Razoružanje četnika

Razoružanje četnika
Segment Operacije Schwarz
7. SS divizija Prinz Eugen razoružava četnike u Hercegovini.
Datum 5. maj-15. maj 1943. Lokacija Hercegovina i Crna Gora Ishod neuspjeh, pohvatano manje od 10% četnika, većina se izvukla uz pomoć Italijana
Sukobljene strane
Treći Reich	Četnici
Snage
118. divizija 1. brdska divizija 7. SS divizija Princ Eugen	oko 40.000 (nemačke procene[1])
Žrtve i gubici
0	0[2] do 15[3] uhapšeno između 3200-4000 četnika

Razoružanje i hapšenje četnika od strane Vermahta početkom maja 1943. godine, predstavlja inicijalnu fazu operacije Schwarz, preduzete protiv naoružane gerile u jadranskom zaleđu.

Nemci su uspeli da na prepad, na bivaku u garnizonima, razoružaju velike grupe četnika u Hercegovini i Crnoj Gori. Četnici u službi Italije, iznenađeni nemačkom akcijom, masovno su predavali oružje. Hapšenja su dovela do velike napetosti između Nemaca i Italijana. Za desetak dana akcije uhapšeno je između 3200-4000 četnika, od čega je između 1200-1600 internirano u zarobljeničke logore (znatan deo je kasnije oslobođen). Vojno sposobni koji nisu poslati u logore korišteni su kao tovarna snaga tokom predstojeće nemačke operacije protiv partizana.

Uporedo sa hapšenjem četnika u Kolašinu, nemačke jedinice su streljale 150 pristalica NOP-a iz kolašinskog zatvora.^[4] Operacija Schwarz je potom nastavljena velikom bitkom na Sutjesci protiv jugoslovenskih partizana, koji su pružili ogorčen otpor.

Glavni članci: Kolaboracija četnika s fašističkom Italijom i Bitka na Neretvi

Tokom bitke na Neretvi februara i marta 1943. godine, došlo je do najveće dotadašnje regrutacije i koncentracije četnika pod italijanskom komandom. Na desetine hiljada četnika koje je snabdevala i naoružavala Italija, držalo je pod svojom kontrolom delove Jadranskog zaleđa, što su Nemci videli kao potencijalno veliki problem u slučaju očekivanog iskrcavanja Saveznika. Italijani su, međutim, odbijali sve nemačke zahteve za razoružanjem svojih četnika.

Dok su na Neretvi četnici vodili teške borbe protiv partizana u sklopu osovinske operacije Vajs, u Rimu je 26, 27. i 28. februara održan trodnevni sastanak visokih nemačkih i italijanskih predstavnika (uključujući Benita Mussolinija i Joachima von Ribbentropa) povodom nastavka operacija Vajs, na kome je načelno dogovoreno razoružanje četnika. Uoči sastanka, Hitler je Mussoliniju uputio pismo u kome je poručio da „nema nikakve razlike između partizana i četnika, jer su i jedni i drugi jednaki u mržnji protiv Nemačke i Italije“, založivši se za prekid saradnje sa četnicima i njihovo razoružavanje.^[5] General Vittorio Ambrosio, načelnik generalštaba italijanske vojske koji je prisustvovao sastanku, složio se da četnike treba razoružati u budućnosti, ali je istakao da su se „četničke formacije dobro borile, da su pretrpele velike gubitke i da su partizanima zadale velike gubitke“, kao i da je trenutno „celishodno da se bore za nas s obzirom da nemamo dovoljno jedinica i da neke čak moramo izvući.“^[5]

Na sastanku, sam fašistički duče Musolini je naglasio značaj četničkih jedinica za italijanskog okupatora:

Rat na ovom području nije isto što i rat na zapadu. Ovo je gerila u kojoj 8.000 četnika iz Hercegovine pruža veću pomoć nego 2-3 divizije, upravo zbog toga što su se specijalizovali za takvu vrstu rata.^[6][5]

– Benito Mussolini

Duče se složio četnike treba razoružati tek pošto se iskoriste u borbi za uništavanje partizana, “jer je to za nas celishodnije”.^[7] Već prvog dana sastanka, razoružanje četnika je načelno dogovoreno:

U Rimu nemačka delegacija, na čelu sa ministrom spoljnih poslova Trećeg Rajha, vodila razgovore sa Italijanima. Primio ih je i Duče. Prisutan je bio i general-pukovnik Ambrozio. Nemačka strana je naglasila, nakon što se završi operacija protiv komunista ("Vajs 2" i "Vajs 3"), da se krene protiv četničkog pokreta i da se zajedničkim nemačko-italijanskim snagama čitav Mihailovićev pokret uništi. U vezi ovog predloga, Duče je dao svoju punu podršku.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 26. februara 1943.

Uprkos tome što je Musolini prihvatio razoružanje četnika po okončanju tekuće operacije, narednog dana sastanka italijanski generali su pokušali to da odlože:

Treba priznati da su se četničke formacije dobro borile, da su pretrpele velike gubitke i da su partizanima zadale velike gubitke. Sada je celishodno da se bore za nas s obzirom da nemamo dovoljno jedinica i da neke čak moramo izvući. Cilj koji je odredio Firer nije rešenje koje se može odmah sprovesti.^[7]

– General Vittorio Ambrosio

Nemačka Vrhovna komanda već nakon drugog dana sastanka konstatuje da Italijani nemaju volje da ispune obećano:

Iz razgovora je postalo jasno da Italijani nisu spremni da u potpunosti podrže akciju protiv četnika, premda su juče, u prisutnosti Musolinija, obećali. General Ambrozio je kazao, da za sada nemaju dovoljno snage da razoružaju četnike.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 27. februara 1943.

Nemcima je uništenje četnika bilo "jednako važno kao i uništenje komunista", tim pre što su oni u okviru same osovinske operacije vodili "snažnu propagandu protiv Nemaca i Hrvata".^[3]

3. marta 1943. u Rimu je održano savjetovanje italijanskog vojnog vrha povodom njemačkog izričitog zahtjeva za razoružanjem četničkih odreda u službi Italijana (MVAC). Savjetovanju su prisustvovali načelnik Generalštaba general Vittorio Ambrosio, guverner Crne Gore general Alessandro Pirzio Biroli i zapovjednik italijanske II armije general Mario Robotti, koji je formulisao sledeću doktrinu:

Svaki četnik koga razoružamo znači gubitak dva čoveka: gubi se jedan saveznik i stvara se jedan neprijatelj.^[8]

– Zapovjednik italijanske II armate general Mario Robotti

Okupacioni guverner Crne Gore general Alessandro Pirzio Biroli takođe je bio žestoko protiv razoružanja četnika, jemčeći njihovu lojalnost "do smrti":

Vittorio Ambrosio: Koje su nacionalističke formacije u Crnoj Gori? Pirzio Biroli: Postoje tri „odreda“ pod komandom Đurišića, Stanišića i Popovića. Izjavili su da će nas slediti do smrti i da se nijedno političko pitanje neće pokrenuti pre svršetka rata.^[9]

– ZABELEŠKA VRHOVNE KOMANDE O RAZGOVORU NA­ČELNIKA GLAVNOG GENERALŠTABA SA GENERALIMA BIROLIJEM I ROBOTIJEM NA DAN 3. MARTA 1943. U RIMU

Pircio Biroli je pokušao da objasni nadležnima da je četnički vođa Draža Mihailović, koji se tada nalazio pod njegovom nadležnošću u Crnoj Gori, lojalan silama Osovine:

Mihailović se ne pokorava Lon­donu. Greška je ako se to misli.^[9]

Na kraju, njemu je ipak naloženo da se povinuje naredbama italijanske Vrhovne komande i dostavi operativne podatke o lokaciji Draže Mihailovića nemačkom generalu Leru.^[9]

Glavni članak: Operacija Crno

Vrhovna komanda javlja komandi za Jugoistok, da je Hitler odobrio operaciju "Švarc". Važno je da se, nakon uništenja Tita, uništi i Mihailovićev pokret. Pošto se zna za bliske veze Mihailovića s italijanskim vojnim snagama, Hitler posebno naglašava da se najoštrije pazi na to da se nemačke prave namere prema četnicima skrivaju.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 26. marta 1943.

