Hobbici

Hobbici – jedna z ras Śródziemia, zamieszkująca krainę Shire. Nazywana również niziołkami.

Charakterystyka rasy[]

Hobbici byli ludem, którego istnienie ludzie często wkładali między bajki. Ich pochodzenie nie jest do końca znane, ale wiadomo, że na początku Trzeciej Ery zamieszkiwali dolinę Anduiny. Wyróżniamy trzy szczepy hobbitów (Fallohidzi, Harfootowie i Stoorowie). Zamieszkiwali głównie Shire, choć spotykano ich także w innych krainach, lecz w bardzo małych ilościach, ponieważ bardzo nie znosili podróżować.

Byli ludem niewielkim, mniejszym od krasnoludów, zdecydowanie mniej przysadzistym i grubym, nawet jeśli tylko trochę ustępowali im wysokością.

• Harfootowie wyróżniali się smagłą skórą, byli niżsi, drobniejsi, nie nosili bród ani butów, dłonie mieli kształtne i zręczne. Osiedlali się najchętniej w górach i na stokach pagórków. Mieli dawniej liczniejsze niż inni kontakty z Krasnoludami.
• Stoorowie mieli masywniejszą budowę, ręce i stopy większe, na domostwa wybierali równiny i brzegi rzek.
• Fallohidzi posiadali jaśniejszą cerę i włosy, byli wyżsi i smuklejsi niż inni hobbici. Nosili też czasem brody. Kochali drzewa, mieli liczniejsze kontakty z elfami. Wykazywali więcej zdolności do języków i śpiewu niż do rzemiosła, w dawnych czasach woleli łowy od uprawiania ziemi. Jako odważniejsi i bardziej przedsiębiorczy częściej wybijali się na przywódców. Wiele ich krwi posiadały rody Tuków i dziedziców Bucklandu^[1].

Wszyscy hobbici obdarzeni byli czułym słuchem i bystrym wzrokiem, a choć mieli skłonności do tycia i nie lubili zbędnego pośpiechu, poruszali się lekko i zwinnie. Wcześnie opanowali sztukę szybkiego i bezszelestnego znikania - stosowaną w przypadku niespodziewanego spotkania z Dużymi Ludźmi, z którymi nie mieli ochoty rozmawiać - i udoskonalili ją do takiego stopnia, że ludziom zdawać się może magiczna. W rzeczywistości nigdy nie zgłębiali magii żadnego rodzaju, a ich nieuchwytność była wynikiem wyłącznie wprawy, którą dzięki dziedzicznym zdolnościom, ćwiczeniom i przyjaźni z ziemi wynieśli na wyżyny nieosiągalne dla przedstawicieli roślejszej i bardziej niezdarnej rasy.

Ubierali się oni w jasne kolory, szczególnie lubili żółty i zielony; rzadko nosili obuwie, ponieważ stopy ich mają z natury twardą, rzemienną podeszwę, i obrośnięte są, jak głowa, bujnym, kędzierzawym włosem, zwykle kasztanowym lub ciemnobrązowym.

Hobbici byli skromnym, aczkolwiek starożytnym ludem o bogatej przeszłości. Żyli w swoim niewielkim kraju, nie czując potrzeby podróży i poznawania świata poza nim. Miłowali pokój i ciszę oraz żyzną ziemię. Zajmowali się rolnictwem, zaś uwielbiali historie o bohaterach oraz genealogię własnych rodów. Często śpiewali oraz pili piwo. Nie rozumieją i nie rozumieli ani nie lubili maszyn bardziej skomplikowanych niż miechy kowalskie, młyn wodny czy ręczne krosna, chociaż narzędziami rolniczymi posługiwali się zręcznie. Mieli własny kalendarz. W czasie Długiej Zimy okazało się że w chwilach trudnych posiadali wielki hart ducha, gotowość do wspierania się nawzajem, solidarność i nieskłonną do narzekań wytrwałość.

Hobbici ssali czy też wdychali za pomocą drewnianych lub glinianych fajek dym rozżarzonych liści ziela, zwanego liściem lub zielem fajkowym.

Hobbitami nie interesował się nikt, do czasów, gdy Frodo Baggins został Powiernikiem Pierścienia. Wtedy stali się popularnym i znanym ludem.

Historia[]

Pierwszą dość pewną informacją o Hobbitach jest to, że przybyli na początku Trzeciej Ery na tereny Doliny Anduiny. Żyli tam w pobliżu przodków Rohirrimów o czym świadczyły liczne słowa pochodzące z ich języka. Rohirrimowie zachowali pamięć o "holbytlanach" żyjących w pobliżu. W jakiś czas później (1050 TE), prawdopodobnie na skutek poszerzania się zła w Mrocznej Puszczy podjęli decyzję o wyruszeniu na zachód i przekroczeniu Gór Mglistych. Rozpoczęli w ten sposób Lata Wędrówki.

