Մասնակից:Elina Davtyan/Ավազարկղ

Կրեոլ լեզու^[2][3][4], կամ պարզապես կրեոլ, կայուն բնական լեզու, բավականին կարճ ժամանակահատվածում տարբեր լեզուների պարզեցումից և միախառնումից զարգացող լեզու։ Թեև հասկացությունը նման է խառը կամ հիբրիդային լեզվին, կրեոլ լեզուները հաճախ բնութագրվում են իրենց ժառանգական քերականությունը համակարգելու միտումով (օրինակ՝ վերացնելով անկանոնությունները կամ կանոնավորելով անկանոն բայերի խոնարհումը): Հաճախ, փիջին լեզուն նույնպես վերածվում է լիարժեք լեզվի: Ինչպես ցանկացած լեզու, կրեոլ լեզուները բնութագրվում են քերականության հետևողական համակարգով, ունեն հարուստ կայուն բառապաշար, և երեխաները յուրացնում են այն որպես իրենց մայրենի լեզու^[5]: Այս երեք հատկանիշներով կրեոլ լեզուն տարբերվում է փիջին լեզվից^[6]: Կրեոլիստիկա կամ կրեոլոգիա, կրեոլական լեզուների ուսումնասիրություն և, որպես այդպիսին, լեզվաբանության ենթաճյուղ։ Մարդը, ով զբաղվում է կրեոլ լեզուների ուսումնասիրությամբ, կոչվում է կրեոլիստ:

Կրեոլ լեզուների ճշգրիտ թիվը հայտնի չէ, քանի որ շատերը թերի վավերացված կամ փաստագրված են: 1500 թվականից ի վեր առաջացել են մոտ հարյուր կրեոլ լեզուներ: Դրանք հիմնականում հիմնված են եվրոպական լեզուների վրա, ինչպիսիք են անգլերենը և ֆրանսերենը^[7]՝ շնորհիվ Եվրոպական հետազոտությունների ժամանակաշրջանի և այդ ժամանակ առաջացած Տրանսատլանտյան ստրուկների առևտրի^[8]: Ն��վաշինության և նավագնացության բարելավումների շնորհիվ առևտրականները պետք է սովորեին շփվել ամբողջ աշխարհի մարդկանց հետ, և դա անելու ամենաարագ ճանապարհը նպատակին համապատասխան փիջին կամ պարզեցված լեզու մշակելն էր. այս փիջին լեզուներից զարգացել են լրիվ կրեոլ լեզուներ։ Բացի կրեոլ լեզուներից, որոնց հիմքում ընկած են եվրոպական լեզուներ, կան, օրինակ արաբերենի, չինարենի և մալայերենի հիմքով կրեոլ լեզուներ:

Կրեոլ լեզվի բառապաշարի հիմքում ընկած է մայրենի լեզուն, հատկապես կրեոլ լեզվի մշակման սոցիալական համատեքստում առավել գերիշխող խմբի բառապաշարը: Այնուամենայնիվ, հաճախ կան հստակ հնչյունական և իմաստային տեղաշարժեր: Մյուս կողմից, քերականությունը հաճախ ունի նոր կամ յուրահատուկ առանձնահատկություններ, որոնք էապես տարբերվում են մայր լեզուների առանձնահատկություններից։

Ենթադրվում է, որ կրեոլ լեզուն առաջանում է, երբ մեծահասակների կողմից մշակված փիջին լեզուն դառնում է նրանց երեխաների մայրենի և հիմնական լեզուն, որը հայտնի է որպես ազգայնացում^[9]: Փիջին-կրեոլ լեզվի զարգացման շրջանը ուսումնասիրել է ամերիկացի լեզվաբան Ռոբերտ Հոլը 1960-ականներին^[10]:

Որոշ լեզվաբաններ, ինչպիսիք են Դերեկ Բիքերթոնը, պնդում են, որ կրեոլ լեզուներն ավելի շատ քերականական նմանություններ ունեն միմյանց միջև, քան այն լեզուների, որոնցից դրանք առաջացել են ֆիլոգենետիկորեն^[11]։ Այնուամենայնիվ, չկա լայնորեն ընդունված տեսություն, որը կբացատրի այդ նմանությունները^[12]: Ավելին, ոչ մի քերականական հատկանիշ, որը միայն հատուկ է կրեոլ լեզուներին, ակնհայտ չէ^{[13][14][15][16][17][18]}:

Այսօր հայտնի կրեոլ լեզուներից շատերը առաջացել են վերջին 500 տարում, բացահայտումների դարաշրջանում եվրոպական ծովային հզորության և առևտրի համաշխարհային ընդլայնման արդյունքում, ինչը հանգեցրեց ընդարձակ եվրոպական գաղութային կայսրությունների: Ինչպես ոչ պաշտոնական և փոքրամասնությունների լեզուների մեծ մասը, կրեոլ լեզուներն ընդհանուր առմամբ համարվում են իրենց մայր լեզուների «այլասերված» տարբերակներ կամ բարբառներ: Այդ նախապաշարմունքի պատճառով եվրոպական գաղութներում առաջացած կրեոլ լեզուներից շատերը, քննադատության ենթարկվելով, վերացել են։ Այնուամենայնիվ, վերջին տասնամյակների քաղաքական և ակադեմիական փոփոխությունները բարելավեցին կրեոլ լեզուների կարգավիճակը՝ և՛ որպես կենդանի լեզուների, և՛ որպես լեզվաբանական ուսումնասիրության օբյեկտի^[19][20]: Որոշ կրեոլ լեզուներ նույնիսկ ստացել են որոշակի քաղաքական տարածքների պաշտոնական կամ կիսապաշտոնական լեզուների կարգավիճակ:

Լեզվաբաններն այժմ ընդունում են, որ կրեոլ լեզվի ձևավորումը համընդհանուր երևույթ է, որը չի սահմանափակվում եվրոպական գաղութատիրության ժամանակաշրջանով և լեզվի էվոլյուցիայի կարևոր տեսակ է^[21]: Օրինակ՝ 1933 թվականին Սիգմունտ Ֆեստը պնդեց գերմանական լեզուների կրեոլական ծագումը^[22]:

Այլ գիտնականներ, ինչպիսիք են Սալիկոկո Մուֆվենեն, պնդում են, որ փիջին ու կրեոլ լեզուներն առաջանում են անկախ հանգամանքներից, և որ փիջին լեզուն միշտ չէ, որ պետք է նախորդի կրեոլ լեզվին, ոչ էլ կրեոլ լեզուն զարգանա փիջին լեզվից: Փիջին լեզուն, ըստ Մուֆվենենի, առաջացել է առևտրային գաղութներում, այն մարդկանց շրջանում «ովքեր պահպանել են իրենց մայրենի լեզուն առօրյա հաղորդակցության ապահովման համար»: Միևնույն ժամանակ, կրեոլ լեզուները զարգանում էին բնակավայրերի գաղութներում, որտեղ եվրոպական լեզվով խոսողները (հաճախ պայմանագրային ծառայողները), որոնց լեզուն ի սկզբանե հեռու կլիներ ստանդարտից, շփվում էին ոչ եվրոպացի ստրուկների հետ՝ փոխառելով որոշ բառեր և առանձնահատկություններ ստրուկների ոչ-եվրոպական լեզուներից, որի արդյունքում առաջացել է բնօրինակ լեզվի խիստ բազիլեկտալացված տարբերակը: Այս ծառաները և ստրուկները սկսեցին օգտագործել կրեոլ լեզուն որպես ամենօրյա ժողովրդական լեզու, այլ ոչ թե միայն այն իրավիճակներում, երբ անհրաժեշտ էր հաղորդակցվել բարձր խավի ներկայացուցիչների հետ^[23]:

Անգլերեն "creole" տերմինը առաջացել է ֆրանսերեն "créole"-ից, որը համընկնում է իսպաներեն "criollo" տերմինի և պորտուգալերեն "crioulo" տերմինների հետ, բոլորը սերում են "criar" («ծագել» կամ «մշակել») բայից, բոլորը սերում են լատիներեն "creare" («արտադրել», «ստեղծել» բառից)^[24]: Տերմինի հատուկ իմաստը ստեղծվել է 16-րդ և 17-րդ դարերում, եվրոպական ծովային ուժի և առևտրի ընդլայնման ժամանակ, որը հանգեցրեց այլ մայրցամաքներում եվրոպական գաղութների ստեղծմանը:

