Steve Lukather

Steve Lukather

Steve Lukather (2023)
Imię i nazwisko	Steven Lee Lukather
Pseudonim	Luke
Data i miejsce urodzenia	21 października 1957 Los Angeles
Instrumenty	gitara elektryczna, gitara akustyczna, ukulele, banjo, mandolina, lutnia, instrumenty klawiszowe, perkusja
Gatunki	rock alternatywny[1], pop alternatywny[1], blues-rock[1], hard rock[1], contemporary pop[1], contemporary rock[1]
Zawód	muzyk, kompozytor, wokalista, producent muzyczny
Aktywność	od 1975
Wydawnictwo	Mascot Records
Powiązania	Michael Jackson
Zespoły
Toto
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Steve Lukather (ur. 21 października 1957 w Los Angeles^[1]) – amerykański muzyk, kompozytor, wokalista i multiinstrumentalista, producent muzyczny. Podczas wieloletnich występów w grupie muzycznej Toto uzyskał m.in. nagrodę Grammy^[2] (nominowany dwunastokrotnie, statuetkę otrzymał 5 razy).

Wydał kilka albumów solowych. Jest studyjnym muzykiem sesyjnym, który zaaranżował, skomponował i nagrał ponad 1000 albumów, które wdarły się na szczyty światowych list przebojów^[3]. Jakkolwiek jego twórczość z zespołem Toto jest zdominowana utworami z gatunku pop rock, jego solowa działalność ma wiele odmian i sięga różnych gatunków muzycznych jak rock, prog, jazz i funk.

Członkiem zespołu Toto jest od 1976, odkąd klawiszowiec David Paich i perkusista Jeff Porcaro zaprosili dziewiętnastoletniego Lukathera do dołączenia do formowanego przez nich zespołu. Od tamtej pory jest członkiem zespołu. Jego talent został szybko dostrzeżony. Gdy ugruntował on swoją pozycję w świecie muzyki był wielokrotnie zapraszany do współpracy i gościnnych występów na setkach płyt i koncertów wielu sław muzyki.

Urodził się 21 października 1957 w Los Angeles, w Kalifornii. Uczył się grać na instrumentach klawiszowych i perkusji a później sam zaczął się uczyć gry na gitarze, którą otrzymał od ojca w wieku siedmiu lat. Otrzymał również wtedy płytę zespołu The Beatles Meet the Beatles!. Wielokrotnie wspominał, że ten album całkowicie zmienił jego życie, za sprawą gitarzysty George’a Harrisona.

W siódmej klasie Laurel Hall Lutheran School w Hollywood wraz z przyjaciółmi sformowali zespół „English Muffin”. W jego skład weszli Kevin MacKenzy, gitarzysta/basista Ron Sarian i jego brat Donny grający na perkusji. W 1970 roku zespół nagrał pierwszą płytę studyjną (Lukather miał wówczas 13 lat). Na stronie pierwszej znajdował się utwór „Grass” skomponowany przez Rona Sariana, który grał na gitarze a Steve Lukather na basie. Strona druga nazywała się „Leave It” i została skomponowana przez Lukathera. Tym razem Lukather grał na gitarze, a Sarian na basie. Obie piosenki zaśpiewane były przez Lukathera.

W szkole średniej Lukather poznał Davida Paicha, braci Porcaro (Jeffa, Steve’a i Mike’a), późniejszych członków zespołu Toto. Lukather, będący muzycznym samoukiem, zaczął brać lekcje gry na gitarze u Jimmy’ego Wyble’e, który rozwinął jego wiedzę na tematy związane z muzyką i jej tworzeniem, jak chociażby instrumentacja. Był to okres, w którym Lukather zaczął dorastać do decyzji o zostaniu muzykiem sesyjnym. Dawało mu to także możliwość współpracy z wieloma sławami muzyki. W realizacji tych planów pomagał mu Jeff Porcaro, perkusista udzielający się w zespole Steely Dan. Po sukcesie płyty i tournée zespołu Boz Scaggs, w którym udzielał się Lukather, Paich i Jeff Porcaro zaprosili go do formującego się w 1976 r. zespołu Toto. Do grupy dołączyli też Bobby Kimball, David Hungate i Steve Porcaro^[4].

 Zobacz też: Toto (zespół muzyczny).

