Jump to content

Koreja e Veriut

Përpunoni lidhje
Coordinates: 40°00′N 127°00′E / 40.00°N 127.00°E / 40.00; 127.00
Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë

40°00′N 127°00′E / 40.00°N 127.00°E / 40.00; 127.00

조선민주주의인민공화국
Chosŏn Minjujuŭi Inmin Konghwaguk
Flag of Koreja e Veriut
Flamuri
Coat of arms e Koreja e Veriut
Stema
Kryeqyteti
dhe qyteti më i madh
Peniani
Gjuhët zyrtareKoreanisht
Qeveria
Lloji i qeverisjesRepublikë Popullore një partiake nën diktaturë totalitare juche
Popullsia
• Përllogaritje
24.051.218
Të dhëna të tjera
Zona kohoreUTC+8:30

Koreja e Veriut, zyrtarisht Republika Popullore Demokratike e Koresë (koreanisht: 조선민주주의인민공화국, Çosan Mingjugjuëj Inmin Konhuaguk), është vend i pavarur në Azinë Lindore, i shtrirë në gjysmën veriore të Siujdhesës Koreane. Kufizohet në veri dhe veriperëndim me Republikën Popullore të Kinës, me Rusinë në një pikë të skajshme në verilindje, si dhe me Republikën e Koresë (Korenë e Jugut) në jug, përgjatë Zonës së Demilitarizuar Koreane. Ka sipërfaqe prej 120.540 km² dhe numëron 22.666.000 banorë, prej të cilëve mbi tre milion jetojnë në kryeqytetin Phenian (Phjonian).

Gadishulli Korean ishte pjesë e Perandorisë Koreane deri kur u aneksua nga Japonia pas luftës ruso-japoneze të 1905-ës. Pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, më 1945, u nda në sferat e ndikimit sovjetik dhe amerikan. U nda në zonat e okupimit sovjetik dhe amerikan më 1945, pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore. Koreja e Veriut nuk pranoi të merrte pjesë në zgjedhje që u mbikëqyrën nga Kombet e Bashkuara në jug më 1948, duke çuar në krijimin e qeverive të ndara për dy zonat e okupimit. Si Koreja e Veriut ashtu ajo e Jugut pretenduan sovranitet mbi tërë Siujdhesën Koreane, duke çuar në Luftën e Koresë më 1950. Armëpushimi i vitit 1953 i dha fund luftimeve; megjithatë, të dy vendet vazhdojnë të jenë zyrtarisht në luftë me njëri-tjetrin, meqë nuk u nënshkrua asnjëherë marrëveshje paqeje.[1] Të dy shtetet u pranuan në Kombet e Bashkuara më 1991.[2] Më 26 maj 2009, Koreja e Veriut u tërhoq njëanshmërisht nga armëpushimi.[3][4]

Gjeografia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Gjeografia e Koresë s�� Veriut


Klima

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Historia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Historia e Koresë së Veriut
Daedongyeojido, hartë e gadishullit korean

Pas okupimit japonez të Koresë, që përfundoi me disfatën e Japonisë në Luftën e Dytë Botërore më 1945, Koreja u nda në paralelen e 38-të me vendim të Kombeve të Bashkuara dhe veriu iu dha për ta administruar Bashkimit Sovjetik, ndërsa jugu Shteteve të Bashkuara. Historia e Koresë së Veriut fillon formalisht me themelimin e Republikës Popullore Demokratike më 1948.

Ndarja e Koresë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Në gusht 1945, ushtria sovjetike themeloi autoritetit civil sovjetik për të drejtuar vendin derisa të mund të themelohej një regjim vendor, miqësor ndaj BRSS-së. Vendi u qeveris nga Komiteti Popullor i Përkohshëm i Koresë së Veriut deri më 1948. Pas largimit të forcave sovjetike më 1948, agjenda kryesore viteve vijuese në veri dhe në jug ishte bashkimi i Koresë derisa konsolidimi i regjimit të Singman Risë në jug me ndihmë ushtarake amerikane dhe shtypja e kryengritjes së tetorit 1948 i dha fund shpresave se vendi do të mund të bashkohej përmes një revolucioni komunist në jug. Më 1949, Koreja e Veriut shqyrtoi një ndërhyrje ushtarake në Korenë e Jugut, por nuk arriti të fitojë mbështetje nga Bashkimi Sovjetik, që kishte luajtur rol kyç në themelimin e shtetit të pavarur.[5]

Tërheqja në qershor e shumicës së forcave të Shteteve të Bashkuara nga jugu dobësoi gramatikisht regjimin jugor dhe inkurajoi Kim Ir-Senit të mendonte sërish një plan për invadim kundër jugut.[5] Ideja nuk u mbështet fillimisht nga Josif Stalini, por me zhvillimin e armëve bërthamore sovjetike, fitoren e Mao Cedunit në Kinë dhe paralajmërimet kineze se do të dërgonin trupa për ta mbështetur Korenë e Veriut, Stalini miratoi invadimin që çoi në Luftën e Koresë.[6]