U zapovesti od 6. maja, komandant nemačkih trupa podseća da "naročito treba Mihailovićev štab uhvatiti i uništiti ga sa svim njegovim pomagačima i oficirima za vezu."^[10]

Nakon višemesečnih bezuspešnih pregovora sa Italijanima, Nemci su početkom maja rešili da iznenada upadnu u italijansku okupacionu zonu i započnu akciju protiv četnika:

Nemačke trupe kod Foče, - uprkos protivljenju Italijana, - razoružale sto četnika.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 5. maja 1943.

Mestimično je dolazilo i do otpora četnika, koji nisu hteli da polože oružje:

Nedaleko od Mostara, napadnuta ručnim granatama jedna mala SS-jedinica. Četnici su, van svake sumnje, identifikovani kao napadači. Pored Berana, u više navrata četnici napali nemačke položaje.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 13. maja 1943.

U izveštaju Vrhovne komande Vermahta od 15. maja, navodi se da je 118. divizija Kod Kalinovika, posle slabog otpora, razoružala veći broj četnika.^[3] U izveštaju Vrhovne komande od narednog dana, precizira se da je na prostoru Kalinovika zarobljeno 530 četnika.^[3] Četnici sa područja Bileće su uspeli da se izvuku uz pomoć Italijana, preobučeni u talijanske uniforme:

Italijanske vojne jedinice iz Bileća odbile su ponudu za razgovor komandanta SS-divizije. Pre nego što je stigla SS-divizija, četnici su se povukli uz podršku Italijana. Italijani su im dali svoje uniforme i kamione, a za to imamo nepobitne dokaze.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 16. maja 1943.

U istom izveštaju se pominje da su pripadnici 369. divizije nedaleko Čajniča "vodili lakše borbe sa četnicima", iako su oni u to vreme ratovali sa partizanima.^[3]

Glavni članak: Pavle Đurišić

Početkom maja Pavle Đurišić je uspostavio kantakte sa delovima (prethodnicom Remold) 1. brdske divizije i 4. pukom Brandenburg, nudeći saradnju.^[11]

Đurišić stavlja na raspolaganje četničku miliciju za borbu protiv Tita. On je izjavio: moji ljudi su i suviše dugo vojnici, odvikli su se od rada, trebalo bi da se vrate poslu i porodici. Nakon uništenja Tita garantujem razoružavanje. Spreman sam da se sa jednim delom svojih ljudi na Istoku borim protiv komunizma pod nemačkim rukovodstvom. Nemačka oružana sila je jedina instanca reda. Sve naše porodice nalaze se u selima koja su zaposeli Nemci. Ovo je sigurna garantija da ne planiramo nikakvu dvostruku igru. Crnogorski čovek je od davnina srastao s oružjem. Nasilno i nepotrebno razoružavanje smatra se kao obeščašćenje pred rodom i plemenom.^[12]

– Izveštaj potpukovnika Hajnca od 11. maja 1943.

Đurišić je nazvao Dražu Mihailovića "nestalnim, po zemlji lutajućim fantastom", koga je propaganda uzdigla u nebesa, i koji gubi pristalice zbog svoje politike.^[12] Prihvativši komunikaciju, Nemci su postigli da se veliki broj četnika na čelu sa Đurišićevim štabom koncentriše u Kolašinu. Iznenadnim prepadom 14. maja ujutro, Nemci su bez otpora pohvatali i razoružali glavninu Đurišićevih snaga u Crnoj Gori (četnička kolona je brojala oko 2.000 ljudi, računajući i neke meštane^[13]). Prepad na četnički štab jedan od očevidaca opisuje ovako:

14. maja ujutru oko 7 i po časova (...) me je vojnik izvestio da su došli u Kolašin i oko njega Nemci sa motorizacijom. U Pavlovom stanu zatekao sam samo pola pratnje (...) i kada sam hteo i ja poslednji da izađem, začuo se signalni pucanj u varoši, i odmah zaklaparale nemačke čizme na stepenicama stana... Skočio sam sa sprata stana u baštu, ugtedao u susednoj bašti Nemce, jurnuo kroz hodnik zgrade pored drugog (...) i na ulici najašem na trećeg koji me mitraljetom natera u prizemlje kod pratnje Pavlove koja je već slagala oružje na gomilu i odvođena. Držao sam se ugla sobe slažući oružje sa poslednjim preostalim četnikom... sprovodnik je i nas poveo.^[14]

– Izveštaj kapetana Mirka Kuklića

U akciji 1. brdske divizije Vermahta zarobljeno je 2000 četnika.^[3] Nemci su imali dojavu da se štab Draže Mihailovića nalazi u Crnoj Gori, jugoistočno od Bijelog Polja,^[3] ali on je uspeo da izbegne hapšenje. U vreme akcije, neki četnici su delili letke protiv Nemaca:

SS- divizija: četnici dele letke, gde se govori o četničkoj odluci, da se pozove srpski narod u veliku oslobodilačku borbu protiv Nemaca, Italijana i Hrvata. Istina, Italijani su mnogo uradili za srpski narod, stoji u proglasu, ali sada će ih izdati i predati ih Nemcima.

Četnici su spremali plan da zapadno od Andrijevice napadnu Nemce, ali su Nemci taj plan osujetili.

Nemci zarobili četničkog vođu Pavla Đurišića. Italijani zatražili da im se on mora izručiti. Italijanske snage prete da će ga osloboditi silom.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 14. maja 1943.

Oko hvatanja Pavla Đurišića je izbio ozbiljan sukob između Nemaca i Italijana. Italijani su opkolili grupu kuća gde se nalazio štab nemačke divizije sa Đurišićem, na položaje postavili mitraljeze i jaku pešadiju:

Pri divizijskom komandnom mestu u Andrijevici, događaji su se odigravali ovako: odmah po privođenju Đurišića, italijanski komandant mesta pojavio se kod načelnika 1. divizije, i zatražio izručenje Đurišića. On ima striktno naređenje da Đurišića po svaku cenu dobije u svoje ruke. Mesto je u to vreme bilo od Italijana sa svih strana zaprečeno i opkoljeno. Izručenje je bilo odbijeno sa pozivom na jasno naređenje pretpostavljene komande. Situacija u Andrijevici ličila je vanrednom stanju koje su objavili Italijani.^[15]

– Izveštaj komandanta 1. brdske divizije fon Štetnera od 14.5.1943.

Valter fon Štetner, komandant nemačke 1. brdske divizije, je zahtevao od Ronkalje, komandanta XIV korpusa italijanske vojske, da četnici budu razoružani. Ronkalja je odgovorio da za područje Kolašina ne brinu i da bez naređenja italijanskog guvernera "ne sme ni jedan četnik da bude razoružan".^[16] Nakon što je Štetner insistirao da ima izričito naređenje pretpostavljenih da četnike smesta razoruža, Ronkalja je zapretio da to znači rat:

Ja komandujem u području Crne Gore. Ako se razoružavanje smesta ne obustavi, znaću da vas silom oružja sprečim. Guverner Crne Gore je naredio da Đurišić, koji je već u nemačkim rukama, smesta bude oslobođen i četnici opet naoružani. Bude li se nemačka akcija i nadalje izvodila, smatraću to direktnom akcijom protiv Italije.^[16]

– General Ercole Roncaglia

Posle burnih pregovora viših instanci, Nemci su uspeli da izvuku Đurišića sanitetskim autom iz okruženja i potom avionom tipa Fieseler Fi 156 sa Gradinskog polja kod Berana prebace van područja italijanskih trupa.

Nasuprot naredbi viši instanci, nemačke snage na terenu su bile protiv hapšenja saboraca četnika, koji su se pokazali korisnim u borbi protiv partizana.^[17] Jedinice 1. brdske divizije apelovale su na višu komandu da preispita odluku o hapšenju četnika, jer su se pokazali kao pouzdani saborci:

Na sektoru 98. brdskog lovačkog puka bile su, ne uzimajući u obzir Kolašin, angažovane u planini jake četničke jedinice. One su izdržale jak udar komunista na Kolašin i povukle su se prema istoku pod borbom, usled nadmoćnog pritiska. One su bile prihvaćene od nemačkih četa koje su od Kolašina prodrle u planinu, te su silom prilika, zbog vrlo napregnute situacije i zbog nedostatka naših snaga, bile angažovane kao osiguravajući zastor i u međuprostoru nemačkih jedinica.

