Leos Carax

Leos Carax

Leos Carax (2012)
Prawdziwe imię i nazwisko	Alexander Oscar Dupont
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1960 Suresnes
Zawód	reżyser, krytyk, aktor, scenarzysta
Współmałżonek	Yekaterina Golubeva (do 2011)
Lata aktywności	od 1984
Cytaty w Wikicytatach

Leos Carax, właśc. Alex Christophe Dupont (ur. 22 listopada 1960) – francuski reżyser, scenarzysta i krytyk filmowy.

Urodził się w Suresnes jako syn Joan Osserman-Dupont, amerykańskiej dziennikarki i krytyczki filmowej „International New York Times”, i Georgesa Dupont, francusko-amerykańskiego dziennikarza pracującego dla prasy naukowej. Wraz z rodzicami mieszkał jako dziecko w hipisowskiej komunie, ale nie był tam szczęśliwy. W wieku 13 lat zmienił imię i nazwisko, jego pseudonim artystyczny – LéosCarax - to anagram pochodzący od jego dwóch imion – Alex i Oscar^[1]. Można też je odczytać jako L’oscar à X, czyli „Oscara otrzymuje...”.

Jako 17-latek samodzielnie wyjechał do Paryża. W 1970 rozpoczął naukę na VII Paryskim Uniwersytecie i American College w Paryżu realizował krótkometrażowe filmy^[2]. Współpracował z kultowym magazynem filmowym „Cahiers du cinéma” pod redakcją Serge’a Daneya i Serge’a Toubiana, gdzie publikował recenzje filmów, a jego pierwszym opublikowanym krytycznym tekstem była pozytywna recenzja reżyserskiego debiutu Sylvestra Stallone Paradise Alley (1978)^[3].

W 1977 rozpoczął zdjęcia do swojego pierwszego filmu pt. La fille rêvée, który z powodu niewystarczających środków finansowych i wypadku na planie nie został nigdy dokończony^[4]. Pierwszym jego ukończonym filmem był 17–minutowy Strangulation Blues (1980), który ukazywał w pełni poetycką wrażliwość młodego twórcy i został nagrodzony Grand Prix dla krótkiego metrażu na Hyeres Festival w 1981^[5].

Zadebiutował pełnometrażowym filmem Chłopiec spotyka dziewczynę (Boy Meets Girl, 1984)^[6], opowieścią o nieszczęśliwej miłości, która stanie się głównym tematem jego kina, w którym erudycyjnie odwołuje się do klasyki spod znaku realizmu poetyckiego, przez kino nieme, francuską nową falę, a kończąc na kinie polskim^[7].

Filmy

Teledyski

• Fergus Daly: Leos Carax (French Film Directors). Manchester: Manchester University Press, 2003. ISBN 978-0719063152. Brak numerów stron w książce
• Alban Pichon: Le cinéma de Leos Carax: L'expérience du déjà-vu. Editions Le Bord de l'eau, 2009. ISBN 978-2356870247. Brak numerów stron w książce
• Paolo Campana: Leos Carax. Lo schermo e il doppio. Ass. Culturale Il Foglio, 2014. ISBN 978-8876065071. Brak numerów stron w książce
• Rafał Syska. Neobarok – uboczna przygoda francuskiego kina. „EKRANy”. 6 (10), 2012. brak numeru strony

• Leos Carax w bazie IMDb (ang.)
• Leos Carax w bazie Filmweb