Lufta e Koresë

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Monument Lufte ne Pyongyang.
Traktati i Paqes i Luftes se Korese

Lufta e Koresë, ndërmjet Koresë së Veriut dhe të Jugut, filloi më 25 qershor 1950 dhe mbaroi me armëpushim të nënshkruar më 27 korrik 1953. Konflikti shpërtheu pas ndarjes së Koresë nga Kombet e Bashkuara dhe gjatë përpjekjeve të dy qeverive koreane për të bashkuar Korenë nën pushtetin e vet përkatës. Ndarja çoi në luftë të plotë civile, që u kushtoi të dy palëve më shumë se 2 milion civilë dhe ushtarë. Periudha në prag të luftës u përshkua prej konflikteve të përshkallëzuara kufitare përgjatë paraleles së 38-të dhe përpjekjeve për të organizuar zgjedhje për mbarë Korenë.[7]

Këto përpjekje morën fund kur ushtria e Koresë së Veriut sulmoi Jugun, më 25 qershor 1950. Me mbështetjen e Kombeve të Bashkuara, vendet alete të Shteteve të Bashkuara ndërhynë për t'i dalë krah Koresë së Jugut. Pas përparimeve të shpejta të në një kundërmësymjeje të Koresë së Jugut, forcat kineze, aleate të Veriut, ndërhynë në mbështetje të Koresë së Veriut, duke e luhatur baraspeshën e luftës dhe duke çuar përfundimisht në armëpushim, që përafërsisht riktheu kufijtë paraprakë mes Koresë së Veriut dhe Jugut.

Ndonëse disa e kanë quajtur konfliktin luftë civile, ka disa faktorë të tjerë që duhet marrë parasysh.[8] Lufta e Koresë ishte gjithashtu i pari ballafaqim i armatosur i Luftës së Ftohtë dhe vendosi standardin për shumë konflikte të mëvonshme. Krijoi idenë e luftës së subvencionuar, ku dy superfuqi do të luftonin në një vend të tretë, duke bërë që populli në atë vend të pësonte më së shumti nga shkatërrimi dhe humbja e jetës që sjell lufta mes dy vendeve aq të mëdha. Superfuqitë iu shmangën plasjes së luftës së gjithëmbarshme kundër njëra-tjetrës, si dhe përdorimit reciprok të armëve bërthamore. Lufta e Koresë po ashtu zgjeroi Luftën e Ftohtë, që deri në atë kohë kishte qenë e përqendruar vetëm në Evropë. Një zonë e demilitarizuar, e vendosur në paralelen 38 dhe nën vëzhgim e rreptë nga të dy palët, vazhdon të ndajë sot gadishullin, ndërsa ndjenjat antikomuniste dhe anti-verikoreane janë akoma të pranishme në Korenë e Jugut.

Që nga armëpushimi i Luftës së Koresë më 1953, kanë mbetur të tendosura marrëdhëniet mes qeverisë koreanoveriore dhe Koresë së Jugut, Bashkimit Evropian, Kanadasë, Shteteve të Bashkuara dhe Japonisë. Luftimet u ndërprenë me armëpushimin, por të dy Koretë janë teorikisht në luftë.[9] Koreja e Veriut dhe e Jugut nënshkruan Deklaratën e Përbashkët Veri-Jug të 15 qershorit më 2000, ku të dy palët premtuan të përpiqen për bashkim paqësor.[10] Veç kësaj, më 4 tetor 2007, udhëheqësit e Koresë së Veriut dhe të Jugut u zotuan të zhvillojnë takime që zyrtarisht t’i japin fund luftës dhe të ripohojnë parimin e mosagresionit.[11]

Fundshekulli XX

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Ushtar korean duke treguar zonene e demilitarizuar

Paqja relative mes veriut dhe jugut u ndërpre prej përleshjeve përgjatë kufirit dhe atentateve. Veriu dështoi në disa atentate kundër udhëheqësve të Koresë së Jugut, posaçërisht më 1968, 1974 dhe në sulmet e Rangunit më 1983; shpesh u gjetën tunele nën zonën e demilitarizuar dhe gati sa nuk shpërtheu lufta për shkak të incidentit të vrasjeve me sëpatë në Panmungjom më 1976.[12] Më 1973, kontakte tejet sekrete të nivelit të lartë filluan të zhvilloheshin përmes zyrave të Kryqit të Kuq, por morën fund pas incidentin të Panmungjom – ndër të arriturat e pakta ishte ideja që dy Koretë të anëtarësoheshin ndaras në organizata ndërkombëtare.[13]

