Francia

Francia^[1], seu Francogallia^[2], rite Respublica Francica (Francice République française), est natio in Europa occidentali sita ac civitas sui iuris, cui adiunguntur nonnullae regiones, praefecturae et territoria transmarina in aliis continentibus et oceanis sita. Quibus territoriis exceptis, Francia metropolitana, maxima ex parte in finibus Galliae antiquae sita, a Mari Mediterrananeo ad Oceanum Britannicum et Mare Germanicum, et a Rheno flumine ad Oceanum Atlanticum patet, aliquando L'Hexagone (scilicet 'hexagonum') ob geometricam terrae formam appellata. Finitur (modo horologii a parte septentrio-orientali incipiens) a Belgica, Luxemburgo, Germania, Helvetia, Italia, Monoeco; ad meridiem ab Hispania et Andorra. Ad Britanniam insulam trans Manicam (aut denuo sub eandem per Cuniculum Freti Gallici) itur. Francia, civitatum Europaearum (sine Russia et Ucraina) amplissima, est una e rebus publicis Unionis Europaeae conditricibus et omnium maxima quod ad aream attinet; cuius fines incolunt ad sescenties octogies centena milia hominum. Caput et princeps urbium Francicarum est Lutetia.

Francia nonnulla per saecula fuit magna potestas grave habens pondus culturale, oeconomicum, militare, politicum tam in Europa quam in orbe terrarum. Saeculis XVII et XVIII, Francia colonias in magnis Americae Septentrionalis regionibus deducebat; saeculis quidem XIX et XX ineunte imperium magnitudine illorum temporum secundum constituit (Britannico enim maximo), magnis Africae Septentrionalis, Occidentalis, Mediaeque et Asiae Meridio-Orientalis partibus et multis insulis Pacificis comprehensis.

Haec natio summa optabilia expressa in Charta Hominis ac Civis Iurum habet. Res publica Francica indivisibilis, laica, democratica socialisque sua constitutione definitur.^[3] Francia est apud nationes evolutissimas in toto orbe terrarum est,^[4] quintam maximam oeconomiam secundum productum domesticum generalem (PDG) nominalem, nonam maximam oeconomiam secundum paritatem pecuniae virium et secundam oeconomiam totius Europae possidet.^[5] Natio alta qualitate victus non minus quam magno frequentationis scholarum publicarum gradu gaudet, praeter habendam unam maximas apud exspectationes vitae in mundo.^[6] Francia putatur natio optimam salutem publicam in toto orbe terrarum praebens ab OMS.^[7] Etiam est natio invisissima in toto orbe terrarum, accipiens 82 milliones peregrinorum periegetarum quotannis.

Huic nationi est tertia dispensatio oeconomica militaris in toto orbe terrarum,^[8], tertia maxima vis militaris intra Consociationem ex pacto Atlantico Septentrionali (CFAS) et maximus exercitus intra Unionem Europaeam (UE); praeterea, Francia unum e membris perpetuis quinque Consilii securitatis est et tertium maximum armorum nuclearium numerum possidet.^[9] Haec natio membrum Unionis Europaeae conditorium est et maximam aream et secundam maximam huius consociationis oeconomiam possidet. Quoque est membrum conditorium Ordinis Nationum Unitarum, non minus quam Francophoniae, Gregis Octo Civitatum, Gregis Viginti Civitatum, Ordinis oeconomicae cooperationi et evolutioni favendis (OECD), Ordinis mercaturae mundanae (WTO) et Unionis Latinae.

Francia hexagonalis easdem fere terras habet quibus nomen apud Graecos antiquos Celtice fuit, apud Romanos Gallia: propter expugnationem Francorum plenius interdum Francogallia^[10] (appellatio e nominibus Latinis Franci et Gallia tempore mediaevali adhibitis composita.^[11] appellatur, brevius Francia^[12] secundum nomen vulgare, sed historiae antiquae causa apud nonnullos hodiernos Gallia.^[13] Incolae ipsi Britonice tali modo Bro-C'hall ('Terra Gallorum') appellant, sed Vasconice Frantzia, Occitanice França, et in lingua civitatis (iisdem rationibus aut Francogallica aut Francica sive Gallica nuncupata) France /ˈfʁɑ̃s/. Civitas publicitus et plenius La république française ('respublica Francica') nuncupatur.

Nomen Francia saeculo fere septimo primum reperitur, quo aevo regionem a flumine Ligeri ad aquilonem conversam designavit ubi Francus populus, migratorius Germanicus, sedem constituerat regnumque condiderat. Finibus huius regni prolatis appellatio regiones plures comprehendit. Linguis vernacularibus iam in carminibus antiquis sub formis France et Fransa invenitur, e.g. in Carmine Rolandi Li empereres Carles de France dulce scil. "ille imperator Carolus Franciae dulcis"^[14] atque in carmine epico Occitanico En doussa Fransa nostres cors sejournier ('in dulci Francia corpora nostra reponere').^[15]

Antiquissima hominidarum vestigia ubi in praesenti Francia est originem trahunt propemodum a 1,8 millionibus annorum abhinc.^[16] Hi homines severo variabilique climate, notato aliquot aetatibus glacialibus, obversari debuerunt. Primae hominidae nomadicam venatorum collectorumque vitam agebant.^[16] Francia magnum cavernarum ornatarum numerum a Palaeolithico habet, apud quas, una clarissimarum optimeque servatarum est Spelunca Lascaux (propemodum ab anno 18 000 a.C.n.).^[16]

Exeunte tempore glaciali recentissimo (anno 10 000 a.C.n.), clima lene factum est.^[16] Circa annum 7 000 a.C.n., haec Europae Occidentalis pars Neolithicum inivit et eius incolae sedentarii facti sunt, ingentem post progressum demographicum agriculturalemque inter IV et III millennium a.C.n.. Metallurgia apparuit exeunte III millenio a.C.n., initio cum operibus aureis, cupreis, aëneis et serius ferreis.^[17] Franciae innumeri situs megalithici a Neolithico aevo, apud quos est exceptionaliter spissus situs Saxorum erectorum Carnacensium circa annum 3 300 a.C.n.^[18]

Anno 600 a.C.n., Graeci Iones, e Phocaea oriundi, coloniam Massiliam (Francice Marseille, Occitanice Marselha, Graece Μασσαλία) iuxta Maris Mediterranei litus condiderunt, quod eam antiquissimam urbem in Francia facit.^[19][20] Simul, aliquae tribus Celtae Galli praesentis Franciae territorii partes pervaserunt et haec occupatio reliquam in Franciam inter saecula IV et III a.C.n. se expandit.^[21]

Circa annum 125 a.C.n., Galliae meridies a Re publica Romana capta est, quae hanc regionem Provinciam Nostram nominavit, unde per tempora ortum est toponymum Provincia (Francice Provence, Occitanice Provença seu Prouvènço).^[22] Iulius Caesar reliquam Galliam cepit et prinicpis Galli Vercingetorigis rebellionem anno 52 a.C.n. sedavit.^[23] Gallia in aliquot provincias Romanas ab Augusto divisa est.^[24]

Plurimae urbes conditae sunt Gallo-Romanam per periodum, apud quas est Lugdunum (Francice Lyon et Arpitanice Liyon), putatum Gallorum caput.^[24] Hae urbes traditionali modo Romano constructae sunt; cum foro, theatro, circo, amphitheatro et balneis thermalibus.^[24]

Galli Romanis cum colonis se miscuerunt et Romanas culturam linguamque (linguam latinam, e qua lingua Francica progressa est) denique adoptaverunt. Polytheismus Romanus cum Paganismo Gallico confusus est in eodem syncretismi processu.^[25] Ex annis 250 usque ad annos 280, Gallia Romana magnam crisin passa est, eius limites munitionibus instructos incursantibus barbaris pluriens.^[26] Nihilominus, status melioravit primo saeculi IV dimidio, ubi fuit periodus revivificationis prosperitatisque Galliae Romanae.^[27]

Anno 312, imperator Constantinus ad Christianismum se convertit. Postea, christiani, qui usque ad illud tempus exagitati erant, cito creverunt totum per Imperium Romanum.^[28] Sed, ex ineunte saeculo V, invasiones barbaricae denuo rediverunt^[29] et tribus barbaricae, sicuti Vandali, Suebi et Alani, flumen Rhenum transiverunt et constiterunt in Gallia, Hispania et in aliis Imperii Romani Occidentalis occidentis partibus.^[30]

Exeunte Antiquitatis periodo, antiqua Gallia in aliquot Germanica reina et reliquum Gallo-Romanum territorium, Regnum Syagrii nuncupatum, divisa erat. Simul, Celtae Britanni, cum ab Anglosaxonicā Britanniae Maioris invasione fugissent, in occidentali Armoricae parte consederunt. Sic, paeninsula Armorica Britannia Minor denuo nominata est, Celtica cultura revivificata est et aliquot parva regna independentia orta sunt hac in regione. Franci pagani, a quibus nomen "Francia" derivatum est, initio in septentrionali Galliae parte consederunt; sed, Chlodovecho rege, pleraque alia regna septentrionalis mediaeque regionis ceperunt. Anno 498, Chlodovechus primus Germanicus expugnator factus est post Occasum Imperii Romani qui ad Christianismum Catholicum se convertit, magis quam ad Arianismum; itaque, Francia titulum "filiae antiquissimae Ecclesiae" (Francice la fille aînée de l'Église) a papatu accepit.^[31]

Franci culturam Gallo-Romanam Christianam susceperunt et denique antiqua Gallia rursus nominata est Francia, scilicet "Terra Francorum". Franci Germanici linguas Romanicas adoptaverunt, praeter Galliae septentrionem, ubi Romanae coloniae minus densae erant et ubi ortae sunt linguae Germanicae. Chlodovechus Lutetiam suum caput fecit et dynastiam Merovingicam stabilivit, sed regnum non eius morti superesset. Franci terram simpliciter sicut privatam possessionem tractabant et eam inter heredes dividebant; tunc quattuor regna orta sunt, Chlodovecho mortuo: Lutetia, Aurelianum, Augusta Suessionum et Durocortorum. Ultimi reges Merovingi potestatem suis pro maioribus domis perdiderunt. Quorum unus, Carolus Martellus, invasionem Islamicam Galliae in Proelio Pictaviensi (anno 732) vicit et respectum potestatemque intra Regna Franca adeptus est. Eius filius, Pippinus Iunior, Franciae coronam occupavit, debilitatis Merovingis et dynastiam Carolingicam stabilivit. Pippini filius, Carolus Magnus, qui Saxoniam, Bavariam atque septentrionales partes Italiae subiecit, Regna Franca conglutinavit et vastum imperium in tota Europa occidentali mediaque construxit.^[32]

Carolus Magnus Imperator a Papa Leone III appellatus est et, sic, antiquam historicam coniunctionem inter gubernium Francicum et Ecclesiam Catholicam denuo stabilivit.^[33] Qui Imperium Romanum Occidentale et eius culturalem magnitudinem revivificare conatus est. Caroli Magni filius, Ludovicus I Pius, imperans inter annos 814 et 840, imperium consociatum servavit; nihilominus, Imperium Carolingicum eius morti non superesset. Anno 843, secundum Foedus Virodunense (Francice Traité de Verdun), imperium inter tres Ludovici filios divisum est: Francia Orientalis cum Ludovico Germanico mansit; Francia Media penes Lotharium I evenit, dum Francia Occidentalis penes Carolum II Calvum evenit. Francia Occidentalis fere totam praesentis Franciae aream occupabat et eius praecursoria natio est.^[34]

Dynastia Carolingica Franciam usque ad annum 987 regnavit, cum Hugo Capetius, Dux Franciae et Comes Lutetiae, Rex Francorum coronatus est.^[35] Cuius posteri —Capetii, Gens Valesia et Gens Burbonia— progressive nationem adunavit per bella et dynasticam hereditatem in Regnum Franciae, quod omnino declaratum est anno 1190 a Philippo II. Francica nobilitas prominens munus obivit plerisque Cruciatis, ut Christianus accessus ad Terram Sanctam restitueretur. Francici milites crucesignati maxima pars continuae auxiliorum copiae per annorum 200 periodon Cruciatarum sic constituebant ut Arabes uniformiter milites crucesignatos فرنج (pronuntiatur franĝ) nuncuparent, quamquam illorum parvum interest si crucesignati venirent e Francia.^[36] Francici milites cruciferi linguam Francicam in Levantem etiam importaverunt, quae Civitatum Crucesignatarum lingua franca facta est.^[36] Francici equites maximam copiam etiam constituebant in ordinibus Hospitalariorum et Templariorum. Qui ultimi, praesertim, aliquot proprietates tota in Francia possidebant et, saeculo XIII, erant praecipui argentarii Coronae Francicae donec Philippus IV Franciae hunc ordinem anno 1307 abolevit. Expeditio sacra in Albigenses anno 1209 effecta est, ut catharos, haeretici putati, ex austroccidentali praesentis Franciae regione de medio tollerentur. Denique, cathari exterminati sunt et liber Comitatus Tolosanus (Francice Comté de Toulouse et Occitanice Comtat de Tolosa) ad Coronae Francicae terras annexus est.^[37]

Carolus IV mortuus est sine herede anno 1328.^[38] Secundum Legem Salicam, corona Francica feminae transmitti nequiebat nec stirps regia femineam per stirpem transmitti nequiret.^[38] Eapropter, corona Philippo VI Valesio, Caroli IV cosino, transmissa est nec femineam per stirpem Caroli IV nepto^[39], Eduardo, qui postea Eduardus III Angliae fieret. Philippo VI rege, monarchia Francica maximum potestatis mediaevalis attigit.^[38]

Sed Eduardus III, contra Legem Salicam, sibi iure successionis imperium Franciae esse postulavit, quare Bellum Centum Annorum^[40] ortum est inter Angliam et Franciam anno 1337, pridie primae undae Mortis atrae,^[41] et duravit usque ad annum 1453. Exacti limites multum per tempora mutaverunt, sed regum Anglorum Francicae proprietates extensae manserunt per decennia. Charismaticis cum principibus, sicuti Ioanna Arcensi et La Hire, potentes redintegrationes pugnae Francicae continentalia Anglorum territoria ceperunt. Ut reliqua Europa, Francia Morte atra valde percussa est; dimidium numeri incolarum Franciae mortuum est hoc in periodo.^[42][43] Gens Valesia (1328–1589), incursionibus Ducatus Burgundiae iuvantibus, Helvetiis feliciter propulsavit. Ea de causa postea crebrae querelae inter Franciam et Hispaniam Habsburgensem ortae sunt.

