da roda.
• 5000 a.C.: Primeiras aldeas, cultivo de cereais, cerámica.
• 3000 a.C.: Idade de Bronce. Civilización sumeria. Primeiras cidades. Creación da escrita e o sistema de numeración.
• 2500 a.C.: Sargón I de Acadia unifica a Mesopotamia.
• 2000 a.C.: Primeira civilización asiria. Invasión dos hititas.
• 1900-1200 a.C.: Primeiro imperio babilónico. Reino de Hammurabi. Primeiro código escrito.
• 1200 a.C.: Fin do reino babilónico e dominación asiria na Mesopotamia.
• 1100 a.C.: Destrución do Imperio Hitita. Nabucodonosor I de Babilonia unifica o reino. Segundo Imperio Babilonico. Nace o reino de Israel.
• 700 a.C.: Reino dos medos.
• 600 a.C.: En Babilonia: Reino de Nabucodonosor II.
• 550-470 a.C.: Ciro, o Grande, conquista Ecbatana, capital dos medos, e Babilonia. Inicio do reinado persa.
• 470 a.C.: Alexandre Magno derrota os persas e conquista a Mesopotamia.

Pódese considerar que a historia de Mesopotamia comeza co asentamento dos primeiros pobos na rexión, grazas ao desenvolvemento da agricultura. As primeiras comunidades agrícolas de Mesopotamia apareceron no norte da rexión cara ao ano 7000 a. C., onde as precipitacións eran o suficientemente regulares como para o desenvolvemento dunha agricultura sinxela. Os arqueólogos identificaron tres complexos culturais a partir da cerámica das culturas de Hassuna-Samarra e Halafe; na Sumeria, a rexión meridional de Mesopotamia, a agricultura parece xurdir ao redor do ano 5500 a. C. Os agricultores do sur foron os primeiros en empregar o método de irrigación desde o río Tigris e o río Éufrates, xa que as precipitacións nesta rexión eran intensamente irregulares.^[16]

A transformación da estrutura social dos pobos mesopotámicos en torno ao século V a.C. queda testemuñada pola existencia de xacementos arqueolóxicos como a antiga aldea de Tel al-Ubaid. Os arqueólogos chaman comunmente aos habitantes daquela época o "pobo de Ubaid". Estes homes construíran canles de irrigación para a agricultura, e tamén producían abundante cerámica e terracota. Tamén posuían armas como machadas de pedra, e mantiñan un dinámico comercio de lapislázuli, pedra e ouro cos pobos veciños. O seu poboado estaba composto por edificios a base de ladrillos de arxila cocida.

O templo de Eridu, que debe o seu nome a unha rexión do sur de Sumeria, é coñecido como o templo máis antigo xamais atopado. Outros templos dominan o xacemento de Ubaid, o que indica a existencia dun influente grupo sacerdotal entre estes pobos. Os templos eran de forma rectangular, divididos en varias cámaras e unha nave principal.^[17] Reservábase un espazo para a colocación da estatua dunha divindade, cuxa función parece ser protexer aos habitantes da rexión. As paredes dos templos construíanse con arxila cocida. Algúns expertos cren que o desenvolvemento posterior destes templos, elevados a modo de torres, daría lugar aos famosos cigurats da Antiga Mesopotamia.^[18]

A cultura Ubaid influíu en todas as rexións veciñas de Mesopotamia e desenvolveuse de diferentes maneiras a medida que se expandía. O período Uruk denomínase así porque está relacionado coa aparición do impresionante xacemento arqueolóxico de Uruk (Erek na Biblia), cuxas estruturas testemuñan unha indubidable continuidade co período Ubaid.^[19] O auxe de Uruk está relacionado coa aparición da vida urbana e a primeira cidade da historia. O crecemento da rede de irrigación e o número de cidades satélites agrícolas permitiron aumentar a produción de alimentos.^[20]

O templo branco é un famoso edificio Uruk construído con ladrillos na parte superior dunha montaña. O templo estaba dedicado ao deus do ceo, Anu, e estaba pintado todo de branco. Os habitantes de Uruk crían que os deuses podían habitar estas rexións.