Bilo je to rešenje koje je nametnula nužda i samo takvom rešenju možemo zahvaliti što smo uspeli da u teškim borbama zauzmemo i očistimo visove zapadno od Kolašina, visove na kojima se nalazilo 2000—3000 komunista (naše snage su iznosile prvo samo 2, a kasnije 3 lovačke čete).

Borbe na ovom sektoru sada su u tolikoj meri završene da mi ovaj teren čvrsto držimo u svojim rukama. Sada se divizija nalazi praktično u situaciji da ove četnike koji su, boreći se zajedno sa nemačkim trupama, pretrpeli jake gubitke (za 3 dana 60 mrtvih) i koji su se pokazali verni i pouzdani, šalje u zarobljeništvo.^[18]

– Apel 1. brdske divizije komandi korpusa protiv hapšenja četnika (od 21. maja 1943).

Ne obazirući se na protivljenje Italijana ni apele svojih trupa, nemačka komanda nije odustala od prvobitne zamisli.

Usljed razoružanja četnika Italijani i Njemci su oduzeli ukupno sljedeće oružje: pušaka 1245, puškomitraljeza 29, mitraljeza 2, minobacača 3, pištolja 17 i jedan top 65/17.^[19]

– Izvještaj Komande 6. italijanskog armijskog korpusa za 1. juni 1943

Za desetak dana akcije uhapšeno je između 3.200^[20] i 4000^[21] četnika. Oko pola zarobljenih četnika, između 1200^[21] i 1600 (34 oficira i 1588 vojnika^[20]) je internirano u zarobljeničke logore, odakle je znatan deo kasnije oslobođen.^[21] Do kraja 1943 godine Wehrmacht menja politiku i sa četničkim vođama potpisuje ugovore o saradnji.

General Edmund Glaise von Horstenau procenjuje da je broj četnika koje italijani snabdevaju i naoružavaju u svojoj "zoni odgovornosti", protiv kojih je uperena nemačka akcija, oko 40.000.^[22] Po završetku operacije, Siegfried Kasche, njemački veleposlanik u NDH, obavijestio je ministarstvo u Berlinu o djelimičnom neuspjehu:

Prema saopštenju zapovednika nemačkih trupa u Hrvatskoj, četnicima je najvećim delom još pre početka akcije uspelo da, uz pomoć Italijana, izbegnu nemački udar. Time nije ostvaren jedan od glavnih ciljeva operacije.^[23][24]

Vrhovna komanda Vermahta je 17. juna 1943. zaključila da su se četnici "već pre operacije zahvaljujući italijanskoj pomoći spasli nemačkog obruča."^[3] U izvještaju 7. SS dobrovoljačke brdske divizije Prinz Eugen od 25. jula 1943, tvrdi se da je u njihovoj zoni odgovornosti italijansko spasavanje četnika sprečeno:

Četničke bande. Zbog iznenadnog nastupanja naših snaga ukrcanih na motorna vozila, četnici nisu stupili u borbu i bez borbe su se predali. Italijani su pokušali pre svega da spasu četničke komandante od zahvata nemačkih snaga. Pravovremenim prekidom telefonskih veza, ovo je delimično sprečeno.^[25][26]

Nemački general Alexander Löhr, pišući od 1945. do 1947. u beogradskom zatvoru, o rezultatima operacije protiv četnika zaključuje:

Po pitanju četnika ostalo je sve po starom, samo je Mihailović bio primoran da menja svoje sedište, a Đurišić je bio zarobljen. [...] Celokupan uspeh ovih akcija od 15. januara bio je dakle u četničkom pitanju ravan nuli, a sem toga je kod Firera izazvao jako neraspoloženje protiv italijanskih generala, što se odrazilo u veoma opširnoj i oštroj depeši upućenoj Musoliniju.^[27]