Francicum Renascentia magnificum progressum culturalem et primam linguae Francicae normalizationem praebuit, quae lingua publica Franciae et lingua aristocratiae Europaeae fieret. Etiam exarserunt plurimi conflictus militares, Bella Italica nominati, inter Regnum Franciae et potens Sacrum Romanum Imperium. Francici exploratores, sicuti Iacobus Quarterius aut Samuel Camplenius, Franciae terras in America vindicaverunt, quod futuram Primi imperii colonialis Francici (Francice Premier empire colonial français) expansionem paravit. Protestantium surrectio in Europa Franciam in bellum civile, Bella religionis nuncupatum, induxit, quorum notissimus casus fuit Caedes Sancti Bartholomei (Francice Massacre de la Saint-Barthélemy) anno 1572, ubi milia Hugenotorum necati sunt.^[44] Edicto Namnetense Protestantibus videlicet asseclis Ioanni Calvini et Hugenotis tolerantiam promissa est, quare status rerum internarum iterum quietus est.

Ludovico XIII regnante, animosus cardinalis Richeliaeus Civitatis centralizationi favit et regalem potestatem corroboravit, cum domesticam potestatem in decennio 1620 tenentes dearmaret. Hic castella dominorum qui centralem potestatem provocaverant systematice ruit et privatae violentiae usum (duella, armorum portationem et privati exercitus possessionem) declamavit. Exeunte anno 1620, Richeliaeus "regium vis monopolium" velut doctrinam stabilivit.^[45] Sic, dum cardinalis Richelaeus (1624–42) et suus successor Mazarinus (1642–1661) rebus moderabantur, potestas regiminis centralis aucta est. Bello tricennale (1618–1648) facto Francogallia iterum supremam dominationem militarem atque culturalem nacta est.

Monarchia suum culmen saeculum XVII attigit. Sic Ludovicus XIV (1661–1715) studio Absolutismi adipiscendi maxime progressit atque successit, cum potentes dominos feudales in Castelli Versaliensis aulicos transformaret. Eo regnante fines Francogalliae incommodo nationum adiacentium fortiter propagatae sunt et fecit Franciam praecipuam Europaeam potentiam; quare Francogalli inimicitias Britanniarum Regni meruerunt; in quod cum confligendo opes regni magis magisque fatigatae sunt; imprimis Belli de successione Hispanica inter annos 1701 et 1713 gesti causa. Sed, natio populosissima in Europa facta est et ingens pondus in continentis civilitate, oeconomia et cultura habuit. Lingua Francica maioris usus lingua facta est diplomatiae, scientiae, litteris et relationibus internationalibus et hoc modo usque ad saeculum XX mansit.^[46]

Ludovico XV, Ludovici XIV pronepote, regnante; Francia Novam Franciam et maiorem Indiae Francicae partem amisit post cladem in Bello Septem Annorum, anno 1763 confecto. Nihilominus, Europaeum eius territorium crescere perrexit, insignibus cum adeptionibus, sicuti Lotharingia (1766) et Corsica (1770). Debile impopulareque Ludovici XV gubernium, ob suas pecuniarias, politicas et militares decretiones male excogitatas —non minus quam ob suae domi regiae prodigentiam— monarchiam infamavit, quamobrem indubitabiliter patuerunt Res novae Francicae, quae annos quindecim mortuum post regem acciderent.^[47][48]

Pecuniaria ob problemata, rex Ludovicus XVI Ordines generales^[49] (Francice États généraux) convocavit, congregatis tribus regni stamentis^[50] Maio anni 1789, ut proponerentur solutiones gubernio. Desperatam per rem, Ordinis tertii (Francice Tiers état) legati Conventum nationalem (Francice Assemblée nationale) constituerunt, quod Rerum novarum Francicarum ortum indicat. Agricolae operariique itaque gradatim ad egestatem redacti sunt, simul cives urbani libertatem rerum suarum libere gerendarum expetiverunt quasi postulaverunt. Incursus in Bastiliam die 14 Iulii 1789 factus tamquam impulsus initiale fuit rerum novarum Francicarum exarsarum interitique monarchiae Francogallicae. Ineunte Augusto 1789, Conventus nationalis constituens nobilitatis privilegia abolivit,^[51] sicuti personalem servitutem et exclusiva venationis iura. Per Declarationem iurum hominis (Francice Déclaration des droits de l'homme), die 27 Augusti anni 1789, Francia iura fundamentalia hominibus stabilivit. Declaratio naturalia libertatem, proprietatem, securitatem et impedimentum contra oppressionem inexstinguibiliaque hominis iura aestimat. Libertas exprimendi et imprimendi declarata est et arbitrariae custodiae prohibitae sunt. Etiam aristocraticorum privilegiorum destructionem sollicitavit et libertatem et iurum aequalitatem omnibus hominibus non minus quam accessum ad publica munera secudum ingenium et haud secundum nativitatem nuntiavit.^[52]

Novembre anni 1789, Conventus omnia Ecclesiae Catholicae Romanae bona publicare vendereque decrevit, quae erat maximus proprietarius in natione erat. Iulio anni 1790, Constitutio civilis cleri (Francice Constitution civile du clergé) Ecclesiam Catholicam Francicam denuo ordinavit, tollenda Ecclesiae auctoritate recipendorum tributorum alias inter res.^[53] Quae res magnam indignationem in Franciae partibus causaverunt, quod ad bellum civile finem annos postea habiturum induceret. Quamquam rex Ludovicus XVI adhuc satis favoris populi habebat, calamitosa eius fuga in Varennas (Iunio anni 1791) rumores ut is suas politicae salutis spes in peregrinae invasionis ambitu firmaret probare videtur. Quamobrem, eius fides sic labefacta est, ut monarchia dissoluta et instituta res publica sensu stricto crescens possibilitas facta sint.^[54]

Die 10 Augusti anni 1792, irata turba regiam regis Ludovici XVI periclitata est, qui ad Conventum legislativum (Francice Assemblée législative) confugit.^[55][56] Borussus exercitus in Franciam Augusto anni 1792 invasit. Ineunte Septembre, Parisienses, propter Virodunum a Borusso exercitu occupatum et propter contrarevolutionarios motus Septentrionali in Francia irati, inter 1000 et 1500 captorum interfecerunt cum impetum facerent Parisienses in carceres. Conventus et concilium urbis Lutetiae inepta continendo huic sanguinis effusioni videbantur.^[55][57] Conventio nationalis (Francice Convention nationale), primis comitiis per suffragium universale masculinum^[55] die 20 Septembris anni 1792 electa, Conventui legislativo successit et, die 21 Septembris, monarchiam abolevit, declaranda Prima re publica Francica. Quondam rex, Ludovicus XVI, de perduellione damnatus est et guillotiniana machina Ianuario anni 1793 necatus est. Francia Angliae atque Rei Publicae Batavae Novembre anni 1792 et Hispaniae Martio anni 1793 bellum decrevit; vere anni 1793, Austria, Britanniarum regnum et Res publica Batava in Franciam invaserunt; Francia "rem publicam sororem" in "Re publica Moguntina" (Theodisce Mainzer Republik) creavit.^[58]

Napoleo die 9 Novembris 1799 omnium rerum in Re publica potitus est, cum Primus consul et deinde Imperator Primi Imperii Francici (inter annos 1804 et 1814/1815) factus esset. Secutis bellis ab Europaeis monarchiis contra Rem publicam gestis, Europaeorum foederum iuncturae bellum Imperio Napoleonico declaraverunt. Francici exercitus, attamen, pleramque Europam continentalem celeribus victoriis subegerunt, sicuti in proeliis Ienensi aut in apud Slaucoviam. Familiae Bonapartis membra aliquibus regnis nuper ortis monarchas nominata sunt.^[59] Istae victoriae ut maxima optabilia et res novae revolutionariae —talis mensura metrica, Codex Napoleonicus et Charta hominis ac civis iurum— per totum orbem terrarum expansa essent induxerunt. Post calamitosam Expeditionem Russicam et Europaearum monarchiarum impetum contra Francicum gubernium, Napoleo victus est et monarchia Burbonica restaurata est. Propemodum millio Francicorum per Bella Napoleonica interfecti sunt.^[59][60]

Brevem post domitionem ex exsilio, Napoleo denique victus est die 18 Iunii 1815 in Proelio Waterlooënsi. Quo anno, in Europa in Consilio Vindobonense ordo gentium ac populorum restitutus est. Verum monarchia Francica reimposita est. Ludovicus XVIII Burbonicus rex Franciae creatus est, constitutionalibus cum limitationibus. Eruptis tumultis Rerum novarum mensis Iulii anni 1830, Gens Burbonia demum potestate amota est, quod Monarchiam Iulii peperit, quae duravit usque ad 1848, cum Secunda res Publica Francica proclamata est, in ambitu Rerum novarum anni 1848. Servitudinis et suffragii universalis masculini abolitio, promulgata breviter per Res novas Francicas, denuo promulgata est anno 1848.^[61]

Anno 1852, praeses Rei publicae Francicae Napoleo III Bonaparte, Napoleonis I adelphideos^[62], Secundi Imperii Francici imperator Napoleo III proclamatus est. Qui interventus peregre multiplicavit, praesertim in Crimaea, in Mexico et in Italia, quod induxit in Ducatum Sabaudiae et Comitatum Nicaeënsem—tunc Regni Sardiniae partem— ad Franciam adiunctos. Napoleo III amotus est post cladem in Bello Germano-Francico anno 1870 et eius regimen substitutum est pro Tertia Re Publica.^[63]

Eo fere tempore, in Europa duae factiones contrariae ortae sunt: ad unam partem, Foedus triplex (Theodisce Dreibund, Hungarice Hármas szövetség et Italice Triplice alleanza) —anno 1879 imperium Germanicum atque imperium Austro-Hungaricum se foedere iunxerunt; mense Maio 1882 Italia quoque pars eius facta est)—; ad alteram partem, Confoederatio triplex (Francice Triple-Entente, Anglice Triple Entente et Russice Тройственная Антанта) —quae ex Francogallia, Regnis Unitis atque Imperio Russo constitit—, vigens inter annos 1894 et 1907.