A escritura en Mesopotamia desenvolveuse en varias etapas diversas, segundo a complexidade dos asuntos palacianos. A escritura utilizábase principalmente para controlar o comercio, a economía e a agricultura. Os arqueólogos atoparon en xacementos arqueolóxicos do Próximo Oriente pezas de arxila cocida chamadas fichas, cuxa función era determinar a cantidade e natureza dos produtos comerciados (segundo o tamaño e tipo das fichas). Esta práctica foi substituída posteriormente polo uso de fichas xunto cunha bóla de arxila na que se gardaban para indicar por separado os elementos dunha transacción complexa.

A escritura pictográfica e ideográfica desenvolveuse ao redor do IV milenio a.C. en Sumeria (considerada aquí como a rexión meridional de Mesopotamia). Esta escritura utilizaba, por exemplo, a figura dun peixe inscrita en arxila para determinar un peixe, círculos para expresar números e, nunha etapa máis complexa, figuras para representar ideas, con pés que representaban o movemento (por exemplo, "camiñar").

Nunha etapa posterior, a escritura mesopotámica empezou a utilizar símbolos fonéticos e símbolos determinativos, como os xeroglíficos exipcios. Sería, a grandes liñas, coma se utilizásemos a figura dunha cadeira e outra dunhas rodas para dicir cadeira de rodas en galego. En inglés, sería coma se unísemos a figura dun pé e un balón para dicir football. Neste tipo de escritura, cada símbolo representa un son, pero tamén pode representar unha idea xeral, como é o caso dos determinativos. Isto significa que, por exemplo, despois de escribir a palabra "muller" a partir de fonemas, poderíase colocar inmediatamente despois un debuxo dunha muller para dar a idea xeral da palabra (evitando confusións entre significados de palabras coa mesma pronuncia).^[21]

A escritura cuneiforme parece ser o resultado da mellora de todas estas técnicas anteriores. O seu nome débese a que se realizaba presionando un instrumento en forma de cuña sobre un taboleiro de arxila. Os símbolos cuneiformes, extremadamente abstractos, servían para representar ideas, sons e figuras. Esta escritura fíxose extremadamente popular, nos anos posteriores, en todo o Antigo Oriente.^[22][23]

Unha vez desenvolvida a escritura, pódense identificar dous pobos de linguas diferentes que convivían en Mesopotamia: sumerios e semitas. En realidade, sumerio e semita son conceptos lingüísticos, e non deben relacionarse de ningún xeito con conceptos étnicos. A lingua sumeria era a predominante nos documentos cuneiformes, e os falantes de sumerio vivían no sur de Mesopotamia, razón pola cal os acadios chamaron posteriormente sumeria a esa rexión. Os falantes de lingua semítica^[24] están emparentados por unha matriz común, pero non falaban a mesma lingua (a lingua acadia e a lingua hebrea, por exemplo, son linguas semíticas, pero diferentes). A orixe dos sumerios é incerto. Os pobos de fala semítica vivían predominantemente en Mesopotamia central. A súa orixe tamén é incerto.

A época de Uruk é unha época de crecemento económico e centralización política. Os centros urbanos contaban co apoio de territorios rurais adxacentes ás cidades, encargados da produción agrícola. O desenvolvemento da arquitectura, as artes e a tecnoloxía, e a escritura, permitiron aumentar a produción de alimentos. Cabe destacar o desenvolvemento dos sistemas de irrigación en formas cada vez máis extensas.

A clase sacerdotal parecía controlar a política nas primeiras unidades políticas da Antiga Mesopotamia, comunmente chamadas "cidades-estado". Cada cidade posuía un deus protector, que os mesopotámicos crían responsable de asegurar bos cultivos etc., se os homes comportábanse segundo as normas. Os sacerdotes dos templos, intermediarios entre os homes e os deuses, adquiriron protagonismo político a medida que se afianzaban estas crenzas.

A aparición da cidade nos chamados períodos Uruk antigo, medio e recente (esta cronoloxía utilízase para diferenciar as etapas da urbanización) foi un proceso que fascinou a estudosos de diversos campos científicos. A transformación de pequenas aldeas nunha complexa estrutura urbana durante o período de Uruk foi estudada exhaustivamente por sociólogos, antropólogos e historiadores, que tentaron indagar nas causas deste proceso de urbanización e caracterizalo de forma máis sistemática.^[25] A teoría da "revolución urbana", desenvolta por V. Gordon Childe nas décadas de 1940 e 1950, é a máis famosa destas consideracións sobre a urbanización mesopotámica. Gordon Childe, a quen tamén se debe a cuñaxe da expresión "revolución neolítica", sostiña que a aparición da civilización en Mesopotamia durante o período de Uruk estaba vinculada a algúns factores específicos. A civilización foi caracterizada por Childe en base á existencia de dez factores:

• 1- maior densidade de poboación
• 2- especialización da man de obra
• 3- produción dun excedente agrícola
• 4- construcións impresionantes
• 5- aparición dunha clase dirixente
• 6- aparición da escritura
• 7- desenvolvemento das ciencias exactas
• 8- estilos sofisticados de arte
• 9- comercio exterior regular
• 10- existencia do Estado

O traballo de Childe, sen dúbida un dos máis influentes sobre o tema, foi criticado pola súa tendencia evolucionista e, nalgúns casos, polo uso do concepto marxista de "revolución" para caracterizar as transformacións no modo de vida dos antigos.^[26] O traballo de Gordon Childe foi seguido polo traballo de Robert McC. Adams e H. Nissen, publicados na década de 1970.^{[Cómpre referencia]}

Unha importante teoría recente sobre a urbanización de Mesopotamia, desenvolvida por Guillermo Algaze, sostén que a diferenciación económica que se produciu entre diferentes zonas da rexión do Uruque permitiu a aparición dunha "economía urbana", é dicir, o comercio entre estas rexións implicaba la tecido, coiro, pelo de cabra, verduras, peixes, etc. Cada rexión cumpriu as súas necesidades de consumo con este comercio, xa que cada rexión podía ofrecer/necesitar produtos diferentes. En segundo lugar, estas rexións pasan por un proceso de substitución de importacións, desenvolvendo as súas capacidades produtivas para deixar de depender deste comercio. Isto dá lugar a unha expansión deste comercio a unha escala moito maior, permitindo ao mesmo tempo un maior desenvolvemento urbano.^[27] Despois da década de 1980, o debate sobre a urbanización en Mesopotamia fragmentouse.^[25]

Durante o período dinástico arcaico a situación política en Mesopotamia emerxe con máis claridade. Despois de Uruk, xorden cidades como Ur e Kish, que compiten pola supremacía política. A cidade estado, composta non só pola cidade, senón polo territorio rural que a rodea, parece ser a unidade política básica destes primeiros anos do mundo urbano. A súa poboación podía variar de 10 a 50 mil habitantes.^[28]

