Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu

Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu
	nr rej. A/2793/182 z 15.02.1962
	; Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Wrocław
Adres	ul. Traugutta 111/113
Typ budynku	pałac
Styl architektoniczny	neobarok
Architekt	Christoph Hackner
Inwestor	Philipp Ludwig von Sinzendorf
Rozpoczęcie budowy	1732
Ukończenie budowy	1737
Ważniejsze przebudowy	ok. 1880
Zniszczono	1945
Odbudowano	1960–1963
Pierwszy właściciel	Philipp Ludwig von Sinzendorf
Kolejni właściciele	Philipp Gotthard von Schaffgotsch, Egmont Websky (1880)
Obecny właściciel	Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu
	Położenie na mapie Polski Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu
	Położenie na mapie Wrocławia Pałac biskupi (letni) we Wrocławiu
	51°05′59,4″N 17°03′10,8″E/51,099833 17,053000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Letni pałac biskupi we Wrocławiu lub Pałac Websky’ego (niem. Websky-Schlößchen Breslau) – dawny letni pałac biskupów wrocławskich przy ul. Traugutta 111/113 we Wrocławiu. Obecnie siedziba Muzeum Etnograficznego.

Historia

Biskup Philipp Ludwig von Sinzendorf polecił zbudowanie rezydencji letniej poza murami Wrocławia. Fryderyk II w 1744 mianował Philippa Gottharda von Schaffgotscha koadiutorem (następcą) Sinzendorfa^[1]. Projektantem budowli, zrealizowanej w latach 1732–1737 był Christoph Hackner. Był to początkowo niewielki budynek z 4 pokojami i salą balową, otoczony parkiem. Nieużytkowany przez biskupów w latach 1751–1795, został w 1880 r. sprzedany kupcowi Egmontowi Websky’emu, który zlecił przebudowę pałacu wg projektu firmy Brost&Grosser w stylu neobarokowym; w tej formie pałac zachował się do dzisiaj. Od 1905 r. pałac mieścił muzeum sztuki, a od 1907 r. Urząd Stanu Cywilnego. Zniszczony w 1945 r. w czasie oblężenia Wrocławia, pałac został odbudowany w latach 1960–1963 i mieścił Dom Aktora. Od 2004 r., po modernizacji, jest siedzibą Muzeum Etnograficznego^[2].

Opis

W fasadzie znajdują się dwie kolumny podtrzymujące taras na piętrze pomiędzy ryzalitami. Powyżej lukarna zwieńczona trójkątnym frontonem^[3]. Poniżej kartusz z herbem^[4].