Francia terras subactas coloniales aliis modis habebat ex ineunte saeculo XVII; sed, saeculis XIX et XX, eius imperium coloniale universum transmarinum plurimum patebat et factum est secundum maximum imperium, solum post Imperium Britannicum. Inclusa Francia metropolitana, tota area penes Francogalliae paene tredecim milliones chiliometrorum quadratorum inter decennia 1920 et 1930 sive 8,6% areae totius orbis terrarum attigit.^[64] Nuncupata Pulchra Epocha (Francice Belle Époque), saeculi commutatio periodus optimismo, regionali pace, oeconomica prosperitate ettechnologicis, scientificis culturalibusque innovationibus picta fuit. Anno 1905, publicus saecularismus officialiter constitutus est.^[65]

Francia membrum Confoederationis triplicis (Francice Triple-Entente, Anglice Triple Entente et Russice Тройственная Антанта) —quae ex eadem, Regnis Unitis atque Imperio Russo consistebat— erat cum Primum bellum mundanum (inter 1914 et 1918) exarsit. Parva septentrionalis Franciae pars occupata erat, sed denique Francia et suae civitates foederatae victoriam adeptae sunt contra Imperia centralia, ingente cum humana materialique aerumna. Primum bellum mundanum 1,4 milliones Francicorum militum interfectorum sive 4% omnium incolarum reliquit.^[66] Inter 27% et 30% conscriptorum militum e 1912 ad 1915 interfecti sunt.^[67] Interbelli anni vehementibus internationalibus discordiis et socialium reformationum —de feriis laboralibus, diebus negotiosis horarum octo, feminis in gubernio, etc...— serie a gubernio Frontis popularis (Francice Front populaire) introducta depicti sunt.^[68]

Anno 1940, per Secundum bellum mundanum, Francia a Germania nazistica occupata est, quamquam Linea Maginot inter annos 1930–1940 exstructa erat ad evitandam ipsam occupationem. Exercitus Germanici die 10 Maii 1940 terras ad occidentem Germaniae celeriter occupaverunt. Iam mense Iunio Lutetiam asecuti sunt. Die 22 Iunii 1940, respublica Francica assentiri coacta est. Quamobrem Francia metropolitana divisa est in partes duas: zonam occupationis Germanicae ad aquilonem conversam et Franciam Viciacensem, despoticum regimen nuper creatum in meridie et nazisiticorum civitas neurospastica; dum Francia libera in exsilio recta et a Carolo de Gaulle ducta, creata est Londinii.^[69] E 1942 ad 1944, propemodum 160 milia Francicorum civium —inclusis propemodum 75 millionibus Iudaeorum—^[70][71][72] in campos exterminatorios et castra carceralia Germaniae et Poloniae occupatae deportati sunt.^[73] Die 6 Iunii anni 1944, Foederati seu Alligati in Normanniam invaserunt et, in Augusto, invaserunt in Provinciam. Insequenti anno, Alligati seu Foederati et Repugnatio Francica Potestates axis vicerunt et, Lutetia a Germanis recuperata, et suverenitas Francica restaurata est, constituta Administratione temporanea Rei Publicae Francicae (Francicis siglis GPRF).^[74]

Haec administratio fundamenta novo constitutionali ordini statuit qui Quarta Rem Publicam Francicam peperit. Quae mirum florem oeconomicum —Francice les Trente Glorieuses nuncupatum— passa est. Francia una fuit apud civitates Consociationem ex pacto Atlantico Septentrionali anno 1949 condentes. Coloniae Francicae post annum 1945 uno corde libertatem expetiverunt. Francia dominatum Indosinae recuperare conata est, sed a Consociatione pro libertate^[75] (Vietnamice Việt Nam Ðộc Lập Ðồng Minh Hội seu breviter Việt Minh) anno 1954 in Proelio Dienbienphuensi^[76] victa est. Solum aliquibus post mensibus, Francia alio anticoloniali conflictū obviam fuit in Algerio, tunc amplius millionis colonorum Europaeorum domo,^[77] qui nationem divisit et paene eam in subitaneam rerum conversionem et in bellum civile induxit.^[78] Anno 1956 Marocum et Tunisia se liberas res publicas esse declaraverunt. Anno 1958, debilis instabilisque Quarta Res Publica Quintam Rem Publicam peperit, quae roboratum Praesidiatum inclusit.^[79] Finito bello independentiae (inter annos 1954 et 1962 durante), Algeria se oppressione Francogallica liberavit.

Carolus de Gaulle praeses Quintae Rei Publicae ex anno 1958 usque mensem Aprilem 1969 mansit. De Gaulle eo tempore rei publicae profuit eique prudenter praesidebat: veterem gloriam Francogalliae atque statum eius imperii mundani restituere in animo habuit; quare rem publicam suam bombis atomicis instruxit. Interfuit eius etiam reconciliatio cum Germanis, quo ex motu demum Unio Europaea orta est.

Francia una evolutissimas apud oeconomias in toto orbis terrarum mansit, sed aliquot oeconomicis crisibus occurrit, quae magnis inopiae quaestus indicibus et debiti publici incrementum attulerunt. Exeunte saeculo XX et ineunte saeculo XXI, Francogallia supranationalis Unionis Europaeae evolutionem praecurrit cum Foedus Traiecti Mosae ictum, Unionem Europaeam creaturum, anno 1992 obsignavisset et Euronis terram anno 1999 constituisset et Foedus Olisipone ictum anno 2007 obsignavisset.^[80] Natio quoque in Consociationem ex pacto Atlantico Septentrionali gradatim redintegrata est et, ex illo tempore, pleraque bella participavit quibus haec consociatio favit.^[81]

Ex impetibus contra ferriviam metropolinam Parisiensem anno 1995 factis, Francia a globis tromocraticis islamicis sporadice impugnata est, praesertim praestant impetus factus contra diarium Charlie hebdo Ianuario anni 2015, qui maximas tumultuationes per vias (cum 4,4 millionibus hominum) attulit,^[82][83] et impetus Lutetiae Novembri anni 2015 facti, qui 130 mortes attulerunt. Qui mortiferrimi impetus Francico in territorio e Secundo bello mundano^[84][85] et mortiferrimi in Unione Europaea ex impetibus Matriti die 11 Martii 2004 factis^[86] fuerunt.

Francia hexagonalis (qui autem de geographiā Corsicae, Martinicae, Guadalupiae, Guianae Francicae, Reunionis, regionumque aliarum longinquarum legere velit sub illis lemmatibus quaerat), chiliometra quadrata fere 547 030 magna, est terra plerumque humilis in zona orbis terrarum temperata sita. E planitie latissimā constituitur quae a Baionā sub Pyrenaeis Atlanticis et praeter fines Hispanicos usque ad Argentoratum, a Rheno inferiori irrigatum Germaniamque observans, patet. Haec planities iugis magnis obliquis interrumpitur. Regio geologica ex amplis alveis sedimentariis (Parisiensibus, Aquitaniensibus) atque veteribus montibus valde erosis (massā Armoricanā, Vosego, Massā Mediā) conficitur. Regio omnis lateribus euronotulis confinitur montibus excelsioribus, videlicet Alpibus occidentalibus et Pyrenaeis. Hi super Aquitaniam eminent, illas autem a Massā Mediā Vallis Rhodani dividit. Summatim excellunt montes Alpes, Arduenna, Mons Cebenna, Mons Forensis, Iura, Pyrenaei et Vosegus. Corsica iuxta litus Mediterraneum est.

Tota terrestris Franciae area, cum praefecturis et territoriis transmarinis (exceptā Terrā Adeliae^[87]) chiliometra quadrata 674 843 est, 0,45% totius areae terrestris. Nihilominus Francia secundam maiorem zonam oeconomicam exclusivam in toto orbe terrarum possidet,^[88] quae chiliometra quadrata 11,035 milliones, 8% superficiei totius omnium zonarum in toto orbe terrarum, comprehendit et solum superatur a Civitatibus Foederatis (chiliometra quadrata 11 351 000) et zonam Australiae (chiliometra quadrata 8 232 000) superat.

E finibus Franciae boreo-orientalibus, oportet inter fluvios imprimis enumerare Rhenum qui ex Alpibus Helvetiae oriens et ad boream versus regiones Francicas Alsatiam et Lotharingiam a Badeniā-Virtembergiā Germaniae dividit, unde per Germaniam boreo-occidentalem et Nederlandiam in mare Germanicum effunditur. Tributarium habet Mosellam, cuius fons in monte Vosego reperitur. Spinalium pagosque Lotharingiae alluit et mox in fines Germaniae pergens cum Rheno iungitur ad urbem quae de hac re nomen Confluentes habet. Inde ad occidentem versus flumina duo e Franciā orta per Belgiam et Nederlandiam in mare Germanicum seriatim effluunt, videlicet Mosa quae villam Sedensem alluit, Scaldis quae Cameracum Valencenasque, duo insuper litora Flandrica attingentes, Isera apud Castellum Menapiorum orta, Agnio apud fanum S. Audomari. Huius ostium est in litore Flandrico Francico, illius autem in litore Flandrico Belgico.

Fluminum quae litora Francica attingunt et in Oceanum Britannicum effluunt Quantia et Alteia borealissima sunt, sed et modestiora; quibus succedit Samara, Picardiae flumen maximum, ad cuius ripas stant fanum Sancti Quintini in Viromandia, Ambianum (olim Samarobriva, quod nomen Gallice "pons Samarae" significat) et Abbatis Villa. Per Normanniam superiorem defluunt Brisella et Arcae flumen Manicamque attingunt, haec prope urbem Deppas, illa iuxta Ultrisportum. Mox flumen multo longius nomine Sequana (prope Divionem ortum) litora septentrionalia inter Honnefluctum et Franciscopolim attingit, urbibus Bario, Novigento, Lutetiā, Surisnā, Burgivalle, Medantā. Rothomago lotis, tributariis Axonā, Matronā, Esiā vel Isarā, Eburā, Icaunā receptis. Denuo inter flumina minora per Normanniam Inferiorem in Manicam defluentes Olinam nominare oportet, fluvium Sagiorum et Cadomi.

Litora Oceani Atlantici attingunt flumina Britanniae Minoris Alaunus et Blavetum, illa per aestuarium Brestiae, hae iuxta urbem Orientem, et insuper Vicinonia quae urbem Redonum tangit.

Longissima apud flumina viginti in Franciā excellunt Liger, Sequana, Rhodanus, Garunna, Maroni (in Guianā Francicā), Matrona, Mosa, Oltis, Duranius, Arar, Dubis, Mana (in Guianā Francicā), Elaver, Carantonus, Tarnis, Vigenna, Wiapoco (in Guianā Francicā), Carus, Axona et Druentia.

Franciae metropolitanae clima valde afficitur Anticyclone Accipitrum sed etiam Floridae Flumine, sicuti reliqua Europa Occidentalis,^[89] regionalibus sive localibus cum variationibus satis evidentibus. Francia metropolitana aliquot climatica ponderis incommoda passa est: tempestates (tales decembris anni 1999 7% arborum omnibus in silvis Francicis stratae sunt^[90]), dies caniculares (tales anni 2003 in Europā 15 000 mortuorum necaverunt^[90]), incendia et inundationes.

Clima oceanicum strictum evidentissime ab occidente discriminari solet.^[91] Quod e Flandriā in Vasconiam patet, litorali super laciniā aliquot chiliometrorum decusses amplā (cuius limes definiendo difficilis est), angustiore et a septentrione et a meridiē, sed ampliore in Britanniā Minore, quae paene tota hoc climate afficitur. Clima oceanicum Aquitanum austroafricum calidiua est quia est meridionalius.^[92] Litorum septentrio-occidentalium cluma oceanicum sed frigidius climate oceanico Aquitano; ibi ventorum occidentalium vis valde maior est. Planitiei clima oceanicum degradatum, in centro septentrionali situm, aliquando "Parisiense" nuncupatur, quia circiter fluenti Parisiensis (Francice bassin parisien) proprium est, cui clima oceanicum magis tenuiter mutatur. Clima semicontinentale a septentrione orientali et a centro orientali (in Alsatiā; planitiebus Araris aut medii Rhodani; planitiebus Delphinatūs, Arverniae aut Sabaudiae) vicissim subdividitur et possidet characteres adhuc mutatiores propter montanarum molium vicinitatem. Clima semicontinentale meridionale climate calido distinctum et in Vallis Rhodani planitiebus, circum Lugdunum, et in planitiebus Pagi Forensis^[93] (Francice Forez) est. Limane^[94] seu Limania^[94] (Francice La Limagne et Occitanice Limanha) et regio circum Augustonemetum idem clima propter effectum Föhn geographicumque locum in mediā Franciae meridiē experiuntur. Clima semicontinentale orientale territorio e Burgundiā usque ad Arduennam adest. Denique, clima alpinum praecipue locis superioribus in Alpibus, Pyrenaeis, Montibus Arverniensibus (Francice Massif central), Vosego, Iurā et montibus Corsicis adest.

Pleraque Francia transmarina (Francice France d'outre-mer) ad climata tropica (magnis cum dissimilitudinibus)^[90] redigitur; quibus addenda sunt clima aequinoctiale Guianae Francicae^[95], clima subarcticum Insularum Sancti Petri et Miquelonensis^[96] et climata oceanicum et polare^[97] Terrarum australium antarcticarumque Francicarum.