Në fundvitet 1990, me vendosjen e demokracisë në Jug, përparimin e shënuar përmes strategjisë Nordpolitik, marrjen e pushtetin në Veri nga Kim Xhong-Ili, i biri i Kim Ir-Senit, të dy vendet filluan për herë të parë të afroheshin publikisht, me shpalljen nga Koreja e Jugut të Politikës së Rrezediellit (Sunshine Policy).[14][15]

Shekulli XXI

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Më 2002, Presidenti Amerikan George W. Bush e cilësoi Korenë e Veriut si pjesë së "boshtit të së ligës" dhe "avanpost të tiranisë". Kontakti më i lartë, që qeveria ka pasur me Shtetet e Bashkuara, ishte me Sekretaren Amerikane të Shtetit Madeleine Albright, e cila vizitoi Phjonianin në vitin 2000,[16] por të dy vendet nuk kanë marrëdhënie zyrtare diplomatike.[17] Nga viti 2006, rreth 37 mijë ushtarë amerikanë qëndronin në Korenë e Jugut, megjithëse nga qershori 2009, ky numër kishte rënë në 30 mijë.[18][19] Kim Xhong-Ili ka thënë privatisht se pajtohet për praninë e trupave amerikane në gadishull, edhe pas ribashkimit të mundshëm.[20] Publikisht, Koreja e Veriut kërkon fuqishëm tërheqjen e trupave amerikane nga Koreja.[20]

Gjatë këtyre viteve Koreja e Veriut u përball me vështirësi të rënda ekonomike. Amnesty International vlerëson se më 2003 mbi 13 milion banorë nuk ushqeheshin si duhet. Më 2001, RDPK-ja mori afro 300 milion dollarë në ndihma nga Koreja e Jugut, Japonia, SHBA-të dhe Bashkimi Evropian. Që prej vitit 1997, Koreja e Veriut është përballur me emigracionin e paligjshëm, ndërkohë që mijëra banorë kanë rrezikuar të kalojnë kufirin verior me Kinën. Shumë prej emigrantëve, të cilët po të kapen në Kinë kthehen në Kore të Veriut, shkojnë deri në Mongoli ose gjejnë ndonjë shteg tjetër për të kaluar në Korenë e Jugut. Atje, ata kanë ndarë rrëfime rrënqethëse për gjendjen në Kore të Veriut.

Më 2010, qeveria koreanoveriore ndërmori një reformë fiskale që, duke lëshuar kartmonedha të reja dhe duke caktuar shumën maksimale që banorët mund të këmbenin nëpër banka, ua asgjësoi kursimet shumë prej qytetarëve. Kjo thuhet se thelloi krizën ekonomike, duke dëmtuar tregtinë private që ishte lejuar viteve të fundit.

Më 13 qershor 2009, agjencia e lajmeve Associated Press njoftoi se në kundërpërgjigje ndaj sanksioneve të OKB-së, Koreja e Veriut shpalli se do të çonte përpara programin e saj për pasurimin e uraniumit. Ky ishte rasti i parë që RPDK-ja ka pranuar publikisht se po zhvillon program të pasurimit të uraniumit.[21] Në gusht 2009, ish-Presidenti Amerikan Bill Clinton u takua me Kim Xhong-Ilin për të siguruar lirimin e dy gazetareve amerikane, të cilat ishin dënuar për kalim të paligjshëm të kufirit.[22]

Në nëntor 2010, Koreja e Veriut ndërmori një sulm ndaj një ishulli të Koresë së Jugut, me ç'rast u vranë dy ushtarë dhe dy civilë jugkoreanë.

Pamje nga Mali Seorak.

Popullsia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Demografia e Koresë së Veriut


Qytetet e

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Lista e qyteteve të Koresë së Veriut


Përbërja etnike

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Gjuhët

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Besimet fetare

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Feja në Korenë e Veriut

Zyrtarisht, Koreja e Veriut është një shtet ateist. Nuk ka statistika zyrtare të njohura të feve në Korenë e Veriut. Sipas Inteligjencës Fetare në 2007, 64% e popullsisë janë jofetare, 16% praktikojnë shamanizëm Koreane, 14% praktikojnë Kondoizëm, 4% janë Budist dhe 2% janë të krishterë.  Liria e fesë dhe e drejta për ceremoni fetare janë të garantuara me kushtetutë, por fetë janë të kufizuara nga qeveria. Amnesty International ka shprehur shqetësime në lidhje me persekutimin fetar në Korenë e Veriut. Budizmi dhe Konfucianizmi ende ndikojnë në shpirtërore. Kondoizmi ("Rruga Qiellore") është një besim sinkretik indigjen që ndërthur elemente të shamanizmit Korean, Budizmit, Taoizmit dhe Katolicizmit që përfaqësohet zyrtarisht nga Partia Chondoist e kontrolluar nga WPK Chongu. Misioni Dyer të Hapura, një grup Protestant me seli në Shtetet e Bashkuara dhe themeluar gjatë epokës së Luftës së Ftohtë, pretendon se përndjekja më e rëndë e të krishterëve në botë ndodh në Korenë e Veriut.  Ekzistojnë katër kisha të sanksionuara nga shteti, por kritikët pretendojnë se këto janë vitrina për të huajt.

Njësitë administrative

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Njësitë administrative të Koresë së Veriut


Ekonomia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Koreja e Veriut ka mbajtur një nga ekonomitë më të mbyllura dhe më të centralizuara në botë që nga vitet 1940. Për disa dekada, ajo ndoqi modelin sovjetik të planeve pesëvjeçare me qëllimin përfundimtar të arritjes së vetë-mjaftueshmërisë. Mbështetja e gjerë sovjetike dhe kineze i lejoi Koresë së Veriut të rikuperohej me shpejtësi nga Lufta Koreane dhe të regjistronte ritme shumë të larta rritjeje. Joefikasiteti sistematik filloi të lindte rreth vitit 1960, kur ekonomia kaloi nga faza e zhvillimit të gjerë në atë intensive. Mungesa e fuqisë punëtore të kualifikuar, energjisë, tokës së punueshme dhe transportit pengoi ndjeshëm rritjen afatgjatë dhe rezultoi në dështim të vazhdueshëm për të përmbushur objektivat e planifikimit. Ngadalësimi i madh i ekonomisë ishte në kontrast me Korenë e Jugut, e cila tejkaloi Veriun për sa i përket PBB-së absolute dhe për të ardhurat për frymë deri në vitet 1980. Koreja e Veriut deklaroi planin e fundit shtatëvjeçar të pasuksesshëm në dhjetor 1993 dhe më pas ndaloi së shpallur planet.

Një fabrikë industriale në Hamhung

Humbja e partnerëve tregtarë të Bllokut Lindor dhe një sërë fatkeqësish natyrore gjatë viteve 1990 shkaktuan vështirësi të mëdha, duke përfshirë urinë e përhapur. Deri në vitin 2000, situata u përmirësua për shkak të një përpjekjeje masive ndërkombëtare për asistencë ushqimore, por ekonomia vazhdon të vuajë nga mungesa e ushqimit, infrastruktura e rrënuar dhe furnizimi jashtëzakonisht i ulët i energjisë. Në një përpjekje për t'u rikuperuar nga kolapsi, qeveria filloi reformat strukturore në 1998 që legalizuan zyrtarisht pronësinë private të aseteve dhe kontrollin e decentralizuar mbi prodhimin. Një raund i dytë reformash në vitin 2002 çoi në një zgjerim të aktiviteteve të tregut, fitim të pjesshëm të parave, çmime dhe paga fleksibël dhe futjen e teknikave të stimujve dhe llogaridhënies. Pavarësisht këtyre ndryshimeve, Koreja e Veriut mbetet një ekonomi komanduese ku shteti zotëron pothuajse të gjitha mjetet e prodhimit dhe prioritetet e zhvillimit përcaktohen nga qeveria.

Koreja e Veriut ka profilin strukturor të një vendi relativisht të industrializuar ku gati gjysma e Prodhimit të Brendshëm Bruto gjenerohet nga industria dhe zhvillimi njerëzor është në nivele mesatare. PBB-ja e barazisë së fuqisë blerëse (PPP) vlerësohet në 40 miliardë dollarë, me një shumë të ulët për frymë vlera 1800 dollarë. Në vitin 2012, të ardhurat kombëtare bruto për frymë ishin 1,523 dollarë, krahasuar me 28,430 dollarë në Korenë e Jugut. Won e Koresë së Veriut është monedha kombëtare, e lëshuar nga Banka Qendrore e Republikës Popullore Demokratike të Koresë. Ekonomia është zhvilluar në mënyrë dramatike vitet e fundit pavarësisht sanksionet. Sipas Institutit Sejong, këto ndryshime kanë qenë "të habitshme"

Ekonomia është shumë e nacionalizuar. Ushqimi dhe strehimi subvencionohen gjerësisht nga shteti; arsimi dhe kujdesi shëndetësor janë falas; dhe pagesa e taksave u shfuqizua zyrtarisht në vitin 1974. Një shumëllojshmëri mallrash janë të disponueshme në dyqanet dhe supermarketet në Phenian, megjithëse shumica e popullsisë mbështetet në tregjet jangmadang në shkallë të vogël. Në vitin 2009, qeveria u përpoq të frenonte zgjerimin e tregut të lirë duke ndaluar jangmadang dhe përdorimin e valutës së huaj, duke zhvlerësuar shumë fitimin dhe duke kufizuar konvertueshmërinë e kursimeve në monedhën e vjetër, por rritja e inflacionit dhe protestat e rralla publike shkaktuan një përmbysje të këto politika. Tregtia private dominohet nga gratë, sepse shumica e burrave duhet të jenë të pranishëm në vendin e tyre të punës, edhe pse shumë ndërmarrje shtetërore janë jo funksionale.

Turistët e huaj në Resortin e Skive Masikryong

Industria dhe shërbimet punësojnë 65% të fuqisë punëtore prej 12.6 milionëshe të Koresë së Veriut. Industritë kryesore përfshijnë ndërtimin e makinerive, pajisjet ushtarake, kimikatet, minierat, metalurgjinë, tekstilet, përpunimin e ushqimit dhe turizmin. Prodhimi i mineralit të hekurit dhe qymyrit janë ndër të paktët sektorë ku Koreja e Veriut performon dukshëm më mirë se fqinji i saj jugor—ajo prodhon rreth 10 herë më shumë nga secili burim. Duke përdorur ish platforma shpimi rumune, disa kompani të kërkimit të naftës kanë konfirmuar rezerva të konsiderueshme nafte në shelfin e Koresë së Veriut të Detit të Japonisë dhe në zonat në jug të Phenianit. . 3,500 kooperativat dhe fermat shtetërore të saj ishin mesatarisht të suksesshme deri në mesin e viteve 1990, por tani përjetojnë mungesa kronike të plehrave dhe pajisjeve. Orizi, misri, soja dhe patatet janë disa nga kulturat kryesore. Një kontribut i rëndësishëm në furnizimin me ushqim vjen nga peshkimi komercial dhe akuakultura. Fermat më të vogla të specializuara, të menaxhuara nga shteti, prodhojnë gjithashtu kultura me vlerë të lartë, duke përfshirë xhensen, mjaltin, matsutake dhe barishte për mjekësinë tradicionale koreane dhe kineze. Turizmi ka qenë një sektor në rritje gjatë dekadës së fundit. Koreja e Veriut ka synuar të rrisë numrin e vizitorëve të huaj përmes projekteve si Resorti i Skive Masikryong.

Tregtia e jashtme kapërceu nivelet e para krizës në 2005 dhe vazhdon të zgjerohet. Koreja e Veriut ka një numër zonash të posaçme ekonomike (SEZ) dhe Rajone të Veçanta Administrative ku kompanitë e huaja mund të operojnë me stimuj taksash dhe tarifash, ndërsa institucionet e Koresë së Veriut fitojnë akses në teknologji të përmirësuar. Fillimisht ekzistonin katër zona të tilla, por ato dhanë pak sukses të përgjithshëm. Sistemi SEZ u riparua në vitin 2013 kur u hapën 14 zona të reja dhe Zona e Posaçme Ekonomike Rason u reformua si një projekt i përbashkët kinezo-koreane. Rajoni Industrial Kaesong është një zonë e veçantë ekonomike ku më shumë se 100 kompani koreano-jugore punësojnë rreth 52,000 punëtorë koreano-veriorë. Që nga gushti 2017, Kina është partneri më i madh tregtar i Koresë së Veriut jashtë tregtisë ndërkoreane, duke zënë më shumë se 84% të totalit të tregtisë së jashtme (5.3 miliardë dollarë) e ndjekur nga India me 3.3% pjesë (205 milionë dollarë). Në vitin 2014, Rusia fshiu 90% të borxhit të Koresë së Veriut dhe të dy vendet ranë dakord të kryenin të gjitha transaksionet në rubla. Në përgjithësi, tregtia e jashtme në 2013 arriti një total prej 7.3 miliardë dollarë (shuma më e lartë që nga viti 1990), ndërsa tregtia ndërkoreane ra në nivelin më të ulët të tetë viteve prej 1.1 miliardë dollarësh.

Politika

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Sistemi shtetëror në Korenë e Veriut

Koreja e Veriut është vend njëpartiak nën drejtimin e një fronti të bashkuar të udhëhequr nga Partia Koreane e Punëtorëve (PKP).[23][24][25][26] Qeveria e vendit ndjek ideologjinë çuçhe (juche) të vetëmjaftueshmërisë, e ideuar nga ish-kryetari i vendit, Kim Ir-Seni. Pas vdekjes së tij, Kim Ir-Seni u shpall President i Amshueshëm i vendit. Quqheja bë ideologjia zyrtare shtetërore kur vendi nxori kushtetutë të re më 1972,[27] ndonëse Kim Ir-seni ishte mbështetur në ideologjinë quqhe për të hartuar politika qysh në vitin 1955.[28] Zyrtarisht republikë socialiste,[29] Koreja e Veriut cilësohet nga shumë media të huaja të jetë diktaturë totalitare staliniste.[24][25][30][31][32] Kim Xhong-Ili dhe Kim Ir-Seni kanë ndërtuar rreth tyre kulte personaliteti. Njoftohet se vendi ka kryer shkelje të rënda të të drejtave të njeriut.[33] Pas rënies së Bashkimit Sovjetik, pati zi urie, që çoi në vdekjen e 2-3 milion njerëzve. Për shkak të natyrës sekrete të qeverisë dhe ngurrimit të saj për t’i pranuar të huajt, Koreja e Veriut konsiderohet sot si vendi më i izoluar në botë. Deri më 17 dhjetor 2011, sekretari i Sekretariatit të Komitetit Qendror të PKP-së dhe udhëheqësi i forcave të armatosura ishte Kim Xhong-Ili, i biri i Kim Ir-Senit. Me vdekjen e Kim Xhong-ilit, pritet që pushtetin ta trashëgojë i biri i tij Kim Xhong-Un; ndërkohë, periudhën kalimtare asht duke e udhëheqë dhandrri Kim Jong-Nam.

Feja

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
Artikulli kryesor: Kultura e Koresë së Veriut

Zyrtarisht, Koreja e Veriut është një shtet ateist. Nuk ka statistika të njohura zyrtare të feve në Korenë e Veriut. Sipas Inteligjencës Fetare në 2007, 64% e popullsisë janë jofetarë, 16% praktikojnë shamanizmin korean, 14% praktikojnë kondoizëm, 4% janë budistë dhe 2% janë të krishterë. Liria e fesë dhe e drejta për ceremonitë fetare janë të garantuara me kushtetutë, por fetë janë të kufizuara nga qeveria, sipas Human Rights Watch. Amnesty International ka shprehur shqetësime për persekutimin fetar në Korenë e Veriut. Grupet pro-veriore si Aleanca e Solidaritetit Paektu mohojnë këto pretendime, duke thënë se objekte të shumta fetare ekzistojnë në të gjithë vendin. Disa vende fetare të adhurimit janë të vendosura në ambasadat e huaja në kryeqytetin e Phenianit.

Budizmi dhe konfucianizmi ende ndikojnë në spiritualitetin. Chondoism ("Rruga Qiellore") është një besim sinkretik indigjen që ndërthur elemente të shamanizmit korean, budizmit, taoizmit dhe katolicizmit që përfaqësohet zyrtarisht nga Partia Chondoiste Chongu e kontrolluar nga WPK.

Misioni Open Doors, një grup protestantësh me bazë në Shtetet e Bashkuara dhe i themeluar gjatë epokës së Luftës së Ftohtë, pretendon se persekutimi më i ashpër i të krishterëve në botë ndodh në Korenë e Veriut. Ekzistojnë katër kisha të sanksionuara nga shteti, por kritikët pretendojnë se këto janë vitrina për të huajt.

Infrastruktura

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Transporti

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Ne Krone e Veriut edhe perse ka rruge, aty nuk ka shume makina, ky rezultat eshte keshtu per arsye se mbi 80% e njerezve jane te varfer dhe vetem ushtaret ose personat e pasur mund ta perballojne dot luksin e nje makine.

Arsimi

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Regjistrimi i vitit 2008 e renditi të gjithë popullsinë si të shkolluar. Një cikël 11-vjeçar falas dhe i detyrueshëm i arsimit fillor dhe të mesëm ofrohet në më shumë se 27,000 çerdhe, 14,000 kopshte, 4,800 shkolla fillore katërvjeçare dhe 4,700 shkolla të mesme gjashtëvjeçare. 77% e meshkujve dhe 79% e femrave të moshës 30-34 vjeç kanë mbaruar shkollën e mesme. 300 universitete dhe kolegje të tjera ofrojnë arsim të lartë.

Shumica e të diplomuarve nga programi i detyrueshëm nuk ndjekin universitetin, por fillojnë shërbimin e detyrueshëm ushtarak ose vazhdojnë të punojnë në ferma ose fabrika. Mangësitë kryesore të arsimit të lartë janë prania e madhe e lëndëve ideologjike, të cilat përbëjnë 50% të lëndëve në studime sociale dhe 20% në shkenca, dhe disbalancat në kurrikul. Studimi i shkencave natyrore theksohet shumë, ndërsa shkencat shoqërore janë lënë pas dore.[284] Heuristics zbatohet në mënyrë aktive për të zhvilluar pavarësinë dhe kreativitetin e studentëve në të gjithë sistemin.Mësimi i gjuhës ruse dhe angleze u bë i detyrueshëm në shkollat ​​e mesme të larta në vitin 1978.