"Criollo" և "crioulo" տերմիններն ի սկզբանե կիրառվում էին, իսպանական և պորտուգալական գաղութներում՝ տարբերելու ներգաղթյալներին էթնիկ խմբի անդամներից, ովքեր ծնվել և մեծացել են տեղի տարածքում: Դրանք առավել հաճախ կիրառվել են գաղութատիրական իշխանության ազգայինների նկատմամբ, օրինակ. տարբերակելու իսպանացի կրիուլոսներ (գաղութներում ծնված մարդիկ, որոնց նախնիները իսպանացի են) և իսպանացի թերակղզեցիներ (նրանք, ովքեր ծնվել են Պիրենեյան թերակղզում, այսինքն՝ Իսպանիայում): Այնուամենայնիվ, Բրազիլիայում տերմինը օգտագործվում էր նաև նեգրոս կրիուլոսների (Բրազիլիայում ծնված սևամորթները՝ աֆրիկացի ստրուկ նախնիներից) և նեգրոս աֆրիկանոսներին (ծնված Աֆրիկայում) տարբերելու համար։ Ժամանակի ընթացքում տերմինը և դրա ածանցյալները (Կրեոլ, Կրիոլ, Կրեյոլ, Կրեոլ, Կրիոլ, Կրիո և այլն) կորցրին ընդհանուր իմաստը և դարձան բազմաթիվ տարբեր էթնիկ խմբերի հատուկ անվանումներ, որոնք զարգացան ներգաղթյալների համայնքներում։ Հետևաբար, սկզբնապես «կրեոլ լեզու» տերմինը նշանակում էր այդ կրեոլ ժողովուրդներից որևէ մեկի խոսքը։

Որպես գաղութային եվրոպական առևտրի օրինաչափությունների հետևանք, եվրոպական լեզուների վրա հիմնված հայտնի կրեոլ լեզուների մեծ մասն առաջացել է աշխարհի հասարակածային գոտու ափամերձ տարածքներում, ներառյալ Ամերիկան, Արևմտյան Աֆրիկան, Գոան Հնդկաստանի արևմուտքում և Հարավարևելյան Ասիայի երկայնքով մինչև Ինդոնեզիա, Սինգապուր, Մակաո, Հոնկոնգ, Ֆիլիպիններ, Մալայզիա, Մավրիկիոս, Ռեյունիոն, Սեյշելներ և Օվկիանիա^[25]:

Այդ կրեոլ լեզուներից շատերն այժմ անհետացել են, բայց մյուսները դեռ գոյատևում են Կարիբյան ավազանում, Հարավային Ամերիկայի հյուսիսային և արևելյան ափերում Գայանա, Արևմտյան Աֆրիկայում, Ավստրալիայում, Ֆիլիպիններում և Հնդկական Օվկիանոսի երկրներում:

Ատլանտյան կրեոլ լեզուները հիմնված են եվրոպական լեզուների վրա՝ աֆրիկյան և, հնարավոր է, հնդամերիկյան լեզուների տարրերով: Հնդկական օվկիանոսի կրեոլ լեզուները հիմնված են եվրոպական լեզուների վրա՝ մալագասերեն և, հնարավոր է, ասիական այլ լեզուների տարրերով: Այնուամենայնիվ, կան կրեոլ լեզուներ, ինչպիսիք են Նուբին և Սանգոն, որոնք առաջացել են բացառապես ոչ եվրոպական լեզուներից:

Նախկին եվրոպական գաղութատիրական տերությունների աչքում կրեոլ ժողովուրդների ցածր սոցիալական կարգավիճակի պատճառով կրեոլ լեզուները հիմնականում դիտվել են որպես «այլասերված» լեզուներ կամ լավագույն դեպքում որպես քաղաքականապես գերիշխող մայր լեզուների տարրական «բարբառներ»: Այդ պատճառով «կրեոլ» բառը լեզվաբանների կողմից հիմնականում օգտագործվում էր «լեզվին» հակադրվող, այլ ոչ թե որպես դրա որակավորում^[26]։

Մեկ այլ գործոն, որը կարող է նպաստել լեզվաբանության մեջ կրեոլ լեզուների հարաբերական անտեսմանը, այն է, որ դրանք չեն համապատասխանում 19-րդ դարի երիտքերականների լեզուների էվոլյուցիայի «ծառի մոդելին» և հնչյունական փոփոխությունների ենթադրյալ կանոնավորությանը (այս քննադատներից են ալիքների տեսության ամենավաղ ներկայացուցիչները, Յոհաննես Շմիդտը և Հուգո Շուխարդը՝ ժամանակակից հանրալեզվաբանության նախահայրերը): 19-րդ դարի վերջի այս հակասությունը խորապես ձևավորեց համեմատական մեթոդի ժամանակակից մոտեցումները պատմական լեզվաբանության և կրեոլիստիկայի մեջ^[19][26][27]:

20-րդ դարի երկրորդ կեսին ապագաղութացման արդյունքում առաջացած սոցիալական, քաղաքական և ակադեմիական փոփոխությունների պատճառով կրեոլ լեզուները վերածնվել են վերջին մի քանի տասնամյակների ընթացքում: Դրանք ավելի ու ավելի են օգտագործվում տպագրության և կինոյի մեջ, և շատ դեպքերում համայնքի հեղինակությունը կտրուկ բարելավվել է: Իրականում, որոշները կանոնավորապես օգտագործվում են տեղի դպրոցներում և համալսարաններում ամբողջ աշխարհում^[19][20][28]: Միևնույն ժամանակ, լեզվաբանները սկսել են գիտակցել, որ կրեոլ լեզուները ոչ մի կերպ չեն զիջում իրենց դիրքերը մյուս լեզուներին։ Այժմ օգտագործվում են «կրեոլ» կամ «կրեոլ լեզու» տերմիննները ցանկացած լեզվի համար, որը կրեոլիզացիայի կասկածի տակ է հայտնվում, տերմիններ, որոնք այժմ չեն ենթադրում աշխարհագրական սահմանափակումներ կամ էթնիկական նախապաշարմունքներ:

Տարաձայնություններ կան այն մասին, թե որքանով է կրեոլիզացիան ազդել աֆրոամերիկյան ժողովրդական անգլերենի (AAVE) էվոլյուցիայի վրա: Ամերիկյան կրթական համակարգում, ինչպես նաև անցյալում, էբոնիկ բառի օգտագործումը աֆրոամերիկյան ժողովրդական անգլերենին AAVE-ին վերաբերելու համար արտացոլում է կրեոլ բառի պատմական բացասական նշանակությունը^[29]:

Ըստ իրենց արտաքին պատմության՝ առանձնացվել են կրեոլ լեզուների չորս տեսակներ՝ պլանտացիոն կրեոլներ, ամրոցային կրեոլներ, մարուն կրեոլներ և կրեոլացված փիջին լեզուներ^[30]: Կրեոլ լեզվի բնույթով պայմանավորված, որոշակի կրեոլ լեզվի ֆիլոգենետիկ դասակարգումը սովորաբար վիճելի է. հատկապես, երբ նախափիջին լեզուն և դրա մայր լեզուները (որոնք կարող էին լինել այլ կրեոլ կամ փիջին լեզուներ) անհետացել են նախքան դրանց փաստագրվելը:

Ֆիլոգենետիկ դասակարգումը ավանդաբար հիմնված է բառապաշարի, հատկապես «հիմնական» տերմինների և քերականական կառուցվածքի ժառանգականության վրա: Այնուամենայնիվ, կրեոլ լեզուներում հիմնական բառապաշարը հաճախ խառը ծագում ունի, և քերականությունը հիմնականում բնօրինակ է: Այս պատճառով, հարցը, թե որ լեզուն է կրեոլի մայր լեզուն, այսինքն՝ արդյոք լեզուն պետք է դասակարգվի որպես «ֆրանսիական կրեոլ», «պորտուգալական կրեոլ» կամ «անգլիական կրեոլ» և այլն, հաճախ վերջնական պատասխան չունի, և կարող է դառնալ երկարատև հակասությունների թեմա, որտեղ սոցիալական նախապաշարմունքները և քաղաքական նկատառումները կարող են խանգարել գիտական քննարկմանը^[19][20][27]:

Ենթաշերտ և մակաշերտ տերմինները հաճախ օգտագործվում են, երբ երկու լեզու փոխազդում են: Այնուամենայնիվ, այս տերմինների իմաստը հստակորեն սահմանված է միայն երկրորդ լեզվի յուրացման կամ լեզվի փոխարինման դեպքում, երբ որոշակի աղբյուր լեզվի (ենթաշերտի) խոսողները ինչ-որ կերպ ստիպված են լինում հրաժարվել մեկ այլ թիրախային լեզվից (մակաշերտ)^[31]: Նման իրադարձության արդյունքն այն է, որ ենթաշերտ կիրառողները կօգտագործեն մակաշերտի ինչ-որ տարբերակ, գոնե ավելի պաշտոնական համատեքստերում: Ենթաշերտը կարող է գոյատևել որպես ոչ պաշտոնական հաղորդակցության երկրորդ լեզու: Փոխարինված շատ եվրոպական լեզուների ճակատագրից ակնհայտ է դառնում, (օրինակ՝ էտրուսկերեն, բրետոներեն և վենետիկյան լեզուն) որ, ենթաշերտի ազդեցությունը պաշտոնական խոսքի վրա հաճախ սահմանափակվում է արտասանությամբ և փոխառությունների համեստ քանակով։ Ենթաշերտը կարող է նույնիսկ ընդհանրապես անհետանալ՝ առանց որևէ հետք թողնելու^[31]:

