Chicago Bulls

Chicago Bulls
Información xeral
Conferencia	Leste
División	Central
Fundación	1966
Cores	Vermello, negro, branco
G League	Iowa Energy
Retirados	4 (4, 10, 23, 33)
Localización
Cidade	Chicago, Illinois
Pavillón	United Center
Capacidade	20.917 espectadores
Inauguración	18 de agosto de 1994
Persoal
Propietario(s)	Jerry Reinsdorf
Director	Gar Forman
Adestrador	Fred Hoiberg
Títulos
Campión	6 (1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998)
Conferencia	6 (1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998)
División	9 (1975, 1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998, 2011, 2012)
bulls.com

Os Chicago Bulls son un equipo profesional de baloncesto estadounidense con sede en Chicago, Illinois. Os Bulls xogan na División Central da Conferencia Leste da National Basketball Association (NBA). Fundados o 16 de xaneiro de 1966, o equipo ten a súa sede no United Center, pavillón que comparte cos Chicago Blackhawks da National Hockey League (NHL). A época máis esplendorosa do equipo foi a década de 1990, sendo durante esta época unha das máis importantes dinastías da historia da NBA, gañando seis campionatos entre 1991 e 1998. Todos estes títulos foron conseguidos grazas á achega de membros do Salón da Fama como Michael Jordan, Scottie Pippen e o adestrador Phil Jackson. Os Bulls son a única franquía da NBA en gañar máis dun campionato sen perder nunca unha final.

Os Bulls gañaron un total de 72 partidos durante a fase regular da temporada 1995−96, o que supón un récord da NBA, sendo ademais o único equipo da historia en gañar 70 ou máis partidos nunha soa camapaña.^[1] Moitos especialistas e analistas consideran os Bulls de 1996 como un dos mellores equipos da historia da competición. the 1996 Bulls to be one of the greatest teams in NBA history. En 2015, os Bulls son a terceira franquía máis valiosa da NBA de acordo á revista Forbes, cun valor estimado de 2.000 millóns de dólares e uns beneficios durante a temporada 2014−15 de aproximadamente 65 millóns.^[2] Michael Jordan e Derrick Rose son os dous xogadores da franquía que teñen gañado o título da MVP da NBA.

Os Chicago Bulls son o terceiro equipo NBA que pasa por Chicago, despois dos Packers/Zephyrs e dos Stags (1946-1950). Hoxe, os Bulls aínda xogan coa camisola azul e vermella dos Stags ás veces. A franquía formouse na tempada 1966-1967, e xa inmediatamente mostrou boas maneiras conseguindo o mellor balance da historia dun equipo debutante na NBA, calificándose para os playoffs. Durante as súas dúas primeiras tempadas, a meirande parte dos partidos na casa foron xogados no International Amphitheatre, antes de mudarse ó Chicago Stadium definitivamente en 1994. Nos seguintes anos, a directiva dos Bulls dedicaría o seu tempo a montar un cadro de xogadores competitivo, aínda que nunca chegaron ó máis alto. Na década dos 70, os Bulls caracterízabánse por ser un equipo duro e moi defensivo, construído ó redor de Jerry Sloan, un defensor moi rochoso, dos alas Bob Love e Chet Walker, do base Norm Van Lier e do pivote Tom Boerwinkle. Aínda así, o equipo só gañou un título de división, e nunca acadou as finais da liga.

A finais da década dos 70 e a principios dos 80, o equipo chegou ó teito da liga. Artis Gilmore, conseguido a través dun draft de dispersión da ABA en 1976, liderou a un equipo que incluía tamén ó base Reggie Theus e ós alas David Greenwood e Orlando Woolridge. Despois de que Gilmore fora trocado polo pivote Dave Corzine dos San Antonio Spurs, os Bulls xa tiñan un alto poder ofensivo centrado en Theus, ó que despois se unirían Quentin Daly e Ennis Watley. Malia todo iso, os resultados seguían a ser decepcionantes, polo que a directiva decidiu cambia-lo rumbo e intercambiou a Theus na tempada 1983-84.

No verán de 1984, a fortuna do equipo cambiou para ben cando conseguiron a terceira posición no draft dese ano, despois dos Houston Rockets e dos Portland Trail Blazers. Despois de que os Rockets elixiran a Hakeem Olajuwon, e os Blazers a Sam Bowie, os Bulls escolleron ó escolta Michael Jordan, procedente da Universidade de North Carolina. Jordan redefiniría o baloncesto e reescribiría o libro dos récords, converténdose no mellor xogador de tódolos tempos.

O equipo, sendo o novo dono Jerry Reinsdorf e Director xeral Jerry Krause, decidiu reconstruírse ó redor de Jordan. Este xogador clave na historia dos Bulls rompería varios récords da franquía no seu ano de rookie en anotación (terceiro na liga) e roubos (cuarto na liga), e conduciría ó equipo de novo ós playoffs. Gañou nesa tempada o premio ó Rookie do Ano e foi incluído no segundo equipo de xogadores NBA.

Na pretempada, o equipo asinou ó base John Paxson e elixiu no draft ó ala-pivote Charles Oakley. Xunto a Jordan e a Corzine, daríanlle a meirande parte do poder atacante ós Bulls nas dúas tempadas seguintes. Ó principio da tempada Jordan esnaquizábase un pé, motivo polo cal a franquía fichou a lenda da NBA George Gervin, que contribuíu sobre todo en anotación, rematando como segundo máximo anotador do equipo por detrás de Woolridge. Jordan recuperouse para os playoffs, cando se enfrontaron dende a oitava praza ós Boston Celtics, que conseguiran un balance de 67-15 na tempada regular, liderados por Larry Bird. Aínda que os Bulls foron barridos, Jordan logrou supera-lo récord de anotación nun único encontro en playoffs, con 63 puntos no segundo partido das series, o que provocou que Bird chamarao God disguised as Michael Jordan. (Deus disfrazado de Michael Jordan).