Shëndetësia

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Festat publike

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Lidhjet e jashtme

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]

Referime

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
  1. ^ "U.S.: N. Korea Boosting Guerrilla War Capabilities". Associated Press. FOX News Network, LLC. 2009-06-23. Marrë më 2009-07-04. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Sanger, David E. (1991-05-29). "North Korea Reluctantly Seeks U.N. Seat". The New York Times Company. Marrë më 2009-07-04. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ Jeong, Jae Sung (2009-05-27). "KCNA: Korean Peninsula in State of War". Daily NK. Daily NK. Marrë më 2009-07-04. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  4. ^ "N Korea 'not bound by armistice'". Al Jazeera English. 2009-05-27. Marrë më 2009-09-23. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  5. ^ a b Bruce Cummings, The Origins of the Korean War, Vol. 1: Liberation and the Emergence of Separate Regimes, 1945–1947, Princeton University Press
  6. ^ Martin, Bradley K. (2004). Under the Loving Care of the Fatherly Leader: North Korea and the Kim Dynasty. New York, NY: Thomas Dunne Books +. fq. 66–67. ISBN 0-312-32322-0. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  7. ^ Hermes, Jr., Walter (1992) [1966]. Truce Tent and Fighting Front. United States Army Center of Military History. fq. 2, 6, 9. CMH Pub 20-3-1. Arkivuar nga origjinali më 24 shkurt 2009. Marrë më 4 shtator 2010. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  8. ^ Richard W. Stewart, red. (2005). https://web.archive.org/web/20150518095626/http://www.history.army.mil/books/AMH-V2/AMH%20V2/index.htm. American Military History, Volume 2. United States Army Center of Military History. CMH Pub 30-22. Arkivuar nga origjinali më 18 maj 2015. Marrë më 2007-08-20. {{cite book}}: |archive-url= i mungon titulli (Ndihmë!); Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  9. ^ Casey, Steven (2008). Selling the Korean War: propaganda, politics, and public opinion in the United States, 1950–1953. Oxford University Press US. ISBN 978-0-19-530692-7.
  10. ^ "North-South Joint Declaration". Naenara. 2000-06-15. Arkivuar nga origjinali më 21 gusht 2010. Marrë më 2007-08-01. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  11. ^ Reuters (2007-10-04). "Factbox - North, South Korea pledge peace, prosperity". Arkivuar nga origjinali më 23 dhjetor 2007. Marrë më 2007-10-04. {{cite news}}: |author= ka emër të përgjithshëm (Ndihmë!); Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  12. ^ Kirkbride, Wayne (1984). DMZ, a story of the Panmunjom axe murder. Hollym International Corp.
  13. ^ Bandow, Doug; Carpenter, Ted Galen (1992). The U.S.-South Korean alliance: time for a change. Transaction Publishers. p.98–99. ISBN 978-1-56000-583-4.
  14. ^ Kwak, Tae-Hwan; Joo, Seung-Ho (2003). The Korean peace process and the four powers. Ashgate Publishing, Ltd. ISBN 978-0-7546-3653-3.
  15. ^ DeRouen, Karl; Heo, Uk (2005). Defense and Security: A Compendium of National Armed Forces and Security Policies. ABC-CLIO.
  16. ^ Bury, Chris (2000). "Interview - Madeleine Albright". Nightline Frontline, on PBS.org. Marrë më 2007-08-11. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  17. ^ "Korea, North". The World Factbook. 2009. Arkivuar nga origjinali më 3 korrik 2015. Marrë më 2010-05-17. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  18. ^ Malcom Moore (2009-05-28). "South Korean and US Troops raise alert level over North Korean Threat". Telegraph Online. London. Marrë më 2009-07-06. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  19. ^ Xinhua (2005-01-13). "S. Korea to cut 40,000 troops by 2008". People's Daily Online. Marrë më 2007-08-01. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  20. ^ a b Oberdorfer, Don (2005-07-28). "North Korea: Six-Party Talks Continue". The Washington Post Online. Marrë më 2007-08-01. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  21. ^ Kim, Kwang-Tae (2009-06-13). "North Korea Vows Nuclear Step-Up". Associated Press. Marrë më 2009-06-14. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  22. ^ "U.S. journalists head home from North Korea". CNN.com. 2009-08-05. Marrë më 2010-01-02. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  23. ^ Spencer, Richard (28 gusht 2007). "North Korea power struggle looms". The Telegraph (versioni online i gazetës kombëtare të MB). Londër. Arkivuar nga origjinali më 27 shkurt 2008. Marrë më 31 tetor 2007. A power struggle to succeed Kim Jong-il as leader of North Korea's Stalinist dictatorship may be looming after his eldest son was reported to have returned from semi-voluntary exile. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
    Parry, Richard Lloyd (2007-09-05). "North Korea's nuclear 'deal' leaves Japan feeling nervous". The Times (online version of UK's national newspaper of record). London. Arkivuar nga origjinali më 26 korrik 2008. Marrë më 2007-10-31. The US Government contradicted earlier North Korean claims that it had agreed to remove the Stalinist dictatorship's designation as a terrorist state and to lift economic sanctions, as part of talks aimed at disarming Pyongyang of its nuclear weapons. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
