Lorkhan

Lorkhan, znany również jako Zaginiony Bóg, Bęben Zagłady, Księżycowa Bestia^[1], Stwórca-Oszust-Ten, Który Poddaje Próbom^[2], Duch Nirn, Demon^[3], Niestabilny Mutant^[4], Oszust^[5] – aedroth bezpośrednio odpowiedzialny za namówienie grupy et'ada do stworzenia Mundus^[1], bóg stwórca, ojciec wszystkich istot śmiertelnych^[3]. Występuje w folklorze większości cywilizowanych ras Tamriel, wyjąwszy argonian i redgardów^[1].

Historia[]

Narodziny Lorkhana i jego świata[]

W czasie gdy Sithis podzielił Anui-Ela, na pomniejsze części, tworząc świat i pierwotne duchy Et'Ada^[2], spostrzegł on iż nie są mu, ich stwórcy, podlegli i nie umierają, jak wszystkie rzeczy powinny. Zrodził więc on swego syna Lorkhana i posłał go wgłąb Aurbis, by zniszczył wszelkie stworzenie^[4].

Lorkhan, będąc najpotężniejszym z wszelkich duchów^[2], zaczął się deklarować, iż potrafił tworzyć nowe idee, budować nowe dominia, czym zaskarbił sobie ich uwagę^[4]. Przedstawił więc swój pomysł stworzenia Mundus, w którym duchy mogły tworzyć, miast tylko przemieniać istniejące duchy. Projektantem miał być Magnus i przedstawił on wszystkie schematy i diagramy potrzebne do stworzenia tego świata^[1]. Niektóre z duchów, uznały koncept oddania części swej mocy byle tylko posiadać zdolność tworzenia za absurd, więc zdecydowały się nie uczestniczyć w tym procesie. Te duchy, które posiadały pełnie swej mocy, miały być po akcie stworzenia Mundus zwane daedrami^[2]. Jednak inna część duchów, w próżności przystała na ten plan^[4].

Gdy akt stworzenia świata się rozpoczął, w ułamku sekundy duchy zaczęły zauważać iż razem z mocą, tracą coś jeszcze. Magnus w przerażeniu uciekł więc do Aetheriusa^[2], za nim podążyło też i miliony, równie przerażonych duchów, od tej pory zwani magna ge^[6], a dziury, które powstały na drodze ich ucieczki dały światłość wszechświatowi w formie słońca Magnusa^[7] i pomniejszych otworów, gwiazd^[8]. Te duchy, które nie uciekły spostrzegły co utraciły, w tym krótkim momencie stworzenia, stali się śmiertelni, podatni na działanie Sithisa^[2]. Potężniejsze z nich były zdolne utrzymać swą formę, choć wciąż podatne na śmiertelny cios, stali się aedrami^[9], wiecznymi opiekunami Mundus, piastującymi świat mniejszych duchów, których życia miały wkrótce być podatne na obieg czasu, pewnego dnia tracąc wszelką swą moc, zezwierzęcając się i przemieniając w materię nieożywioną odpowiednio, duchy te miały otrzymać imię ehlnofey i być przodkami wszystkiego co śmiertelne^[2]. Mundus źródło niepokoju wszechświata^[3] było Domem Sithisa^[2].

Wojna bogów i egzekucja stwórcy[]

Lorkhan w tym czasie zebrał zbłąkane te z pierwszych zmienionych Wędrownych Ehlnofey^[10] i stworzył z nich swój lud, który potem miał stać się pierwszymi Ludźmi^[2]. Zebrani z ludzi wypartych przez czystszych Dawnych Ehlnofey, którzy zachowali swe duchowe tradycje^[10] i pod przywództwem Auri-Ela^[2], mieli wkrótce stać się pierwszymi merami^[10]. Lorkhan zebrał niektóre z aedr, którym nie przeszkadzała śmiertelność i walczył z aedrami, dla których czyn Lorkhana był niczym innym jak zdradą^[2]. Ci protoludzie, przezwali Lorkhana Shorem, swym wodzem, u jego boku stali Kynareth, zwana też Kyne, żona Shora i pierwsza którą przekonał do siebie, Stendarr, zwany też Stuhnem, tanem tarczownikiem Shora, Xen zwany też Tsunem, a także Jhunal i Dibella^[1]. Walki trwały długo, Dawni Ehlnofey z Aldmeris oblężali Wędrownych Ehlnofey na Altmorze i choć zostali w końcu odparci, czempion Auri-Ela, Trinimac pokonał i pojmał Lorkhana^[2]. I na Adamantowej Wieży, która była w tym celu zbudowana, wyprowadzili na nim swój sąd^[11].