Na tempada 1986-87 Jordan continuou o seu asalto ós libros de récords, liderando a liga en anotación con 37.1 puntos por partido, e sendo o primeiro Bull nomeado no primeiro equipo da NBA. Pero os Bulls foron de novo barridos polos Celtics nos playoffs. Na seguinte tempada, a 1987-88, Kreuse elixiu en oitava posición do draft dese ano ó pivote Olden Polynice e no décimo posto ó ala-pivote Horace Grant, e no mesmo día do draft Polynice foi trocado polo ala Scottie Pippen, elixido polos Seattle SuperSonics. Con Paxson e Jordan no xogo exterior, Brad Sellers e Oakley nos postos de ala, Corzine na pintura, e cos rookies Pippen e Grant salindo dende a bancada, os Bulls fixeron moito balbordo, gañando 50 partidos e acadando as semifinais da Conferencia Leste, caendo derrotados alí contra os que despois serían os gañadores da conferencia, os Detroit Pistons, en cinco encontros. Jordan foi nomeado ese ano MVP da NBA nese ano, sería a primeira das cinco veces que o gañou.

A tempada 1988-89 foi a segunda seguida de grandes movementos en pretempada. O ala-pivote Charles Oakley, que liderou a liga no total de rebotes nos anos 87 e 88 foi trocado polo pivote Bill Cartwright procedente dos New York Knicks e por unha elección no draft utilizada para elixir o pivote Will Perdue. O novo quinteto titular formado por Paxson, Jordan, Pippen, Grant e Cartwright tardou algún tempo en acomodarse, pero remataron a tempada nas finais da Conferencia Leste, onde perderon contra os que logo serían os campións da NBA, os Detroit Pistons, en seis partidos.

Na 1989-90, Jordan foi o máximo anotador da liga por cuarta tempada consecutiva, e por fin entrou no equipo do All-Star por primeira vez xunto a Scottie Pippen. Tamén houbo trocos na bancada, xa que Doug Collins foi substituído polo seu asistente, Phil Jackson, quen trouxo ó equipo a Tex Winter, un especialista no triángulo ofensivo característico de Jackson. Os Bulls tamén elixiron no draft de 1989 ó pivote Stacey King e ó base BJ Armstrong. Con estas pezas adicionáis e o quinteto inicial do ano anterior, os Bulls volveron ás finais de conferencia e volveron a perder contra os Pistons, pero esta vez conseguiron forza-los sete partidos.

Xa na tempada 1990-91, os Bulls olvidáronse das excusas e encararon o ano cunha misión definida. Fixeron o récord da franquía en encontros gañados con 61. Nos playoffs arrasaron, barrendo ós Pistons nas finais de conferencia e nas finais da NBA gañaron a uns Lakers liderados por Magic Johnson en cinco partidos, sendo o derradeiro da serie o 12 de xuño de 1991. Michael Jordan gañou os títulos de MVP das finais e da tempada regular, e o seu quinto título seguido de máximo anotador.

Os Bulls gañaron o seu segundo título consecutivo na tempada 1991-92 despois de esnaquiza-lo récord de vitorias da franquía con 67. Nas finais gañaronlle a Clyde Drexler e os seus Blazers en seis encontros. Jordan volveu gaña-los títulos de MVP das finais e da tempada regular, e o seu sexto título seguido de máximo anotador.

Na 1992-93 os Bulls fixeron o que ningún dende aqueles lendarios Celtics da década dos 60 gañando tres títulos consecutivos, enfrontándose na final ós Phoenix Suns, que tiñan ó MVP da liga regular, Charles Barkley. O tiro gañador de John Paxson deulles ós Bulls a vitoria no sexto patido disputado en Fénix por 99-98. Jordan foi de novo MVP das finais despois de establecer un novo récord de puntos nun encontro da final. Ademais, tamén empatou con Wilt Chamberlain co seu sétimo título de máximo anotador.

Xa no verán, Jordan asombrou a toda a comunidade baloncestística anunciando a súa retirada, só uns meses despois da morte do seu pai. Scottie Pippen pasou a lidera-los Bulls, xa que nas tempadas anteriores demostrárase un dos mellores xogadores na liga. Recibiu axuda de Horace Grant e de BJ Armstrong, que nesa tempada foron All-Stars por primeira vez. Tamén eran pezas do equipo Cartwright, Perdue, o base Pete Myers e o rookie de Croacia Toni Kukoč. Pero malia a asombrosa tempada regular que fixeron os Bulls, gañando 55 partidos, nos playoffs caeron en segunda rolda contra os Knicks, cunha polémica incluída no quinto partido tras unha falta pitada polo árbitro Hue Hollins.

En 1994, os Bulls perderon a Horace Grant e a Bill Cartwright, que marcharon coma axentes libres, pero conseguiron ó base All-Star Ron Harper. Con estes movementos, os Bulls tiñan a Armstrong e a Harper no xogo exterior, Pippen e Kukoč nas alas e Perdue na pintura. Tamén contaban co tirador especialista Steve Kerr, con Myers, e cos pivotes Luc Longley e Bill Wennignton. Pero mentres estaban a xoga-la liga, o 17 de marzo de 1995 recibiron a mellor noticia posible: Jordan volvía dende o retiro. Pronto estivo de novo entre os mellores da liga, anotando 55 puntos contra os Knicks no seu quinto partido dende a súa volta, e liderou ós Bulls ó quinto posto da conferencia, gañando na primeira rolda dos playoffs ós Charlotte Hornets. Pero xa en segunda rolda non foron capaces de derrotar ós que despois serían os campóns da conferencia, os Orlando Magic de Horace Grant e Shaquille O'Neal. Cando Jordan volveu ós Bulls, inicialmente levaba o dorsal 45 (que tamén foi o seu dorsal cando xogaba nos Birmingham Barons, un equipo de béisbol das ligas menores afiliado ós Chicago White Sox, por mor da retirada do seu dorsal trala súa primeira marcha. Pouco despois volveu ó 23 a cambio dunha multa.