Każdy z trzech szczepów wędrował w innym czasie. Pierwszy wyruszył szczep Harfootów, który dotarł do Eriadoru, rozpraszając się na terenach aż do Wichrowego Czubu. Drugim był szczep Fallohidów, którzy przeszedł Góry Mgliste na północ od Rivendell i wędrował wzdłuż Szarej Wody, łącząc się w końcu z pierwszą grupą, zaś trzeci Stoorowie, którzy najdłużej trzymali się nad brzegami Anduiny, idąc wzdłuż Grzmiącej Rzeki osiedlili się na terenach między Tharbadem a granicą Dunlandu. W Eriadorze zbliżyli się do ludzi i elfów w zachodniej części, między Górami Mglistymi i Księżycowymi. Tu nawiązywali kontakty z Dunedainami. Dotarli w okolice regionu Bree i Brandywiny, znajdując przyjazne miejsca do mieszkania^[1]. Niemniej niektórzy ze Stoorów albo zostali w tyle, albo wrócili na skutek rozszerzającego się zagrożenia z Angmaru. Kilkaset lat później wciąż żyli oni w Dolinie Anduiny. Tam Deagol znalazł Jedyny Pierścień, który zgubił Isildur.

W tym okresie hobbici zaczęli używać alfabetu i zaczęli tworzyć zapiski. Przestali używać też własnego języka zamiast tego przyjmując westron. Zostawili w swoim języku tylko nieliczne słowa i trochę imion, a także nazwy miesięcy i dni tygodnia. W 1601 TE dwaj bracia Fallohidzi – Marcho i Blanko podjęli decyzję o przeprawieniu się przez Brandywinę. Znaleźli niezwykle przyjazne warunki toteż wielu innych hobbitów podążyło za nimi. Poprzedni rejon praktycznie opustoszał, pozostawiając tylko nieliczne rodziny w okolicach miasta Bree. Rok przeprawy uznaje się rok pierwszym według Kalendarza Shire'u.

W tych czasach Hobbici nie pojawiali się na kartach historii innych ras, jedynie jako posłańcy, lub utrzymujący mosty i drogi w swoim rejonie. Hobbici uważają że w czasie decydującej rozprawy z Angmarem - Bitwy pod Fornostem (1975 TE), wysłali oddział łuczników, jednak żadne inne kroniki nie odnotowały takiego oddziału. Po upadku Arnoru w Shire rozpoczęto wybierać Thana spośród siebie. Pierwszym, wybranym w 1979 TE był Bukka, protoplasta rodziny Oldbuków (później Brandybucków), którzy później (2340 TE) przenieśli się za Brandywinę zakładając Buckland. Po ich opuszczeniu rodziną thanów (rola bardziej formalna niż praktyczna) zostali Tukowie.

Doniosłą rolę wypełnili niektórzy Hobbici na końcu Trzeciej Ery, kiedy to Frodo Baggins zaniósł Jedyny Pierścień do Góry Przeznaczenia. Król Elessar jak też elfowie w Czwartej Erze honorowali członków drużyny w różny sposób, na przykład zwalniając z obowiązku klękania przed królem, lub dając miejsce na statkach płynących do Amanu. Królowie Gondoru zakazali ludziom wchodzenia do Shire szanując niezależność hobbitów.

Architektura[]

Rasa hobbitów wytworzyła swój specyficzny typ architektury. Domostwa hobbitów były budowane na pagórkowatym terenie, w którym z łatwością można było drążyć tunele, które po zabudowie stawały się korytarzami. Takie domy utworzone w ziemi nazywano smajalami. Ciekawym miejscem, gdzie funkcjonowała taka architektura były Wielkie Smajale, które były swego rodzaju ewenementem, ze względu na wielkość oraz rozgałęzienie tego wielkiego domostwa. Wraz z zwiększeniem liczebności hobbitów, zaczęli zamieszkiwać nowe tereny, takie jak położone na moczarach czy terenach nizinnych, gdzie nie dało się budować smajali. Na takich obszarach powstawała nowoczesna architektura hobbitów, którzy budowali w takich miejscach domy z drewna czy kamienia. Budowle użytkowe takie jak kuźnie czy karczmy, nie powstawały pod ziemią, a na powierzchni. Często ich właściciele, mieszkali pod takimi warsztatami w podziemnej siedzibie.

Rody i nazwiska[]

• Baggins
• Banks
• Boffin
• Bolger
• Bracegirdle
• Brandybuck
• Brockhouse
• Brown
• Brownlock
• Bunce
• Burrows
• Butcher
• Chubb
• Chubb-Baggins
• Clayhanger
• Cotton
• Diggle
• Fairbairn
• Gamgee
• Gammidge
• Gamwich
• Gardner
• Gawkroger
• Goldworthy
• Goodbody
• Goodchild
• Goodenough
• Goold
• Greenhand
• Grubb
• Hansen
• Hartfoot
• Haywart
• Headstrong
• Hogg
• Hornblower
• Lightfoot
• Longhole
• Muggot
• Mugwort
• Noakes
• Oldbuck
• Pott
• Północny-Tuk
• Proudfoot
• Puddifoot
• Roper
• Rumble
• Sackville
• Sackville-Baggins
• Sandheaver
• Sandyman
• Smullburrow
• Stoor
• Tuk
• Tunnely
• Twofoot
• Underhill
• Whitfood

Etymologia[]

"Hobbit" jest wyrazem wymyślonym przez autora. We Wspólnej Mowie hobbitów nazywano mianem banakil (przetłumaczone na "niziołek"). Sami mieszkańcy Shire i Bree nazywali własną rasę "kudukami", co z kolei prawdopodobnie jest skróconą formą słowa kûd-dûkan - mieszkaniec nor.

Przypisy