Zjazd, bo tak zwało się to zgromadzenie aedr^[12], uznał Lorkhana winnym zdrady przeciwko pierwotnym duchom^[11]. Karą była śmierć, egzekucji miał dokonać ten, który pokonał stwórce tego świata, Trinimac. Wyrwał on jego serce, lecz gdy próbował zakończyć jego żywot, serce zaśmiało mu się w twarz i rzekło „To Serce jest sercem świata, gdyż jedno zostało stworzone, by zaspokoić drugie”^[2]. Nie mogąc zniszczyć serca, aedra zdecydowali uwięzić go na zawsze w świecie śmiertelnym, by po wieki po nim krążył jako duch^[11]. Auri-El wziął jego serce, teraz odseparowane od ducha i nadział na grot strzały, śląc je w dal, gdzie nikt nie miał go odnaleźć^[2]. Po tym wydarzeniu bogowie opuścili Mundus i udali się do Aetheriusa, ustalając prawa rządzące i utrzymujące ten powoli rozpadający się świat^[11]. Był to też pierwszy, choć nie ostatni, dzień gdy na Nirnie zaczął padać deszcz, łzy opłakującej swego zmarłego męża Kynareth^[1].

Pośmiertny wpływ[]

Choć z czasem jego duch pojawiał się w krytycznych dla ludzkości momentach^[13], Lorkhan wywarł aktem swojej śmierci większe efekty w swym świecie. Jego martwe ciało osunięte na orbitę wokół Nirnu, stało się księżycami^[14], które zamieszkały duchy Jode i Jone zwanymi bóstwami księżycy, odpowiednio Massera i Secundy, apoteoza tych duchów przywróciła dawną światłość ciału aedrotha, rozświetlając spowite nieprzenikliwym mrokiem noce, dzięki czemu rasy świata nie musiały się już tak obawiać nocy i ciemności^[15].

Jego serce, wystrzelone z łuku Auri-Ela, upadło i wytworzyło w miejscu upadku wulkan^[11], Czerwoną Górę, z której wyrosła wyspa Vvardenfell w dzisiejszym Morrowind. Serce to, odnalezione pierwotnie przez dwemerów, dało im moc stworzenia swego mechanicznego boga, Numidium, po którego użyciu rozmyli się w proch i zniknęli z kart historii. Serce dało też moc trzem żywym bogom Morrowind, Almalexii, Sotha Silowi i Vivekowi^[16], a także demonicznemu bóstwu Dagoth Urowi^[17].

Ważnym artefaktem, niebezpośrednio będącym jego dziełem jest Chim-el Adabal, zwany też potocznie Amuletem Królow, którym to Auri-El zawiązał pakt z Alessią dzieląc się z nią swą krwią i nadając jej i jej potomkom moc użycia tego klejnotu do rozpalania Smoczych Ogni, które chroniły Mundus przed wkroczeniem do nich wrogo nastawionych daedrycznych duchów^[18]. Amulet też służył za repozytorium umysłów wszystkich cesarzy, którzy go nosili, dając im niejako wiedzę i wspomnienia swych przodków^[19]. Powstał on, jak i inne podobne klejnoty, z kropli krwi Lorkhana wydobywającej się z jego serca, gdy te przelatywało wystrzelone przez Lorkhana. ayleidowie, zbudowali na miejscach upadku kropli swe studnie gwiezdne, których magia wyciągana z gwiazd uformowała z nich kryształy, z jednego z nich powstał właśnie Chim-el Adabal^[20].

Pośród najbardziej negatywnych efektów zniknięcia Lorkhana, był fakt iż pozostawił po sobie puste miejsce w mitycznej mechanice świata, jakie dotychczas zapełniał, podobną Sithisowi dziurę, która pożera wszystko w jej zasięgu, Sheogoratha, boga szaleństwa^[1].

Kult[]

Merowie[]

Altmerowie i bosmerowie[]

Podstawowe mniemanie o Lorkhanie u elfów, które wciąż trzymają w sercu zarówno altmerowie jak i bosmerowie, jest jako o najbardziej bluźnierczej z najwyższych potęg, gdyż na zawsze zerwał ich więź z duchowym światem, skazując ich na śmiertelność^[1]. Istota nieuczciwa, oszust^[2], zwany wprost Demonem, który ich uwięził w tym świecie^[3]. Nawet członkowie Zakonu Psijic, znani ze swych dyplomatycznych zdolności, z trudem unikali wszelkich niepochlebnych epitetów na jego temat wobec, przedstawiając metafizykę Mundus wielbiącym go ludziom^[2].