– General Alexander Löhr

Glavni članak: Operacija Morgenluft

Draža Mihailović je bežeći od partizana u Srbiji nakon sloma na Neretvi, izbegao nemačko hapšenje. On je krajem aprila iz Crne Gore uputio naređenje Dragutinu Keseroviću, komandantu Rasinskog korpusa, da hitno izvrši mobilizaciju i krene njemu u susret, a 1. maja i komandantu Drugog ravnogorskog korpusa Predragu Rakoviću.^[28] 7. maja uveče Mihailović je sa svojim štabom pošao ka Srbiji^[29], a ujutru 8. maja se susreo sa Keserovićem u selu Zaton. Sutra je naredio da četnici posednu desnu obalu Lima, da partizani ne bi prešli u Srbiju. On 9. maja javlja Zahariju Ostojiću: "Ne brinite za mene" a Petru Baćoviću: "Kriza prošla".^[30]

Nemci su nakon desetak dana saznali da Mihalović više nije u Crnoj Gori, "nego je pobegao u Srbiju":

Operacija Švarc: 1. brdska divizija nailazi na žilav otpor komunista. Po mišljenju Italijana, Draža Mihailović nije više u Crnoj Gori, nego je pobegao u Srbiju. Započeli smo akciju hvatanja Mihailovića.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 17. maja 1943.

Nemačka komanda štampa poternicu za njim, na istom plakatu i na istu ucenu kao i za Tita od 200.000 nemačkih maraka.

Od preostalih četnika koji nisu internirani u logore, oko 800 fizički sposobnih je upućeno u nosački bataljon, dok su bolesni, iznemogli, stariji od 60 i mlađi od 16 godina evakuisani.^[2] Zarobljeni četnici su korišteni uglavnom za nošenje tereta tokom bitke na Sutjesci.^[20] Njemci su četnicima na leđa stavili specijalne samare za nošenje municijskih kutija na borbene položaje po crnogorskim planinama, "tamo kuda ni brdsko kljuse nije moglo da se kreće".^[31] To su morali raditi svi četnici, bez obzira na čin i komandni položaj koje su dotad zauzimali.^[31] Mnogi od njih tada su i obrijali duge brade.^[31] Na osnovu ovih događaja, u Crnoj Gori je nastala narodna pesma rugalica:

Samo nekoliko dana posle masovnog hapšenja četnika, došlo je do zajedničkih borbi Nemaca i četnika protiv partizana. Prema izveštaju 1. brdske divizije od 21. maja 1943. godine, Nemci su partizane iz šireg rejona Kolašina uspeli da potisnu isključivo uz pomoć četnika:

Na sektoru 98. brdskog lovačkog puka bile su angažovane u planini jake četničke jedinice. One su izdržale jak udar komunista na Kolašin i povukle su se prema istoku pod borbom, usled nadmoćnog pritiska. One su bile prihvaćene od nemačkih četa koje su od Kolašina prodrle u planinu, te su silom prilika, zbog vrlo napregnute situacije i zbog nedostatka naših snaga, bile angažovane kao osiguravajući zastor i u međuprostoru nemačkih jedinica.

Bilo je to rešenje koje je nametnula nužda i samo takvom rešenju možemo zahvaliti što smo uspeli da u teškim borbama zauzmemo i očistimo visove zapadno od Kolašina, visove na kojima se nalazilo 2000—3000 komunista (naše snage su iznosile prvo samo 2, a kasnije 3 lovačke čete).^[32]

Tokom ovih sadejstava, 98. puk ove nemačke divizije je imao u svakoj četničkoj jedinici po jednog nemačkog narednika kao taktičkog starešinu, a podnarednike kao komandire odeljenja i četničke saborce.^[33]

Glavni članak: Bitka na Sutjesci

Za razliku od četnika, partizani su Nemcima pružali žestok otpor, i nanosili značajne gubitke. Prema nemačkom izveštaju od 30. maja, rezultati inicijalne faze operacije Švarc su bili:

Sopstveni gubici u poslednjih 15 dana: 131 ubijen, 506 ranjenih i 744 nestala;

komunisti: 897 ubijena, 620 ranjenih i 701 zarobljen;

četnici: 15 mrtvih, 3049 zarobljenih.^[3]

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 30. maja 1943.

• Operacija Crno
• Bitka na Sutjesci