Bersagliere (1906)

Bersagliere
Klasa	niszczyciel
Typ	Soldato
	Historia
Stocznia	Ansaldo(inne języki), Genua
Położenie stępki	11 lipca 1905
Wodowanie	2 października 1906
	Regia Marina
Wejście do służby	13 kwietnia 1907
Wycofanie ze służby	5 lipca 1923
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	normalna: 395 ton; pełna: 412 t
Długość	całkowita: 65 metrów; 64,4 m na KLW
Szerokość	6,1 m
Zanurzenie	2,1 m
	Napęd
	2 maszyny parowe potrójnego rozprężania; 3 kotły; moc 6000 KM; 2 śruby
Prędkość	28,5 węzła
Zasięg	1200 Mm przy prędkości 12 węzłów
	Uzbrojenie
	4 działa kal. 76 mm (4 x I); 10 min
Wyrzutnie torpedowe	3 x 450 mm (3 x I)
Załoga	55

Bersagliere – włoski niszczyciel z początku XX wieku, uczestnik I wojny światowej, jedna z jedenastu jednostek typu Soldato. Okręt został zwodowany 2 października 1906 roku w stoczni Ansaldo(inne języki) w Genui, a do służby w Regia Marina wszedł w kwietniu 1907 roku. W 1921 roku jednostka została przeklasyfikowana na torpedowiec, a z listy floty została skreślona w lipcu 1923 roku.

Projekt i budowa

„Bersagliere” był jednym z jedenastu bliźniaczych niszczycieli – ostatniej serii jednostek tej klasy wzorowanych na projektach stoczni brytyjskich^[1]. Okręty, zaprojektowane w stoczni Ansaldo(inne języki), zbliżone były wielkością i parametrami do typu Nembo, lecz posiadały szereg udoskonaleń wynikających z doświadczeń eksploatacyjnych poprzedników^[2]^[3].

Okręt został zbudowany w stoczni Ansaldo w Genui^[2]^[4]. Stępkę niszczyciela położono 11 lipca 1905 roku, został zwodowany 2 października 1906 roku, a do służby w Regia Marina przyjęto go 13 kwietnia 1907 roku^[2]^[5]. Jednostka otrzymała znak taktyczny „BG”^[2]^[5].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był niewielkim, pełnomorskim niszczycielem o długości całkowitej 65 metrów (64,4 metra na linii wodnej), szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 2,1 metra^[2]^[6]. Wyporność normalna wynosiła 395 ton, a pełna 412 ton^[1]^[2]. Okręt napędzany był przez dwie czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały moc pomiędzy 5954 a 6392 KM), do których parę dostarczały trzy kotły Thornycroft^[2]^[5]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 28,5 węzła^[2]^[6]. Okręt zabierał zapas 90 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 400 Mm przy prędkości 23,5 węzła)^[1]^[2]^[a].

Niszczyciel był uzbrojony w cztery pojedyncze działa dwunastofuntowe kal. 76 mm (3 cale) QF Ansaldo M1897 L/40^[2]^[5]. Masa działa wynosiła 625 kg, masa naboju 5,9 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +42°, prędkość wylotowa pocisku 674 m/s, donośność maksymalna 9850 metrów, a szybkostrzelność 15 strz./min^[8]. Uzbrojenie uzupełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm (17,7 cala), na jego pokładzie można było umieścić 10 min morskich^[1]^[2].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 52 podoficerów i marynarzy^[2]^[5].

Służba

W latach 1910–1912 podwyższono tylny maszt, zrównując jego wysokość z masztem głównym^[2]. 1 lipca 1921 roku niszczyciel został przeklasyfikowany na torpedowiec^[2]^[5]. Jednostka służyła do 5 lipca 1923 roku, kiedy została skreślona z listy floty^[2]^[5].

Uwagi

↑ Według The Naval Annual 1912 zapas węgla wynosił 82 tony^[7].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910). Navypedia. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 268.
↑ Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001, s. 182.
↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 214.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 66.
↑ ^a ^b J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 617.
↑ The Naval Annual, 1912. T.A. Brassey (red.). Portsmouth: 1912, s. 258.
↑ Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 281-282.

Bibliografia

T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1912. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1912. (ang.).
Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7.
Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910). Navypedia. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001. ISBN 83-1109-273-7.
John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).

[8] Według The Naval Annual 1912 zapas węgla wynosił 82 tony^[7].

[nav-1] Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910). Navypedia. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).

[con1921-268-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 268.

[jack-182-3] Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001, s. 182.

[janI-214-4] John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 214.

[fra66-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 66.

[goz617-6] J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 617.

[bra1912-258-7] The Naval Annual, 1912. T.A. Brassey (red.). Portsmouth: 1912, s. 258.

[fra281_282-9] Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 281-282.

[1]

I grupa	„Artigliere” „Bersagliere” „Corazziere” „Garibaldino” „Granatiere” „Lanciere”
II grupa	„Alpino” „Carabiniere” „Fuciliere” „Pontiere”
III grupa	„Ascaro”