Henricus Heine

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Henricus Heine (natus Heinrich Heine Dusseldorpiii die 13 Decembris 1797; mortuus Lutetiae die 17 Februarii 1856) fuit poeta, scriptor, diurnariorum artis peritus et criticus Germanus.

Vita

Eius nomen primo fuit Harry. Is filius mercatoris Iudaei, qui Salomon Heine appellabatur, natus est. Credidit in patria a Francis sub Napoleone, cuius actis domesticis et reformationibus iuris semper favit, occupata. Hac benevolentia imprimis librum maturum, cuius titulus Ideen: Das Buch Le Grand., Latine Cogitationes. Liber Le Grand ferus est, forte format. Eruditionem scholasticam anno 1817 non confectam finivit. Inter autem annos 1819 et 1825 in universitatibus studiorum Bonnae, Goettingae, Berolini litteris se dedit, et tandem doctor iuris factus est. Is, ut causidico laborare posset, anno 1825 evangelice se baptizare sinivit, quia Iudaei causidicus fieri non licuisset, et nomen Henricum accepit. Tum Berolini fuit, sed numquam causidico laboravit. Ibi poetae motus et aestatis romanticae, imprimis philosophus G. W. F. Hegel, cogitationes moverunt. Opus primum, quod Carmina appellatur, anno 1822 visum est et benigne acceptum est.

Fama auctoris opere, quod Harzreise appellatur, condita est. Quod condiciones imprimis rei publicae in Germania facete iudicat. Libris aliis contradictio inter mollitiam aetatis romanticae et cynismum mentis clarae. Hanc contradictionem omnino habebat Henricus. Quare ipse romanticum fugitivum se nominavit. Annos 1827 ad 1831 per Italiam, Germaniam et Britanniam iter fecit et Imagines itineris (Theodisce Reisebilder) scripsit. In quibus etiam sententiae liberae rei publicae ac seditiosae videntur. Imprimis feudalismum antiquissimum dominante in foedere Germanico iudicavit. Sic multa opera censura prohibita sunt. Quae, quamquam is Germaniae iuveni non adfuisset, rationibus contra hanc organisationem anno 1835 interdicta sunt.

Heine, qui numquam cupidini rerum novarum Germaniae iuvenis adfuit, tamen civitatem perfectissimam petuit, anno 1831 legato diurni, quod Augsburger Allgemeine Zeitung Latine diurnum commune Augustae Vindelicorum appellabatur, Lutetiam, quae exilium voluntarium appellavit, iit, ut condiciones rei publicae in Germania vitaret. Fecit itinera duo brevia, ex quibus unum carmen Deutschland: Ein Wintermärchen ('Germania: fabula hiemalis'), fecit. In capite Francico porro pro diurna Theodisca scripsit, et amicitias cum hominibus praeclaris aetatis romanticae, velut Honorius de Balzac, Georgius Sand, Hector Berlioz, Fridericus Chopin, fecit.

Anno 1841, quandam venditricem Francicam in matrimonium duxit. Sub influentiam^? socialismi Sancti-Simonismi, Carolum Marx visitavit anno 1843 et aestimatur a Friderico Egels anno 1844. Ex anno 1848 medullae spinalis morbo gravi laboravit. Heine autem semper porro libros scribae dictavit. Mortuus est die 17 Februarii 1856 Lutetiae, ubi sepultus est.

Opera maxima Henrici Heine

Almansor
Gedichte (Carmina)
Harzreise
Buch der Lieder(Liber carminum)
Reisebilder (imagines itineris)
Aus den Memoiren des Herren von Schnabelewopski
Die romantische Schule (Schola romantica)
Florentinische Nächte (noctes Florentiae)
Der Rabbi von Bacherach
Ludwig Börne
Deutschland: Ein Wintermärchen. (Germania: Fabula hiemalis.)
Atta Troll
Romanzero
Lorelei
Der Doctor Faust
Geständnisse
Lutetia (hoc est etiam nomen Theodiscum operis)

Nexus interni

7109 Heine

Nexus externus

Vicimedia Communia plura habent quae ad Henricum Heine spectant.

Lege Ἑρρῖκος Χάϊνε ("Henricus Heine") apud Vicipaediam lingua Graeca antiqua scriptam