Temperatura media in Franciā 0,1 ºC mediocriter pro decennio per saeculum XX auxit.^[90] Die 28 Iunii, Veiranecis, thermometrum 46 ºC attigit, quod est maxima temperatura absoluta in Franciā metropolitanā postquam sunt tabulae.^[98]

• Clima Franciae
• 
  Calcariae rupinae in Normanniā, prope Strusardam.
• 
  Virentia Mediterranea (lavandula) in Provinciā.
• 
  Clima alpinum in Sabaudiā (aspicitur ibex sinistrorsum).
• 
  Vineta Alsatiae prope Villam Castinetum.
• 
  Bora-Bora in Polynesiā Gallicā.
• 
  Parvi sinūs Pianae, in Corsicā.

Rei publicae administratores aliquibus e decenniis problematibus oecologicis obviam ire conantur. Saeptis naturalibus (Francice réserves naturelles) et silvis publicis (Francice parcs nationaux) ex anno 1967 consaepta naturalia regionalia (Francice parcs naturels régionaux)^[99] additae sunt, quae naturale culturaleque patrimonium conservationem et existimationem coniungunt^[100] et 15% territorii Francici anno 2018 tegebant.^[101] Procurationes aquae (Francice agences de l'eau) sex institutae sunt ad gerendas protegendasque opes aquae hac in natione.^[102][90]

Rete Natura 2000 loca naturalia aut seminaturalia in Unione Europaeā cum magnā patrimoniali praestantiā propter faunam et floram excelsas quas continent congregat. Decembre anni 2018, rete Natura 2000 in Franciā 1779 locorum habebat, e quibus 212 loca marina sunt et quae comprehendunt:

• 402 zonarum protectionis specialis (ZPS) avibus;
• 1377 zonarum specialis conservationis (ZSC) habitationibus et speciebus.

Tota superficies 200 364 chiliometrorum quadratorum lata est, 12,9% superficiei terrestri metropolitanae (sive milliones septem hectarearum) et 33% superficiei in zonā oeconomicā exclusivā (sive 12,3 milliones hectarearum) repraesentans.^{[103][104][105][106]}

Praesens Constitutio, Quintae Rei Publicae, per referendum die 28 Septembris anni 1958 probata sunt. Quā probatā, munus Praesidis Rei Publicae auctoritatem super potestate exsecutivā valde firmavit,^[109] quae a Primo Ministro et a Gubernio antea repraesentatur. Quod Praesidem verum Potestatis Exsecutivae legatum constituit quantum ad Parlamentum attinet. Secundum Constitutionem, Praeses suffragio directo uni quinquennio (in principio tempori annorum septem) eligitur. Praesidis arbitrium constantem usum et Rei Publicae procuratorum aequabilitatem confirmat. Praeses Primum Ministrum designat, qui Ministrorum Consilium praesidet, copias militares ducit et foedera paciscitur. Ministrorum Consilium a Praeside nominatur, Primo Ministro proponente. Hoc gubernii genus res publica semipraesidentialis nuncupatur.

Coventus nationalis (Francice Assemblée nationale) praecipuum legisferum corpus. Cuius deputati 577 uni quinquennio directe eliguntur et omnia subsellia suffragio singulis comitiis eliguntur. Altera camera Senatus (Francice Sénat) est, cuius senatores 321 comitiali a collegio (per suffragium indirectum) eliguntur et suum munus novem annos servant. Tertia Senatūs pars in annos tres renovatur. Legisferae Senatūs potestates limitatae sunt et Conventus nationalis decretorium iudicium facit si accidit disceptatio ambas inter cameras. Gubernium maxime parlamentarios apud diurnos actūs valet. Praeterea, est Consilium constitutionale (Francice Conseil constitutionnel),^[110] membra novem habens, quod legum constitutionalitatem observat et de contentionibus decernit. Francici cives omnes homines annos duodeviginti aut amplius nati sunt.

Abusque Generali Carolo de Gaulle praeside (inter annos 1958 et 1969), Francica politica externa independentiae voluntate, praesertim a Civitatibus Foederatarum, depingitur;^[111] quamobrem, Francia arma nuclearia evolvit et e manipulis integratis de CFAS inter annos 1966 et 2009 decessit.^[111]

Francicarum ambasciatarum rete tertium maximum in toto orbe terrarum est, cum ambasciatis 156 et consulis sedibus 97 per continentes quinque.^[112] Francia civitates ad progressionem nitentes praecipue Africas, adiuvat. Officiale auxilium pro progressione 0,36% productūs nationalis generalis Francici anno 2014 repraesentabat, qui minor quam Britannicus aut Germanicus est.^[113]

Respectū iurum humanorum et consociationis cum corporibus Chartae internationalis iurum humanorum, quae Commissum Iurum Humanorum includunt, Francia Pactionem internationalem de iuribus oeconomicis, socialibus et culturalibus; Pactionem internationalem de iuribus civilibus et politicis; Conventionem internationalem de abrogandā omniformi discriminatione rassisticā; Conventionem de abrogandā omnis generis discriminatione mulierum; Conventionem contra torturam, alteram atrocem, inhumanam seu humiliantem tractationem seu poenam; et Conventionem de iuribus impuberum obsignavit et sanxit. Alterā ex parte, Pactionem de iuribus hominum invalidorum solum obsignavit sed non sanxit, dum Francia de Conventione internationali de protegendis hominibus omnibus a decessione coacticiā non refert et Pactionem internationalem de omnium peregrinorum operariorum eorumque familiarium iuribus protegendis nec obsignavit nec sanxit.^[114]

Vires armatae Francicae seu Exercitus Francicus (Francice Forces armées françaises seu Armée française) potestatem exsecutivam in Praeside Rei publicae Francicae, Ducis exercituum (Francice Chef des Armées) munus habente, conglobant. Nihilominus Constitutio Francica gubernium (scilicet, ministeria exsecutiva, quae haud necessarie ad Praesidis factionem politicam pertinent) publicis, civilibus et militaribus viribus armatis uti sinit. Ministerium Exercituum (Francice Ministère des Armées), ex anno 2017 a Florentiā Parly gestum, pro pecuniae praestatione, opium assignatione et operationibus spondet.^[115] Vires armatae Francicae primae sunt quae nationalismum in Rebus novis Francicis foverunt, quia nationalismus se vilior et efficacior Civitati quam copiae mercennariae monstravit.^[116]

Cum 215 000 militorum suo munere, Francia in praesenti maxima potentia militaris intra Unionem Europaeam et tertia maxima intra CFAS est. Cuius copiae in Asiā occidentali^[117] et totā Africā^[118] agunt.

Vires armatae Francicae dividuntur in ramos quinque, qui sunt:

• Exercitus terrestris (Francice Armée de terre), ubi includuntur:
  • Venatores Alpini (Francice Chasseurs Alpins)
  • Legio externa seu extranea (Francice Légion étrangère)
  • Copiae classis (Francice Troupes de marine)
  • Classis aëria levis Exercitūs terrestris (Francice Aviation légère de l'Armée de terre seu ALAT)
• Regimentum ingeniariae Francicae (Francice Régiment du génie français), ubi includitur:
  • Brigada munitorum siphonariorum Parisiensis (Francice Brigade de sapeurs-pompiers de Paris)
• Classis nationalis (Francice Marine nationale), ubi includuntur:
  • Vis maritima aëronauticae navalis (Francice Force maritime de l'aéronautique navale)
  • Manuballistarii classiarii (Francice Fusiliers marins)
  • Manūs classiariae (Francice Commandos marine)
• Classis aëria et sideralis (Francice Armée de l'air et de l'espace), ubi includitur
  • Defensio aëria territorialis
• Chōrophylacē nationalis^[119] (Francice Gendarmerie nationale), vigiles militares vim exercentes sicuti vigiles publici et reali et generali contextū.

Ex anno 2016, Francia in duodeviginti administrativas regiones (Francice régions) praecipue divisa est: regiones tredecim in Franciā metropolitanā (inclusā collectivitate territoriali Corsicā)^[120] et quinque trans maria.^[121] Regiones divisae sunt vicissim in unam et centum praefecturas (Francice départements), quae praecipue litterarum ordine dispositae sunt. His numeris numeri cursuales adaequant et olim notacula eis usa sunt. Apud unam et centum praefecturas Francogallicas, quinque —Guadalupia, Guiana Francica seu Gallica, Martinica, Reunio, Maiota— regiones et quoque praefecturae transmarinae (Francice départements et régions d'outre-mer seu DROM) sunt, quae eodem statū quam praefecturae metropolitanae fruuntur et integrales Unionis Europaeae partes sunt.

Una et centum praefecturae in circumdaria (Francice arrondissements) 335 subdivisae sunt, quae vicissim in cantones (Francogallice cantons) 2054 subdivisa sunt.^[122] Hi cantones etiam divisi sunt in communia (Francice communes) 36658, quae sunt municipia electo cum consilio municipali.^[122] Communia tria —Lutetia, Lugdunum, Massilia— in circumdaria municipalia (Francogallice arrondissements municipaux) 45 subdivisa sunt.

Regiones, praefecturae et communia omnia collectivitates territoriales (Francogallice collectivit��s territoriales) nuncupantur; scilicet, haec conventūs locales non minus quam potestatem exsecutivam possident. Circumdaria et cantones mere administrativae divisiones sunt. Nihilominus, non semper hoc modo fuere. Usque ad annum 1940, circumdaria collectivitates territoriales electo cum conventū erant, sed a Regimine Viciacensi ad tempus amota et modo terminali a Quartā Republicā anno 1946 abrogatae sunt.

Praeter regiones duodeviginti et praefecturas unam et centum, Res publica Francica collectivitates transmarinas quinque —Polynesiam Gallicam, Sanctum Bartholomaeum, Sanctum Martinum, Sanctum Petrum et Miquelonem, Uveam et Futunam—, unam sui generis collectivitatem —Novam Caledoniam—, unum territorium transmarinum (Francogallice territoire d'outre-mer seu TOM) —Terras australes antarcticasque Francicas— et unam insularem possessionem in Oceano Pacifico —Insulam Clippertonensem— habet.

Collectivitates et territoria transmarina Rei publicae Francicae, sed non Unioni Europaeae aut eius fiscali areae (excepto Sancto Bartholomaeo, qui e Guadalupiā anno 2007 secessit) intersunt. Collectivitates Pacifici Polynesiae Gallicae, Uvea et Futuna, Nova Caledonia franco CFP^[123] (Francogallice franc CFP) uti pergunt, cuius valor stricte ei euronis conexus est. Immo vero, regiones transmarinae quinque franco Francico utebantur et nunc eurone utuntur.^[124]

Nomen	Constitutionalis status	Caput
Insula Clippertonensis[125]	Civitatis privata possessio penes directam auctoritatem Gubernii Francogallici.	Sine incolis
Polynesia Gallica[126]	Pagus transmarinus designata (Francogallice pays d'outre-mer sive POM), statum eundem habet quam collectivitas transmarina.	Urbs Papeetensis[127]
Terrae australes antarcticaeque Francicae	Territorium transmarinum (Francice territoire d'outre-mer sive TOM)	Portus Francicorum[128][129]
Nova Caledonia	Collectivitas Sui generis	Numea[130]
Sanctus Bartholomaeus[131]	Collectivitas transmarina (Francice collectivité d'outre-mer sive COM)	Gustavia
Sanctus Martinus	Collectivitas transmarina (Francice collectivité d'outre-mer sive COM)	Marigot
Sanctus Petrus et Miquelo[132]	Collectivitas transmarina (Francice collectivité d'outre-mer sive COM). Adhuc collectivitas territorialis allusa.	Oppidum Sancti Petri
Uvea et Futuna[133]	Collectivitas transmarina (Francice collectivité d'outre-mer sive COM). Adhuc territorium allusa.	Mata Utu

Aestimato cum numero incolarum 64 millionum,^[134] Francia sita est vicesimo primo loco secundum numerum incolarum in toto orbe terrarum.^[135] Territoria urbis maiore cum numero incolarum Lutetia, Lugdunum, Tolosa, Insulae, Burdigala, Nicaea, Portus Namnetum, Argentoratum, Condate Redonum sunt. Francia demographicum incrementum naturale (migrationem excludens) maius passa est quam pleraeque Unionis Europaeae nationes et anno 2003 causa fuit maioris partis huius incrementi naturalis consociatas apud has nationes. Anno 2008, aestimata natalium index 1,273 filiorum pro feminā erat —Francia est loco secundo secundum fecunditatem in Europā, post Hiberniam—^[136] et demographici incrementi index 0,574% erat.^[134] Aestimatus purus migrationis index positivus est anno 2008, 1,48 migratorum pro 1000 incolarum.^[134] Anno 2006, Institutum nationale statisticae et studiorum oeconomicorum seu INSEE 4,9 milliones immigratorum, scilicet 8% omnium incolarum, Franciam incolere aestimavit. Quia pueri immigratoribus e parentibus Francogallicā in terrā nati Francici putantur, civium peregre oriundorum numerus 6,7 milliones (secundum aestimationem anni 1999), scilicet 10% omnium Francicorum incolarum, erat.

