Carnota - Monte Pindo

Carnota - Monte Pindo

Tipo	Zona de especial conservación
Localización
División administrativa	Carnota, España, Cee, España, Dumbría, España e Mazaricos, España
42°54′N 9°06′O / 42.9, -9.1
Características
Punto máis alto	Monte Pindo  (627 m )
Superficie	4.673,85 ha
Historia
Data de creación ou fundación	decembro de 2004

Carnota-Monte Pindo é un espazo natural declarado como zona especial de conservación (ZEC) que ocupa unha área de 4674 ha. dos Carnota, Cee, Corcubión, Dumbría e Mazaricos.^{[1][2][3][4][5][6]}

Nel están as praias de Carnota e Caldebarcos entre as cales hai un sistema de marisma-lagoon, a lagoa de Caldebarcos. Na súa parte posterior existe un sistema de dunas móbiles e semimóbiles. Ao fondo do litoral están as penedas do macizo granítico que é o Monte Pindo. As marismas teñen especies como as xunqueiras Juncus maritimus e a Scirpus maritimus e son un lugar onde se crían aves como Charadrius alexandrinus, dándolle valor de conservación. Ademais do sistema costeiro e vexetación holítica, ou as dunas, destacan especialmente as turbeiras altas e activas que ten este espazo natural. No espazo están a a fervenza do Ézaro e as illas de Lobeira grande e Lobeira chica e as augas que as rodean.^[4][5][6]

O ambiente mariño do parque é de augas oligotróficas e mesotróficas. No litoral conta con furnas mariñas e áreas de area sempre cubertas polo mar. Ademais na costa hai calas e baías pouco fondas e arrecifes. Na primeira fronte do litoral hai chairas de lama ou areosas, na marisma, e lagoas costeiras, no seu interior.^[6]

Os ríos, como o Miñóns, o Xallas ou Valdebois, van dos pisos de basal á costa. Nos cantís aparecen vexetación típica da costa atlántica e báltica, con argazos e vexetación perenne de coídos. Nas zonas pioneiras da vexetación, como as áreas de lama ou area, aparecen especies pioneiras como Salicornia. Os pasteiros do litoral teñen Spartina ou outras especies halófilas atlánticas. As matogueiras, máis do interior do litoral, son de especies mediterráneas e termoatlánticas. No caso dos bosques, hainos con Alnus glutinosa e Fraxinus excelsior nas beiras das augas e de carballeiras de Quercus robur e Quercus pyrenaica.^[6]

O espazo natural con dunas tanto móbiles que están comezando a súa formación como outras litorais, dunas brancas, nas que está Ammophila arenaria. Hai outras dinas xa fixas, non móbiles, onde medra a vexetación e semellan dunas grises, e outras xa fixas e descalcificadas ou vexetación esclerófita. Entre as dunas hai áreas de depresión, ou caídas, nas que se forman zonas húmidas.^[6]

As turbeiras nos altos do parque seguen activas. Nalgúns substratos de turbas formados por Rhynchosporion fórmanse ocos ou depresións. Sobre das rochas de silíceos aparece vexetación pioneira na sucesión ecolóxica.^[6]

Os queirogais que hai son propios de rexións húmidas e fórmano as especies Erica ciliaris e Erica tetralix, e outros queirogais de zonas secas europeas. Laurus nobilis nalgunhas zonas forma matogueiras. Hai estepas de gramíneas, en áreas máis secas, e prados húmidos onde medran especies de Molinia e prados de sega nas chairas máis baixas do espazo natural.^[6]

As especies da flora e fauna en réxime de protección especial ou as que lle dan valor ao parque son^[6][7]: