Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κάρολος Παπούλιας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κάρολος Παπούλιας
Κάρολος Παπούλιας τον Οκτώβριο του 2009.
Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας
Περίοδος
12 Μαρτίου 2005 – 13 Μαρτίου 2015
ΠρωθυπουργόςΚώστας Καραμανλής
Γιώργος Παπανδρέου
Λουκάς Παπαδήμος
Παναγιώτης Πικραμμένος
Αντώνης Σαμαράς
Αλέξης Τσίπρας
ΠροκάτοχοςΚωνσταντίνος Στεφανόπουλος
ΔιάδοχοςΠροκόπης Παυλόπουλος
Υπουργός Εξωτερικών
Περίοδος
13 Οκτωβρίου 1993 – 22 Ιανουαρίου 1996
ΠρωθυπουργόςΑνδρέας Παπανδρέου
ΠροκάτοχοςΜιχαήλ Παπακωνσταντίνου
ΔιάδοχοςΘεόδωρος Πάγκαλος
Περίοδος
26 Ιουλίου 1985 – 2 Ιουλίου 1989
ΠρωθυπουργόςΑνδρέας Παπανδρέου
ΠροκάτοχοςΙωάννης Χαραλαμπόπουλος
ΔιάδοχοςΤζαννής Τζαννετάκης
Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας
Περίοδος
23 Νοεμβρίου 1989 – 13 Φεβρουαρίου 1990
ΠρωθυπουργόςΞενοφών Ζολώτας
Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών
Περίοδος
8 Φεβρουαρίου 1984 – 26 Ιουλίου 1985
ΠρωθυπουργόςΑνδρέας Παπανδρέου
ΔιάδοχοςΘεόδωρος Πάγκαλος
Υφυπουργός Εξωτερικών
Περίοδος
21 Οκτωβρίου 1981 – 8 Φεβρουαρίου 1984
Μαζί μεΑσημάκης Φωτήλας
Ιωάννης Καψής
ΠρωθυπουργόςΑνδρέας Παπανδρέου
Βουλευτής της Βουλής των Ελλήνων
Περίοδος
20 Νοεμβρίου 1977 – 11 Φεβρουαρίου 2004
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση4 Ιουνίου 1929, Μολυβδοσκέπαστος Ιωαννίνων, Ελλάδα
Θάνατος26 Δεκεμβρίου 2021 (92 ετών)
Αθήνα, Ελλάδα
Εθνότητα Έλληνας
Υπηκοότητα Ελλάδα
Πολιτικό κόμμαΠΑ.ΣΟ.Κ.
ΣύζυγοςΜαίη Πάνου[1]
ΠαιδιάΦανή, Βίκυ, Άννα
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πανεπιστήμιο του Μιλάνου
Πανεπιστήμιο της Κολωνίας
Ζωσιμαία Σχολή[2]
ΕπάγγελμαΝομικός
Βραβεύσεις Μεγαλόσταυρος της Τιμής για Υπηρεσίες προς την Δημοκρατία της Αυστρίας (Αυστρία)
Ιππότης Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Βασιλιά Τόμισλαβ (Κροατία)
Ιππότης του Τάγματος του Ελέφαντα (Δανία)
Ιππότης Μεγαλόσταυρου του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (Ιταλία)
Ιππότης του Τάγματος των Σεραφείμ (Σουηδία)
Ιππότης του Τάγματος του Λευκού Αετού (Πολωνία)
ΘρήσκευμαΧριστιανός Ορθόδοξος
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κάρολος Παπούλιας (Μολυβδοσκέπαστος Ιωαννίνων, 4 Ιουνίου 1929 - Αθήνα, 26 Δεκεμβρίου 2021)[3] ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας την περίοδο 2005 - 2015. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργός Εξωτερικών, υπουργός ή υφυπουργός σε όλη τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο χωριό Μολυβδοσκέπαστος Ιωαννίνων και ήταν γιος του υποστράτηγου Γρηγορίου Παπούλια, της ιστορικής τάξεως του 1911. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου (Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο και Διεθνείς Σχέσεις) και στη συνέχεια έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας (Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο). Η διδακτορική διατριβή του είχε τίτλο: "Erwerb und Verlust des unmittelbaren Besitzes im griechishen und deutschen Recht" («Η κτήση και η απώλεια της Νομής κατά το ελληνικό και γερμανικό δίκαιο»).[4]

Υπήρξε συνεργάτης του γνωστού Ινστιτούτου Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Μονάχου. Καθ' όλη τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974) συνεργαζόταν τακτικά με την ελληνική εκπομπή της Deutsche Welle καταγγέλλοντας το καθεστώς των Συνταγματαρχών. Στα νεανικά του χρόνια ήταν αθλητής πετοσφαίρισης, αγωνιζόμενος στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος, ενώ υπήρξε και μέλος της Εθνικής Ομάδας. Επίσης υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος εφήβων στο άλμα επί κοντώ το 1947 και 1948 και αθλητής των 110 μέτρων με εμπόδια και του ακοντισμού.