Praehistoricis ex aevis, Francia copulatio commercii, migrationum, occupationum est. Praecipui greges ethnici quattuor in Franciā sunt: Praeceltae, Celtae, Latini, Germani (Franci, Visigothi, Burgundiones, Viccingi). Has "historicas" ob gentes, novi populi in Franciam e saeculo XIX immigravere: Belgae, Itali, Hispani, Lusitani, Poloni, Dacoromani, Graeci, Iudaei ab Europā Orientali et Barbariā, Arabes ac Mazaces a Barbariā, Nigricolores a Franciā et Seres apud alios. 40% incolarum Francicorum migratoriis ab his gregibus originem trahere -disparibus proportionibus- aestimantur, quod Franciam unam Europaeas apud civitates ethnice diversiores facit, non obstante usitatā stereotypiā Franciae sicuti nationis Gallicae. Nihilominus, Europaeorum populorum integratio facilior quam haud Europaeorum populorum fuit, quod culturales obices et discrimen sociale causavit.

Lingua Francogallica seu lingua Francica ex Francicā mediaevali progressa est, quā Medio Aevo incolae regionis hodiernae Insulae Franciae locuti sunt. Ut reges Franciae imperium protenderent, sic lingua Francogallica diffusa est. Iam anno 1539 Franciscus I rex constituit ut lingua Francogallica sit unica regni sui lingua publica. Nihilominus, saeculo duodevicensimo exeunte, tantum fere media regi subiectorum pars Francogallice locuti sunt.^[137] Rebus novis Francicis confectis, linguae regionales publice oppugnatae sunt; anno 1951 demum per Legem Deixonne (Francice Loi Deixonne) ut linguae regionales docerentur concessum est.^[138] Etiam his diebus, articulo altero constitutionis anni 1958 constitutum est ut lingua Francica sit unica publica reipublicae lingua. Non solum est lingua in Franciā passim adhibita, sed etiam instrumentum culturae Francicae in toto orbe terrarum. Linguae regionales propter migrationes et nimiam linguae Francogallicae gravitatem (etiam in mediis commonicationis socialis) periclitantur. Francia Europaeam de linguis regionalibus ac minoribus Chartam quidem subscripsit, pactum tamen non sanxit, quod partes chartae cum constitutione Franciae non conveniunt. Ab anno 2008, linguae regionales in articulo 75-1 constitutionis Franciae hereditas culturalis dicuntur.^[139]

Linguae regionum in Francia sunt

• Linguae Francogallicae (Langues d’oïl) in Franciā septentrionali, quae partim dialecti linguae Francogallicae habentur, utputa Picardica, Normannica, Gallonica, Pictavino-Santonica, Vallonica et Campanica
• Arpitanica ((Franco-Provençal) in Franciā in pristinā regione Sabaudiā (sed etiam in Italiā et Helvetiā) adhibita
• Occitana in Franciā meridianā
• Catalana in praefecturā Pyrenaeo Orientali
• Alemannica in Alsatiā
• Lotharingica (Theodisca) in Franciā boreoccidentali
• Vasconica cum dialectis suis in Franciā austro-occidentali
• Britonica in Britanniā Minore
• Corsica in insulā homonymā
• Batava Belgica in Franciā septentrionali
• Praeterea multae aliae linguae ab illis, qui in Franciam immigraverunt, necnon ab incolis territoriorum transmarinorum adhibentur.

Francia est res publica laicistica, id est: civitas et religiones plane separatae sunt. Cum a magistratibus nulla de religionibus fidelibusque indicia colligantur, numeri eorum, qui singulis religionibus adhaerent, non nisi taxatione circumscribi possunt. Indicia communitatum religiosarum inter se saepe valde differunt, quare etiam numeri sequentes non nisi cautelā tractandi sunt. Secundum periodicum Le Monde des religions, 51 centesimae Francogallorum se esse Catholicos, 31 centesimae nulli religioni adhaerere, fere 9 centesimae Musulmanos, 3 centesimae se esse Protestantes affirmant. Paene omnes ecclesiae Protestantes Franciae, quarum Ecclesia Reformata Franciae (Francice L’Église réformée de France) est maxima, in Foederatione Protestanticā Franciae (Francice Fédération protestante de France) collaborant. Fere 1 centesima incolarum se Iudaeos esse confitentur. Ex his indiciis, sequitur in Francia esse 32 milliones Catholicorum, 5.7 milliones Musulmanorum, 1.9 milliones Protestantium et 600 000 Iudaeorum, praeterea 20 milliones hominum, qui nulli religioni adhaerent. 6% quaesitorum alia vel nihil dicunt. Catholicorum, ut ex quaestionibus concluditur, tantum parva pars re verā inter credentes numerari potest vel liturgias frequentat, sed contra sunt etiam, qui traditionem Catholicam cum magno rigore ac diligentissime sequantur. Praeterea sunt in Franciā plus quam decies centena milia hominum, qui Ecclesiis Orthodoxis aut Orthodoxis Orientalibus adhaerent, fere 600 000 Buddhistarum necnon magnus numerus ad Hindiusmum pertinentium.

Francia multum urbanizata natio est et maiores urbes (quoad numerum incolarum in territorio urbis anno 2016)^[140] in ordine Lutetia (cum 12 568 755 incolarum), Lugdunum (cum 2 310 850 incolarum), Massilia (cum 1 756 296 incolarum), Tolosa (cum 1 345 343 incolarum), Burdigala (cum 1 232 550 incolarum), Insulae (cum 1 187 824 incolarum), Nicaea (cum 1 006 402 incolarum), Portus Namnetum (cum 961 521 incolarum), Argentoratum (cum 785 839 incolarum) et Condate Redonum (cum 727 357 incolarum) sunt (nota: significativa dissimilitudo inter numeros incolarum in territoriis urbis supra citatos et numeros inferiori in tabulā est, quae indicat numerum incolarum in communibus). Exodus ruralis perenne politicum problema fuit fere toto saeculo XX.

Positio	Urbs	Regio	Incolae	Photographema
1	Lutetia	Insula Franciae	2 190 327
2	Massilia	Provincia Alpes Litus Lazuli	862 211
3	Lugdunum	Arvernia Rhodanus Alpes	515 695
4	Tolosa	Occitania	475 438
5	Nicaea	Provincia Alpes Litus Lazuli	342 637
6	Portus Namnetum	Pagi Ligeris	306 694
7	Monspessulanus	Occitania	281 613
8	Argentoratum	Magnus Oriens	279 284
9	Burdigala	Nova Aquitania	252 040
10	Insulae	Alta Franciae	232 440
11	Condate Redonum	Britannia Minor	216 268
12	Durocortorum	Magnus Oriens	183 113
13	Sanctus Stephanus de Furano	Arvernia Rhodanus Alpes	171 924
14	Franciscopolis	Normannia	170 352
15	Telo Martius	Provincia Alpes Litus Lazuli	169 634
16	Gratianopolis	Arvernia Rhodanus Alpes	158 180
17	Divio	Burgundia et Liber Comitatus	155 090
18	Andecavis	Pagi Ligeris	151 229
19	Nemausus	Occitania	151 001
20	Villa Urbana	Arvernia Rhodanus Alpes	149 019

Francica oeconomia e divite modernāque oeconomiā ubi gubernii munus interventioque significativa erant in alteram plurimā cum participatione societatum privatarum et secundum mercatūs vias fungentem transit.^[142] Gubernium ad privatam administrationem partim aut omnino aliquas praecipuas societates -sicuti Air France, Renault, Thales- transtulit, quamquam gubernium adhuc dominium in campis energiae, publicae vectationis et industriae militaris servat.^[142] Francia capitalismo favet, sed socialem aequalitatem per leges, stipendiarias per rationes et socialia per impensa attingere ad deminuendam redituum dissimilitudinem quaerit.^[142] Ut membrum Gregis Octo Civitatum, gregis nationum industrializatissimarum; Francica oeconomia loco octavo est in toto orbe terrarum, mensurato productū domestico generali iuxta cum par acquirendi potestate^[143], et est loco sexto nominalibus terminis.^[144] Francia est loco quinto apud nationes bona exportantes et loco quarto apud nationes servitia in toto orbe terrarum exportantes.^[145] Nihilominus, sumptūs reditūsque ratio 53 400 millionum dollariorum lacunam anno 2007 passa est.^[145] Praecipuus Francicus index bursarius CAC 40 est.

Ordo oeconomicae cooperationi et evolutioni favendis, cuius socia Francia est, apud Gregis octo civitatum nationes Franciam productivitatis (secundum PDG pro laboris horis) ordini praeesse anno 2005 retulit.^[146] Verumtamen, PDG per capita Francicus 30% minor est quam Statunitensis, quod facultatis laborandi centesimae rationi attribui potest; anno 2004, facultatis laborandi 68,8% inter 15 et 64 annos natos laborabant, adversus 80% in Iaponiā, 78,9% in Britanniarum Regno, 77,2% in Civitatibus Foederatis Americae et 71% in Germaniā.^[147] Anno 2007, gubernium reformationem laboralem inchoavit. Francicum onus tributarium apud maiora in Europā est, prope 20% PDG anno 2005.^[142] Cum 82 millionibus periegetarum anno 2007, Francia est primus locus destinatus periegeticus in toto orbe terrarum.^[148]

Francia natio minimam carbonii dioxidi quantitatem emittens evolutissimas apud civitates septem in toto orbe terrarum est, quia multa pecunia collocata est in energiā nucleari.^[149] Ut effectus magnarum collocationum pecuniae in technologiā nucleari, pleraque electricitas in Franciā producta a ergasteriis atomicis 59 creatur (78% anno 2006, e solum 8% anno 1973, 24% anno 1980, et 75% anno 1990).^[150]

Francicum ferriviarum rete, chiliometrorum 29 213 patens, longissimum in totā Europā Occidentali. A societate SNCF geritur et apud tramina perquam celeria inveniuntur Thalys, Eurostar et TGV, quod iter facit velocitate chiliometrorum horalium 320 usū commerciali. Eurostar, iuxta cum Diakoniā Translationis Cuniculi Freti Gallici, Franciam cum Britanniarum Regno per Cuniculum Freti Gallici conectit. Ferriviarum connexiones ad omnes vicinas nationes, Andorrā exceptā, expanduntur. Intraurbanae connexiones quoque bene evoluta sunt, cum ferriviae subterraneae et curruum electricorum diakoniis diakonias laophoriorum perficientibus.

Circiter 893 300 chiliometrorum autoviarum utilium in Franciā. Regio Lutetiae denso viarum autoviarumque reti circumdatur, quod eam cum paene totā natione connectit. Francicae viae ingentem internationalem transitum etiam sustinent, connexae cum urbibus finitimorum Belgicae, Hispaniae, Andorrae, Monoeci, Helvetiae, Germaniae et Italiae. non est tributum notaculi annuum; nihilominus, autoviarum quadripertitarum usus per portoria est, exceptis vicinitatibus municipiorum magnae dimensionis. Novorum autocinetorum mercatus domesticis insignibus regitur, sicuti Renault (27% autocinetorum in Franciā anno 2003 venditorum), Peugeot (20,1%) et Citroën (13,5%).^[151] Amplius 70% autocinetorum novorum anno 2004 venditorum Diseliana motra habebant, valde plus quam habentia benzini aut gasii liquefacti e petroleo motra.^[152] Francia altissimum viaeductum in toto orbe terrarum, Viaeductum Aemiliaci (Francice Viaduc de Millau; Occitanice Viaducte de Milhau), quoque possidet et ponderis pontes, sicuti Pons Normanniae (Francice Pont de Normandie), aedificavit.^[153][154]

Sunt circa 478 aëroportuum in Franciā, inclusis aërodromis. Aëroportus Lutetiae Carolus de Gaulle (Francogallice Aéroport de Paris-Charles-de-Gaulle), in Lutetiae vicinitatibus situs, maximus et operosissimus aëroportus est totā in natione et plerumque popularem commercialemque transitum huius nationis sustinet et Lutetiam cum paene omnibus magnis urbibus in toto orbe terrarum connectit. Air France nationalis aëronautica societas, quamquam plurimae privatae aëronauticae domesticorum internationaliumque volatuum diakonias praebent. Sunt praecipui portūs decem in Franciā, quorum maximus Massiliae est, qui etiam est maximus limes cum Mari Mediterraneo. 14 932 chiliometrorum viarum aquariarum Franciam transeuntium, incluso Canali Australi (Francogallice Canal du Midi), Mare Mediterraneum cum Oceano Atlantico per flumen Garunnam connectente.^[155]

