Aristide Briand

Aristide Briand

Biografía
Nacemento	(fr) Aristide Pierre Henri Briand 28 de marzo de 1862 Nantes, Francia
Morte	7 de marzo de 1932 (69 anos) París, Francia
Lugar de sepultura	Cimetière de Cocherel (en)
Presidente do Consello de Francia
29 de xullo de 1929 – 2 de novembro de 1929 ← Raymond Poincaré – André Tardieu (pt)  →
Presidente do Consello de Francia
28 de novembro de 1925 – 17 de xullo de 1926 ← Paul Painlevé (pt) – Édouard Herriot (pt)  →
Deputado da Asemblea Nacional
1924 – 1932
Presidente do Consello de Francia
16 de xaneiro de 1921 – 12 de xaneiro de 1922 ← Georges Leygues (pt) – Raymond Poincaré →
Presidente do Consello de Francia
29 de outubro de 1915 – 17 de marzo de 1917 ← René Raphaël Viviani (pt) – Alexandre Ribot (pt)  →
Presidente do Consello de Francia
21 de xaneiro de 1913 – 18 de marzo de 1913 ← Raymond Poincaré – Louis Barthou →
Presidente do Consello de Francia
24 de xullo de 1909 – 27 de febreiro de 1911 ← Georges Clemenceau (pt) – Ernest Monis →
Actividade
Campo de traballo	Político
Lugar de traballo	París
Ocupación	político, diplomático, escritor, xornalista, estadista, avogado
Empregador	L'Humanité (pt)
Partido político	Partido Socialista Republican-Socialist Party (en)
Membro de	Hellenic Philological Society of Constantinople (en) (membro de honra) (1907–)
Movemento	Pensamento libre
Obra
Arquivos en	Arquivos Nacionais de Francia
Familia
Cónxuxe	sen valor
Parella	Lucie Jourdan
Premios
(1926)  Premio Nobel da Paz  Cruz da Liberdade  Orde das Tres Estrelas
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Бриан Аристид) Obálky knih, Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947)

Aristide Briand, nado en Nantes o 28 de marzo de 1862^[1] e finado en París o 7 de marzo de 1932 foi un político francés considerado un dos precursores da unidade europea.

Briand naceu nunha familia humilde, no número 12 da rúa Marchix, un barrio de xente necesitada, onde os seus pais traballaban nunha pousada. Tras rematar os estudos primarios no colexio de Saint-Nazaire, comezou os secundarios no instituto de Nantes, durante estes anos coñeceu ao escritor Jules Verne. Despois de rematar o bacharelato comezou a estudar dereito e converteuse en secretario, volvendo a Saint-Nazaire, fíxose amigo de Eugène Courroné, director da Démocratie de l'Ouest e converteuse no director de l'Ouest Républicain, involucrouse na política cos socialistas radicais. Elixírono concelleiro en Saint-Nazaire o 6 de maio de 1888 e renunciou o 22 de febreiro de 1889.

Preto do sindicalismo revolucionario e gran defensor da folga xeral, converteuse en deputado socialista de Saint-Étienne en 1902. En 1904 deixou o seu posto de secretario xeral do Partido socialista francés. Xogou un importante papel na laicización, propoñendo ao Senado a Lei francesa de separación da Igrexa e o Estado de 1905. Grazas á súa capacidade de negociación logrou un acordo entre a república laica e parte dos cleros franceses, a pesar da forte oposición do Vaticano.

En marzo de 1906 confióuselle o ministerio de instrución pública, no goberno do radical Sarrien, en contra do consello de Jean Jaurès, que cría que Briand seguiría o mesmo patrón que Millerand en contacto co poder. O nomeamento de Briand foi moi mal visto pola SFIO, que o considerou unha traizón.

De 1906 a 1913, Briand estivo constantemente no goberno: do ministerio de Instrución publica, pasou a Xustiza en xaneiro de 1908, no goberno de Clemenceau (tentou conseguir a abolición da pena de morte), entón converteuse en presidente da Asemblea Nacional coa carteira de Interior en xullo de 1909 ; mantívose neste posto ata marzo de 1913, coa excepción de 1912 onde foi de novo ministro de Xustiza de Raymond Poincaré.

En 1914 confirmou a súa proximidade ao centro, coa creación, xunto con varios dirixentes, do Partido republicano democrático, unha efémera Federación de esquerdas.

Briand volveu ao goberno a finais de xullo de 1914, primeiro como ministro de Xustiza de René Viviani, despois dende outubro de 1915 a 1917 como presidente da Asemblea Nacional coa carteira de Asuntos Exteriores. Tivo un papel fundamental na primeira guerra mundial.

Figura destacada na década de 1920 e comezos de 1930, foi presidente do Consello en cinco ocasións, ocupando o posto de ministro de Asuntos exteriores en 1921 e de abril de 1925 a xaneiro de 1932. Nesta época aproximouse aos socialistas, cos que estaba distanciado dende 1910.

Foi o seu papel internacional o que lle deu renome. Liderando o pacifismo francés de entreguerras, foi partidario da política de paz e colaboración internacional (Tratados de Locarno, 1925), presidente do Consello da Liga das Nacións, mediador no Incidente de Pétritch^[2], coautor do pacto Briand-Kellogg en 1928. Recibiu o Premio Nobel da Paz en 1926, xunto con Gustav Stresemann, en recoñecemento aos seus esforzos para establecer unha paz duradeira.

As cifras da carreira ministerial de Aristide Briand son : 11 veces presidente do Consello e 23 veces ministro.

Sen ter en conta as cifras efémeras do goberno de Alexandre Ribot (9-12 de xuño de 1914), o de Frédéric François-Marsal (8-10 de xuño de 1924) e o de Édouard Herriot (19-21 de xullo de 1926), o número de postos ministeriais que ocupou (sen contar a presidencia do Consello) chegou 26.

En Nantes, a súa vila natal, deuselle o seu nome a:

• en 1932 á praza Lafayette, onde está o antigo palacio de xustiza e, en 2005, instalouse nesta praza unha escultura súa.
• en 1937, recibiron o seu nome unha escola feminina, actualmente unha universidade mixta, na praza da República na île Beaulieu.
• en 1966, unha ponte no Loira, unha das dúas pontes da « deuxième ligne de ponts », recibiu o seu nome (a outra leva o nome de Georges Clemenceau) ;
• en 2012, na 40º promoción do IRA (Institut Régional d'Administration) ;
• unha placa sinala a localización da súa casa natal, destruída durante a segunda guerra mundial.

En Saint-Étienne, unha rúa leva o nome de « Aristide Briand et de la Paix ». Ademais, a gran sala de recepción do Concello da cidade tamén leva o seu nome.

En París o Monument à la Paix, feito por Paul Landowski en 1937, está dedicado a Aristide Briand, en Quai d'Orsay, diante do Ministerio de Asuntos exteriores.

En Hardencourt-Cocherel, unha estatua de bronce feita por Émile Oscar Guillaume (1867-1942), instalouse en 1934, preto de onde está enterrado. Unha estatua idéntica atópase en Ouistreham, onde el adoitaba pasar as vacacións.

En Estrasburgo, dende 1994, unha estación de tren leva o seu nome.

• La Grève générale et la révolution, Le Havre, édition à bon marché, 1899.
• La Séparation, París, Édition Fasquelle, 2 volumes, 1908-1911.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Aristide Briand

• Sur le site de l'Office des Nations unies à Genève, plusieurs chapitres consacrés à Aristide Briand