Այնուամենայնիվ, վիճելի է, թե որքանով են «ենթաշերտ» և «մակաշերտ» տերմինները կիրառելի կրեոլ լեզուների ծագման կամ նկարագրության դեպում^[32]: Լեզվի փոխարինման մոդելը կարող է տեղին չլինել կրեոլների ձևավորման համատեքստերում, որտեղ նոր ձևավորվող լեզուն բխում է մի քանի լեզուներից՝ առանց դրանցից որևէ մեկի փոխարինման պարտադրանքի^[33][34]: Ենթաշերտ-մակաշերտ տարբերությունը ընկալվում է թերի, երբ ենթադրվում են մի քանի մակաշերտեր (օրինակ՝ պապիմենտու), երբ ենթաշերտը հնարավոր չէ նույնականացնել, կամ երբ ենթաշերտերի ապացույցների առկայությունը կամ գոյատևումը ենթադրվում է զուտ տիպաբանական համաբանությունից^[16]: Մյուս կողմից, գիտական տեսանկյունից տարբերությունը կարող է իմաստալից լինել, երբ մայր լեզուների բաշխումը ստացված կրեոլում կարող է շատ անհավասար լինել^[35]: Ատլանտյան կրեոլների մասին գրականության մեջ «մակաշերտ» սովորաբար նշանակում է եվրոպական և «ենթաշերտ» ոչ եվրոպական կամ աֆրիկյան^[36]։

Քանի որ կրեոլ լեզուները հազվադեպ են ստանում պաշտոնական կարգավիճակ, լիարժեք ձևավորված կրեոլերեն խոսողները կարող են ի վերջո ստիպված իրենց խոսքը համապատասխանեցնել մայր լեզուներից որևէ մեկին: Այս ապակրեոլացման գործընթացը սովորաբար բերում է նախակրեոլյան խոսքի շարունակականության, որը բնութագրվում է լեզվի լայնածավալ փոփոխության և լեզվի հիպերկորեկցիայի^[19]:

Ընդհանրապես ընդունված է, որ կրեոլներն ունեն ավելի պարզ քերականություն և ավելի ներքին փոփոխականություն, քան հին, ավելի հաստատված լեզուները^[37]: Այնուամենայնիվ, այս հասկացությունները երբեմն վիճարկվում են^[38]:

Կրեոլական լեզուների ֆիլոգենետիկ կամ տիպաբանական համեմատությունները հանգեցրել են տարբեր եզրակացությունների։ Նմանությունները սովորաբար ավելի մեծ են հարակից լեզուներից ստացված կրեոլների մեջ, ինչպիսիք են Եվրոպական լեզուները, քան ավելի լայն խմբերից առաջացած կրեոլ լեզուների մեջ, որոնք ներառում են նաև ոչ հնդեվրոպական լեզուների վրա հիմնված կրեոլ լեզուներ (օրինակ՝ Նուբին կամ Սանգոն): Ֆրանսիական հիմքով կրեոլական լեզուներն իրենց հերթին ավելի նման են միմյանց (և ֆրանսերենի տարատեսակներին), քան եվրոպական այլ կրեոլների: Հատկապես ակնհայտ է, որ անգլիական հիմքով կրեոլական լեզուներում որոշյալ հոդերը հիմնականում դրվում են գոյականից առաջ, մինչդեռ ընդհանուր ֆրանսիական կրեոլական լեզուներում և ֆրանսերենի տարատեսակներում հակառակ երևույթն է նկատվում, որը ներկայիս Քվեբեկն է 17-րդ և 18-րդ դարերում ձևավորված^[39]: Ավելին, եվրոպական լեզուները, որոնք հիմք են դարձել եվրոպական գաղութների կրեոլ լեզուների առաջացման համար, պատկանում են արևմտահնդեվրոպականի նույն ենթախմբին և ունեն խիստ տարաձև քերականություն. Այն աստիճան, որ Ուորֆը նրանց միացրեց մեկ կանոնավոր միջին եվրոպական լեզուների խմբին^[40]: Ֆրանսերենն ու անգլերենը հատկապես մոտ են, քանի որ անգլերենը, փոխառությունների շնորհիվ, տիպաբանորեն ավելի մոտ է ֆրանսերենին, քան գերմանական մյուս լեզուներին^[41]: Այսպիսով, կրեոլ լեզուների միջև նմանությունները կարող են լինել միայն նմանատիպ ծագման հետևանք, այլ ոչ թե բոլոր կրեոլ լեզուներին բնորոշ հատկանիշներ:

Գոյություն ունեն կրեոլ լեզուների ծագման տարբեր տեսություններ, որոնք բոլորն էլ փորձում են բացատրել դրանց նմանությունները։ Արենդսը, Մայսկեն և Սմիթը (1995) ուրվագծում են կրեոլի ծագման վերաբերյալ բացատրությունների չորս դասակարգում.

1. Եվրոպական լեզուների հիմքով տեսություններ
2. Ոչ եվրոպական լեզուների հիմքով տեսություններ
3. Աստիճանական զարգացման վարկածներ
4. Համընդհանրական մոտեցումներ

Ի լրումն կրեոլի ծագման ճշգրիտ մեխանիզմի, բանավեճ է ծագել, թե արդյոք կրեոլ լեզուները բնութագրվում են ավանդական լեզուներից տարբեր կամ նույն մեխանիզմներով, ինչպես ցանկացած այլ լեզու (որը ՄաքՈւորթերի 2018 թվականի հիմնական մոտեցումն է^[42]) (օրինակ՝ "DeGraff 2001")^[43]:

Փիջին և կրեոլ լեզուների համածագման տեսությունը ենթադրում է, որ Ատլանտյան բոլոր կրեոլ լեզուներն առաջացել են մեկ միջերկրածովյան Լինգվա ֆրանկայից՝ XVII դարի արևմտյան Աֆրիկայի Փիջին Պորտուգալերենի միջոցով, որը փոխառվել այլ լեզվից առանց քերականական առնմանման Արևմտյան Աֆրիկայի այսպես կոչված «ստրուկների գործարաններում» [անհրաժեշտ է լրացուցիչ բացատրություն], որը Ատլանտյան ստրկավաճառության աղբյուրն էր։ Այս տեսությունն ի սկզբանե ձևակերպվել է Հուգո Շուխարդի կողմից տասնիններորդ դարի վերջին և տարածվել 1950-ականների վերջին և 1960-ականների սկզբին Թեյլորի^[44], Ուինոմի^[45], Թոմփսոնի^[46] և Ստյուարտի կողմից^[47]: Այնուամենայնիվ, այս վարկածն այժմ լայնորեն ընդունված չէ, քանի որ հիմքում բոլոր պորտուգալերենի վրա հիմնված կրեոլախոս ստրուկներն են: Չնայած պորտուգալերենին շատ քիչ պատմական ծանոթությունը ակնհայտ ապացույց չէ, պորտուգալերենը գրեթե ոչ մի հետք չի թողնում դրանցից շատերի բառապաշարի վրա, քերականական նմանություններով, որոնք բացատրվում են եվրոպական և արևմտյան աֆրիկյան լեզուների դեպում թեքման և քերականական ձևերի կորստի համանման գործընթացներով: Օրինակ,Բիքերթոնը (1977) նշում է, որ այլ լեզվից փոխառումը առանց քերականական առնմանման չափազանց շատ անճշտություններ է ենթադրում, և որ դժվար թե լեզուն «տարածվի ամբողջ արևադարձային գոտում, լայնորեն տարբեր լեզվական ծագում ունեցող ժողովուրդների շրջանում և պահպանի գրեթե ամբողջ ինքնությունը, քերականական կառուցվածքը, որտեղ էլ որ այն արմատավորվել է, չնայած հնչյունաբանության զգալի փոփոխություններին և բառապաշարի գրեթե ամբողջական փոփոխություններին»^[48]:

Hancock (1985) harvcoltxt error: no target: CITEREFHancock1985 (help) կողմից առաջարկված Արևմտյան Հնդկաստանի անգլիական կրեոլ լեզուների ծագման համար՝ Ներքին ծագման վարկածի համաձայն, 16-րդ դարի վերջում անգլիախոս առևտրականները սկսեցին բնակություն հաստատել նաև Գամբիա և Սիերա Լեոնե գետերի, ինչպես նաև հարևան տարածքներում, ինչպիսիք են Բուլոմի և Շերբրոյի ափերը: Այս նորաբնակները ամուսնացան տեղի բնակիչների հետ՝ ձևավորելով խառը ժողովուրդներ, և այդ խառնամուսնության արդյունքում ստեղծվեց անգլիական փիջին լեզուն, որը սովորել են ստրուկների ճամբարում, որոնք հետագայում այն տարածել են Արևմտյան Հնդկաստանում և հանդիսացան անգլիական կրեոլ լեզուների առաջացման պատճառներից մեկը:

Ֆրանսիական հիմքով կրեոլական լեզուները հանդիսանում են «բնականոն» լեզվական փոփոխության արդյունք և նրանց կրեոլականությունը կրում է սոցիալ-պատմական բնույթ և ունի գաղութային ծագում^[49]: Այս տեսության շրջանակներում ֆրանսիական կրեոլ լեզուն ֆրանսերենի հիմքով ֆիլոգենետիկ լեզու է, ավելի կոնկրետ՝ 17-րդ դարի ֆրանսիական կոինե լեզվի հիմքով, որը պահպանվել է Փարիզում, ֆրանսիական Ատլանտյան նավահանգիստներում և նորաստեղծ ֆրանսիական գաղութներում: Այս վարկածի կողմնակիցները ենթադրում են, որ ոչ կրեոլ ֆրանսիական բարբառները, որոնք դեռ խոսվում են Ամերիկա մայրցամաքի շատ հատվածներում, ունեն փոխադարձ ծագում այս մեկ կոինեից: Այս բարբառները հանդիպում են Կանադայում (հիմնականում Քվեբեկում և աքադական համայնքներում), Լուիզիանայում, Սեն Բարտելեմի Գրոզոնում և որպես կղզեցված լեզուներ Ամերիկայի այլ մասերում^[50]: Այս վարկածի այլ մոտեցումները համատեղելի են փոփոխության աստիճանականության և կոինե լեզվի ծագման թերի փոխանցման մոդելների հետ:

Օտարերկրացիների խոսքի (FT) վարկածը պնդում է, որ փիջին կամ կրեոլ լեզուն ձևավորվում է, երբ բնիկները փորձում են պարզեցնել իրենց լեզուն, որպեսզի հաղորդակցվեն այն մարդկանց հետ, որոնք ընդհանրապես չգիտեն իրենց լեզուն: Մանկան խոսքի և կրեոլի նմանությունների պատճառով կրելոը երբեմն կոչվում է նաև մանկան խոսք^[51]: Արենդս, Մայսկեն և Սմիթը (1995) առաջարկում են, որ չորս տարբեր գործընթացներ են ներգրավված օտարերկրացիների խոսքի ստեղծման հիմքում.

• Համաձայնեցում
• Ընդօրինակում
• Համառոտություն
• Սովորույթներ

Սա կարող է բացատրել, թե ինչու կրեոլ լեզուները խուսափելով մոնոգենետիկ մոդելից շատ ընդհանրություններ ունեն: Այնուամենայնիվ, Հինենկամփը (1984), վերլուծելով Գերմաներենի օտարազգի խոսքը, պնդում է, որ չափազանց անհամապատասխան և անկանխատեսելի է լեզվի ուսուցման որևէ մոդել տրամադրելը:

Թեև պարզեցումը պետք է հաշվի առներ կրեոլների պարզ քերականությունը, մեկնաբանները մի շարք քննադատություններ են հնչեցրել այս բացատրության վերաբերյալ^[52]:

1. Շատ քերականական նմանություններ կան փիջին և կրեոլ լեզուների միջև, որոնք սակայն նման չեն այն լեզուներին, որոնք ապահովում են բառապաշարը:
2. Քերականական պարզեցումը կարելի է բացատրել այլ գործընթացներով, այսինքն՝ Բիքերթոնի լեզվի ծագման տեսության բնածին քերականությամբ։
3. Կրեոլերենի բառարանային լեզվով խոսողները, առանց լեզուն սովորելու, հաճախ չեն կարողանում հասկանալ փիջինի կամ կրեոլի քերականությունը:
4. Փիջինները ավելի հաճախ օգտագործվում է տարբեր ենթաշերտ լեզուներով հաղորդակցվողների շրջանում, բառպաշարային լեզվով խոսողների միջև:

Օտարերկրացու խոսքի բացատրության մեկ այլ խնդիր դրա հնարավոր պարբերականությունն է: Բլումֆիլդը (1933) նշում է, որ օտարերկրացու խոսքը հաճախ հիմնված է ոչ բնիկների սխալ խոսքի ընդօրինակման վրա, այսինքն՝ փիջին լեզու է։ Հետևաբար, կար,ելի է սխալվել՝ ենթադրելով, որ երկրորդը առաջացրել է առաջինից:

երկրորդ լեզվի թերի ուսուցման վարկածը պնդում է, որ փիջին լեզուները հիմնականում ստրուկների կողմից գերիշխող բառապաշարային լեզվի թերի ուսուցման արդյունքն են: Երկրորդ լեզվի ուսուցման բնականոն ընթացքի վերաբերյալ հետազոտությունները բացահայտել են «միջլեզվային համակարգերի» մի շարք առանձնահատկություններ, որոնք երևում են նաև փիջին և կրեոլ լեզուներում.

• անփոփոխ բայական ձևեր, որոնք ստացվում են անդեմ կամ ամենաքիչ նշվող դիմավոր բայական ձևերից,
• որոշիչների կորուստ կամ ցուցական դերանունների, ածականների, մակբայների օգտագործումը որպես որոշիչներ,
• ժխտական մասնիկի բայից առաջ դիրքը,
• մոդալություն արտահայտելու համար մակբայների կիրառումը,
• ֆիքսված բառային շարադասություն ՝ առանց շրջուն շարադասության հարցական նախադասության դեպքում,
• սղված կամ բացակայող հոգնակիի ցուցիչ

Երկրորդ լեզվի թերի ուսուցման վարկածը համատեղելի է այլ մոտեցումների, մասնավորապես եվրոպական բարբառի ծագման վարկածի և լեզվի փոխանցման համընդհանրական մոդելների հետ^[53]:

Ենթաշերտի կամ ոչ եվրոպական լեզուների հիմքով տեսությունները կրեոլ լեզուների միջև նմանությունները վերագրում են աֆրիկյան ենթաշերտի լեզուների նմանությանը: Այս հատկանիշները հաճախ ենթադրվում է, որ փոխանցվում են ենթաշերտի լեզվից կրեոլին կամ պահպանվում են անփոփոխ կրեոլ լեզվի ենթաշերտի լեզվից՝ վերարտադրման գործընթացի միջոցով. ենթաշերտ լեզուն փոխարինում է մայրենի լեզվի բառային միավորները մակաշերտի լեզվի բառային միավորներով՝ պահպանելով մայրենի լեզվի քերականական կարգերը^[54]: Խնդիրն այն է, որ ենթադրյալ ենթաշերտի լեզուները տարբերվում են միմյանցից և կրեոլ լեզուներից իմաստային ձևերով: Բիքերթոնը (1981) պնդում է, որ աֆրիկյան լեզուների քանակի ու բազմազանության, ինչպես նաև կրեոլ լեզուների ծագման վերաբերյալ պատմական գրառումների սակավության պատճառով բառապաշարի համապատասխանության խնդիրը ընկալվում է, որպես պատահականության: Դիլարդը (1970) հորինել է «սրճարանային սկզբունք» տերմինը՝ նկատի ունենալով կրեոլ լեզուների առանձնահատկությունները կամայականորեն վերագրելու գործընթացը աֆրիկյան ենթաշերտային լեզուների կամ եվրոպական լեզուների տարբեր բարբառների ազդեցությամբ:

Այս հարցի վերաբերյալ բանավեճի համար տե՛ս Մուֆվենե (1993); ավելին՝ Փարքվալլ (2000):

Կրեոլ լեզուների (շատերի բայց ոչ բոլորի) միջև առկա սոցիալ-պատմական նմանությունների պատճառով Ատլանտյան ստրուկների առևտուրը և եվրոպական գաղութաբնակեցման համակարգը որպես գործոններ ընդգծվել են լեզվաբանների կողմից, ինչպիսին է ՄաքՎորթերը (1999):