In Franciā, schola publica laica gratuitaque est.^[157] Quamquam non solum educatio et remuneratio docentium sed etiam programmata ad Civitatis officium pertinent, ludorum litterariorum et collegiorum et lyceorum aedes ad collectivitates territoriales spectant.^[158] Praeceptio obligatoria est pueris e sex ad sedecim annos natis. Martio anni 2018, praeses Emmanuel Macron se aetatem scholarizationis obligatoriam ad tres annos e regressū anni 2019 deminuere velle nuntiavit.^[159]

Educatio primaria phasibus duabus evolvitur: primum, schola materna (Francice école maternelle), quae novissimos pueros recipit eorum initio in scholā, eorum conformationi ad socialis vitae normas, eorum initiationi fundamentalia ad instrumenta sicuti sermonem et numeros;^[160] deinde, ad sex annos natos aetatis, pueri scholā elementariā (Francice école élémentaire) recipiuntur, cuius primus scopus lecturam, scriptionem, calculum et educationem civicam discere est.^[161]

Educatio secundaria etiam cyclis duobus evolvitur: primus collegio datur et inducit in diploma nationale breveti (Francice diplôme national du brevet).^[163]; secundus autem cyclus lyceo datur et inducit in examina finalia et nationalia: in baccalaureatum professionalem (Francice baccalauréat professionnel), technologicum (Francice baccalauréat technologique) aut generalem (Francice baccalauréat général) et in testimonium habilitatis professionalis (Francice certificat d'aptitude professionnelle) aut in testimonium habilitatis professionalis agrariae (Francice certificat d'aptitude professionnelle agricole seu CAPA) educationi agriculturali.^[164] Ceterum, fere 17% alumnorum educationis primariae secundariaeque scholas privatas, plerasque cum Civitate consociatas et crebro confessionales, frequentant.^[165]

Francogallica educatio superior ostendit singularitatem cogendi ut universitates (Francice universités) et scholarum grandium (Francogallice grandes écoles) systema inter se congruant, quo accessus habetur plerumque per idoneitatis probationem post classes praeparatorias (Francice classes préparatoires).^[166] Educatio superior breveto technici superioris (Francice brevet de technicien supérieur) et classibus praeparatoriis ad scholas grandes in lyceis docetur^[166] aut in sedibus privatis. Omnia diplomata in Franciā concessa in repertorio nationali testimoniorum professionalium (Francice répertoire national des certifications professionnelles seu RNCP) porrigenda sunt.

Francia, se ipsā liberatā, ingens incrementum in fequentatione scholarum cognovit. Anno 1936, minus quam 3% classis cuiuslibet baccalaureūs titulum adipiscuntur; haec centesimarum ratio in 30% anno 1985 et in 60% anno 1995 transivit.^[167] Quomodocumque, haec educationis democratizatio inaequalitatem socialem non delevit: solum 25% filiorum fabrorum inter 1974 et 1978 natorum educationis superioris diplomate honorati sunt, aliter ac 77% filiorum moderatorum.^[167] Hae inaequalitates adhuc maiores sunt in scholis grandibus: solum 2,9% studentium a Scholā nationali administrationis (Francice École nationale d'administration seu ENA) anno 2008 admissorum parentem fabrum habebant.^[167]

Secundum programma PISA ad comparanda systemata educativa nationalia, Francici systematis educativi eventūs deceptorii sunt, comparati ad alias Civitates socias Ordinis oeconomicae cooperationi et evolutioni favendis,^[168] imprimis ob inaequali incrementum, factā investigatione PISA anni 2003. Non obstantibus cautionis consiliis, analphabetismus 3,1 milliones hominum attingebat, id est, 9% incolarum inter 18 et 65 annos natorum et qui scholam in Franciā frequentaverant.^[169]

Socialis alumnorum origo scholares eorum fructūs valdissime afficit. In cursū elementari secundi anni (Francogallice Cours élémentaire 2e année seu CE2), alumni ad pauperrimam quartam portionem pertinentes media puncta credita 57 e 100 in linguā Francicā et 58 in mathematicā obtinuerunt, contra 87 et 85 respective eis ad divetissimam quartam portionem pertinentibus. Haec inaequalitas augetur post collegium, cum indice accessūs ad secundum cursum baccalaureatūs generalis aut technologici bis altiore alumnis ad ambitūs divitiores pertinentibus quam aliis alumnis.^[170]

Prima Ministerii Educationis nationalis evaluatio "continuitatem paedagogicam" positivam per interclusionem tempore pandemiae COVID-19 esse revelavit. Secundum demoscopiam, magistri septem e decem et parentes octo e decem contenti putati sunt.^[171]

Francogallicum valetudinis systema primo loco in toto orbe terrarum collocabatur secundum OMS anno 1997^[172] et postea rursus anno 2000.^[173] Valetudinis systema plerumque gratuitum est hominibus morbis chronicis (Francice affections de longues durées) affectis; sicuti cancro, sidā aut fibrosi cysticā. Media exspectatio vitae in natū 77 anni viribus et 84 anni feminis sunt, apud altiores in Unione Europaeā.^[174] Sunt 3,22 medici pro milibus incolarum in Franciā,^[175] dum medius valetudinis sumptus per capita 4 719 dollariorum anno 2008.^[176] Anno 2007, erant circiter 140 milia incolarum (0,4%) in Franciā quae sidam aut HIV patebantur.^[177]

Quamquam Francici unam strigosioribus e gentibus apud nationes progressas esse putantur,^[178][179] Francia, sicuti aliae nationes divites, crescentem recentemque obesitatis epidemiam obit, praesertim propter cibi prompti substitutionem in locum salutaris traditionalis coquinae Francicae alimentatiis in moribus Francicis.^{[178][179][180]} Nihilominus, Francicus index obesitatis valde inferior est Statunitensi (verbi gratiā, index obesitatis in Franciā idem Statunitensi erat in annis 1970)^[179] et adhuc infimus est in Europā^[180] sed ab auctoritatibus nunc putatur unum praecipua apud problemata valetudinis publicae^[181] et auctoritates ferociter obesitati obviam eunt; index obesitatis infantilis in Franciā deminuitur, dum adhuc crescit aliis in nationibus.^[182]

Abusque Medio aevo, Francia praecipuas apud nationes scientifica in bona contribuentes est. Ineuns circa saeculum XI, Papa Silvester II abacum et sphaeram armillarem denuo introduxit et numeros Arabicos et horologia Europae Septentrionali et Occidentali obtulit.^[183] Universitas Parisiensis (Francogallice Université de Paris), medio saeculo XII condita, adhuc est una praecipuas apud universitates in Mundo Occidentali.^[184]

Saeculo XVII, Renatus Cartesius methodum recte regendae rationis et veritatis in scientiis investigandae definivit, dum Blasius Pascalis praeclarus factus est sua propter opera de probabilitate et mechanicā corporum fluidorum. Ambo egregii Revolutionis scientificae viri fuerunt quae in Europā eodem tempore exarsit. Academia Scientiarum Francica (Francice Académie des sciences) a Ludovico XIV condita est ad incitandum et protegendum animum Gallicae investigationis scientificae. Apud progressūs scientifici praecursores in Europā saeculis XVII et XVIII. Cui est una praecipuas apud academias scientiarum.^[185]

Illuminismi tempus biologi Buffoni et chemici Antonius Lavoisierius operibus notatum est, qui oxygenii munus in combustione invenit, dum Dionysius Diderotus et Ioannes Baptista Le Rond d'Alembert Encyclopediam in lucem dederunt, quae ad praebendum accessum ad "cognitionem utilem" populo ordinatur, cognitionem quae cotidianae vitae adhibere possint.^[186]

Per Conversionem industrialem, saeculo XIX, magnifici processūs scientifici in Franciā evenerunt cum scientificis sicuti Augustino Ioanne Fresnel, hodiernae opticae conditore; Nicolao Leonardo Sadi Carnot, thermodynamicae bases divulgante; aut Ludovico Pasteur, uno apud microbiologiae praenuntios. Alii Francici egregii saeculi XIX scientifici sua nomina in Turri Eiffelianā, Lutetiae, inscripta habent.^[187]

Francicos apud claros saeculi XX scientificos, sunt mathematicus physicusque Henricus Poincaré; physici Antonius Henricus Becquerel et Petrus et Maria Curie, celebres ob opera de radioactivitate; physicus Paulus Langevin; aut virologus Lucas Montagnier, vīri HIV et sidae coinventor. Usque ad annum 2012, Galli 68 Praemio Nobeliano^[188] laureati sunt et undecim Numisma Fieldianum^[189] acceperunt.

Apud diaria venditione in Franciā praecellentissima Le Parisien Aujourd'hui en France (cum 460 000 quotidie venditorum), Le Monde et Le Figaro, circiter cum 300 000 exemplarium quotidie venditorum, sunt; sed etiam L'Équipe, artium athleticarum nuntiis dedicatum.^[190] Antehac, diaria gratuita optime perruperunt, cum magis quam diariorum Metro, 20 minutes et Direct Plus exemplarium 650 000 respective distributa essent.^[191] Nihilominus, maximus exemplarium numerus regionali diario Ouest-France attactus est, cum plus quam 750 000 exemplarium venditorum, dum alii regionalia diaria quinquaginta quoque magnas venditiones habent.^[192] Commentariorum hebdomadalium campus diversificatior potentiorque est, cum amplius 400 specialium commentariorum hebdomadalium hac in natione typis editorum.^[193]

Validissimos apud nuntiorum commentarios, sunt partium sinistrarum L'Obs, centristicus L'Express et partium dexterarum Le Point (cum amplius exemplarium 400 000),^[194] sed maximus exemplarium numerus apud commentarios hebdomadales attingitur televisificis muliebribusque commentariis, apud quos Marie Claire et Elle sunt, peregrinas versiones habentes. Validos apud commentarios hebdomadales etiam sunt investigationis satiricique commentarii Le Canard enchaîné, Charlie Hebdo non minus quam Paris Match. Ad instar plerorumque industrializatarum nationum, scripta typis edita magnā difficultate praeterito decennio affecta sunt. Anno 2008, gubernium praecipium ad impulsum incubuit ut iuvet huic campo ad se emendadum et ad fiendum pecuniarie independentem;^[195][196] sed anno 2009 600 000 euronum scriptis typis editis dare debuit ut crisi oeconomicae opponerentur, exsistentia praeter subsidia.^[197]

Anno 1974, post annos centralizati monopolii super radiophoniā televisioneque, publica procuratio ORTF scissa est aliquot in nationalia instituta, sed iam exsistentes stationes televisificae tres et radiophonicae stationes quattuor penes civitatem manserunt.^[199][200] Fuit anno 1981 cum gubernium liberam emissionem hac in natione sivit, sic finito publico radiophoniae monopolio.^[200] Francica televisio insequentibus duobus decenniis partim liberata est, creatis aliquot commercialibus stationibus, imprimis gratiā televisionis caplaris satellitalisque. Anno 2005, nationalis diakonia Télévision Numérique Terrestre televisionem digitalem totam in nationem introduxit, quod aliarum stationum creationem sivit.

Exsistentes nationales stationes quattuor proprietas sunt publicae societatis France Télévisions, cuius pecunia praeconialibus reditibus et permissionum televisificarum tributis suppeditatur. Publica societas emissoria Radio France nationales radioponicas stationes quinque gerit. Publica apud haec media sunt Radio France Internationale, programmata Francice totum per orbem terrarum emittens, non minus quam Francica-Germanica statio televisifica TV5 Monde. Anno 2006 gubernium universa statio nuntiorum televisificorum France 24 creavit. Longinquae stationes televisificae TF1 (anno 1987 privatizata), France 2 et France 3 maiores spectatorum numeros habet, dum stationes radiophonicae RTL, Europe 1 et publica France Inter apud minus auditas sunt.

Francia multa saecula est sedes culturae confectae: multi artifices Francici fuerunt inter celeberrimis eorum temporis, et Francia iam cognoscitur et admirationi est ob suam copiosam culturae memoriam. Continua regimina politica artis fabricationem semper promoverunt, et inauguratio Ministerii Culturae anno 1959 culturale civitatis patrimonium conservare adiuvat et in publicum prodit. Ministerium Culturae subsidia artificibus concedit, culturam Francicam per mundum promovet, ferias et alios culturae eventūs sustinet, monumenta historica tutatur. Praeterea, gubernatio Francica legitimam culturae exceptionem prospere sustentat, ut opera audiovisualia intra rem publicam confecta defendat.

