Dardo (1900)
 Bliźniak „Dardo” – „Lampo” w 1901 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
17 sierpnia 1899 |
| Wodowanie |
7 lutego 1900 |
 Regia Marina
| |
| Wejście do służby |
16 marca 1901 |
| Wycofanie ze służby |
18 marca 1920 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 315 ton |
| Długość |
całkowita: 62,05 metra |
| Szerokość |
6,5 m |
| Zanurzenie |
2,6 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 4 kotły moc 5230–5998 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Zasięg |
2000 Mm przy prędkości 12 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 76 mm 5 dział kal. 57 mm (5 x I) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
2 x 350 mm (2 x I) |
| Załoga |
53–61 |
Dardo – włoski niszczyciel z przełomu XIX i XX wieku, uczestnik I wojny światowej, jedna z sześciu jednostek typu Lampo. Okręt został zwodowany 7 lutego 1900 roku w niemieckiej stoczni Schichau w Elblągu, a do służby w Regia Marina wszedł w marcu 1901 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w marcu 1920 roku.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]„Dardo” był jednym z sześciu bliźniaczych niszczycieli, zamówionych przez marynarkę wojenną Królestwa Włoch w Cesarstwie Niemieckim[1][2]. Jednostka była szybka i silnie uzbrojona, jednak miała niezadowalającą dzielność morską[1][2].
Okręt został zaprojektowany i zbudowany w stoczni Schichau w Elblągu[1][3]. Stępkę niszczyciela położono 17 sierpnia 1899 roku, został zwodowany 7 lutego 1900 roku, a do służby w Regia Marina przyjęto go 16 marca 1901 roku[1][4].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręt był niewielkim, pełnomorskim niszczycielem o długości całkowitej 62,05 metra (60 metrów między pionami), szerokości 6,5 metra i zanurzeniu 2,6 metra[1][3]. Wyporność normalna wynosiła 315 ton, a pełna 348 ton[1][2]. Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały mniejszą moc, pomiędzy 5230 a 5998 KM), do których parę dostarczały cztery kotły Thornycroft[1][4]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 30 węzłów[1][3][a]. Okręt zabierał zapas 80 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 2000 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 290 Mm przy 26 węzłach)[1][2][b].
Niszczyciel był uzbrojony w pojedyncze działo dwunastofuntowe kal. 76 mm (3 cale) QF Ansaldo M1897 L/40[1][4]. Masa działa wynosiła 625 kg, masa naboju 5,9 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +42°, prędkość wylotowa pocisku 674 m/s, donośność maksymalna 9850 metrów, a szybkostrzelność 15 strz./min[7]. Oprócz tego na okręcie zainstalowano pięć pojedynczych dział sześciofuntowych kal. 57 mm Nordenfelta M1886 L/43[1][4]. Masa działa wynosiła 338 kg, masa naboju 2,73 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +15°, prędkość wylotowa pocisku 670 m/s, a szybkostrzelność 18 strz./min[7]. Uzbrojenie uzupełniały dwie pojedyncze wyrzutnie torped kal. 350 mm (14 cali)[1][2][c].
Załoga okrętu składała się z 5 oficerów oraz 48–56 podoficerów i marynarzy[1][4].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Po przystąpieniu Królestwa Włoch do I wojny światowej, niszczyciel przystosowano do roli stawiacza min, a na jego pokładzie można było umieścić co najmniej 12 min morskich[1][4]. Jednostka służyła do 18 marca 1920 roku, kiedy została skreślona z listy floty[1][4].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: 1979, s. 355.
- ↑ a b c J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 617.
- ↑ a b c d e f g h Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 55.
- ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 214.
- ↑ J. Leyland (red.): The Naval Annual 1901. Portsmouth: 1901, s. 381.
- ↑ a b Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 281-282.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Tony DiGiulian: Torpedoes of Germany. www.navweaps.com. [dostęp 2017-09-04]. (ang.).
- Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7.
- Ivan Gogin: LAMPO destroyers (1900-1902). Navypedia. [dostęp 2017-09-04]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- J. Leyland (red.): The Naval Annual, 1901. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1901. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