Կրեոլ լեզուների դասը կարող է սկիզբ առնել որպես փիջին լեզուներից՝ տարրական լեզուներ, որոնք հանպատրաստից ստեղծվել են երկու կամ ավելի մայրենի լեզուներից հաղորդակցում ապահովելու համար: Կեյթ Վիննոմը (Հիմես-ում (1971)) առաջարկում է, որ փիջինների ձևավորման համար անհրաժեշտ է երեք լեզու, որոնցից մեկը (մակաերտը) ակնհայտորեն գերիշխող է մյուսների նկատմամբ: Փիջին լեզվի բառապաշարը սովորաբար փոքր է և կազմված է բնիկների բառապաշարից: Ձևաբանական մանրամասները, ինչպիսիք են բառային թեքումները, որոնք սովորելու համար սովորաբար տարիներ են պահանջվում, բաց են թողնվում. շարահյուսությունը պահպանվում է շատ պարզ ձևով, սովորաբար հիմնված է խիստ շարադասության վրա: Այս սկզբնական փուլում խոսքի բոլոր բաժինները՝ շարահյուսությունը, բառապաշարը և արտասանությունը, հակված են լինել բավականին փոփոխական, հատկապես՝ կախված խոսողի ծագումից:

Եթե համայնքի երեխաներին հաջողվի յուրացնել փիջին լեզուն որպես մայրենի լեզու, այն կարող է ամրագրվել և ձեռք բերել ավելի բարդ քերականություն՝ ֆիքսված հնչյունաբանությամբ, շարահյուսությամբ, ձևաբանությամբ և շարահյուսական ներկառուցմամբ: Փիջին լեզուները կարող են դառնալ լիարժեք լեզու միայն մեկ սերնդի դարաշրջանում: «Կրեոլիզացիան» երկրորդ փուլն է, որի ընթացքում փիջին լեզուն վերածվում է լիովին զարգացած մայրենի լեզվի: Բառապաշարը նույնպես կզարգանա՝ պարունակելով ավելի ու ավելի շատ տարրեր՝ ըստ բառապաշարի հարստացման հիմնավորման^[55]:

Լրացուցիչ տեղեկություններ. Համընդհանուր քերականություն

Համընդհանուր մոդելները շեշտում են հատուկ ընդհանուր գործընթացների միջամտությունը սերնդեսերունդ և խոսողից խոսող լեզվի փոխանցման ընթացքում: Գործընթացը տարբեր է. իմաստային թափանցիկության ընդհանուր մոտեցում, առաջին լեզվի ուսուցում, որը պայմանավորված է համընդհանուր գործընթացով, կամ խոսույթի կազմակերպման ընդհանուր գործընթացով: Բիքերթոնի լեզվի ծագման տեսությունը, որն առաջարկվել է 1980-ականներին, մնում է հիմնական համընդհանուր տեսությունը^[56]: Բիքերթոնը պնդում է, որ կրեոլ լեզուները նորաստեղծ գաղութներում մեծացող երեխաների գյուտերն են։ Նրանց շուրջը նրանք լսում էին միայն խոսակցական փիջին լեզուները՝ առանց բավարար կառուցվածքի՝ որպես բնական լեզու գործածելու համար. և երեխաները օգտագործեցին իրենց բնածին լեզվական կարողությունները՝ փիջին լեզուն լիարժեք լեզվի վերածելու համար: Բոլոր կրեոլ լեզուների ենթադրյալ ընդհանուր հատկանիշներն բխում են այդ բնածին ունակությունների համընդհանուր լինելուց:

Վերջին տասնամյակների ընթացքում ի հայտ են եկել կրեոլ լեզուների բնույթի վերաբերյալ որոշ նոր հարցեր. մասնավորապես, այն հարցը, թե որքանով են բարդ կրեոլ լեզուները և այն հարցը, թե արդյոք կրեոլ լեզուներն իսկապես «բացառիկ» լեզուներ են:

Որոշ առանձնահատկություններ, որոնք տարբերում են կրեոլ լեզուները ոչ կրեոլ լեզուներից, առաջարկվել են (օրինակ՝ Բիքերթոնի կողմից,^[57]։ Ջոն ՄաքՎորթերը^[58] առաջարկել է հատկանիշների հետևյալ ցանկը՝ կրեոլի նախատիպը նշելու համար.

• թեքական ձևաբանության բացակայություն (բացի առավելագույնը երկու կամ երեք թեքման ածանցների),
• միավանկ բառերի հնչերանգի բացակայություն
• իմաստային առումով անթափանց բառակազմության բացակայություն:

ՄաքՎորթերը ենթադրում է, որ այս երեք հատկանիշները ճշգրիտ բնութագրում են կրեոլը: Այնուամենայնիվ, կրեոլ լեզվի նախատիպի վարկածը վիճելի է.

Հենրի Վիթմանը (1999) և Դեյվիդ Գիլը (2001) պնդում են, որ այնպիսի լեզուները, ինչպիսիք են Մանդինգը, Սոնինկեն, ֆրանսերեն Մագաուա և ինդոնեզիան Ռիաուն, ունեն այս բոլոր երեք հատկանիշները, սակայն ցույց չեն տալիս կրեոլ լեզուների ն բնորոշ սոցիալ-պատմական հատկանիշներից և ոչ մեկը: Մյուսները (տե՛ս ակնարկը Մայսկեն և Լո (2001)) ցույց են տվել կրեոլներ, որոնք ծառայում են որպես ՄակՎորթերի վարկածի հակաօրինակներ. օրինակ՝ Բերբիս հոլանդական կրեոլում առկա թեքական ձևաբանության, կամ պապիամենտուում հնչերանգի առկայություն^[59]:

Հիմնվելով այս քննարկման վրա՝ ՄաքՎորթերն առաջարկեց, որ «աշխարհի ամենապարզ քերականությունը կրեոլ լեզվի քերականությունն է»՝ պնդելով, որ յուրաքանչյուր ոչ կրեոլ լեզվի քերականությունն առնվազն նույնքան բարդ է, որքան ցանկացած կրեոլ լեզվի քերականությունը^[60][61]: Գիլը պատասխանել է, որ ինդոնեզիան Ռիաուն ունի ավելի պարզ քերականություն, քան Սարամական, այն լեզուն, որն օգտագործում է ՄաքՎորթերը որպես իր տեսության հիմքը^[15]: Նույն առարկությունները առաջ է բերել Վիտմանը 1999 թվականին ՄաքՎորթերի հետ իր բանավեճում^[62]: Կրեոլների ձևաբանության և շարահյուսության առումով առաջընթացի բացակայությունը ստիպել է այնպիսի գիտնականների, ինչպիսիք են Ռոբերտ Շաուդենսոնը, Սալիկոկո Մուֆվենը, Միշել Դե Գրաֆը և Հենրի Վիտմանը կասկածի տակ դնել կրեոլ լեզվի արժեքը որպես տիպաբանական դասի; նրանք պնդում են, որ կրեոլ լեզուները կառուցվածքային առումով ոչնչով չեն տարբերվում որևէ այլ լեզվից, և որ կրեոլ լեզուն սոցիալ-պատմական հասկացություն է, ոչ թե լեզվական, որն իր մեջ ամփոփում է տեղահանված բնակչությունը և ստրկությունը^[63]: Թոմասոնը և Կաուֆմանը (1988) պնդում են կրեոլ լեզուների բացառիկ լինելու գաղափարը՝ փաստելով, որ կրեոլշ լեզուները ոչ գենետիկ լեզվի փոփոխության օրինակ են՝ պայմանավորված անբնականոն լեզվական տեղաշարժով: Աստիճանական զարգացման վարկածի հետևորդները կասկածի տակ են դնում լեզուների անբնականոն փոխանցումը կրեոլ լեզուների միջավայրում և պնդում են, որ գործընթացները, որոնք ստեղծել են այսօրվա կրեոլ լեզուները, չեն տարբերվում լեզվի փոփոխության համընդհանուր օրինաչափություններից: Հաշվի առնելով այս առարկությունները կրեոլ լեզվի վերաբերյալ, Դե Գրաֆը և մյուսները կասկածի տակ են դնում այն գաղափարը, որ կրեոլ լեզուները բացառիկ են^[18][64]: Ի հավելումն, Մուֆվենեն (2002) պնդում է, որ որոշ ռոմանական լեզուներ հնրավոր կրեոլ լեզուներն են, բայց դրանք որպես այդպիսին չեն համարվում լեզվաբանների կողմից՝ նման տեսակետի դեմ պատմական կողմնակալության պատճառով:

Կրեոլիստիան ուսումնասիրում է լեզուների հարաբերական կրեոլությունը, որոնք ենթադրվում են որպես կրեոլ լեզուներ, ինչը Շնայդերը (1990) անվանում է «կրեոլականության աստիճան»: Կրեոլիստների միջև գոյություն չունի համաձայնություն այն մասին, թե արդյոք կրեոլության բնույթը նախատիպ է, թե պարզապես ապացույց, որը ցույց է տալիս մի շարք ճանաչելի երևույթներ, որոնք ընկած են քիչ հավանական պատճառների հիմքում:

