Teoloxía da liberación
Atención: Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revisión. Por favor, vexa a lista de problemas indicados neste modelo e de acordo coas indicacións. Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero non quite esta mensaxe ata que estea todo solucionado. De ser posible, sería mellor substituír este marcador por outro máis específico. (Desde abril de 2022) |
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2017.) |
A teoloxía da liberación é unha escola importante e controversia na teoloxía da igrexa católica desenvolvida despois do Concilio Vaticano II. Dá grande énfase á situación social humana.[Cómpre referencia]
Historia e características
[editar | editar a fonte]O teólogo peruano Gustavo Gutiérrez é un dos máis influentes partidarios deste movemento. Tamén o teólogo estadounidense Cornell West e o brasileiro Leonardo Boff destacan. O movemento foi forte durante as décadas de 60 e 70, cando se espallou de forma especial na América Latina e entre os Xesuítas, sendo unha das orientacións para o movemento das Comunidades Eclesiásticas de Base (CEBs). A súa influencia diminuíu desde que partes importantes da súa doutrina foran rexeitadas polo Vaticano, e a partir do crecemento do movemento da Renovación Carismática Católica.
Integrantes do movemento afirman que este sempre estivo baseado en ideas de amor e liberación de todas as formas de opresión (especialmente opresión económica). Tamén afirman que ten unha forte base nas escrituras sacras. Por outra banda, algúns aspectos da teoloxía da liberación foron fortemente criticados pola Santa Sé e por varias igrexas protestantes (aínda que a igrexa luterana a adoptase), principalmente polo que consideran un exceso de politización e pola aproximación entre a teoloxía da liberación e o Marxismo.
O papa Xoán Paulo II solicitou á Congregación para a doutrina da fe (dirixida daquela polo agora papa Bieito XVI) dous estudos sobre a Teoloxía da Liberación. Estes foron publicados en 1984 e 1986 cos nomes Libertatis Nuntius e Libertatis Conscientia. Neles considérase que a pesar da importancia do compromiso radical que a Igrexa Católica asume cos pobres, a disposición da teoloxía da liberación a aceptar postulados de orixe marxista ou doutras ideoloxías políticas non era compatíbel coa doutrina, especialmente ao afirmar que só sería posíbel acadar a redención cristiá cun compromiso político.
Algúns afirman que o que ocorreu non foi unha crítica ou represión ao movemento en si, pero si corrección de certas esaxeración dalgúns dos seus representantes (como cregos máis tendentes á política, ou mesmo ao gnosticismo).[Cómpre referencia] Sexa como for, hoxe a teoloxía da liberación non ten a mesma forza de outrora. Por outro lado, moitas das súas ideas difundíranse polo clero e gran parte dos sacerdotes latinoamericanos hoxe está ligada en maior ou menor grao aos ideais de liberación desa escola teolóxica.
Teólogos da Liberación destacados
[editar | editar a fonte]- Jean-Bertrand Aristide
- Giampietro Baresi
- Carlos Filipe Ximenes Belo
- Leonardo Boff
- Jose Miguez Bonino
- Hélder Pessoa Câmara
- Ernesto Cardenal
- Pedro Casaldáliga
- Antônio Batista Fragoso
- Paul Gauthier
- Erwin Kräutler
- Gustavo Gutiérrez Meiriño
- Óscar Romero
- Samuel Ruiz
- Juan Luis Segundo
- Jon Sobrino
- Camilo Torres