    Walsh, Lynn (2003-02-08). "The Korean crisis". CWI online: Socialism Today, February 2003 edition, journal of the Socialist Party, CWI England and Wales. socialistworld.net, website of the committee for a worker’s international. Arkivuar nga origjinali më 3 dhjetor 2007. Marrë më 2007-10-31. Kim Jong-il's regime needs economic concessions to avoid collapse, and just as crucially needs an end to the strategic siege imposed by the US since the end of the Korean war (1950–53). Pyongyang's nuclear brinkmanship, though potentially dangerous, is driven by fear rather than by militaristic ambition. The rotten Stalinist dictatorship faces the prospect of an implosion. Since the collapse of the Soviet Union, which deprived North Korea of vital economic support, the regime has consistently attempted to secure from the US a non-aggression pact, recognition of its sovereignty, and economic assistance. The US's equally consistent refusal to enter into direct negotiations with North Korea, effectively ruling out a peace treaty to formally close the 1950–53 Korean war, has encouraged the regime to resort to nuclear blackmail. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
    Oakley, Corey (2006). "US is threat to peace not North Korea". Edition 109 - October-November 2006. Socialist Alternative website in Australia. Arkivuar nga origjinali më 23 dhjetor 2010. Marrë më 2007-10-31. In this context, the constant attempts by the Western press to paint Kim Jong-il as simply a raving lunatic look, well, mad. There is no denying that the regime he presides over is a nasty Stalinist dictatorship that brutally oppresses its own population. But in the face of constant threats from the US, Pyongyang's actions have a definite rationality from the regime's point of view. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  24. ^ a b Brooke, James (2003-10-02). "North Korea Says It Is Using Plutonium to Make A-Bombs". The New York Times. Marrë më 2007-10-31. North Korea, run by a Stalinist dictatorship for almost six decades, is largely closed to foreign reporters and it is impossible to independently check today's claims. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  25. ^ a b Baruma, Ian. "Leader Article: Let The Music Play On". The Times of India. Marrë më 2008-03-27. North Korea, officially known as the Democratic People's Republic of Korea, is one of the world's most oppressive, closed, and vicious dictatorships. It is perhaps the last living example of pure totalitarianism - control of the state over every aspect of human life. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  26. ^ Finn, Peter (2009-06-08). "U.S. to Weigh Returning North Korea to Terror List". Washington Post. Marrë më 2009-06-19. The Bush administration removed North Korea from the list of terrorist states last year as part of an unfulfilled commitment by the dictatorship to dismantle its nuclear weapons program. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  27. ^ "Constitution of North Korea (1972)". 1972. Marrë më 2009-05-07. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  28. ^ Martin, Bradley K. (2004). Under the Loving Care of the Fatherly Leader: North Korea and the Kim Dynasty. New York, NY: Thomas Dunne Books. fq. 111. ISBN 0-312-32322-0. Although it was in that 1955 speech that Kim gave full voice to his arguments for juche, he had been talking along similar lines as early as 1948. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  29. ^ Constitution of North Korea, Chapter I, Article 1: "The Democratic People’s Republic of Korea is an independent socialist State".
  30. ^ "Freedom in the World, 2006". Freedom House. Arkivuar nga origjinali më 14 korrik 2007. Marrë më 2007-02-13. Citizens of North Korea cannot change their government democratically. North Korea is a totalitarian dictatorship and one of the most restrictive countries in the world. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  31. ^ "Economist Intelligence Unit democracy index 2006" (PDF). Economist Intelligence Unit. 2007. Marrë më 2007-10-09. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!) North Korea ranked in last place (167)
  32. ^ "A portrait of North Korea's new rich". The Economist. 2008-05-29. Marrë më 2009-06-18. EVERY developing country worth its salt has a bustling middle class that is transforming the country and thrilling the markets. So does Stalinist North Korea. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  33. ^ http://ww.hrw.org/en/news/2009/02/17/human-rights-north-korea[lidhje e vdekur]

Shih edhe

[Redakto | Redakto nëpërmjet kodit]
 Commons: Koreja e Veriut – Album me fotografi dhe/apo video dhe materiale multimediale
 Commons: Koreja e Veriut – Album me fotografi dhe/apo video dhe material multimediale
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Koreja_e_Veriut&oldid=2700015"