Կրեոլությունը հակասությունների հիմքում է Ջոն ՄաքՎորթերի^[65] և Միքայել Պարկվալի կողմից^[66], որոնք հակադրվում են Հենրի Վիտմանին (1999) և Միշել Դե Գրաֆին^[67]: ՄաքՎորթերի սահմանման համաձայն կրեոլությունը աստիճանական խնդիր է, քանի որ նախատիպային կրեոլ լեզուները ցուցադրում են բոլոր երեք հատկանիշները, որոնք նա առաջարկում է կրեոլության բնորոշման համար. Թեքման սակավ դեպք��ր կամ բացակայություն, հնչերանգի և ածանցների բացակայություն: ՄաքՎորթերի կարծիքով, ավելի քիչ նախատիպային կրեոլ լեզուները որոշ չափով հեռանում են այս նախատիպից: Այս հատկանիշներով ՄաքՎորթերը սահմանում է հաիթիական կրեոլը՝ ընդգծելով բոլոր երեք հատկանիշները՝ որպես «ամենակրեոլ լեզու»^[68]: Մյուս կողմից, Պալանկերոյի նման կրեոլ լեզուն կլինի ավելի քիչ նախատիպային՝ հաշվի առնելով հոգնակիի թեքման առկայությունը, անցյալը, գերունդիումը և դերբայական ձևերը^[69]: ՄաքՎորթեր Պարկվալլի վարկածների դեմ առարկությունները ցույց են տալիս, որ կրեոլության այս տիպաբանական չափանիշները կարելի է գտնել այնպիսի լեզուներում, ինչպիսիք են Մանդինգը, Սունինկեն և Մագոաու ֆրանսերենը, որոնք չեն համարվում կրեոլ լեզուներ: Վիտմանը և Դե Գրաֆը գալիս են այն եզրակացության, որ կրեոլության չափանիշը գիտականորեն սահմանելու փորձերը մինչ այժմ ձախողվել են^{[70] [71]}: Գիլը (2001) նույն եզրակացությանն է հանգում ինդոնեզիական Ռիաուի դեպքում: Մայսկեն և Լո (2001) ապացույցներ են տրամադրում կրեոլ լեզուների վերաբերյալ, որոնք անսպասելիորեն արձագանքում են ՄաքՎորթերի երեք հատկանիշներից մեկին (օրինակ՝ թեքական ձևաբանությունը Բերբիս հոլանդական կրեոլում, հնչերանգը՝ պապիամենտուում): Մուֆվենեն և ՎիտՄանն այնուհետև պնդում են, որ կրեոլ լեզուները կառուցվածքային առումով չեն տարբերվում որևէ այլ լեզվից, և որ կրեոլ լեզուն իրականում սոցիալ-պատմական հասկացություն է (և ոչ լեզվական), որը իր մեջ ամփոփում է տեղահանված բնակչության և ստրկության պատմությունը: Դե Գրաֆֆը և Վալիսեկը (2005) քննարկում են կրեոլիստիկան՝ կապված գաղութատիրական գաղափարախոսությունների հետ՝ մերժելով այն գաղափարը, որ կրեոլ լեզուները կարող են սահմանվել հատուկ քերականական բնութագրերի տեսանկյունից: Նրանք քննարկում են լեզվաբանության պատմությունը և 19-րդ դարի աշխատությունը, որը հիմնավորում է սոցիալ-պատմական համատեքստերի քննարկումը, որոնցում առաջացել են կրեոլ լեզուները:

Մյուս կողմից, ՄաքՎորթերը նշում է, որ այնպիսի լեզուներում, ինչպիսին բամբարանն է, որը հիմնականում մանդինգի բարբառն է, կա բավականաչափ ոչ թափանցիկ ածանցումը, և որ հիմք չկա ենթադրելու, որ դա բացակայում է մերձավոր ազգականների մեջ, ինչպիսին է հենց Մանդինկան^[72]: Ավելին, նա նաև նկատում է, որ Սոնինկեն ունի այն, ինչ բոլոր լեզվաբանները կընկալեն որպես շեղումներ, և որ Սոնինկեի ներկայիս բառարանագիտությունը չափազանց տարրական է, որպեսզի պնդեն, որ այն չունի ոչ թափանցիկ ածանցումը^[73]: Մինչդեռ Մագուա ֆրանսերենը, ինչպես նկարագրում է Անրի Վիտմանը, պահպանում է քերականական սեռի որոշակի ցուցիչ, որը որակավորվում է որպես շեղում, և այն նաև պահպանում է ոչ թափանցիկ ածանցավորումը^[74]: Միշել Դե Գրաֆի փաստարկն այն էր, որ հաիթիական կրեոլը պահպանում է ֆրանսերենից ոչ թափանցիկ ածանցումը: Ի պաշտպանություն Դեգրաֆի և Վիտմանի, պետք է ասել, որ ՄակՎորթերի 2005 թվականի գիրքը նախկինում հրապարակված աշխատությունների հավաքածու է և որ այն ոչինչ չի պարունակում «կրեոլ լեզվի սահմանման» մասին, Մանդինգի, Սունինկե ի կամ Մագուաի, որոնք դեռ հայտնի չէին, երբ Դե Գրաֆը և Վիտմանը հրապարակեցին իրենց քննադատությունները, ինչպես երևում է նրանց հրապարակված բանավեճից^[75]: ՄաքՎորթերի գիրքը ոչ մի նոր բան չի առաջարկում Մանդինգի, Սոնինկեի կամ Մագուայի վերլուծության շուրջ: Քննարկվող հարցերն այս պահին լուծում չեն գտել ՄաքՎորթերի վարկածների վերաբերյալ, թեև Դե Գրաֆի 2005թ. ներդրումն անդրադառնում է նրանց թույլ կողմերին, քանի որ հաիթիական կրեոլը ենթադրում է նոր ապացույցներ: Մանդինգի, Սոնինկեի, Մագուայի և Հաիթիի տիպաբանական տարբերությունների վերաբերյալ, հնարավոր է, միակ եզրակացությունն այն է, որ նրանց համեմատական տվյալները չեն հաստատում կրեոլ լեզվի սահմանման ՄակՎորթերի չափանիշային մոտեցմանը:

Անսալդոն, Մաթեոսը և Լիմը (2007) քննադատորեն են գնահատում այն առաջարկը, որ կրեոլ լեզուները գոյություն ունեն որպես միատարր կառուցվածքային տիպ՝ ընդհանուր և/կամ յուրօրինակ ծագումով: Արենդսը, Մայսկենը և Սմիթը (1995) կրեոլ լեզվի ծագման տեսությունները խմբավորում են չորս բաժինների.

• եվրոպական լեզուների հիմքով տեսություններ
• Ոչ եվրոպական լեզուների հիմքով տեսություններ
• Աստիճանական զարգացման վարկածներ
• Համընդհանրական]] մոտեցումներ

Հեղինակները նաև սահմանում են փիջին և խառը լեզուներն, որպես առանձին բաժին այս սխեմայից դուրս՝ անկախ նրանից, թե այլ լեզվից փոխառումը առանց քերականական առնմանման գործում է թե ոչ:

• Լինգվա ֆրանկա

• Ազգային լեզու

• Ասամերենի հիմքով նագամերեն

• Չինական հիմքով՝ Թանգվանգ

• Ֆրանսիական հիմքով կրեոլական լեզուներ

• Գերմանական

• Հինդի հիմքով՝ Անդաման կրեոլական հինդի

• Ճապոնական հիմքով՝ Յիլան կրեոլ ճապոներեն, Կանբուն Կունդոկու ^[76]