Francia est civitas quae maximum mundi numerum peregrinatorum quotannis accipit, praecipue ob instituta culturae et aedificia historica omnem per terram inserta. Reipublicae sunt circa mille ducenta museorum, quae plusquam quingenties centena milia hominum quotannis invisunt.^[201] Gravissimi culturae sitūs a gubernatione administrantur, exempli gratiā ab officio publico Centro monumentorum nationalium (Francice Centre des monuments nationaux), quod circa centum historica civitatis monumenta procurat. Fere 43 180 aedificia ut monumenta historica protecta, plerumque domicilia (multa castella) et templa religiosa (cathedrales, basilicas, ecclesias), sed etiam signa, lapides memoriales, et hortos comprehendunt.

Primae artificiosae manifestationes Praehistorico a tempore, Francocantabrico stilo, oriuntur. Carolingianum tempus natum scholae illuminatorum signat, quae totum Medium aevum perdurabit et ad culmen perveniet cum illuminatione libri Les très riches heures du duc de Berry. Classici Francici saeculi XVII pictores Nicolaus Poussin et Claudius Lorrain sunt.^[202]

Saeculo XVIII Genus conchatum praeeminet, cum Antonio Watteau, Francisco Boucher et Ioanne Honorato Fragonard. Exeunte hoc saeculo, incipit Classicismus Iacobi Ludovici David. In Romanticismo peritissimi sunt clari Theodorus Géricault et Eugenius Delacroix. Realistica Scholae Bartionensis (Francice École de Barbizon) pictura topiaria perrecta est ab artificibus cum realismo testimonialiore de realitate illius temporis sociali, sicuti Ioanne Francisco Millet et Gustavo Courbet.^[202] In Franciā, sculptura multimodis evoluta est, sed omnibus in generibus eminens: Praehistorico, Romano, Romanico, Gothico, Anagenetico^[203], Baroco ac Conchato, Neoclassico (ubi eminet Fridericus Augustus Bartholdi cum Statuā Libertatis), Romantico (ubi eminet Augustus Rodin cum Cogitatore) et Hodierno.^[202]

Secundo saeculi XIX dimidio, Franciae influxus in picturam adhuc maioris ponderis factus est, cum nova sculpturae genera evolverentur sicuti Impressionismus et Symbolismus. Impressionistas apud pictores in illo tempore clarissimos Camillus Pissarro, Eduardus Manet, Edgarus Degas, Claudius Monet et Petrus Augustus Renoir sunt.^[204] In secundā Impressionistarum pictorum aetate, quoque artificiosarum evolutionum praecursores erant Paulus Cézanne, Paulus Gauguin, Henricus de Toulouse-Lautrec et Georgius Seurat; non minus quam Fauvistae artifices Henricus Matisse], Andreas Derain et Mauritius de Vlaminck.^[205][206]

Multa musea in Franciā sculpturis et picturae operibus totim aut partim dedicantur. Ingens antiquorum operum ante aut per XVIII creatorum collectio in Museo Luparensi exhibetur, sicuti pictura Iucunda, usitatissime Mona Lisa appellata. Dum Palatium Luparense diu museum fuit; Museum Orsay anno 1986 antiquā in statione ferriviariā inauguratum est, ut denuo ordinarentur magnae nationales artis collectiones et Francicae secundi saeculi XIX dimidii picturae, praesertim motuum Impressionismi et Fauvismi, congregarentur.^[207] Moderna opera in Museo nationali Artis modernae (Francice Musée national d'Art moderne) exhibentur, cuius domicilium anno 1976 immutatum est in Centro Pompidou (Francice Centre Pompidou). Ista tria publica musea propemodum 17 milliones hominum quotannis recipiunt.^[208] Alia apud nationalia musea picturas continentia Magnum Palatium, cum 1,3 millionibus salutatorum, est; sed etiam sunt plurima musea ad urbes pertinentia, apud quae eminet Museum Artis modernae Lutetiae (Francice Musée d'Art moderne de Paris), cum 800 milibus salutatorum anno 2008, opera hodierna continens.^[208]

Litterae Franciae antiquissimae originem trahunt a medio aevo, cum terra quae hodie praesens Francia habetur communem uniformemque sermonem etiam non habebat.^[209] Franciscus Rabelaesus insignis saeculi sexti decimi scriptor Rabelaesus fuit, cuius mythistoria Gargantua clara aestimataque usque ad hodiernum tempus manet. Michael Montanus alius litterarum Francicarum clarus vir fuit idem per saeculum, cuius celeberrimum opus, Progymnasmata (Francice Essais), litterarum genus progymnasma creavit.^[210]

Per saeculum XVII, Domina de La Fayette mythistoriam Principissa Cliviae (Francice La Princesse de Clèves) anonyme typis edidit, quae una primarum psychologicarum mythistoriarum unquam habetur.^[211] Ioannes Fontana est clarissimos apud fabulatores^[212] illius temporis, auctor apologorum sicuti De cicadā et formicā. Cuius apologi a Francicorum alumnorum aetatibus disci debuerunt, qui iuvenes ad sapientiam sesumque communem docendos adiuvare credebantur. Quorum quoque aliquot versūs in sermonem cottidianum intraverunt ut proverbia fierent, sicuti "À l'oeuvre, on connaît l'artisan", quod significat "In opere, fabrem cognoscimus".^[213]

Ioannes Racine, cuius mirifica versūs Alexandrini et linguae Francicae calliditas per saecula laudata est, ludos scaenicos sicuti Phaedra et Britannicus creavit. Qui, iuxta cum Petro Cornellio (et suo ludo scaenico Sidi) et Molière, unus magnos apud tres dramaturgos aetatis aureae Francicae habetur. Molière, qui unus apud maiores comoediae scriptores litterarum Occidentalium putatur,^[214] fabularum scaenicarum decusses scripsit, apud quas excellunt Misanthropus, Avarus, Aeger simulatus et Burgensis Vir Nobilis. Cuius fabulae scaenicae sic populares in toto orbe terrarum sunt ut lingua Francica aliquando "lingua de Molière" appelletur.^[215]

Litterae et poësis Francicae vel magis saecula XVIII et XIX floruerunt. Clarissima Dionysii Dideroti opera Iacobus fatalista et Nepos de Rameau sunt. Nihilominus, is clarior est quia fuit praecipuus scriptor Encyclopaediae, cuius propositum erat omnia eius saeculi cognita (in campis sicuti artibus, scientiis. linguis aut philosophiā) colligi et vulgo exponi ut ignorantiae et obscurantismo obstetur. Idem per saeculum, Carolus Perraultius prolificus insginium fabellarum puerilium scriptor fuit, apud quas excellunt Catto Cothurnato, Cinerella, Bella Puella in Silva Sopita, Polliculo, Barba Caerulea aut Lacernella Rubra. Ineunte saeculo XIX, poësis symbolistica praecipuus motus in litteris Francicis erat, cum poëtis sicuti Carolo Baudelaire, Paulo Verlaine et Stephano Mallarmé.^[216]

Saeculo undevicensimo, orti sunt plurimi egregii auctores Francici. Victor Hugo pluries "maximus Francicus scriptor omnium temporum" describitur quia eminuit omnibus in generibus litterarum.^[217] Cuius ludi scaenici Cromwell prooemium praeconium motūs Romantici putatur. Contemplationes et Legenda saeculorum poëtica summa opera putantur.^[218] Victoris Hugo versiculus cum eo Gulielmi Shakesperii, Dantis Alagherii, et Homeri collatus est.^[218] Cuius mythistoria Miseri valde putatur una maiores apud mythistorias iam scriptas.^[219]

Praemium Goncourt Francicum litterarum praemium anno 1903 creatum est.^[220] Praecipuos apud saeculi XX scriptores, Marcellus Proust, Ludovicus Ferdinandus Céline, Albertus Camus et Ioannes Paulus Sartre sunt. Antonius de Saint-Exupéry opus Regulus scripsit, quod per decennia apud pueros adultosque in toto orbe terrarum pervulgatum mansit.^[221] Francia magis Praemio Nobeliano Litterarum laureatos scriptores quam quaevis alia natio habet.^[222] Primus Praemio Nobeliano Litterarum laureatus Francicus fuit, dum ultimus Francicus Nobeliano Litterarum laureatus Patricius Modiano fuit, qui hoc praemium anno 2014 accepit.^[222] Ioannes Paulus Sartre etiam primus candidatus in Consilii Nobeliani^[223] historiā fuit qui hoc praemium abnuit.^[222]

Francicā in musicā, post ante annum 1000, eminuit cantus Gregorianus quo liturgiae utebantur. In Franciā polyphonia creata est. Nuncupatā in Arte antiquā, Carolo Magno scholae cantorum tributae sunt anno 783. Sacramenta Argentoratensia Francicum lyricum opus est maximi ponderis in Medio aevo, cum evoluta sunt carmina epica sicuti Carmen Rolandi.^[224]

Francia trobatorum^[225] cunabula in saeculo XII fuit, non minus quam Artis novae posteriorum saeculorum.^[226] Per Romanticismum, Lutetia musicale in centrum in toto orbe terrarum mutata est et, in praesenti, Francia privilegiatum locum in musicalis creationis campo servat gratiā novarum aetatum compositorum. Clarissimos apud Francicae musicae popularis cantores, excellunt Editha Piaf, Mirella Mathieu, Dalida, Carolus Aznavour, Vanessa Paradis, Sergius Gainsbourg et Gilbertus Bécaud.^[227]

Quod ad architecturam attinet, Celtae sua vestigia etiam reliquerunt cum monolithi et megalithi erecti essent; non minus quam Graecorum praesentia a saeculo VI a.C.n., quae hodie commemoratur classicā in Massiliae hereditate. Architectura Romana exempla habet Domum quadratam (Francice Maison Carrée), templum Romanum inter annos 161 et 138 a.C.n. aedificatum; aut Pontem Gardi (Francice Pont du Gard), inter annos 40 et 60 constructum Nemausi et patrimonium universale anno 1985 indicatum. In Franciā inventum est opus francigenum, expressum in cathedralibus sicuti Carnotensi, Ambianensi, Nostrae Dominae Parisiensi et Argentoratensi.^[228]

Renascentia, in Italiā orta, architectonice indicatur optimo modo in Castello Blesarum (Francice Château de Blois) aut Castello Fontis Bleaudi (Francice Château de Fontainebleau) inter alia. Ars Baroca, quoque in Italiā orta, et Genus Conchatum, in Franciā inventum, splendida opera in Franciā habent. Apud quae, Museum Luparense et Pantheon Parisiense inter alia.^[228]

Modernismus in architecturā totum saeculum XIX et saeculi XX initium comprehendit, et Gustavus Eiffel architectonicas sui temporis theoriam praxinque permutavit in construendis colossaeis pontibus et in utendo materiis sicuti chalybe. Celeberrimum cuius opus Turris Eiffeliana est. Alius universalis architecturae vir clarus est Le Corbusier, innovator et functionalista praesertim celeber urbanisticas propter contributiones aedificandis domiciliis et synthesibus habitationalibus.^[228]

Cinematographia, a fratribus Lumière anno 1895 Lugduni inventa, ponderis negotium in Franciā est, non obstante Aquifoliensi aemulatione, et in toto orbe terrarum. Anno 2005, Francia sexta effectrix cinematographica erat in mundo et prima Europaea effectrix pellicularum diutinarum.^[229] Haec vitalitas Francicā exceptionis culturalis ratione servatur, quae, verbi gratiā, Francicarum pellicularum per televisionem missarum portionibus ostenditur.^[229] Quoque exprimitur eximia per eventūs sicuti per Caesares (Francice Les César), per Praemia Lumière et Ferias internationales cinematographiae, Canuae anniversarie dispositas, quae est culturalis eventus vulgatissinus in toto orbe terrarum.^[230]

Abusque annis centum exsistens, cinematographia Francica revelatur locuples plurimis dispositoribus (apud quos Georgius Méliès, Ioannes Lucas Godard, Lucas Besson...), plurimis histrionibus (apud quos Ioannes Marais, Ludovicus de Funès, Gerardus Depardieu, Etheldreda Tautou...) et plurimis pelliculis effectis (apud quas Les Misérables, La Grande Vadrouille, Emmanuelle, Le Grand Bleu, Intouchables...). Nihilominus, abusque annis 1980, magna effectarum pellicularun pars in speciali in comoedias (sicuti Le dîner de cons, Les Visiteurs, Bienvenue chez les Ch'tis...) et in pelliculas auctoris (sicuti La Haine, Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, The Artist...) flexit.

