Przejdź do zawartości

Piława Dolna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piława Dolna
wieś
Ilustracja
Kościół św. Katarzyny (2014 r.)
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

dzierżoniowski

Gmina

Dzierżoniów

Wysokość

255-285 m n.p.m.

Liczba ludności (III 2011)

1577[2]

Strefa numeracyjna

74

Kod pocztowy

58-241[3]

Tablice rejestracyjne

DDZ

SIMC

0852306

Położenie na mapie gminy wiejskiej Dzierżoniów
Mapa konturowa gminy wiejskiej Dzierżoniów, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Piława Dolna”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Piława Dolna”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Piława Dolna”
Położenie na mapie powiatu dzierżoniowskiego
Mapa konturowa powiatu dzierżoniowskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Piława Dolna”
Ziemia50°41′50″N 16°41′39″E/50,697222 16,694167[1]
Zrujnowany pałac z XVIII wieku

Piława Dolna (staropol. Pilawa, łac. Pilavia, niem. Peilau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie Dzierżoniów.

Wieś leży u podnóży Gór Sowich. Ma charakter osiowy leży wzdłuż rzeki Piławę.

W latach 1954-1959 wieś była siedzibą gromady Piława Dolna, po jej zniesieniu w gromadzie Dzierżoniów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.

Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w roku 1888 we Wrocławiu jako najstarszą nazwę wsi wymienia nazwę Pilawa podając jej znaczenie "An der Peile" czyli "nad Piławą"[4] W języku staropolskim nazwa piława oznaczała strzałę i nazwę tę nosił np. w herb Piława. W dokumencie z 1219 roku wydanym przez biskupa wrocławskiego Lorenza miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej, staropolskiej formie „Pilavia”[5]. Zgermanizowana nazwa pierwotnej słowiańskiej nazwy to Peilau.

Kultura

[edytuj | edytuj kod]

W Piławie Dolnej po wojnie osiedlili się Polacy emigrujący z Rumunii, głównie z miejscowości Pojana Mikuli. W celu kultywowania dawnych tradycji powstał Zespół Pieśni i Tańca Pojana.

Od 1994 miejscowość jest siedzibą stowarzyszenia Związek Harcerstwa Wiejskiego, organizacji młodzieżowej skupiającej dzieci w wieku 7-24 lat, mieszkających na wsi[6].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Do rejestru zabytków wpisane są następujące obiekty z terenu wsi:

  • kościół parafialny pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej, zwany "białym", wzniesiony w XVI w. w stylu gotyckim; we wnętrzu znajdują się m.in.: XVI-wieczna chrzcielnica (1620), ambona z 1606 i XVII-wieczna rzeźba przedstawiająca św. Katarzynę; barokowy ołtarz główny z ok. 1700, manierystyczny ołtarz boczny z 1620–1630, renesansowy obraz Chrystus na Sądzie Ostatecznym (1516), późnogotycka rzeźba Madonny z ok. 1710-1720, gotycka płaskorzeźba Zwiastowanie (ok. 1500) w oprawie manierystycznej z ok. 1630. Renesansowe nagrobki w prezbiterium i dawnej kaplicy grobowej[7], na kościelnej wieży znajduje się dzwon z XVI w.[8];
  • zespół pałacowy, z XVII-XIX w.:

inne zabytki:

  • poprotestancki, jednonawowy kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, zwany "czerwonym", zbudowany w roku 1882; od 1947 – rzymskokatolicki; jest kościołem pomocniczym parafii św. Katarzyny[8];
  • kamienny krzyż z rytem topora; wiek i pochodzenie krzyża są nieznane a przypisywany mu pokutny charakter jest hipotezą opartą na błędnym założeniu, że wszystkie stare kamienne krzyże zapomnianego pochodzenia, są krzyżami pokutnymi[10][11]; w miejscowości istniały niegdyś jeszcze dwa inne kamienne krzyże (przy mostku na rzeczce Piławie oraz przy kościele katolickim), które zaginęły[11]

Szlaki turystyczne

[edytuj | edytuj kod]

szlak turystyczny żółty droga Szklary-SamborowiceJagielnoPrzewornoGromnikBiały KościółNieszkowiceŻelowiceOstra GóraNiemczaTatarski OkopGilówMarianówekPiława DolnaOwiesnoMyśliszówGóra ParkowaBielawaKalenicaNowa RudaTłumaczówRadkówPasterkaKarłówSkalne GrzybyBatorówDuszniki-ZdrójSzczytnaZamek LeśnaPolanica-ZdrójBystrzyca KłodzkaIglicznaMiędzygórzePrzełęcz Puchacza

szlak turystyczny czarny ZiębiceLipaJasłówekKrzelkówZameczny PotokCiepłowodyKawia Góra (Łysica)RuszkowiceOstra GóraPodlesiePrzerzeczyn-ZdrójGrzybowiecPiława GórnaPiława Dolna[12]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 101258
  2. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 940 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 8, OCLC 456751858 (niem.).
  5. Grünhagen 1866 ↓, s. 105.
  6. Związek Harcerstwa Wiejskiego
  7. Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas, Dolny Śląsk - przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, 1977, s. 379.
  8. a b Adam Bałabuch, Stanisław Chomiak, Marek Korgul, Wiesław Mróz, Stanisław Szupieńko, Sławomir Wiśniewski, Jan Zyzak: Schematyzm Diecezji Świdnickiej. Świdnica: Świdnicka Kuria Biskupia, 2005. ISBN 83-921533-0-8.
  9. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 10. [dostęp 2012-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
  10. Arkadiusz Dobrzyniecki: Dlaczego nie - pokutne? Problem funkcji kamiennych krzyży na Ziemi Świdnickiej.. Świdnica: Towarzystwo Regionalne Ziemi Świdnickiej, 2010, s. 8-21, seria: Rocznik Świdnicki 2009.
  11. a b Daniel Wojtucki, Stanisław Zobniów: Kamienne krzyże na Śląsku, Górnych Łużycach i ziemi kłodzkiej. Wrocław: ATUT, 2017, s. 113-155, 205, 211-212.
  12. Informacje zawarte na stronie PTTK Strzelin; dostęp: 3.08.2015

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]