Brian Hart

Brian Hart

Biografía
Nacemento	7 de setembro de 1936 Enfield, Reino Unido (en)
Morte	5 de xaneiro de 2014 (77 anos) Epping, Reino Unido (en)
Actividade
Ocupación	piloto de Fórmula Un, enxeñeiro
Deporte	automobilismo

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Brian Hart, nado en Enfield o 7 de setembro de 1936 e finado o 5 de xaneiro de 2014, foi un piloto británico de automobilismo e enxeñeiro con antecedentes na industria da aviación. Foi o fundador de Brian Hart Ltd., unha empresa que desenvolveu e construíu motores para o seu uso no automobilismo.^[1]

Comezou en 1958 cun Lotus VI, en 1959 Hart asociouse con Len Terry para conducir o seu Terrier Mk2 no campionato e gañou o Chapman Trophy. En 1960 pilotou na Fórmula Júnior o Terrier Mk4 con motor dianteirode Terry e desenvolveu o motor Ford Anglia que alimentaba o coche. No circuíto de Oulton Park, en outubro de 1960, Hart tivo un accidente co coche, o que levou a Terry a deseñar a serie Mk4 2, que Hart pilotou en 1961. Os coches con motor traseiro eran nese momento o último en tecnoloxía e Hart tivo só un éxito limitado co coche (Ref: Len Terry). Hart tivo unha exitosa carreira como piloto en varias fórmulas de monoprazas. Competiu na Fórmula Júnior e na Fórmula Tres, logo se formou na Fórmula 2 co equipo Lotus de Fórmula 2 correndo para Ron Harris.^[2] Competiu nun puñado de carreiras fóar do campionato de Fórmula 1 usando coches de Fórmula 2 e na tempada de 1967 de Fórmula Un cualificouse para o Gran Premio de Alemaña en Nürburgring nun Protos - Cosworth.^[3]

Cando a vida profesional de Hart lle levaba moito tempo, retirouse das carreiras en 1971.

Cara a finais de 1967 Hart comezou a traballar na compañía de avións de Havilland en Hatfield, Inglaterra. A compañía proporcionoulle formación no deseño e construción de fuselaxes e motores. Despois traballou co famoso construtor de motores Cosworth, pero a abandonou en 1969 para fundar a súa propia compañía homónima para servir motores FVA Cosworth de Ford. "Brian Hart Limited" foi pronto encomendado por Ford para traballar no desenvolvemento de novos motores, nun papel semellante ao seu ex-empregador. Hart desenvolveu a serie Ford BDA, ​​que sería utilizada nos programas de rally de Ford durante a década de 1970.

Os motores FDA e BDA tuneados por Hart foron exitosos na Fórmula 2, e Ronnie Peterson gañou o título europeo cun FVA en 1971 e Mike Hailwood acadou o mesmo título en 1972 cun BDA. A chegada á F2 de BMW e Renault deixou a Ford renuente a aumentar a súa participación, polo que Hart optou por desenvolver o seu propio motor de F2, o 420R, que foi o primeiro en competir con Chevron en 1976. Este motor foi un vencedor nas carreiras de F2 en 1977 e 1978.

A tempada baixa de 1978-79 trouxo o seguinte paso no desenvolvemento de Brian Hart Limited, cando o equipo Toleman de F2 comprometeuse a financiar a I + D. Toleman-Hart dominou o Campionato de Europa de F2 en 1980, con Brian Henton e Derek Warwick terminando no primeiro e segundo posto na clasificación do campionato.

Como parte da entrada de Toleman no Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA en 1981, Hart desenvolveu unha versión turbo do 420R. Aínda que inicialmente non tiña potencia e pouca fiabilidade, bastou para establecer a Brian Hart Ltd. como fornecedor de motores de Fórmula Un. Hart continuou como compañeiro de motor de Toleman ata a compra do equipo por parte de Benetton e máis tarde forneceu motores aos equipos RAM, Haas Lola e Tyrrell na década de 1980, Jordan e Arrows na década de 1990.

A finais de 1988, prohibíronse os turbocompresores en resposta aos aumentos en potencia de catro cifras, o que significou un retorno ao desenvolvemento de configuracións dos motores de aspiración natural que non se utilizaban desde o inicio da década. Cosworth, porén, era unha compañía que, agás do seu proxecto turbo V6, que só se usou durante menos de dous anos, continuou construíndo V8 aspirados naturalmente para a F2 e algúns dos equipos de F1 con peor financiamento.^[4] Brian Hart Limited volveu á súa función anterior como especialista de axuste e servizo, traballando en colaboración con Cosworth para desenvolver os seus motores DFZ e DFR (que debían moito ao DFV orixinal).

En 1992, Brian Hart Limited financiara o deseño do seu primeiro motor V10, o Tipo 1035, e en novembro dese ano anunciou un contrato exclusivo de dous anos para fornecer a Jordan Grand Prix. Foi unha asociación prometedora que trouxo bos resultados, notablemente, o terceiro lugar de Rubens Barrichello no Gran Premio do Pacífico de 1994 en Aida, Xapón. Con todo, cando Peugeot decidiu entrar na Fórmula Un e ofrecer a Jordan un acordo de fábrica, o contrato con Hart non se renovou. Hart preferiu fornecer Footwork / Arrows, que tiña problemas financeiros nese momento.^[5] A falta de fondos impediu a Hart desenvolver o V10 e usáronse os V8 máis antigos. En 1997, Hart volveuse a Minardi e comezou a traballar noutro deseño de V10, pero nunca puido financiar completamente o proxecto. Cando o propietario de Arrows, Tom Walkinshaw, comprou Brian Hart Limited a finais dese ano, a inxección de capital converteu ese deseño no Arrows V10. O acordo quedou afectado polas accións legais tomadas sobre o diñeiro que supostamente se debía e Brian Hart separouse de Arrows e da Fórmula Un antes de finalizar o ano. Arrows entrou en bancarrota no 2002.

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Brian Hart

• GrandPrix.com Encyclopedia
• Autocourse Archive