• Praestantes cinematographiae Francicae homines
• 
  Fratres Lumière.
• 
  Georgius Méliès.
• 
  Ludovicus de Funès.
• 
  Ioannes Lucas Godard.
• 
  Catharina Deneuve.
• 
  Gerardus Depardieu.
• 
  Isabella Adjani.
• 
  Isabella Huppert.
• 
  Etheldreda Tautou.
• 
  Mariana Cotillard.
• 
  Ioannes Dujardin.
• 
  Ioannes Paulus Belmondo
• 
  Alanus Delon
• 
  Ivo Montand
• 
  Lino Ventura
• 
  Franciscus Truffaut

Per sanitatis discrimen in Franciā, Civitas duo milliarda euronum iterum concessit ut sustentarentur culturales sectores. Die 28 Augusti anni 2020, Primus minister Ioannes Castex 165 milliones euronum ad sustentandam cinematographicam creationem cogitatorum duorum milliardorum euronum dandos esse nuntiavit. Praeterea, 432 milliones euronum iam destinati erant ad iuvandum spectaculi in vivo sectorem.^[231]

Moda ponderis industria in Franciā abusque saeculo XVII et est adhuc hodie praecipua res vectoria culturae Francicae peregre. Ineunte saeculo XXI, Lutetia sibi caput mundanum modae vindicat (tamquam Londinium, Mediolanum et Novum Eboracum)^[232][233] et praecipuas artificum vestiariorum sedes colligit.

Ludovico XIV rege,^[234] cum bonorum luxuriosorum industriae penes regem erant, Francia praepollens munus in modā adepta est. Regia Francica exquisiti iudicii elegantiaeque arbiter in Europā tunc paulatim facta est, saeculo XVIII. Inter annos 1860 et 1960, summa vestificina novam dynamicam inspiravit. Enuntiatum "summa vestificina"^[235] (Francice haute couture) Lutetiae ortum est et originem trahit ab annis 1860. Hoc nomen lege protegitur, quod aliquas bonitatis normas exclusivitatemque testatur.

Per annos 1960, summa vestificina, nimis elitistica putata, culturā iuvenium vituperatur. Anno 1966, vestifex^[236] Ivo Saint Laurent statutas normas rupit cum vestem promptam^[237] (Francice prêt-à-porter) protulisset, quod ut moda Francica serialiter fabricaretur fecit. Inter annos 1970 et 1980, Sonia Rykiel, Theodoricus Mugler, Claudius Montana, Ioannes Paulus Gaultier et Christianus Lacroix recentissimos mores instituerunt, vi tribuendā rationi negotiatoriae fabricationique. Annis 1990, constituta sunt conglomerata congregandis aliquot Francicis vestificinis praesertim cum celeberrimis luxuriae societatibus LVMH, Kering et L'Oréal. Ineuntibus annis 2020, Francicus sector unguentarius, totim ineunti saeculo XX a Francisco Coty industrializatus, praepollens in toto orbe terrarum redditus est.

Coquina Francica magnā existimatione fruitur, praecipue agricolaria propter producta optima: innumera vina (Campanicum, Burdigalense, Burgundicum aut Alsaticum inter alia) et caseos (Roquefortensem, Camemberti inter alios)^[238][239]; et excellentem propter gastronomiam quae a saeculo XVIII colitur.^[240]

Coquina Francica valde varia est. Quae essentialiter constituitur regionalibus specialitatibus^[241].^[240], apud quas excellunt caulistrum^[242] Alsatianum (Francice choucroute alsacienne), quiche Lotharingiensis^[243] (Francice quiche lorraine), rillettae^[244] Cenomanenses (Francice rillettes du Mans), bubula Burgundiensis^[245] (Francice bœuf bourguignon), ficatum^[246] Petrocoriense ^[247] (Francice foie gras périgourdin), olla phaseoli linguadociensis^[248] (Francice cassoulet languedocien), sampsa Narbonensis^[249] (Francice tapenade provençale) aut glomera Lugdunensia^[250] (Francice quenelles lyonnaises). Veri limites culinarii designari possunt inter septemtrionem butyro ac ascaloniā utentem et meridiem oleo ac allio utentem;^[240] interque regiones terrenā cum coquinā (sicuti Petrocorios^[247]) et alias maritimā cum alterā (sicuti Provinciam).^[240] Attamen, hae dissimilitudines hodie ad evanescendum pronae sunt, propter coniunctionem modorum vivendi et controversum cibi prompti impetum non minus quam modam globalizatae coquinae.^[240]

Magnam praeter suam traditionem viticulturalem, Francia etiam praecipua natio cervesiae productoria est. Praecipuae braxatoriae regiones in Franciā Alsatia (cum 60% nationalis fabricationis), Septentrio et Fretum et Lotharingia sunt.

Coquina Francica anno 2020 in repraesentativum Patrimonii mundani immaterialis indicem ab Unescone inscripta est.^[251] Epulum praesertim e promulside, epuli capite et tragemate (quod aliquando a caseo, antea apposito, completur) consistit. Vespere, pro promulside crebro subsituitur potagium aut iuscellum (Francice soupe, e quo nomen souper Francice cenae). Dominicum epulum elaboratius est: duae promulsides (altera frigida altera calida), assum bubulae aut avium cohortalium (vulgissime), acetaria, patera caseorum et tragema. Prandii horae e meridiē Septemtrioni et Orienti, ad primam horam Mediae Franciae et ad primam horam et dimidium Austro fluctuantur; et cenae horae e sextā decimā horā et dimidio Flandriae ad undevicesimam et dimidium Mediae Franciae et vicesimam et dimidium Austro fluctuantur.

Francia antiquā lusoriā traditione et magnā superiorum disciplinarum varietate pingitur. Haec natio praecipuo munere in instruendis hodiernis artibus athleticis^[253] et in victorum indice fungitur, ex exeunte saeculo XX. Cum medaliarum 840 (714 aestate, 124 hieme) obtentarum summā, Francia est quinta natio plurimis cum olympionicis in Olympiorum historiā. Ars gladii et birotatio disciplinae sont cum quibus Francia maxima est titulo decorata natio (cum respective Olympicis titulis 44 et 41 post Olympia hiemalia anni 2010 Vancuverii).^[254] Lutetia Olympia aestiva annis 1900 et 1924 recepit; et denuo ter recipiet 2024.^[255] Francia etiam Olympia hiemalia ter accepit: Campi Muniti anno 1924, Gratianopoli anno 1968 et Oblimi anno 1992.^[255]

Alias apud insignes honores, Francia Certamen mundanum pedilusorium bis, Certamen Calicem Davis decies et quoque Certamen 6 Nationum vicibus 25 obtinuit.

Secundum Ministerium Artium Athleticarum (Francice Ministère des Sports), anno 2010, 69% hominum amplius annos quindecim natorum artem athleticam saltem semel per hebdomadem in Franciā exercebant. Ambulatio, natatio et birotatio praecipuae declaratae activitates physicae erant. Anno 2016, Francicarum consociationum athleticarum summa 16 102 957 adscriptos habebat, e quibus 37,5% feminae erant. Anno 2017, exercitatissimas apud artes athleticas in Franciā erant: pediludium (cum 2 135 193 adscriptorum, e quibus 5,7 % feminae), teniludus (cum 1 052 127 adscriptorum, e quibus 29,1 % feminae), equitatio (cum 673 026 adscriptorum, e quibus 82,9 % feminae), iudo (cum 552 815 adscriptorum, e quibus 26,7 % feminae), canistriludium (cum 513 727 adscriptorum, e quibus 36 % feminae), manufollium (cum 513 194 adscriptorum, e quibus 35,8 % feminae) et pilamalleus (cum 407 569 adscriptorum, e quibus 27,8 % feminae).^[256] Paene septem milliones Francorum nartationem singulis hiemibus exercent, creberrime extra quidvis institutum athleticum.^[257] Francica area nartatoria anno 2015 area frequentatissima in toto orbe terrarum erat, post eas Civitatum Foederatarum et Austriae.^[258]

Anno 2013, impensa nationalis artibus athleticis e 38,1 milliardis euronum consistebat, quorum dimidium erat administrationis publicae curā, scilicet 1,8% e PDG. Anno 2015, privata artium athleticarum pars in Franciā 124 286 opificum conducebat. Quotannis, Ministerium artium athleticarum circiter 12 000 diplomatum athleticorum expedit, e quibus paene 8 000 breveta professionale iuventutis, educationis popularis et artium athleticarum (Francice brevet professionnel de la jeunesse, de l'éducation populaire et du sport seu BP JEPS) sunt.^[104]

Certamen tenilusorium internationale Rolandi Garros, Lutetiae, et Circuitus Franciae birotarius sunt anniversarii ponderis eventūs, sicuti contingentes eventūs ut Campionatus pedilusorius Europaeus anni 2016.

Francia quoque magis magisque disportū electronico commovetur. Anno 2016, secundum Manuelis Valls gubernium consociationem France Esports creavit. Anno 2018, quinque milliones Francogallorum saltem unum disportūs electronici certamen iam spectaverant et 930 000 iam participaverant.^[259] Franciae est una operosissimas apud disportūs electronici organizationes in totā Europā et in toto orbe terrarum, consociatio Team Vitality.

Praeter vexilli colores, foederationes disportivae Francogallicae etiam gallo utuntur sicut symbolo, quamquam publicum symbolum non est.^[260]

Index dierum festorum, qui totā in Franciā celebrantur.

1 Ianuarii	Primus incipientis anni dies (Francice Jour de l’An).
Feria secunda Paschae	(Francice Lundi de Pâques).
1 Maii	Dies Laboris (Francice Fête du travail).
8 Maii	Dies victoriae (Francice Fête de la Victoire), deditio Germaniae Nazisticae anno 1945 subscripta.
Ascensio Domini	(Francice Jour de l’Ascension).
Feria Secunda Pentecostes	(Francice Lundi de Pentecôte).
14 Iulii	Dies festus nationis (Francice Fête nationale) vel dies festus foederationis (Francice Fête de la fédération), quo impetus in Bastiliam carcerem anno 1789 memoratur.
15 Augusti	Assumptio Beatae Mariae Virginis (Francice Assomption).
1 Novembris	Sollemnitas Omnium Sanctorum (Francice Toussaint).
11 Novembris	Indutiae (Francice Armistice) anno 1918 ad Compendium initae, quibus Primum bellum mundanum confectum est
25 Decembris	Christi Natalis (Francice Noël)

Marianna (Francice Marianne), allegorica libertatis figura, est una ex nonnullis Reipublicae Francicae imaginibus notissimis.

Franciae hi codices sunt:

• LF, secundum catalogum praefixorum codicum aëroportuum quibus ICAO utitur;
• F, secundum catalogum codicum internationalium notaculi autocineti;
• F, secundum catalogum praefixorum codicum notaculi aëronavium quibus ICAO utitur;
• F, secundum catalogum codicum praefixorum UIT;
• FR, secundum normam ISO 3166-1 (catalogi codicum nationum), codicem alpha-2;
• FRA, secundum normam ISO 3166-1 (catalogi codicum nationum), codicem alpha-3;
• FRA, secundum catalogum codicum nationum Consilii Olympici Internationalis;
• .fr, secundum dominium interretiale;
• FR, secundum catalogum codicum nationum quibus OTAN utitur, codicem alpha-2;
• FRA, secundum catalogum codicum nationum quibus OTAN utitur, codicem alpha-3.

• Casali, Dimitri, et Christophe Beyeler. 2012. L'Histoire de France vue par les peintres. Lutetiae: Flammarion. ISBN 978-2-08-127981-0.
• Haensch, Günther, et Hans J. Tümmers. 1993. Frankreich: Politik, Gesellschaft, Wirtschaft. Monaci. ISBN 3-406-37491-3.
• Lugge, Margret. 1960. "Gallia" et "Francia" im Mittelalter: Untersuchungen über den Zusammengang zwischen geographisch-historischer Terminologie und politischem Denken vom 6.-15. Jahrhundert. Bonnae.
• Masson, Ioannes Papirius. 1618. Descriptio fluminum Galliae, qua Francia est. Lutetiae: Quesnel. Textus, gallica.bnf.fr.
• Price, Roger. 2014. A Concise History of France. Cantabridgiae: Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-01782-5.
• Robb, Graham. 2007. The Discovery of France: A Historical Geography from the Revolution to the First World War. Novi Eboraci: Norton. ISBN 978-0-393-05973-1.
• Sévillia, Jean. 2013. Histoire passionnée de la France. Lutetiae: 2013. ISBN 978-2-262-04107-6.
• Sloterdijk, Peter. 2013. Mein Frankreich. Berolini: Suhrkamp. ISBN 978-3-518-46297-3.

• (Variis linguis) Situs interretialis publicus Franciae.
• (Francice) Situs interretialis Gubernii Franciae.

Lege Γαλλία ("Francia") apud Vicipaediam lingua Graeca antiqua scriptam

Situs geographici et historici: Locus: 47°0′0″N 2°0′0″E • OpenStreetMap • GeoNames • Thesaurus Getty • Commentatio Theodisce, Francogallice, Italice apud Lexicon historicum Helveticum • Store norske Lexikon