Pancerniki typu Regina Elena

Pancerniki typu Regina Elena

Kraj budowy	Włochy
Użytkownicy	Regia Marina
Zbudowane okręty	4
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 12 600 t pełna: 13 800 t
Długość	132,6 m
Szerokość	22,4 m
Zanurzenie	8 m
Napęd	maszyna parowa napędzające 2 śruby
Prędkość	22 węzły
Załoga	764
Uzbrojenie	2 × 300 mm 12 × 200 mm 16 × 76 mm 2 wyrzutnie torped 450 mm
Multimedia w Wikimedia Commons

Pancerniki typu Regina Elena – włoskie pancerniki z okresu I wojny światowej należące do generacji przeddrednotów. Zbudowano cztery okręty, które weszły do służby w latach 1907-1908. W momencie wchodzenia do służby były to najszybsze pancerniki na świecie.

Projekt pancerników typu Regina Elena powstał w odpowiedzi na zagrożenie, jakie na Morzu Śródziemnym stwarzała dla Regia Marina francuska i brytyjska marynarka wojenna. W 1899 roku zlecenie opracowania nowych okrętów otrzymał konstruktor okrętowy Vittorio Cuniberti(inne języki). Początkowo projekt zakładał wyposażenie nowych okrętów w 12 dział 200 mm. Ostatecznie okręty otrzymały dodatkowo dwa działa 300 mm, miały większą wyporność i prędkość. Dzięki zmianom okręty miały prędkość wyższą od pancerników innych flot, z uzbrojeniem silniejszym od najnowszych krążowników pancernych^[1]. Początkowo zamówiono dwa okręty w związku z programem rozbudowy floty z roku 1901. Potrzeba posiadania eskadry składającej się z czterech pancerników tego typu, doprowadziła do zamówienia dwóch dodatkowych okrętów w ramach programu rozbudowy floty na rok 1902. Budowa pierwszego okrętu serii, „Regina Elena”, rozpoczęła się w stoczni w La Spezia 27 marca 1901 roku. Wodowanie nastąpiło 19 czerwca 1904 roku, wejście do służby 11 września 1907 roku^[1].

Po wejściu do służby okręty wchodząc w skład 1 Dywizjonu 1 Eskadry okrętów liniowych wzięły udział w rozpoczętej w 1911 roku wojnie włosko-tureckiej, gdzie m.in. osłaniały wojska atakujące Cyrenajkę w Afryce Północnej^[2]. Podczas I wojny światowej operowały w rejonie Morza Śródziemnego, nie wzięły jednak udziału w walkach^[3]. Po wojnie okręty zostały wycofane ze służby w latach 1923-1926 i złomowane. Wyjątkiem była „Roma”, która służyła jako okręt mieszkalny do 1932 roku^[1].

• Robert Gardiner: Conway's All the World's Fighting Ships 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
• Tadeusz Klimczyk: Pancerniki. Warszawa: Wyd. Lampart, 2002. ISBN 83-86776-00-5. Brak numerów stron w książce
• Paul Halpern: A Naval History of World War I. Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-352-4.
• William Beehler: The History of the Italian-Turkish War: September 29, 1911, to October 18, 1912.. Annapolis: United States Naval Institute, 1913.