Lukather jest gitarzystą prowadzącym w zespole Toto. Współtworzył znaczną część repertuaru (jednak to David Paich napisał i skomponował większość piosenek we wczesnym okresie zespołu), a także często pełni funkcję głównego wokalisty. Lukather uważał, że liderem zespołu jest Jeff Porcaro. Po jego śmierci w 1992 r. Steve przejął tę funkcję. Uważał, że zespół dalej musi tworzyć.

Po odejściu z grupy wokalisty Jeana Michaela Byrona w 1990 r. Toto zostało bez głównego wokalisty, aż do 1997 r. To właśnie Lukather zaśpiewał większość piosenek grupy w tym czasie. Steve był głównym wokalistą w każdej piosence na wydanej w 1992 Kingdom of Desire i wydanej w 1995 Tambu z wyjątkiem 2 instrumentalnych utworów. Singel wydany do płyty „Tambu” pt. „I will Remember” napisany wspólnie przez Lukathera i Stana Lyncha, zanotował #64 pozycję na brytyjskiej liście przebojów. Pomimo wokalnych umiejętności Steve’a, krytycy Tambu gorzej ocenili jego śpiew w porównaniu do byłych wokalistów grupy, jak chociażby Bobby’ego Kimballa. Krytycy zauważyli, że Steve „zmaga się” z niektórymi piosenkami i podczas koncertów bardzo chętnie korzysta z zapraszania gościnnie wokalistów i chórków. Ta krytyka nie ustała aż do powrotu byłego wokalisty Josepha Williamsa i ponownej współpracy z Bobbym Kimballem w 1998 r. przy płycie Toto XX, na której główny wokal podzielony jest pomiędzy Williamsa, a Kimballa^[5].

Utwory, których współautorem był Lukather zwiększyły swoją liczbę w końcu lat 80., kiedy prawie każda piosenka z repertuaru zespołu była jego dziełem. Utworów, których był wyłącznym autorem było niewiele (m.in. „I Won't Hold You Back” z albumu Toto IV), gdyż stwierdził, że pisanie tekstów nie jest jego mocną stroną.

Lukather w jednym z wywiadów radiowych wyraził swój żal, że trasa koncertowa promująca „Falling In Between” nie była zbyt dobrze przyjęta w USA, do czego przyczyniły się rozgłośnie radiowe, które zamiast przybliżać ludziom muzykę, sprzedają im hity masowej produkcji. Stwierdził również, że na całym świecie ich muzyka została dobrze przyjęta, tylko nie w USA. Dodał, że bardzo dużo ludzi na świecie i fanów narzeka na amerykański przemysł muzyczny (w większości na stację MTV). Uważa, że sprzedaje ona muzykę dla „idiotów ery komputera z gustowną fryzurą”. Skrytykował też popularne magazyny gitarowe wielbiące „pseudomuzyków”, podając za przykład Billy’ego Corgana.

Osiągnął sukces jako muzyk sesyjny w latach 70. i 80. Był najbardziej rozpoznawalnym gitarzystą w Los Angeles. Współpracował z szeroką gamą sław muzyki światowej od Arethy Franklin do Warrena Zevona. Bardzo ceni sobie wsparcie, jakie dostał od Jeffa Porcaro i Davida Paicha przy osiągnięciu sukcesu w branży.

Ważne sesje nagraniowe: u Michaela Jacksona przy „Beat It” i „Human Nature” (współtworzone przez muzyka Toto Steve’a Porcaro), większość ścieżek na płycie Dona Henleya I Can't Stand Still, 2 utwory na płycie Lionela Richiego Can’t Slow Down, współpraca przy tworzeniu albumu Richarda Marxa Repeat Offender.

Poza sesjami nagraniowymi, stworzył wiele hitów dla George’a Bensona, The Tubes i wielu innych artystów. Koncertował także z Ringo Starrem w ramach jego projektu Ringo Starr and his All Starr Band^[6].

Albumy studyjne

Albumy koncertowe

Albumy wideo

• Rock Prophecies (2009, film dokumentalny, reżyseria: John Chester)^[20]
• Cry Baby: The Pedal that Rocks the World (2011, film dokumentalny, reżyseria: Max Baloian, Joey Tosi)^[21]
• Nathan East: For the Record (2014, film dokumentalny, reżyseria: Chris Gero, David Maxwell)^[22]
• Slash: Raised on the Sunset Strip (2014, film dokumentalny, reżyseria: Martyn Atkins)^[23]
• The Ritchie Blackmore Story (2015, film dokumentalny, reżyseria: Alan Ravenscroft)^[24]
• Hired Gun (2016, film dokumentalny, reżyseria: Fran Strine)^[25]

• Oficjalna strona (ang.)