Foron empregados frecuentemente tres títulos para os gobernantes polos homes do primeiro período dinástico: En, Ensi e Lugal. Destes tres, o que máis se achega á idea occidental de rei é Lugal, literalmente "Gran Home". O lugal era responsable do ministerio de xustiza, de representar á cidade-estado ante os demais e de librar a guerra. O Ensi podía ser un vasalo do lugal nalgunhas circunstancias, actuando como unha especie de gobernador, mentres que o en era un señor local. Os tres poderían compartir autoridade tanto temporal como espiritual. Crese que, nos primeiros anos das dinastías mesopotámicas, os reis eran asesorados por asembleas formadas por homes comúns e correntes. Esta teoría provén de interpretacións de textos míticos sumerios, onde os deuses máis importantes eran asesorados por un grupo de deuses menores. Durante este período obsérvase o fortalecemento da monarquía e unha paulatina escalada que a coloca por encima do templo (como institución relixiosa). A monarquía promovia banquetes e festas, artes da guerra. A monarquía organizou exércitos, que estaban provistos de carros, lanzas e machadas para o combate, así como doutros sofisticados instrumentos de guerra. Ademais, os reis encargáronse de establecer grandes e suntuosos palacios, importantes signos da súa gran autoridade naquela época.^[29]

Un importante documento do período en cuestión é a Lista Real Sumeria,^[30] documento cuxa información se move entre a imaxe mítica e a histórica. O documento parece estar escrito a mediados do III milenio a.C., xa que trasladaba a datas anteriores feitos que só sucederon máis tarde, como a unificación de Sumeria baixo un único líder. . Os primeiros reis sumerios preséntanse por orde, os seus reinados están datados e os seus feitos nárranse. A lista pretende indicar que a realeza é unha concesión divina, lexitimando a institución monárquica. Os primeiros reis son case todos míticos, mentres que os últimos parecen existir realmente. A Lista Real Sumeria foi reconstituída por Thorkild Jacobsen a partir de varias táboas diferentes, e foi publicada en 1939. Preocúpase por presentar só os reis que reinaron sobre todo o territorio sumerio e enuméraos, todos, ata o reinado de Sinmagir de Isim (1827). –1817 a.C.) .^[31]

A cidade de Kish estaba situada nunha rexión próxima á actual cidade de Bagdad, e durante o período dinástico antigo encargouse de estender o seu dominio sobre gran parte das cidades veciñas. O período dinástico antigo está marcado polos conflitos entre as cidades-estado (máis correctamente cidades-reino) que se desenvolveron na rexión por esta época (principalmente Kish, Ur e Uruk). Cara o 2700 a. C. un rei chamado Enmebaragesi^[32] obtivo o control de toda a rexión meridional de Mesopotamia e tamén de Elam, situada no suroeste do actual Irán. Enmebaragesi tamén foi responsable da construción dun templo na honra do deus Enlil na cidade de Nippur,^[33] que máis tarde se convertería no centro relixioso máis importante de Mesopotamia.

Durante este período as cidades de Uruk e Ur comezaron a crecer en importancia política, desafiando a autoridade de Kish. O rei Gilgamesh,^[34] quizais a figura máis coñecida da antiga Mesopotamia, foi o encargado de facer a guerra a Aga, rei de Kish e fillo de Enmebaragesi. Aga foi derrotado e someteuse á autoridade de Gilgamesh. O rei de Uruk converteuse nun auténtico heroe no imaxinario mesopotámico, e mesmo apareceu como personaxe nunha das obras literarias máis famosas da antigüidade, a Epopea de Gilgamesh.

A terceira cidade en estender o seu dominio sobre os seus veciños foi a cidade de Ur. Rei Mesanepada,^[35] gobernando quizais ao redor de 2600 a. C., adoptou para si o título de "rei de Kish", que indicaba a súa sucesión como señor supremo de Sumer. O esplendor de Ur está acreditado polo famoso cemiterio real que se atopa nesta cidade.

As incesantes disputas entre Ur, Uruk e Kish, reiniciadas coa morte do rei Mesanepada, fixeron dá rexión un territorio especialmente vulnerable os ataques de estranxeiros como os elamitas (de Elam, no suroeste do actual Irán). ). A invasión dúas elamitas favoreceu ou fortalecemento dunha cidade-estado mesopotámica ao norte, Lagash, que nos anos seguintes dominou e subxugou toda a Sumeria. O rei Eanatum, coñecido polo título de "O que somete a todas as terras", expulsou aos elamitas do territorio sumerio e conquistou Elam. Ao redor do ano 2450 a. C. estendeu o seu control sobre as outras cidades-estado dá rexión. A Estela do rei Eanatum conta a historia dá batalla librada entre ou rei de Lagash e a cidade de Uma, e describe os termos da paz, constituíndo quizais o primeiro documento diplomático. da historia. A vitoria do rei Eanatum conséguese coa axuda do deus de Lagash, Ninurta, que aparece representado na estela.

