Liber Iosue

Liber Iosue (Graece Ἰησοῦς του Ναυή; Hebraice ספר יהושע Sefer Yĕhôshúa) est sextus liber Bibliorum Hebraicorum (Veteris Testamenti Christianorum) et - secundum quosdam exegetas et historicos - primus aut secundus liber historiae Deuteronomisticae (rerum gestarum Israëlitarum ab illo tempore, cum Chanaan vicerunt, usque ad transmigrationem Babylonis).

Liber Iosue, cuius auctor ignotus est, pentateuchum (sive Thoram) continuat narrans, quomodo duodecim tribus Israël terram Chanaan occupaverint post diem, quo Moyses mortuus est, usque ad mortem Iosue. Nomen traxit ab "Iosue, filio Nun, ministro Moysi" (Ios 1,1), quem Deus ipse, ut loco citato narratur, successorem Moysi et ducem Israël fecit.

Liber Iosue tribus partibus constat.

Capitula 1–12 describunt, quomodo Israëlitae Iordanem transierint et partes Palaestinae (inter alias et urbem Iericho) occupaverint. His in capitulis plures narrationes aetiologicae inveniuntur, quae verbis finalibus "usque in praesentem diem" cognoscuntur:

• Quare Iosue duodecim lapides posuerit in medio Iordanis alveo prope Galgala (Ios 4,9).
• Locus Galgala, quare sit sanctuarium (Ios 5,9.15).
• Gens Rahab, cur in civitatis Iericho oppugnatione incolumis relicta et postea ad populum Israël numerata sit (Ios 6,17-25).
• Vallis Achor, unde traxerit nomen et quid acervus lapidum ("sepulcrum Achan") ibi velit (Ios 7,26)
• Explicatio nomini "Hai" (acervus lapidum) pro urbe oppugnata (Ios 8,28) sive pro tumulo regis eius ad portam urbis (Ios 8,29).
• Cur Iosue "decreverit ( ... ) esse Gabaonitas in ministerium cuncti populi et altaris Domini caedentes ligna et aquas comportantes usque in praesens tempus pro loco, quem Dominus elegisset" (Ios 9,27).
• Quid saxa ad os speluncae nomine Maceda significent (Ios 10,27).

In Ios 10,28–29 regiones occupatae, in Ios 12 reges victi nominantur.

In Ios 13–21 de partitione terrarum inter duodecim tribus agitur. Populus Israël terram promissam "lacte et melle manantem" (Ios 5,6) consecutus est. Omnes tribus, gentes, familiae partem terrae accipiunt; Levitis, quibus possessiones fundi non sunt, sedes attribuuntur.

In Ios 22 viri tribuum, quae trans Iordanem habitant, in territoria sua regrediuntur. In Ios 23 et 24 orationes Iosue traduntur et de renovatione foederis populi cum Deo suo in Sichem narratur. In fine libri, ubi Iosue mortuus sepelitus sit, refertur, praeterea ossa Ioseph, quae tulissent filii Israel de Aegypto, sepelita esse in Sichem, in parte agri, quem olim emisset Iacobus patriarcha.

• Ed Noort: Das Buch Josua. Forschungsgeschichte und Problemfelder. Erträge der Forschung 292. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadiae 1998 ISBN 3-534-02827-9.
• Martin Noth: Das Buch Josua. (= Handbuch zum Alten Testament. Vol. 7), Tubingae 1938.
• Volkmar Fritz: Das Buch Josua. (= Handbuch zum Alten Testament. Vol. 1/7). Mohr, Tubingae 1994, ISBN 3-16-146089-8.

Vide Librum Iosue apud Vicifontem.

Vicimedia Communia plura habent quae ad Librum Iosue spectant.

• Iosue in versione Vulgata Stuttgartensi
• Iosue in Vulgata Clementina
• Iosue in Nova Vulgata
• Iosue cum commentario Rashi (Hebraice, Anglice)
• Anton Cuffari: Josua / Josuabuch. In: Michaela Bauks, Klaus Koenen, Stefan Alkier (ed.): Das wissenschaftliche Bibellexikon im Internet (WiBiLex), Stuttgardiae 2006 ss.