Strale (1900)

Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie.

Strale

Bliźniak „Strale” – „Lampo” w 1901 r.
Klasa	niszczyciel
Typ	Lampo
Historia
Stocznia	Schichau, Elbląg
Położenie stępki	7 listopada 1899
Wodowanie	19 maja 1900
Regia Marina
Wejście do służby	6 lipca 1901
Wycofanie ze służby	13 stycznia 1924
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	normalna: 315 ton pełna: 348 t
Długość	całkowita: 62,05 metra 60 m między pionami
Szerokość	6,5 m
Zanurzenie	2,6 m
Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 4 kotły moc 5230–5998 KM 2 śruby
Prędkość	30 węzłów
Zasięg	2000 Mm przy prędkości 12 węzłów
Uzbrojenie
6 dział kal. 57 mm (6 x I)
Wyrzutnie torpedowe	2 x 350 mm (2 x I)
Załoga	53–61

Strale – włoski niszczyciel z przełomu XIX i XX wieku, uczestnik I wojny światowej, jedna z sześciu jednostek typu Lampo. Okręt został zwodowany 19 maja 1900 roku w niemieckiej stoczni Schichau w Elblągu, a do służby w Regia Marina wszedł w lipcu 1901 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w styczniu 1924 roku.

„Strale” był jednym z sześciu bliźniaczych niszczycieli, zamówionych przez marynarkę wojenną Królestwa Włoch w Cesarstwie Niemieckim^[1][2]. Jednostka była szybka i silnie uzbrojona, jednak miała niezadowalającą dzielność morską^[1][2].

Okręt został zaprojektowany i zbudowany w stoczni Schichau w Elblągu^[1][3]. Stępkę niszczyciela położono 7 listopada 1899 roku, został zwodowany 19 maja 1900 roku, a do służby w Regia Marina przyjęto go 6 lipca 1901 roku^[1][4].

Okręt był niewielkim, pełnomorskim niszczycielem o długości całkowitej 62,05 metra (60 metrów między pionami), szerokości 6,5 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[1][3]. Wyporność normalna wynosiła 315 ton, a pełna 348 ton^[1][2]. Okręt napędzany był przez dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały mniejszą moc, pomiędzy 5230 a 5998 KM), do których parę dostarczały cztery kotły Thornycroft(inne języki)^[1][4]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 30 węzłów^[1][3][a]. Okręt zabierał zapas 80 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 2000 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 290 Mm przy 26 węzłach)^[1][2][b].

Niszczyciel był uzbrojony w sześć pojedynczych dział sześciofuntowych kal. 57 mm Nordenfelta M1886 L/43^[1][4]. Masa działa wynosiła 338 kg, masa naboju 2,73 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +15°, prędkość wylotowa pocisku 670 m/s, a szybkostrzelność 18 strz./min^[7]. Uzbrojenie uzupełniały dwie pojedyncze wyrzutnie torped kal. 350 mm (14 cali)^[1][2][c].

Załoga okrętu składała się z 5 oficerów oraz 48–56 podoficerów i marynarzy^[1][4].

Po przystąpieniu Królestwa Włoch do I wojny światowej, niszczyciel przystosowano do roli stawiacza min, a na jego pokładzie można było umieścić co najmniej 12 min morskich^[1][4]. Jednostka służyła do 13 stycznia 1924 roku, kiedy została skreślona z listy floty^[1][4].

• Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Tony DiGiulian: Torpedoes of Germany. www.navweaps.com. [dostęp 2017-09-04]. (ang.).
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. Brak numerów stron w książce
• Ivan Gogin: LAMPO destroyers (1900-1902). Navypedia. [dostęp 2017-09-04]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1. Brak numerów stron w książce
• J. Leyland (red.): The Naval Annual, 1901. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1901. (ang.). Brak numerów stron w książce
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.). Brak numerów stron w książce