Con todo, a cidade de Uma, baixo o goberno do rei Lugalzaguesi, derrotou e destruíu a cidade de Lagas pouco menos dun século despois do reinado de Eanatum. Segundo os rexistros oficiais, Lugalzaguesi conseguiu a submisión de 50 príncipes e o control de todo o territorio que se estendía desde o Golfo Pérsico até o mar Mediterráneo. Con todo, no 2350 a.C., Lugalzaguesi foi derrotado e feito prisioneiro polo conquistador acadio Sargón o Grande.

O desciframento da escritura cuneiforme foi unha tarefa difícil e laboriosa emprendida por varios intelectuais no século XIX. Un dos nomes máis asociados a este proceso é o de Henry Rawlinson, quen copiou unha inscrición cuneiforme trilingüe que fora producida por orde do rei persa Darío I cara ao ano 520 a. C.. Rawlinson tamén traduciu a columna da inscrición que correspondía á lingua persa antiga, utilizando unha técnica xa empregada por Georg Friedrich Grotefend. Os esforzos de Edward Hincks^[36] foron esenciais para descifrar a lingua acadia cuneiforme. A interpretación do sumerío, en cambio, levou moito máis tempo e contou coa axuda especial de Paul Haupt. A lingua elamita, pola súa banda, segue sendo en gran medida incomprendida. A interpretación dos textos antigos permitiu coñecer e estudar o universo cultural dos antigos mesopotámicos.

O pensamento relixioso era moi importante para os primeiros pobos mesopotámicos, até o punto de que case todos os elementos da sociedade entendíanse a partir da súa relación co sagrado. Os sumerios crían que o mundo (ou Mesopotamia) era un disco cuxos límites estaban determinados por montañas e unha vasta extensión de auga. Todo no universo podía ser "animado" no sentido relixioso, desde as pedras até os animais e as estrelas. Os deuses eran concibidos como axentes superiores e inmortais co poder de controlar o cosmos. Aínda que os deuses eran inmortais, innumerables relatos mitolóxicos falan de deidades que morreron e logo renaceron. Unha crenza moi estendida no Próximo Oriente era que os deuses só podían crear mediante o poder da palabra. A palabra dos deuses tamén funcionaba para establecer o "eu", a lei cósmica.^[37]

As deidades máis importantes do panteón mesopotámico no antigo período dinástico eran Anu (deus do ceo) e Enlil (deus do vento),^[38] Enqui (deus da auga) e Ninursague (deusa da terra). Anu era descrito como o soberano entre os deuses. Enlil era un importante intermediario entre os deuses e os homes, cuxo templo principal era Nippur. Chamábaselle co título de «Pai dos Deuses». Un dos antigos mitos, interpretado por algúns autores como a crenza sumeria no ciclo da vida, conta a historia de como Enlil secuestrou a unha fermosa deusa chamada Ninlil e obrigouna a manter relacións sexuais con el. Por cometer este acto atroz, Enlil foi castigado polos demais deuses e exiliado ao «País sen retorno», o mundo dos mortos, xunto con Ninlil, agora embarazada da deusa lunar Nana.

A Mesopotamia foi unha rexión por onde pasaban moitos pobos nómades oriúndos de diversas rexións. A terra fértil fixo que algúns deses pobos se establecesen aí. Da convivencia entre moitas desas culturas floreceron as sociedades mesopotámicas.