• Կոնգոյի հիմքով՝ Կիտուբա

• Նգբանդիի հիմքով՝ Սանգո

• Սինհալայի հիմքով. Վեդաների լեզու

• Anderson, Roger W., ed. (1983), Pidginization and Creolization as Language Acquisition, Rowley, MA: Newbury House
• Ansaldo, U.; Matthews, S. (2007), «Deconstructing creole: The rationale», Typological Studies in Language, 73: 1–20, doi:10.1075/tsl.73.02ans, ISBN 978-90-272-2985-4, ISSN 0167-7373
• Ansaldo, Umberto; Matthews, Stephen; Lim, Lisa (2007), Deconstructing Creole, Amsterdam: Benjamins
• Arends, Jacques; Muysken, Pieter; Smith, Norval (1995), Pidgins and creoles: An introduction, Amsterdam: Benjamins
• Bailey, Charles J; Maroldt, Karl (1977), «The French lineage of English», in Meisel, Jürgen (ed.), Langues en Contact – Pidgins – Creoles, Tübingen: Narr, էջեր 21–53
• Bickerton, Derek (1981), Roots of Language, Karoma Publishers, ISBN 0-89720-044-6
• Bickerton, Derek (1983), «Creole Languages», Scientific American, 249 (8): 116–122, Bibcode:1983SciAm.249a.116B, doi:10.1038/scientificamerican0783-116, JSTOR 24968948
• Bickerton, Derek (1984), «The language bioprogram hypothesis», The Behavioral and Brain Sciences, 7 (2): 173–188, CiteSeerX 10.1.1.908.5328, doi:10.1017/S0140525X00044149
• DeCamp, David (1977), «The Development of Pidgin and Creole Studies», in Valdman, Albert (ed.), Pidgin and Creole Linguistics, Bloomington, IN: Indiana University Press, էջեր 3–20
• DeGraff, Michel (2001), «On the origin of creoles: A Cartesian critique of Neo-Darwinian linguistics», Linguistic Typology, 5 (2–3): 213–310
• DeGraff, Michel (2002), «Relexification: A reevaluation» (PDF), Linguistic Anthropology, 44 (4): 321–414
• DeGraff, Michel (2003), «Against Creole Exceptionalism» (PDF), Language, 79 (2): 391–410, doi:10.1353/lan.2003.0114, S2CID 47857823
• DeGraff, Michel (2004), «Against Creole Exceptionalism (redux)» (PDF), Language, 80 (4): 834–839, CiteSeerX 10.1.1.693.2511, doi:10.1353/lan.2004.0178, S2CID 143265334
• DeGraff, Michel (2005), «Do creole languages constitute an exceptional typological class?», Revue Française de Linguistique Appliquée, 10 (1): 11–24, doi:10.3917/rfla.101.24
• Ferguson, C.A. (1971), «Absence of Copula and the Notion of Simplicity: A Study of Normal Speech, Baby Talk, Foreigner Talk and Pidgins», in Hymes, D. (ed.), Pidginization and Creolization of Languages, Cambridge: Cambridge University Press
• Fournier, Robert; Wittmann, Henri, eds. (1995), Le Français des Amériques, Trois-Rivières: Presses universitaires de Trois-Rivières, ISBN 2-9802307-2-3
• Fournier, Robert (1998), «Des créolismes dans la distribution des déterminants et des complémenteurs en français québécois basilectal», in Patrice Brasseur (ed.), Français d'Amérique: variation, créolisation, normalisation, Université d'Avignon: Centre d'études canadiennes, էջեր 217–228
• Hamilton, A. Cris; Coslett, H. Branch (2008), «Role of inflectional regularity and semantic transparency in reading morphologically complex words: Evidence from acquired dyslexia», Neurocase, 14 (4): 347–368, doi:10.1080/13554790802368679, PMID 18792839, S2CID 44889915
• Geeslin, Kimberly L. (2002), «Semantic transparency as a predictor of copula choice in second-language acquisition», Linguistics, 40 (2): 439–468, doi:10.1515/ling.2002.019
• Gil, David (2001), «Creoles, Complexity and Riau Indonesian», Linguistic Typology, 5: 325–371
• Givón, Talmy (1979), «Prolegomena to any sane creology», in Hancock, Ian (ed.), Readings in Creole Studies, էջեր 3–35
• Hall, Robert A. (1966), Pidgin and Creole Languages, Ithaca: Cornell University
• Hall, Robert A. (1974), External History of the Romance Languages, New York: American Elsevier Publishing Company
• Holm, John (1988), Pidgins and Creoles, vol. 1, Cambridge: Cambridge University Press
• Jungemann, Fréderic H. (1955), La Teoría del substrato y los dialectos hispano-romances y gascones, Madrid{{citation}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
• Lefebvre, Claire (2002), «The emergence of productive morphology in creole languages: the case of Haitian Creole», Yearbook of Morphology: 35–80
• Martinet, André (1964) [1955], Économie des Changements Phonétiques: traité de phonologie diachronique, Berne: Francke
• McWhorter, John H. (1998), «Identifying the creole prototype: Vindicating a typological class», Language, 74 (4): 788–818, doi:10.2307/417003, JSTOR 417003
• McWhorter, John H. (2000), The Missing Spanish Creoles: recovering the birth of plantation contact languages, Berkeley: University of California Press
• McWhorter, John H. (2005), Defining Creole, Oxford: Oxford University Press
• Meijer, Guus; Muysken, Pieter (1977), «On the beginnings of pidgin and creole studies: Schuchardt and Hesseling», in Valdman, Albert (ed.), Pidgin and Creole Linguistics, Bloomington: Indiana University Press, էջեր 21–45
• Mufwene, Salikoko, ed. (1993), Africanisms in Afro-American Language Varieties, Athens, Georgia: University of Georgia Press
• Mufwene, Salikoko (2000), «Creolization is a social, not a structural, process», in Neumann-Holzschuh, Ingrid; Schneider, Edgar (eds.), Degrees of restructuring in creole languages, Amsterdam: John Benjamins, էջեր 65–84
• Muysken, Pieter; Law, Paul (2001), «Creole studies: A theoretical linguist's field guide», Glot International, 5 (2): 47–57
• Parkvall, Mikael (2000), Out of Africa: African influences in Atlantic Creoles, London: Battlebridge
• Parkvall, Mikael (2001), «Creolistics and the quest for Creoleness: A reply to Claire Lefebvre», Journal of Pidgin and Creole Languages, 16 (1): 147–151, doi:10.1075/jpcl.16.1.07par
• Schneider, Edgar W. (1990), «The cline of creoleness in English-oriented Creoles and semi-creoles of the Caribbean», English World-Wide, 11 (1): 79–113, doi:10.1075/eww.11.1.07sch
• Schumann, John H. (1978), The Pidginization Process: A Model for Second Language Acquisition, Rowley, MA: Newbury House
• Sebba, Mark (1997), Contact Languages: Pidgins and Creoles, MacMillan, ISBN 0-333-63024-6
• Seuren, Pieter A.M.; Wekker, Herman C. (1986), «Semantic transparency as a factor in creole genesis», in Muysken, Pieter; Smith, Norval (eds.), Substrata Versus Universals in Creole Genesis, Amsterdam: Benjamins, էջեր 57–70
• Singler, John Victor (1983), «The influence of African languages on pidgins and creoles», in Kaye, Jonathan; Koopman, H.; Sportiche, D.; և այլք: (eds.), Current Approaches to African Linguistics, vol. 2, Dordrecht: Foris, էջեր 65–77, ISBN 90-70176-95-5
• Singler, John Victor (1988), «The homogeneity of the substrate as a factor in pidgin/creole genesis», Language, 64 (1): 27–51, doi:10.2307/414784, JSTOR 414784
• Singler, John Victor (1996), «Theories of creole genesis, sociohistorical considerations, and the evaluation of evidence: The case of Haitian Creole and the Relexification Hypothesis», Journal of Pidgin and Creole Languages, 11 (2): 185–230, doi:10.1075/jpcl.11.2.02sin
• Stewart, William A. (1962), «Creole languages in the Caribbean», in F.A. Rice (ed.), Study of the Role of Second Languages, Washington, D.C.: Center for Applied Linguistics, էջեր 34–53
• Takashi, Takatsu (2008), «'Kundoku' as a Pidgin-Creole Language (ピジン・クレオール語としての「訓読」)», in Harukichi Nakamura (ed.), Essays on 'Kundoku': The Literary Chinese in East Asian world & Japanese Language (「訓読」論 東アジア漢文世界と日本語), Tokyo: Bensei Shuppan(勉誠出版)
• Taylor, Douglas (1977), Languages in the West Indies, Baltimore: Johns Hopkins University Press
• Thompson, R.W. (1961), «A note on some possible affinities between the creole dialects of the Old World and those of the New», Creole Language Studies, 2: 107–113
• Traugott, Elizabeth Closs (1977), «The Development of Pidgin and Creole Studies», in Valdman, Theo (ed.), Pidgin and Creole Linguistics, Bloomington: Indiana University Press, էջեր 70–98
• Vennemann, Theo (2003), «Languages in prehistoric Europe north of the Alps», in Bammesberger, Alfred; Vennemann, Theo (eds.), Languages in Prehistoric Europe, Heidelberg: C. Winter, էջեր 319–332
• Wardhaugh, Ronald (2002), «Pidgins and Creoles», An Introduction to Sociolinguistics (fourth ed.), Blackwell Publishing, էջեր 57–86
• Weinreich, Uriel (1979) [1953], Languages in Contact: Findings and Problems, New York: Mouton Publishers, ISBN 978-90-279-2689-0
• Whinnom, Keith (1956), Spanish Contact Vernaculars in the Philippine Islands, Hong Kong{{citation}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
• Whinnom, Keith (1965), «The origin of the European-based creoles and pidgins», Orbis, 14: 509–27
• Whorf, Benjamin (1956), John Carroll (ed.), Language, Thought, and Reality: Selected Writings of Benjamin Lee Whorf, Cambridge: MIT Press
• Winford, D (1997), «Creole Formation in the Context of Contact Languages», Journal of Pidgin and Creole Languages, 12 (1): 131–151, doi:10.1075/jpcl.12.1.06win
• Wittmann, Henri (1973), «Le joual, c'est-tu un créole?» (PDF), La Linguistique, 9 (2): 83–93
• Wittmann, Henri (1995), «Grammaire comparée des variétés coloniales du français populaire de Paris du 17e siècle et origines du français québécois» (PDF), in Fournier, Robert; Wittmann, Henri (eds.), Le Français des Amériques, Trois-Rivières: Presses universitaires de Trois-Rivières, էջեր 281–334
• Wittmann, Henri (1996), «La forme phonologique comparée du parler magoua de la région de Trois-Rivières» (PDF), in Fournier, Robert (ed.), Mélanges linguistiques, Revue québécoise de linguistique théorique et appliquée 13, Trois-Rivières: Presses universitaires de Trois-Rivières, էջեր 225–43(չաշխատող հղում)