Το 1974 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ και εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής Ιωαννίνων για 26 χρόνια (1977-2004).[5] Στην πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου διορίστηκε Υφυπουργός Εξωτερικών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1984, για να αναβαθμιστεί στη συνέχεια σε Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών.[6] Την περίοδο 1985-1989 διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών[7], ενώ στην οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα 1989-1990 διετέλεσε Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Στη θέση του Υπουργού Εξωτερικών επανήλθε το 1993, για να παραμείνει μέχρι το 1996 και την παραίτηση της Κυβέρνησης Παπανδρέου[8] ενόψει της εκλογής του Κώστα Σημίτη στο αξίωμα του Πρωθυπουργού, ο οποίος τον αντικατέστησε με το μεγάλο εσωκομματικό του αντίπαλο Θεόδωρο Πάγκαλο. Τέλος, διατέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής.[9] Ήταν νυμφευμένος με τη Μαρία Πάνου και απέκτησε τρεις κόρες.

Υπουργός Εξωτερικών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης υπουργικής του θητείας ταυτίστηκε με μια διορατική και πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική. Τη δεκαετία του 1980 πρωταγωνίστησε σε όλες τις προσπάθειες επίλυσης του μεσανατολικού ζητήματος με κορυφαίο γεγονός την επιτυχή διαμεσολάβησή του για την ασφαλή αποχώρηση των εγκλωβισμένων μαχητών της παλαιστινιακής αντίστασης και του ίδιου του Γιάσερ Αραφάτ με ελληνικά πλοία από την Τρίπολη του Λιβάνου (1983).[εκκρεμεί παραπομπή]

Με την επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον το 1985 και την αντεπίσκεψη του τότε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζ. Σουλτς συνέβαλε σημαντικά στην ��πανατοποθέτηση και εξομάλυνση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων που τα προηγούμενα χρόνια είχαν δοκιμαστεί σκληρά.

Απέδωσε ιδιαίτερη σημασία στη δημιουργία στέρεων σχέσεων με τον αραβικό κόσμο, είναι δε ενδεικτική η εξομάλυνση των ελληνοαιγυπτιακών σχέσεων και η θεσμοθέτηση της τριμερούς συνεργασίας Ιράν-Αρμενίας-Ελλάδας. Συνομίλησε με δώδεκα συνολικά Υπουργούς Εξωτερικών της Τουρκίας και ήταν σταθερά προσανατολισμένος στη διαρκή και επίπονη προσπάθεια εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η προσπάθεια αυτή κορυφώθηκε με την υπογραφή του Μνημονίου Παπούλια-Γιλμάζ το 1988. Υποστήριξε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας υπό τον όρο του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και του κοινοτικού συστήματος αξιών. Την τριετία 1993-96 υπήρξε σημαντική η συμβολή του στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στο καθοριστικό για την ένταξη της Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) στο Έσσεν.

Ως εκπρόσωπος της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το δεύτερο εξάμηνο του 1994 συμμετείχε στην Ομάδα Επαφής για την πρώην Γιουγκοσλαβία, μαζί με τους Κρίστοφερ, Κίνκελ, Ζιπέ, Κόζιρεφ και Βαν ντερ Μπρουκ. Υπέγραψε την Ενδιάμεση Συμφωνία με την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (13 Σεπτεμβρίου 1995), στην οποία η πΓΔΜ υποχρεώθηκε να αλλάξει τη σημαία της μετά το ελληνικό εμπάργκο.

Διατηρούσε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με όλους τους Βαλκάνιους ηγέτες και λειτούργησε κατ’ επανάληψη ως μεσολαβητής της ΕΕ. Είχε έντονο ενδιαφέρον για τις σχέσεις Ελλάδος με τις βαλκανικές χώρες και με δική του πρωτοβουλία πραγματοποιήθηκε η πρώτη διαβαλκανική διάσκεψη Υπουργών Εξωτερικών στο Βελιγράδι (1988), όπου πέτυχε την έναρξη συνομιλιών με τη Βουλγαρία και την τότε ΕΣΣΔ για τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.

