Cesc Fàbregas

Cesc Fàbregas

Pełne imię i nazwisko	Francesc Fàbregas Soler
Data i miejsce urodzenia	4 maja 1987 Arenys de Mar
Wzrost	175 cm[1]
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1995–1997 CE Mataró 1997–2003 FC Barcelona 2003 Arsenal FC
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 2003–2011 Arsenal FC 212 (35) 2011–2014 FC Barcelona 96 (28) 2014–2019 Chelsea FC 138 (15) 2019–2022 AS Monaco 54 (3) 2022 AS Monaco II 1 (0) 2022–2023 Como 17 (0) W sumie: 518 (81)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2002–2003  Hiszpania U-16 8 (0) 2003–2004  Hiszpania U-17 14 (7) 2005  Hiszpania U-20 5 (0) 2004–2005  Hiszpania U-21 12 (8) 2006–2016  Hiszpania 110 (15) 2004–2013  Katalonia 3 (0) W sumie: 152 (30)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2023 Como (tymczasowo) 2024– Como
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata I miejsce Południowa Afryka 2010 piłka nożna Mistrzostwa Europy I miejsce Austria/Szwajcaria 2008 piłka nożna I miejsce Polska/Ukraina 2012 piłka nożna Puchar Konfederacji srebro Brazylia 2013 brąz Południowa Afryka 2009
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Cesc Fàbregas (wym. [ˈsɛsk ˈfaβɾəɣəs]), właśc. Francesc Fàbregas Soler (ur. 4 maja 1987 w Arenys de Mar) – hiszpański piłkarz, który występował na pozycji pomocnika. W latach 2006–2016 reprezentant Hiszpanii, z którą w 2010 roku zdobył Mistrzostwo Świata, a w 2008 i 2012 roku Mistrzostwo Europy.

W początkach kariery występował w Arenys de Mar CF i CE Mataró^[2]. We wrześniu 2003 roku podpisał kontrakt z londyńskim Arsenalem. Początkowo nie grał często w pierwszym zespole, jednak liczne kontuzje podstawowych zawodników w sezonie 2004/2005 spowodowały, że coraz częściej występował w wyjściowym składzie. Z czasem stał się ważnym członkiem drużyny. Pobił wiele klubowych rekordów, zyskał opinię gracza świetnie wyszkolonego technicznie. Występował w zespołach młodzieżowych U-17 i U-21 reprezentacji narodowej Hiszpanii, a w 2006 roku, z uwagi na dobre występy w Arsenalu, powołano go do pierwszej reprezentacji, z którą wziął udział w mistrzostwach świata w 2006 roku oraz zwycięskich mistrzostwach Europy w 2008 roku i mistrzostwach świata w 2010 roku.

Urodził się w 1987 roku jako syn Francesca Fàbregasa, pracującego w rodzinnej firmie budowlanej, i Núrii Soler, właścicielki cukierni. Ma także młodszą o cztery lata siostrę Carlotę^[3]. Od dziecka kibicował drużynie FC Barcelona; mając dziewięć miesięcy, był na swoim pierwszym meczu tego klubu, na który zabrał go dziadek^[4]. Po krótkich epizodach w mniejszych klubach młody Cesc trafił w końcu do zespołu ze stolicy Katalonii. Początkowo występował na pozycji defensywnego pomocnika, zdarzało się także, że grał w ataku, czego skutkiem było zdobycie ponad 30 bramek w sezonie dla młodzieżowych drużyn klubowych^[5]. Mimo to nie zdołał zadebiutować w pierwszym zespole^[6]. Tydzień przed Mistrzostwami Świata U-17, piłkarz wraz z rodzicami otrzymali zaproszenie na spotkanie od działaczy Arsenalu^[7]. Trener Arsène Wenger złożył obietnicę, że Hiszpan w ciągu roku zadebiutuje w zespole seniorów^[3]. Przewidując, że nie będzie miał wielu okazji do gry w Barcelonie^[8], 11 września 2003 roku zawodnik zdecydował się podpisać kontrakt z londyńskim klubem^[9].

Po przeprowadzce do Londynu piłkarz na okres dwóch lat zamieszkał w wynajętym przez klub apartamencie z kobietą o imieniu Noreen, która opiekowała się młodym zawodnikiem^[3]. Początkowo miał problemy z przystosowaniem się do życia w stolicy Anglii, jednak wkrótce zaprzyjaźnił się ze znającym język hiszpański Philippe Senderosem, który pomógł nastolatkowi w aklimatyzacji^[10]. Młody piłkarz starał się obserwować i naśladować dwóch zawodników: Patricka Vieirę i Gilberto Silvę, jednocześnie koncentrując się na treningach i nauce języka angielskiego^[10]. Zgodnie z obietnicą Wengera, piłkarz niedługo po przejściu do drużyny zadebiutował w seniorskiej kadrze Arsenalu, a miało to miejsce 23 października 2003 roku w wygranym na Highbury meczu Pucharu Ligi Angielskiej z Rotherham United^[11]. W czasie występu miał 16 lat i 177 dni, tym samym stał się najmłodszym piłkarzem w historii Arsenalu, jaki dotychczas (listopad 2009 roku) uczestniczył w oficjalnym meczu^[12]. Wkrótce został również najmłodszym w dziejach klubu strzelcem bramki, zdobywając gola w późniejszej fazie rozgrywek o Puchar Ligi, w wygranym 5:1 spotkaniu z Wolverhampton Wanderers^[13]. Arsenal przez cały sezon 2003/04 nie doznał ligowej porażki^[14], zdobywając mistrzowski tytuł. Fàbregas nie otrzymał pamiątkowego medalu, gdyż nie rozegrał w lidze żadnego meczu^[15].