• Wittmann, Henri (1998), «Les créolismes syntaxiques du français magoua parlé aux Trois-Rivières» (PDF), in Brasseur, Patrice (ed.), Français d'Amérique: variation, créolisation, normalisation (Actes du colloque, Université d'Avignon, 8-11 Oct.), Avignon: Université d'Avignon, Centre d'études canadiennes, էջեր 229–48
• Wittmann, Henri (1999), «Prototype as a typological yardstick to creoleness», The Creolist Archives Papers On-line, Stockholms Universitet
• Wittmann, Henri (2001). "Lexical diffusion and the glottogenetics of creole French." CreoList debate, parts I-VI, appendixes 1-9. The Linguist List, Eastern Michigan University & Wayne State University.
• Wittmann, Henri; Fournier, Robert (1996), «Contraintes sur la relexification: les limites imposées dans un cadre théorique minimaliste» (PDF), in Fournier, Robert (ed.), Mélanges linguistiques, Revue québécoise de linguistique théorique et appliquée 13, Trois-Rivières: Presses universitaires de Trois-Rivières, էջեր 245–280

• Arends, Jacques; Muysken, Pieter; Smith, Norval (1995), Pidgins and Creoles: An introduction, Amsterdam: Benjamins, ISBN 90-272-5236-X
• Arends, Jacques (1989), Syntactic Developments in Sranan: Creolization as a gradual process, Nijmegen, ISBN 90-900268-3-5{{citation}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
• Bickerton, Derek (2009), Bastard Tongues: A Trailblazing Linguist Finds Clues to Our Common Humanity in the World's Lowliest Languages, Macmillan, ISBN 978-0-8090-2816-0
• Bloomfield, L. (1933), Language, New York: Henry Holt
• DeGraff, Michel (2001), «On the origin of creoles: A Cartesian critique of Neo-Darwinian linguistics», Linguistic Typology, 5 (2–3): 213–310
• DeGraff, Michel (2002), «Relexification: A reevaluation» (PDF), Linguistic Anthropology, 44 (4): 321–414, JSTOR 30028860
• DeGraff, Michel (2003), «Against Creole Exceptionalism», Language, 79 (2): 391–410, doi:10.1353/lan.2003.0114, S2CID 47857823
• Dillard, J.L. (1970), «Principles in the history of American English: Paradox, virginity, and cafeteria», Florida Foreign Language Reporter, 8: 32–33
• Eckkrammer, Eva (1994), «How to Pave the Way for the Emancipation of a Creole Language. Papiamentu, or What Can a Literature Do for its Language», in Hoogbergen, Wim (ed.), Born Out of Resistance. On Caribbean Cultural Creativity, Utrecht: Isor-Publications
• Feist, Sigmund (1932), «The Origin of the Germanic Languages and the Europeanization of North Europe», Language, 8 (4): 245–254, doi:10.2307/408831, JSTOR 408831
• Fertel, Rien (2014), Imagining the Creole City: The Rise of LIterary Culture in Nineteenth-Century New Orleans, Baton Rouge, LA: Louisiana State University Press
• Gil, David (2001), «Creoles, Complexity and Riau Indonesian», Linguistic Typology, 5: 325–371
• Good, Jeff (2004), «Tone and accent in Saramaccan: Charting a deep split in the phonology of a language», Lingua, 114 (5): 575–619, doi:10.1016/S0024-3841(03)00062-7, S2CID 18601673
• Hancock, Ian F. (1985), «The domestic hypothesis, diffusion and componentiality: An account of Anglophone creole origins», in Pieter Muysken; Norval Smith (eds.), Substrata Versus Universals in Creole Genesis, Amsterdam: Benjamins, էջեր 71–102
• Hinnenkamp, V. (1984), «Eye-witnessing pidginization: Structural and Sociolinguistic Aspects of German and Turkish Foreigner Talk», in Sebba, M.; Todd, L. (eds.), Papers from the York Creole Conference, September 24–27, 1983, York Papers in Linguistics
• Holm, John (1989), Pidgins and Creoles, vol. 2, Cambridge: Cambridge University Press
• Hunter Smith, Norval Selby (1987), The Genesis of the Creole Languages of Surinam, Amsterdam{{citation}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
• Hymes, D. H. (1971), Pidginization and Creolization of Languages, Cambridge University Press
• Lang, Jürgen (2009), Les langues des autres dans la créolisation : théorie et exemplification par le créole d'empreinte wolof à l'île Santiago du Cap Vert, Tübingen: Narr
• McWhorter, John H. (1998), «Identifying the creole prototype: Vindicating a typological class», Language, 74 (4): 788–818, doi:10.2307/417003, JSTOR 417003
• McWhorter, John H. (1999), «The Afrogenesis Hypothesis of Plantation Creole Origin», in Huber, M; Parkvall, M (eds.), Spreading the Word: The Issue of Diffusion among the Atlantic Creoles, London: University of Westminster Press
• McWhorter, John H. (2005), Defining Creole, Oxford: Oxford University Press
• Meisel, Jürgen (1977), Langues en Contact – Pidgins – Creoles, Tübingen: Narr
• Mufwene, Salikoko (2000), «Creolization is a social, not a structural, process», in Neumann-Holzschuh, Ingrid; Schneider, Edgar (eds.), Degrees of Restructuring in Creole Languages, Amsterdam: John Benjamins, էջեր 65–84
• Mufwene, Salikoko (2002), The Ecology of Language Evolution, Cambridge: Cambridge University Press
• Muysken, Pieter; Law, Paul (2001), «Creole studies: A theoretical linguist's field guide», Glot International, 5 (2): 47–57
• Parkvall, Mikael (2000), Out of Africa: African influences in Atlantic Creoles, London: Battlebridge
• Singler, John Victor (1988), «The homogeneity of the substrate as a factor in pidgin/creole genesis», Language, 64 (1): 27–51, doi:10.2307/414784, JSTOR 414784
• Singler, John Victor (1996), «Theories of creole genesis, sociohistorical considerations, and the evaluation of evidence: The case of Haitian Creole and the Relexification Hypothesis», Journal of Pidgin and Creole Languages, 11 (2): 185–230, doi:10.1075/jpcl.11.2.02sin
• Thomason, Sarah; Kaufman, Terrence (1988), Language Contact, Creolization, and Genetic Linguistics (first ed.), Berkeley: University of California Press
• Wittmann, Henri (1983), «Les réactions en chaîne en morphologie diachronique» (PDF), Actes du Colloque de la Société Internationale de Linguistique Fonctionnelle, 10: 285–92
• Wittmann, Henri (1998), «Le français de Paris dans le français des Amériques» (PDF), Proceedings of the International Congress of Linguists, Amsterdam: Elsevier, 16
• Wittmann, Henri (1999). "Prototype as a typological yardstick to creoleness." The Creolist Archives Papers On-line, Stockholms Universitet.
• Wittmann, Henri (2001). "Lexical diffusion and the glottogenetics of creole French." CreoList debate, parts I-VI, appendixes 1–9. The Linguist List, Eastern Michigan University|Wayne State University

• Կրեոլ լեզվի միջազգային ամսագիր
• Պորտուգալական և իսպանական բառապաշարի վրա հիմնված կրեոլ լեզուների ասոցիացիա
• Լեզուների տարատեսակներ
• Կրեոլ լեզվի սահմանումը Արխիվացված 2019-09-24 Wayback Machine Լեզվի տերմինաբանության առցանց բառարանում (ODLT)
• Լուիզիանայի կրեոլերեն բառարան Արխիվացված 2019-09-29 Wayback Machine
• Փիջին և կրեոլական լեզվաբանության կազմակերպություն
• Փիջին և կրեոլ լեզուների կառուցվածքային առանձնահատկությունների ատլաս (APiCS)

• Կրեոլ լեզուների ուսումնասիրությամբ զբաղվող եվրոպական խումբ
• Կրեոլ և նմանատիպ խառը լեզուների ուսումնասիրությունների Բրազիլական ասոցիացիա
• Կարիբյան լեզվաբանության կազմակերպություն