Na pretempada, BJ Armstrong marchou por mor dun draft de expasión, pero Krause fixo un movemento maxistral, mandando a Will Purdue ós San Antonio Spurs a cambio de Dennis Rodman, especialista reboteador con catro títulos nese apartado. Cun quinteto inicial formado por Harper, Jordan, Pippen, Rodman e Longley, e quizais a mellor bancada da liga con Kerr, Kukoč, Wennington e os alas Randy Brown e Jud Buechler, os Bulls experimentaron unha das meirandes mellorías no balance na historia da liga, pasando dun 47-35 a un 72-10, que aínda segue a se-lo mellor balance da historia. Jordan gañou o seu oitavo título de mellor anotador, Rodman o seu quinto título de máximo reboteador seguido, e Kerr liderou a liga en triplas. Ademais, Jordan logrou a "Tripla Coroa" co MVP da tempada regular, do All-Star e das finais. Krause gañou o premio ó Executivo do Ano, Jackson ó Adestrador do Ano e Kukoč foi o Sexto Home do Ano. Por se fora pouco, Pippen e Jordan entraron no primeiro equipo da NBA, e ámbolos dous máis Rodman entraron no mellor equipo defensivo. O equipo gañou o seu cuarto anel ante os Seattle SuperSonics de Gary Payton e de Shawn Kemp.

Os Bulls repetiron os bos resultados da tempada anterior na 1996-1997, empatando o segundo mellor balance da historia da liga cun 69-13 e gañando o seu segundo anel consecutivo, o quinto en total, contra os Utah Jazz de John Stockton e Karl Malone. Jordan conseguiu o seu segundo título de áximo anotador consecutivo e o seu noveno en total, e Rodman o seu sexto título seguido de máximo reboteador.

Conseguiron outro Three-peat (tres títulos consecutivos) na tempada 1997-1998, gañando 62 partidos de tempada regular e plantándose nas finais sen moita deficultade. Jordan gañou o seu décimo título de máximo anotador e o terceiro seguido, e a súa segunda "Tripla Coroa" (MVP do All-Star, da tempada regular e das finais da NBA), Rodman conseguía o seu sétimo título de máximo reboteador, batendo con el o récord, e os Bulls derrotaron nas finais ós Jazz por segundo ano consecutivo. No sexto e derradeiro encontro, Jordan deu un pasiño atrás e anotou o tiro gañador a falta de cinco segundos do final do encontro, o que sería o seu derradeiro lanzamento nos Bulls.

O verán de 1998 trouxo un final abrupto á unha era tan tremendamente existosa. Krause cría que os xogadores dos Bulls xa eran demasiado vellos e incapaces de ser competitivos. Decidiu que as únicas oportunidades do equipo eran ou a reestruturación ou un declive lento pero seguro. Planeou afundi-lo equipo nas derradeiras posicións da liga e conseguir eleccións de draft en postos altos mentres facía espazo no límite salarial para asinar un par de axentes libres en dous anos. Despois de ser vetado nun intento previo polo dono Jerry Reinsdorf, Krause mandou a Scottie Pippen por apenas nada ós Houston Rockets, non renovou ó adestrador Phil Jackson, que marchou ós Lakers e animou a Michael Jordan a que se retirara de novo. Krause tampouco renovou a Dennis Rodman, trocou a Luc Longley e a Steve Kerr por varias eleccións de draft e asinou un novo adestrador sen experiencia profesional, Tim Floyd, procedente da Universidade de Iowa State, onde tivera varios éxitos a nivel de NCAA. Cun novo quinteto titular formado polo base Randy Brown, o escolta Ron Harper, o ala Brent Barry, o ala-pivote Toni Kukoč e o pivote Bill Wennington, o equipo rematou a temporada da folga (1998-1999) gañando 13 de 50 partidos e cun Kukoč que liderou ó equipo en anotación, rebotes e asistencias, pero que foron de pouca axuda mentres o equipo facía unha tempada desastrosa.

O mal final da tempada anterior tiña un feito destacado: os Bulls gañaron a lotería do draft e a elección número un utilizouse para escoller ó ala-pivote Elton Brand. Sen Harper, Brown, Wennington e Barry, que marcharon na pretempada, Brand e o tamén rookie Ron Artest botáronse o equipo ás costas, especialmente despois de que Kukoč se lesionara tendo que perderse a meirande parte da tempada, e sendo transpasado por unha elección de draft no límite do tempo para intercambios entre franquías. Brand acadou por primeira vez dende os días de Artis Gilmore unha media de máis 20 puntos e máis de 10 rebotes. Ademais, encabezou a clasificación dos rookies en anotación, rebotes, tapóns, porcentaxe de tiros de campo e en minutos xogados. Isto valeulle a Brand para ser nomeado Co-Rookie do Ano da tempada 1999-2000 xunto a Steve Francis, dos Houston Rockets e para entrar no mellor equipo de rookies, mentres Artest era nomeado para o segundo mellor equipo de rookies. Malia iso, o equipo acababa cun pésimo balance, 17-65, o segundo peor desa tempada.

Despois dun verán no que semellaba que os Bulls querían asinar a tódolos axentes libres do mercado (Tim Duncan, Grant Hill, Tracy McGrady, Eddie Jones ou incluso Tim Thomas), Krause ficha ó pivote Brad Miller, ó escolta Ron Mercer (ámbolos dous axentes libres) e elixiu no draft a Marcus Fizer, ala-pivote, e a Chris Mihm, pivote, e que foi mandado ós Cavaliers polo base Jamal Crawford. Brand liderou de novo ó equipo promediando de novo máis de 20 puntos e máis de 10 rebotes, pero as novas fichaxes non fixeron un bo papel e o equipo rematou co peor récord da súa historia, 15-67.

Os seareiros dos Bulls entraron en shock cando no día do draft de 2001 Krause transpasou a Elton Brand ós Clippers pola segunda elección desde draft, Tyson Chandler. Ademais elixiu a Eddy Curry no posto número catro. Ámbolos dous xogadores saían directamente do instituto e non se esperaba que contribuíran moito ó equipo nas vindeiras tempadas, pero víanse como posíbels xogadores franquía nun futuro non moi distante. O equipo comezou a xoga-la tempada sen un líder claro, pero na metade do ano os tres maiores anotadores, Mercer, Artest e Miller, xunto a Kevin Ollie, foron trocados cos Indiana Pacers polo base veterano Jalen Rose, por Travis Best e por Norman Richardson. Tamén houbo un cambio na bancada, pasando a se-lo novo adestrador Bill Cartwright, antigo xogador dos Bulls e asistente técnico de Floyd, ó que rematou substituíndo por mor dunhas discusións entre os xogadores e a directiva. Houbo unha lixera mellora no balance final da tempada, pasando de 15 a 21 encontros gañados, pero aínda seguían a ocupa-la derradeira posición na cualificación.

A temporada 2002-2003 comezou con moito optimismo. Elixiron o base Jay Williams no segundo posto do draft. O equipo estaba formado por un núcleo moi novo composto por Rose, Williams. Crawford, Marcus Fizer, o acabado de chegar Donyell Marshall, Curry, Chandler e o base Trenton Hassell, na primeira tempada completa de Bill Cartwright no asento de adestrador. Curry encabezou a liga na porcentaxe de tiros anotados, converténdose no primeiro xogador dos Bulls que lideraba algunha estatística importante da liga dende Jordan. Os Bulls lograron mellora-lo balance do ano anterior rematando cun 30-52.

Xa no verán de 2003, o que fora Director xeral durante moito tempo, Jerry Krause, retirouse, e anunciouse que o seu sucesor sería o antigo xogador John Paxson. Jay Williams resultou gravemente ferido nun accidente de motocicleta, non volvendo a xogar aínda ata a actualidade. Para substituílo, Paxson elixiu na posición número sete do draft ó base Kirk Hinrich, e tamén fichou ó veterano axente libre e ex xogador franquía dos Bulls Scottie Pippen. Con Pippen xogando, Cartwright na bancada e Paxson na directiva, os Bulls esperaban que a maxia da época dos seus campionatos volvera.

Pero a tempada 2003-2004 foi unha sonora decepción. Eddy Curry volveu ó equipo, e con el volveron as preguntas sobre o seu compromiso co equipo. Ademais, Tyson Chandler sufriu unha lesión crónica nas costas, que lle fixo perderse máis de trinta encontros. E por se fose pouco, Pippen sufriu problemas nos xeonllos, o que minimizou a súa capacidade para lidera-lo equipo e lle fixo pensar na retirada. Jamal Crawford foi moi irregular. Todo isto levou a que Cartwright fora despedido, sendo asinado o ex-adestrador dos Phoenix Suns Scott Skiles. Un troco cos San Antonio Spurs trouxo a Antonio Davis e a Jerome Williams ó equipo a cambio de Rose e de Marshall, o que foi visto como unha estratexia para gañar traballo duro e defensa a cambio de capacidade atlética. Despois de vagar durante toda a tempada, os Bulls remataron cun balance de 23-59, o segundo peor da liga. Fizer non renovou, e Crawford foi parte dun sign-and-trade cos Knicks por xogadores con contratos a piques de rematar. O único xogador destacado neste ano foi Hinrich, que se converteu nun dos favoritos dos seareiros pola súa determinación e pola súa habilidade atlética. Ademais, foi nomeado no mellor equipo rookie do ano.

Durante a pretempada de 2004, Paxson intercambiou unha elección de draft de 2005 a cambio dunha elección adicional no draft de 2004 cos Phoenix Suns. Foron usadas para elixir o base da Universidade de Connecticut Ben Gordon e ó ala da Universidade Duke Luol Deng en primeira rolda, e ó base Chris Duhon, tamén procedente de Duke. Ademais, se fichou ó axente libre Andrés Nocioni, que gañara a medalla de ouro nos Xogos Olímpicos dese ano, sendo membro da selección de baloncesto da Arxentina. Nese momento, os Bulls tiñan ó quinteto titular máis mozo da liga, detrás dos Phoenix Suns. Despois dun decepcionante inicio de 0 vitorias e 9 derrotas, o equipo comezou a amosar signos de melloría, confiando na defensa e nas varias explosións no derradeiro cuarto de Gordon. Ó final da tempada, os Bulls lograron acada-los playoffs, superando o 50% de vitorias no partido número 39 do ano, e rematando co terceiro posto da Conferencia Leste e conseguindo chegar por primeira vez á post-tempada dende a época de Jordan.

Pero desafortunadamente, as lesións de Deng e Curry no final da tempada regular deixou ós Bulls sen unha presenza anotadora constante. Casualmente, a primeira franquía coa que se enfrontaron nos playoffs do 2005 foron os Washington Wizards, o equipo ó que volveu Jordan despois da súa segunda retirada. Malia comeza-las series con dúas vitorias na casa, os Bulls perderon os seguintes catro partidos e polo tanto as series. Ben Gordon converteuse no primeiro rookie en gaña-lo premio ó Mellor sexto home, e no primeiro xogador dos Bulls en gañalo dende que o fixera Toni Kukoč en 1996.

Os Bulls teñen a tradición non oficial de vestir zapatillas negras nos playoffs, sen ter en conta se xogan na casa ou fóra; e que data dos días nos que Michael Jordan comezou a encabeza-lo equipo nos playoffs. Malia non estar presentes nos playoffs durante seis tempadas despois do último campionato, cando volveron no ano 2004-2005 volveu esta tradición. Outra tradición e que cando xogan varios partidos seguidos fóra da casa só visten os uniformes vermellos, nunca os negros.

• International Amphitheatre (1966-1967)
• Chicago Stadium (1967-1994)
• United Center (1994-presente)

Campións da NBA

Campións de Conferencia *

Campións de División ^

Clasificados para playoffs ¤

Tempada	Conferencia	División	Pos.	V	D	%	PD	Playoffs	Galardóns	Adestrador
1966-67	—	Oeste	4º ¤	33	48	.407	11	Perdidas Semifinais de División vs. St. Louis Hawks, 3–0[3]	Johnny Kerr (Adestrador do Ano)	Johnny "Red" Kerr
1967-68	—	Oeste	4º ¤	29	53	.354	27	Perdidas Semifinais de División vs. Los Angeles Lakers, 4–1[4]	—	Johnny "Red" Kerr
1968-69	—	Oeste	5º	33	49	.402	22	Non chegou a playoffs	—	Dick Motta
1969-70	—	Oeste	3º ¤	39	43	.476	9	Perdidas Semifinais de División vs. Atlanta Hawks, 4–1[5]	—	Dick Motta
1970-71	Oeste	Medio-Oeste	2º ¤	51	31	.622	2	Perdidas Semifinais de Conferencia vs. to Los Angeles Lakers, 4–3[6]	Dick Motta (Adestrador do Ano)	Dick Motta
1971-72	Oeste	Medio-Oeste	2º ¤	57	25	.695	6	Perdidas Semifinais de Conferencia vs. Los Angeles Lakers, 4–0[7]	—	Dick Motta
1972-73	Oeste	Medio-Oeste	2º ¤	51	31	.622	9	Perdidas Semifinais de Conferencia vs. Los Angeles Lakers, 4–3[8]	—	Dick Motta
1973-74	Oeste	Medio-Oeste	2º ¤	54	28	.659	9	Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Detroit Pistons, 4–3 Perdidas Finais de Conferencia vs. Milwaukee Bucks, 4–0[9]	—	Dick Motta
1974-75	Oeste	Medio-Oeste ^	1º ^	47	35	.573	—	Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Kansas City-Omaha Kings, 4–2 Perdidas Finais de Conferencia vs. Golden State Warriors, 4–3[10]	—	Dick Motta
1975-76	Oeste	Medio-Oeste	4º	24	58	.293	14	Non chegou a playoffs	—	Dick Motta
1976-77	Oeste	Medio-Oeste	2º ¤	44	38	.537	6	Perdida Primeira Rolda vs. Portland Trail Blazers, 2–1[11]	—	Ed Badger
1977-78	Oeste	Medio-Oeste	3º	40	42	.488	8	Non chegou a playoffs	—	Ed Badger
1978-79	Oeste	Medio-Oeste	5º	31	51	.378	17	Non chegou a playoffs	—	Larry Costello Scotty Robertson
1979-80	Oeste	Medio-Oeste	3º	30	52	.366	19	Non chegou a playoffs	—	Jerry Sloan
1980-81	Leste	Central	2º ¤	45	37	.549	15	Gañada Primeira Rolda vs. New York Knicks, 2–0 Perdidas Semifinais de Conferencia vs. Boston Celtics, 4–0[12]	—	Jerry Sloan
1981-82	Leste	Central	5º	34	48	.415	21	Non chegou a playoffs	—	Jerry Sloan Phil Johnson Rod Thorn
1982-83	Leste	Central	4º	28	54	.341	23	Non chegou a playoffs	—	Paul Westhead
1983-84	Leste	Central	5º	27	55	.329	23	Non chegou a playoffs	—	Kevin Loughery
1984-85	Leste	Central	3º ¤	38	44	.463	21	Perdida Primeira Rolda vs. Milwaukee Bucks, 3–1[13]	Michael Jordan (Rookie do Ano)	Kevin Loughery
1985-86	Leste	Central	4º ¤	30	52	.366	27	Perdida Primeira Rolda vs. Boston Celtics, 3–0[14]	—	Stan Albeck
1986-87	Leste	Central	5º ¤	40	42	.488	17	Perdida Primeira Rolda vs. Boston Celtics, 3–0[15]	—	Doug Collins
1987-88	Leste	Central	2º ¤	50	32	.610	4	Gañada Primeira Rolda vs. Cleveland Cavaliers, 3–2 Perdidas Semifinais de Conferencia vs. Detroit Pistons, 4–1[16]	Jerry Krause (Executivo do Ano) Michael Jordan (MVP All-Star Game, Xogador Defensivo do Ano e MVP)[17]	Doug Collins
1988-89	Leste	Central	5º ¤	47	35	.573	16	Gañada Primeira Rolda vs. Cleveland Cavaliers, 3–2 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. New York Knicks, 4–2 Perdidas Finais de Conferencia vs. Detroit Pistons, 4–2[18]	—	Doug Collins
1989-90	Leste	Central	2º ¤	55	27	.671	4	Gañada Primeira Rolda vs. Milwaukee Bucks, 3–1 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Philadelphia 76ers, 4–1 Perdidas Finais de Conferencia vs. Detroit Pistons, 4–3[19]	—	Phil Jackson
1990-91	Leste *	Central ^	1º	61	21	.744	—	Gañada Primeira Rolda vs. New York Knicks, 3–0 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Philadelphia 76ers, 4–1 Gañadas Finais de Conferencia vs. Detroit Pistons, 4–0 Gañadas Finais da NBA vs. Los Angeles Lakers, 4–1[20]	Michael Jordan (MVPF e MVP)	Phil Jackson