Ο Κάρολος Παπούλιας υποστήριξε με αμείωτο ενδιαφέρον κάθε θετικό βήμα προς την κατεύθυνση της ύφεσης της ειρήνης και του αφοπλισμού. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται: Η «πρωτοβουλία των έξι» για την ειρήνη και τον αφοπλισμό (Αλφονσίν, Ντελαντρίντ, Νυερέρε, Πάλμε, Γκάντι, Παπανδρέου). Η συμμετοχή στη Διάσκεψη για τον αφοπλισμό και την ειρήνη στην Ευρώπη, στη Διάσκεψη για την κατάργηση των χημικών όπλων, οι προτάσεις για τη δημιουργία αποπυρηνικής ζώνης στα Βαλκάνια, η προώθηση της ιδέας για τη μετατροπή της Μεσογείου σε θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας. Υπήρξε εμπνευστής της τριμερούς Διάσκεψης συνεργασίας Ελλάδος-Βουλγαρίας-Ρουμανίας (JANNINA 1) και ένθερμος υποστηρικτής της Διάσκεψης των παρευξεινίων χωρών, της οποίας διατέλεσε και πρόεδρος επί σειρά ετών. Την περίοδο 1997-2003 διετέλεσε Πρόεδρος της επιτροπής της Ελληνικής Βουλής για τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη.

Πρόεδρος της Δημοκρατίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 12 Δεκεμβρίου 2004 προτάθηκε από τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Υπέρ της πρότασης εκφράστηκε και το ΠΑΣΟΚ. Στην πρώτη ψηφοφορία που έγινε στη Βουλή στις 8 Φεβρουαρίου του 2005 ο Κάρολος Παπούλιας εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τον πρώτο γύρο με 279 ψήφους. Οι βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσαν «παρών».

Στις 3 Φεβρουαρίου 2010 ο Κάρολος Παπούλιας επανεξελέγη στο ύπατο αξίωμα της χώρας με 266 ψήφους στο σύνολο των 298 ψηφισάντων. Υπερψηφίστηκε από σύσσωμες τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, ενώ 32 βουλευτές των ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δήλωσαν «παρών». Με το αποτέλεσμα αυτό έγινε ο τρίτος Πρόεδρος που επανεκλέγεται για δεύτερη θητεία.[10] Ορκίστηκε για δεύτερη φορά στις 12 Μαρτίου 2010.[11]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κάρολος Παπούλιας απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών στις 26 Δεκεμβρίου 2021. Με τον θάνατό του κηρύχθηκε στη χώρα τριήμερο εθνικό πένθος.[12] Κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους και δημοσία δαπάνη, στο νησί των Ιωαννίνων, στις 30 Δεκεμβρίου.[13]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2020. 
  2. ↑ Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2019.
  3. ↑ Newsroom. «Πέθανε ο Κάρολος Παπούλιας | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2021. 
  4. ↑ «Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας - Βιογραφικό Κάρολου Παπούλια». www1.presidency.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2016. 
  5. ↑ «Κοινοβουλευτική Θητεία Βουλευτών Από Τη Μεταπολίτευση Ως Σήμερα - Παπούλιας Γρηγορίου Κάρολος». www.hellenicparliament.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2016. 
  6. ↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΝΔΡΕΑ (1981)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2016. 
  7. ↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΝΔΡΕΑ (1985)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2016. 
  8. ↑ «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΝΔΡΕΑ (1993)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2016. 
  9. ↑ Μακρυδημήτρης, Αντώνης (2000). Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000. Αθήνα: εκδόσεις Καστανιώτης. σελ. 110. ISBN 978-960-03-2941-4. 
  10. ↑ «Πανηγυρική επανεκλογή Παπούλια». Τα Νέα. 3 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2016. 
  11. ↑ «Εχουμε πολλά μπροστά μας». ethnos.gr. 13 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2016. 
  12. ↑ «Κάρολος Παπούλιας: Σε τριήμερο πένθος η χώρα - Με τιμές αρχηγού κράτους η κηδεία». ΕΘΝΟΣ. 27 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022. 
  13. ↑ «Με τιμές αρχηγού κράτους η ταφή του Κάρολου Παπούλια στο νησάκι των Ιωαννίνων (video)». www.ertnews.gr. 30 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολιτικά αξιώματα
Προκάτοχος
Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος 		Υπουργός Εξωτερικών
1985–1989 		Διάδοχος
Τζαννής Τζαννετάκης
Προκάτοχος
Μιχάλης Παπακωνσταντίνου 		Υπουργός Εξωτερικών
1993–1996 		Διάδοχος
Θεόδωρος Πάγκαλος
Προκάτοχος
Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος 		Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας
2005–2015 		Διάδοχος
Προκόπης Παυλόπουλος
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κάρολος_Παπούλιας&oldid=10843885"