Бэрвольд
| Бэрвольд лац. Bervold | |
| Berwold | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Bero + Wald |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Бэрвальд, Бэрвэльт |
| Зьвязаныя імёны | Waldpero |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Бэрвольд» | |
Бэрвольд, Бэрвальд (Бэрвэльт) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Бераалд або Бэрвальд (Beroald, Berwoldus[1]) і Валдпера (Waldpero) — імёны германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -бер- (-бір-) (імёны ліцьвінаў Бірын, Бірыбольд, Беркін; германскія імёны Birin, Beribald, Berekin) паходзіць ад гоцкага baira[3], германскага bero 'мядзьведзь'[4], а аснова -валд- (-алд, -олт) (імёны ліцьвінаў Геральд, Левальд, Рамвольт; германскія імёны Gerald, Lewald, Romuald) — ад гоцкага і германскага waldan 'валодаць, гаспадарыць' або wulþus 'слава, мажнасьць'[5].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Bierwałt (Bierwołt, Birołt, Bierołt)[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Beruoldo (9 траўня 1397 году і 27 кастрычніка 1398 году)[7]; et ego Be(r)uoldus a canonicus predicte ecclesie (1 сьнежня 1398 году)[8].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Бэрэвальд — сьведка наданьня Конрада I Мазавецкага, зробленага ў 1230 годзе[9]
- Бэрвальд або Бэрвольд — віленскі канонік, сьведка тэстамэнту біскупа Андрэя Васілы (1398 год) і яго наданьня ад 9 траўня 1397 году, зробленага капліцы пры Віленскай катэдры
Бэрвальды (Berwald) і Бэрвэльты (Berwelt) — літоўскія шляхецкія роды з Троцкага павету[10].
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Bergh L. Ph. C. Historische beschouwing der Nederlandsche Eigennamen // Taalkundig magazijn of gemengde bijdragen tot de kennis der Nederduitsche taal. 4o Deel, 1842. S. 566.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 265, 1497, 1501.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 52.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 16, 279.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 50, 59.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 61.
- ^ Codex diplomaticus Poloniae. T. 2. — Varsaviae, 1852. P. 591.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 228.