1991-92	Leste *	Central ^	1º	67	15	.817	—	Gañada Primeira Rolda vs. Miami Heat, 3–0 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. New York Knicks, 4–3 Gañadas Finais de Conferencia vs. Cleveland Cavaliers, 4–2 Gañadas Finais da NBA vs. Portland Trail Blazers, 4–2[21]	Michael Jordan (MVPF e MVP)	Phil Jackson
1992-93	Leste *	Central ^	1º	57	25	.695	—	Gañada Primeira Rolda vs. Atlanta Hawks, 3–0 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Cleveland Cavaliers, 4–0 Gañadas Finais de Conferencia vs. New York Knicks, 4–2 Gañadas Finais da NBA vs. Phoenix Suns, 4–2[22]	Michael Jordan (MVPF)	Phil Jackson
1993-94	Leste	Central	2º ¤	55	27	.671	2	Gañada Primeira Rolda vs. Cleveland Cavaliers, 3–0 Perdidas Semifinais de Conferencia vs. New York Knicks, 4–3[23]	Scottie Pippen (MVP All-Star Game)	Phil Jackson
1994-95	Leste	Central	3º ¤	47	35	.573	5	Gañada Primeira Rolda vs. Charlotte Hornets, 3–1 Perdidas Semifinais de Conferencia vs. Orlando Magic, 4–2[24]	—	Phil Jackson
1995-96	Leste *	Central ^	1º	72	10	.878	—	Gañada Primeira Rolda vs. Miami Heat, 3–0 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. New York Knicks, 4–1 Gañadas Finais de Conferencia vs. Orlando Magic, 4–0 Gañadas Finais da NBA vs. Seattle SuperSonics, 4–2[25]	Phil Jackson (Adestrador do Ano) Jerry Krause (Executivo do Ano) Michael Jordan (MVP All-Star Game, MVPF e MVP) Toni Kukoč (Mellor 6º Home) [17]	Phil Jackson
1996-97	Leste *	Central ^	1º	69	13	.841	—	Gañada Primeira Rolda vs. Washington Bullets, 3–0 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Atlanta Hawks, 4–1 Gañadas Finais de Conferencia vs. Miami Heat, 4–1 Gañadas Finais da NBA vs. Utah Jazz, 4–2[26]	Michael Jordan (MVPF)	Phil Jackson
1997-98	Leste *	Central ^	1º	62	20	.756	—	Gañada Primeira Rolda vs. New Jersey Nets, 3–0 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Charlotte Hornets, 4–1 Gañadas Finais de Conferencia vs. Indiana Pacers, 4–3 Gañadas Finais da NBA vs Utah Jazz, 4–2[27]	Michael Jordan (MVP All-Star Game, MVPF e MVP)	Phil Jackson
1998-99	Leste	Central	8º	13	37	.260	20	Non chegou a playoffs	—	Tim Floyd
1999-00	Leste	Central	8º	17	65	.207	39	Non chegou a playoffs	Elton Brand (Rookie do Ano)	Tim Floyd
2000-01	Leste	Central	8º	15	67	.183	37	Non chegou a playoffs	—	Tim Floyd
2001-02	Leste	Central	8º	21	61	.256	29	Non chegou a playoffs	—	Tim Floyd Bill Berry Bill Cartwright
2002-03	Leste	Central	6º	30	52	.366	20	Non chegou a playoffs	—	Bill Cartwright
2003-04	Leste	Central	8º	23	59	.280	38	Non chegou a playoffs	—	Bill Cartwright Pete Myers Scott Skiles
2004-05	Leste	Central	2º ¤	47	35	.573	7	Perdida Primeira Rolda vs. Washington Wizards 4–2[28]	Ben Gordon (Mellor 6º Home)	Scott Skiles
2005-06	Leste	Central	4º ¤	41	41	.500	23	Perdida Primeira Rolda vs. Miami Heat 4–2[29]	—	Scott Skiles
2006-07	Leste	Central	3º ¤	49	33	.598	4	Gañada Primeira Rolda vs. Miami Heat, 4–0 Perdidas Semifinais de Conferencia vs. Detroit Pistons, 4–2[30]	Luol Deng (Xogador máis deportivo)	Scott Skiles
2007-08	Leste	Central	4º	33	49	.402	26	Non chegou a playoffs	—	Scott Skiles Pete Myers Jim Boylan
2008-09	Leste	Central	2º ¤	41	41	.500	25	Perdida Primeira Rolda vs. Boston Celtics 4–3	Derrick Rose (Rookie do Ano)[31]	Vinny Del Negro
2009-10	Leste	Central	3º ¤	41	41	.500	20	Perdida Primeira Rolda vs. Cleveland Cavaliers 4–1	—	Vinny Del Negro
2010-11	Leste	Central ^	1º ^	62	20	.756	–	Gañada Primeira Rolda vs. Indiana Pacers 4–1 Gañadas Semifinais de Conferencia vs. Atlanta Hawks 4–2 Perdidas Finais de Conferencia vs. Miami Heat 4–1	Tom Thibodeau (Adestrador do Ano)[32] Derrick Rose (MVP)[33]	Tom Thibodeau
2011-12	Leste	Central ^	1º ^	50	16	.758	–	Perdida Primeira Rolda vs. Philadelphia 76ers 4–2	—	Tom Thibodeau
2012-13	Leste	Central	2º ¤	45	37	.549	4	Gañada Primeira Rolda vs. Brooklyn Nets 4–3 Perdidas Semifinais de Conferencia vs. Miami Heat 4–1	—	Tom Thibodeau
2013-14	Leste	Central	2º ¤	48	34	.585	8	Perdida Primeira Rolda vs. Washington Wizards 4–1	Joakim Noah (Xogador Defensivo do Ano)	Tom Thibodeau

Actualizado a 1 de maio de 2014.

Estatísticas	Vitorias	Derrotas	%
Récord na tempada regular (1966–presente)	2023	1864	.520
Récord na postempada (1966–presente)	178	148	.551
Récord na tempada regular e na postempada	2201	2012	.523

Chicago Bulls 2023–2024
Xogadores	Adestradores
Pos. # Nac. Nome Altura Peso Procedencia 1.5 !B/E 2 ! Ball, Lonzo 1.98 m (6 ft 6 in) 86 kg (190 lb) UCLA 3.5 !A/AP 17 ! Bitim, Onuralp 1.98 m (6 ft 6 in) 98 kg (215 lb) Huntington Prep (WV) 1.5 !B/E 5 ! Carter, Jevon 1.85 m (6 ft 1 in) 91 kg (200 lb) West Virginia 1.5 !B/E 6 ! Caruso, Alex 1.93 m (6 ft 4 in) 84 kg (185 lb) Texas A&M 3.5 !A/AP 13 ! Craig, Torrey 1.96 m (6 ft 5 in) 100 kg (221 lb) USC Upstate 2.5 !E/A 11 ! DeRozan, DeMar 1.98 m (6 ft 6 in) 100 kg (220 lb) USC 1.5 !B/E 12 ! Dosunmu, Ayo 1.96 m (6 ft 5 in) 91 kg (200 lb) Illinois 3.5 !A/AP 77 ! Drell, Henri 2.06 m (6 ft 9 in) 100 kg (220 lb) Estonia 5.0 !P 3 ! Drummond, Andre 2.08 m (6 ft 10 in) 127 kg (279 lb) Connecticut 2.5 !E/A 8 ! LaVine, Zach 1.98 m (6 ft 6 in) 91 kg (200 lb) UCLA 3.5 !A/AP 15 ! Phillips, Julian 2.03 m (6 ft 8 in) 90 kg (198 lb) Tennessee 3.5 !A/AP 21 ! Sanogo, Adama 2.06 m (6 ft 9 in) 111 kg (245 lb) Connecticut 3.5 !A/AP 32 ! Taylor, Terry 1.93 m (6 ft 4 in) 104 kg (230 lb) Austin Peay 2.5 !E/A 25 ! Terry, Dalen 2.01 m (6 ft 7 in) 88 kg (195 lb) Arizona 5.0 !P 9 ! Vučević, Nikola 2.08 m (6 ft 10 in) 118 kg (260 lb) Southern California 1.5 !B/E 0 ! White, Coby 1.96 m (6 ft 5 in) 88 kg (195 lb) North Carolina 3.5 !A/AP 44 ! Williams, Patrick 2.01 m (6 ft 7 in) 98 kg (215 lb) Florida State	Adestrador Billy Donovan Asistente(s) John Bryant Maurice Cheeks Damian Cotter Chris Fleming Josh Longstaff Billy Schmidt Lenda (C) Capitán (DP) Drafteado sen asinar (FA) Axente libre (IN) Inactivo (S) Suspendido Mancado Cadro Actualizado: 01-02-2024

Negra indica que ao xogador segue en activo na franquía. Cursiva indica que ao xogador segue en activo, mais non na franquía.

Puntos anotados (temporada regular) (a finais da temporada 2014−15)^[34]

Outras estatísticas (temporada regular) (a finais da temporada 2014−15)^[35]

Membros do Basketball Hall of Fame dos Chicago Bulls
Xogadores
Nº	Nome	Posición	Período	Ano de ingreso
42	Nate Thurmond	P	1974–76	1985
8	George Gervin	E	1985–86	1996
00	Robert Parish	P	1996–97	2003
23	Michael Jordan 1	E	1984–93 1995–98	2009
33	Scottie Pippen 2	A	1987–98 2003–04	2010
53	Artis Gilmore	P	1976–82 1987	2011
91	Dennis Rodman	A	1995–98	2011
25	Chet Walker	A	1962–69	2012
5	Guy Rodgers	B	1966–67	2014
Adestradores
Nº	Nome	Posición	Período	Ano de ingreso
–	Phil Jackson	Adestr.	1989–98	2007
–	Jerry Sloan 3	Adestr.	1979–82	2009
Contribuidores
Nº	Nome	Posición	Período	Ano de ingreso
–	Jerry Colangelo 4	–	1968–95	2004

Notas

• ¹ En total, Jordan foi incluído no Hall of Fame dúas veces: como xogador e como membro Equipo Olímpico de 1992.
• ² En total, Pippen foi incluído no Hall of Fame dúas veces: como xogador e como membro Equipo Olímpico de 1992.
• ³ Incluído como adestrador, tamén foi xogador dos Bulls (1966–76).
• ⁴ Colangelo traballou para o equipo como director de mercadotecnia, olleiro e asistente do presidente.

Os seguintes son os dorsais retirados polos Chicago Bulls aos xogadores máis destacados da súa historia. Alén deles, Peter Jackson, Johnny Kerr e Jerry Krause, teñen pancartas retirados na súa honra aínda que non exerceron como xogadores do club. Peter Jackson foi adestrador asistente do equipo entre 1987–1989 e adestrador principal entre 1989–1998. Johnny Kerr foi adestrador do equipo entre 1966–1968, director de negocios entre 1973–1975 e locutor nos partidos dos Bulls entre 1977–2009. Pola súa parte, Jerry Krause foi director xeral do equipo entre o 26 de marzo de 1985 e o 7 de abril de 2003.

Dorsais retirados polos Chicago Bulls
Nº	Xogador	Posición	Período	Data de retiro do Nº
4	Sloan, JerryJerry Sloan	E	1966–1976	17 de febreiro de 1978
10	Love, BobBob Love	AP	1968–1976	14 de xaneiro de 1994
23	Jordan, MichaelMichael Jordan	E	1984–1992; 1994–1997	1 de novembro de 2003
33	Pippen, ScottieScottie Pippen	A	1987–1997; 2003	9 de decembro de 2005
−	Jackson, PhilPhil Jackson	−	1987–1997	5 de maio de 1999
−	Johnny Kerr	−	1966−2008	10 de febreiro de 2009
-	Jerry Krause	−	1985–2003	31 de outubro de 2003

MVP da Tempada da NBA Michael Jordan - 1988, 1991, 1992, 1996, 1998 Derrick Rose - 2011 Mellor Defensor Michael Jordan - 1988 Joakim Noah - 2014 Rookie do Ano da NBA Michael Jordan - 1985 Elton Brand - 2000 (Co-Rookie do Ano) Derrick Rose - 2009 Mellor Sexto Home da NBA Toni Kukoč - 1996 Ben Gordon - 2005 Xogador máis deportivo da NBA Luol Deng - 2007 Xogador máis mellorado da NBA Jimmy Butler - 2015 Cidadán do Ano da NBA Pau Gasol - 2015 MVP do All-Star Game Michael Jordan - 1988, 1996, 1998 Scottie Pippen - 1994 MVP das Finais da NBA Michael Jordan - 1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998 Adestrador do Ano da NBA Johnny Kerr - 1967 Dick Motta - 1971 Phil Jackson - 1996 Tom Thibodeau - 2011 Executivo do Ano da NBA Jerry Krause - 1988, 1996 Gar Forman - 2011

Primeiro equipo All-NBA Michael Jordan - 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998 Scottie Pippen - 1994, 1995, 1996 Derrick Rose - 2011 Joakim Noah - 2014 Segundo equipo All-NBA Bob Love - 1971, 1972 Norm Van Lier - 1974 Michael Jordan - 1985 Scottie Pippen - 1992, 1997 Pau Gasol - 2015 Terceiro equipo All-NBA Scottie Pippen - 1993, 1998 Primeiro Quinteto Defensivo da NBA Jerry Sloan - 1969, 1972, 1974, 1975 Norm Van Lier - 1974, 1976, 1977 Michael Jordan - 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998 Scottie Pippen - 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999 Dennis Rodman - 1996 Joakim Noah - 2013, 2014 Segundo Quinteto Defensivo da NBA Jerry Sloan - 1970, 1971 Norm Van Lier - 1972, 1973, 1975, 1978 Bob Love - 1972, 1974, 1975 Artis Gilmore - 1978 Scottie Pippen - 1991 Horace Grant - 1993, 1994 Kirk Hinrich - 2007 Ben Wallace - 2007 Joakim Noah - 2011 Luol Deng - 2012 Jimmy Butler - 2014, 2015

Primeiro Quinteto de Rookies NBA Erwin Mueller - 1967 Clifford Ray - 1972 Scott May- 1977 Reggie Theus - 1979 David Greenwood - 1980 Quintin Dailey - 1983 Michael Jordan - 1985 Charles Oakley - 1986 Elton Brand - 2000 Kirk Hinrich - 2004 Luol Deng - 2005 Ben Gordon - 2005 Derrick Rose - 2009 Taj Gibson - 2010 Nikola Mirotić - 2015 Segundo Quinteto de Rookies NBA Stacey King - 1990 Toni Kukoc - 1994 Ron Artest - 2000 Marcus Fizer - 2001 Jay Williams - 2003 Tyrus Thomas - 2007

• Mellor balance da historia cun 72-10 en 1996.
• Máis partidos gañados consecutivamente: 44 dende 1994-95 a 1995-96.
• Menos puntos por partido nunha tempada despois da 1954-1955: 81.9 en 1998-99.
• Menos puntos nun partido despois da tempada 1954-55: 49, o 10 de abril de 1999.
• Récord compartido de xogadores con máis de 40 puntos nun encontro: 2 , Michael Jordan con 44 e Scottie Pippen con 40 o 18 de febreiro de 1996 contra os Indiana Pacers.
• Récord compartido de porcentaxe máis baixa de tiros libres anotados de ámbolos dous equipos nun partido: 0.410 cos Lakers o 7 de febreiro de 1968.
• Récord compartido de máis faltas personáis nun só partido entre os dous equipo: 87 cos Portland Trail Blazaers o 16 de marzo de 1987.
• Michael Jordan: máis puntos nun partido de playoffs: 63 contra os Boston Celtics o 20 de abril de 1986.
• Michael Jordan: récord de partidos de playoffs consecutivos anotando máis de 20 puntos: 60, dende o 2 de marzo de 1989 ata o 11 de maio de 1993.
• Michael Jordan: máis tiros libres anotados nun cuarto dun partido de playoffs: 13 contra os Detroit Pistons o 21 de maio de 1991.
• Michael Jordan: máis tiros libres anotados nun cuarto dun partido de playoffs: 13 contra os Detroit Pistons o 21 de maio de 1991.
• Michael Jordan: máis triplas anotadas nunha metade dun partido de playoffs: 6 contra os Portland Trail Blazers o 3 de xuño de 1992.
• Will Perdue Récord compartido de menos minutos xogados nun partido de playoffs por un xogador descalificado por faltas: 7 contra os New York Knicks o 14 de maio de 1992.
• Michael Jordan: máis puntos nunha serie de playoffs a tres encontros: 135 contra os Miami Heat en 1992.
• Michael Jordan: máis puntos nunha serie de playoffs a cinco encontros: 226 contra os Cleveland Cavaliers en 1998.
• Michael Jordan: máis tiros de campo nunha serie de playoffs a tres encontros: 53 contra os Miami Heat en 1992.
• Michael Jordan: máis tiros de campo nunha serie de playoffs a cinco partidos: 86 contra os Philadelphia 76ers en 1990.
• Michael Jordan: máis tiros de campo nunha serie de playoffs a seis partidos: 101 contra os Phoenix suns en 1993.
• Récord compartido: Máis xogadores que anotaron menos de dez puntos nun encontro de playoffs: 4 cos Miami Heat o 24 de maio de 1997,
• Pocentaxe de rebotes defensivos máis altos nun encontro de playoffs: 0.952 contra os Golden State Warriors o 30 de abril de 1975.
• Récord compartido: Porcentaxe de tiros libres máis alto dun equipo en playoffs: 1.000 contra os Cleveland Cavaliers o 19 de maio de 1992.

• Web oficial dos Chicago Bulls (en inglés).
• Bullscast - Podcast dedicado ós Chicago Bulls (en inglés).
• Chicago Bulls NBA 2007