Khajiitowie[]

Podobnie jak i ich elficcy przodkowie, khajiitowie traktują Lorkhana, zwanego Lorkhajem, jako zdrajcę bogów, tego który umniejszył i zabił wielu z nieśmiertelnych. Jedyną różnicą jest wzmianka o tym iż Nirni, uosobienie Nirnu, wybaczyła Lorkhajowi, jako że dzięki niemu mogła mieć w końcu mnóstwo dzieci, o których marzyła. Trudno określić nacechowanie jakie nadaje ta informacja w kulturze khajiitów, jako że Nirni, choć bogini-matka wszelkich istot, jest jedyną boginią, która aktywnie i naumyślnie działała na szkodę khajiitom^[21]. Lorkhaj był miejscowo czczony w Anequinie, sprzed czasów dynastii ri'Datta^[1].

W jednej z legend khajiitowie opowiadają jak to Lorkhaj zmienił khajiity w Senche-koty i odebrał zmysły, czyniąc z nich dzikie rhojiity, jednak jeden z nich Dro'Zira, pomógł Wulfhartowi na Czerwonej Górze, będąc jego wierzchowcem i w zamian za to otrzymał od Lorkhaja swój umysł z powrotem^[22].

Dunmerowie[]

W odróżnieniu od innych elfów dunmerowie uznają Lorkhana za ideę ścieżki Psijiców^[1], mimo że sami Psijicowie nie wiążą go ze sobą^[2]. Dunmerowie twierdzą, że Lorkhan dał im przykład jak przewyższyć bogów, którzy ich stworzyli^[1]. Jest traktowany jak świętość, na którego próżnego przyzywania imienia przez altmerów nie dozwolił Boethiah^[23] i zdradził chimerom prawdę o próbie Lorkhana, pożerając Trinimaca^[24], przeciwnika Lorkhana z czasów wojny^[2]. Choć miejscami u dunmerów jest znany jako Lhkan, jedna z klęsk w ośmiu światach^[25]

Ludzie[]

Nordowie[]

Dla nordów Lorkhan jest znany jako wężowy bóg Shor, wódz, który przewodził im w wielkiej wojnie przeciwko elfom^[2]. W ostatnim dniu wojny, po walce z Alduinem, został on pokonany przez elfickich olbrzymów i zabity^[13]. Jego ciało zostało zabrane przez ludzi, którzy poprzysięgli sobie zemstę na elfim rodzaju^[2]. Shor od tej pory zamieszkuje Sovngard, gdzie przyjmuje poległych w boju, walecznych nordów^[26]. Kilka razy wrócił w duchowej postaci na powierzchnię Nirnu, raz by pokonać, przyzwaną przez Orkeya, duchową formę Alduina, który pożarł Nordom ich długie życia. Oraz ponownie kiedy prowadził nordów i orków na Czerwoną Górę, by odebrać mrocznym diabłom swe serce^[13].

Cesarscy[]

W tradycji cesarskich Lorkhan zwany Shezarrem, jest ponownie wojowniczym bogiem ludzkości, który prowadzi ich na wieczną wojnę przeciwko elfom^[1]. Któremu poświęcona jest dziękczynna za stworzenie świata „Pieśń Shezarrra”^[2]. Wcielony do panteonu przez Alessię, jako pierwszy z ludzkich bogów, pośród elfickich, czczonych przez ludzi z Cyrodu, po latach niewoli u ayleidów^[27]. Mimo usunięcia wszystkich bogów za czasów Doktryn Alezjańskich i pozostawieniu jedynego boga Akatosha/Alessię^[1], Shezarr był wciąż wspominany jako ważna postać kultowa^[28][29]. Mimo fanatycznego oddania Shezarrowi^[2] panującego przynajmniej do roku 3E 290^[30], już w 3E 427^[31], Shezarr, przez wzgląd na tolerancję rasową został odsunięty z panteonu^[1].

Bretoni[]

W odróżnieniu od większości ludzi bretoni nie traktują Lorkhana, zwanego u nich Sheorem, jako swego naczelnego bóstwa, co więcej jest on u nich bogiem wszelkich nieszczęść i nieudanych plonów, zwany też Złym Człowiekiem. Jest to najprawdopodobniej zdemonizowana forma norskiego Shora, zakrapiana negatywnymi sentymentami o Lorkhanie u elfickich przodków i panów z klanu Direnni, którzy onegdaj władali nad nimi w Wysokiej Skale^[1]. By go obłaskawić są mu składane na Festiwal Żniw ofiary z owoców roli i hodowli, a także z ludzi, byle tylko nasycić jego głód i by nie spadła na ludzi jego zła wola^[32].

Nawigacja[]

Przypisy[]