Os sumerios, asentados na rexión desde o 3.500 a.C. foron os creadores dunha auténtica civilización urbana. Desde o cuarto milenio a.C., realizaban obras de irrigación e utilizaban técnicas de metalurxia do bronce. Empregaban unha escrita cuneiforme. A súa organización social influenciou a moitos pobos que os sucederon na rexión.

No inicio do II milenio a. C., a rexión da Mesopotamia constitúese nun grande e unificado imperio que tiña como centro administrativo a cidade da Babilonia, situada nas marxes do río Éufrates. O soberano que máis se destacou foi Hammurabi, elaborando leis que ficaron coñecidas como código de Hammurabi. Despois da súa morte, a Mesopotamia foi abalada por sucesivas invasións, ata a chegada dos asirios.

De orixe semita, os asirios vivían do pastoreo e habitaban as marxes do río Tigre. A partir do final do segundo milenio a.C., pasaron a se organizar como sociedade altamente militar e expansionista. Realizaron diversas conquistas e expandiron o seu dominio para alén da propia Mesopotamia, chegando ao Exipto. O centro administrativo do imperio asirio era Nínive.

Pobo de orixe semita que se estableceu na Mesopotamia no inicio do primeiro milenio a.C., os caldeos foron os principais responsabeis pola derrota dos asirios e pola organización do novo imperio babilonico. Nabucodonosor II foi o soberano máis coñecido dos caldeos. Gobernou por case sesenta anos e despois da súa morte os persas dominaron o novo imperio babilonico.

En Mesopotamia desenvolveuse unha cultura e unha arte cunha sorprendente variedade de formas e estilos.^[39]

Con todo, a arte en xeral mantivo bastante unidade en canto á súa intencionalidade, que deu como resultado unha arte un pouco ríxida, xeométrica e cerrada, xa que tivo unha finalidade práctica e non estética, desenvolta ao servizo da sociedade.^[40]

Ás veces representaba soberanos, outras deuses, outras funcionarios, pero sempre aparecían persoas individualizadas (ás veces tamén incluía o seu nome gravado). Buscaba substituír a persoa máis que representala. A cabeza e o rostro estaban desproporcionados respecto ao corpo por este motivo, desenvolveron o chamado realismo conceptual: simplificaban e regularizaban as formas naturais grazas á lei da frontalidade (parte dereita e esquerda absolutamente simétricas) e ao xeometrismo (figura dentro dun esquema xeométrico que normalmente era o cilindro e o cono). As representacións humanas estaban afectadas dunha total indiferenza pola realidade. Os animais presentaban un maior realismo. Os temas máis recorrentes da escultura mesopotámica foron os touros monumentais, moi estilizados e realistas.

As técnicas máis utilizadas foron o relevo monumental, a estela, o relevo parietal, o relevo de ladrillos esmaltados e o selo: outras formas de esculpir e desenvolver auténticos cómics ou narracións neles.

• Asaradán
• Asurbanipal
• Hammurabi
• Marduk
• Nabucodonosor II
• Sargón
• Semiramis
• Tiglat-Piléser III

Durante séculos a memoria sobre Mesopotamia conservouse en occidene só a través do que dicía dela a Biblia sendo motivo de moitas composicións artísticas, sobre todo na pintura co mito da torre de Babilonia. Porén tivo unha forte competencia co Antigo exipto á hora de captar a atención, incluso no campo da literatura, onde a maioría de novelas históricas tratan sobre o mundo grecorromano e exipcio.

Entre as novelas sobre mesopotamia cabe destacar "Gilgamesh, o rei" de Robert Silverberg; na banda deseñada "Nippur de lagash".

• Historia
• Asirioloxía
• Oriente Medio
• Iraq

• Mesopotamia no British Museum (en inglés)
• Mesopotamie, portal sur l'Orient Ancient (en francés)
• Ezida (en francés)
• Babilonia-Brasil (en portugués)