Do początku sezonu 2004/2005 Hiszpan zaczął pojawiać się w składzie już we wszystkich rozgrywkach, w których Arsenal brał udział^[16]. Jego pierwszym meczem w sezonie był pojedynek z Manchesterem United w spotkaniu o Tarczę Wspólnoty^[17]. Z uwagi na kontuzję Vieiry, Fàbregas wystąpił w czterech kolejnych meczach w Premier League^[18]. Dziennikarze oraz Wenger chwalili go za postawę w tych spotkaniach, a swoją dobrą dyspozycję potwierdził w wygranej 3:0 potyczce z Blackburn Rovers, w której to strzelił gola, stając się tym samym najmłodszym zdobywcą bramki w ligowym meczu w historii klubu^[19][20]. Ze względu na późniejsze kontuzje Edu i Gilberto Silvy otrzymywał coraz więcej szans gry^[8][21]. W Lidze Mistrzów stał się drugim najmłodszym zdobywcą gola w dziejach rozgrywek, strzelając trzecią bramkę w wygranym 5:1 spotkaniu z Rosenborgiem Trondheim^[22]. Sezon zakończył ze swoim pierwszym sukcesem w barwach klubu, kiedy to wystąpił w wyjściowej jedenastce w wygranym w rzutach karnych finale Pucharu Anglii z Manchesterem United, zdobywając złoty medal za zdobycie tego trofeum^[23].

Po odejściu Vieiry do Juventusu, Fàbregas zaczął regularnie występować w klubie, tworząc z Gilberto Silvą duet środkowych pomocników. W sezonie 2005/06 rozegrał 49 spotkań we wszystkich rozgrywkach^[15]. Pomimo młodego wieku, jego występy zaczęto wnikliwie analizować, co spowodowane było coraz większym znaczeniem piłkarza w pierwszym zespole. Jako że Hiszpan miał znacznie delikatniejszą budowę ciała od Vieiry i grał z mniejszą agresją niż Francuz, kibice mieli wątpliwości, czy zdoła wypełnić lukę w składzie pozostawioną po odejściu francuskiego pomocnika^[24]. Niemniej jednak, w meczach Ligi Mistrzów z Realem Madryt i Juventusem, Fàbregas swoją grą wzbudził uznanie dziennikarzy i kibiców^[25][26][27]. W spotkaniu z drużyną z Turynu zdobył dla Arsenalu pierwszego gola oraz asystował przy trafieniu Thierry’ego Henry’ego^[25], demonstrując przy tym umiejętność ostrej gry i twardego odbioru piłki, cechującą Vieirę^[27]. W finale, w którym Arsenal zmierzył się z byłym klubem Hiszpana, FC Barcelona, angielski zespół przegrał 1:2^[28] i zakończył sezon bez żadnego zdobytego trofeum.

W lecie pojawiały się spekulacje dotyczące transferu zawodnika, a najbardziej zainteresowany pozyskaniem Fàbregasa był Real Madryt, który próbował nakłonić gracza do zerwania długoterminowej umowy z Arsenalem^[29]. Szkoleniowiec Arsenalu, Arsène Wenger ogłosił, że klub nie przyjmie żadnej oferty^[30]. We wrześniu 2006 roku, trzy lata po przejściu do Arsenalu, klub zaoferował pomocnikowi nową, pięcioletnią umowę (z opcją przedłużenia o kolejne trzy lata), którą Hiszpan podpisał 19 października 2006^[31]. Fàbregas stwierdził, że głównym motywem, dla którego związał się z zespołem na tak długi okres, było zadowolenie ze stylu gry prezentowanego przez drużynę oraz osoba Arsène’a Wengera^[32][33].

Sezon 2006/2007 był pouczającym doświadczeniem dla młodej drużyny Arsenalu i Fàbregasa. Klub ponownie nie zdobył żadnego ważnego trofeum, ponadto przegrał z Chelsea F.C. w finale Pucharu Ligi Angielskiej^[34]. Fàbregas był niezastąpionym członkiem ekipy, rozegrał wszystkie mecze ligowe w sezonie^[15][35]. Dzięki niemu Arsenal udanie rozpoczął rozgrywki Ligi Mistrzów, zwyciężając 3:0 w meczu kwalifikacyjnym z Dinamo Zagrzeb, w którym Hiszpan zdobył pierwszego gola^[15][36]. W Premier League zanotował 13 asyst, co było drugim najlepszym wynikiem w lidze^[15][35]. Sezon zakończył jako laureat wielu indywidualnych nagród. Włoski dziennik „TuttoSport” ogłosił go najlepszym piłkarzem Europy do lat 21^[37]. Znalazł się także w Drużynie Roku w Europie^[38] oraz został wybrany w lidze Graczem Miesiąca za styczeń 2007^[39]. Dodatkowo otrzymał nominację do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii, jednak obydwa trofea trafiły do Cristiano Ronaldo^[40]. W czerwcu 2007 roku został ogłoszony przez kibiców Graczem Sezonu w klubie, zdobywając 60% wszystkich głosów^[41].

Sezon 2007/2008 rozpoczął się dla Arsenalu niepewnie. Rezygnacja wiceprezesa klubu Davida Deina spowodowała, że z zespołu postanowił odejść najlepszy strzelec Thierry Henry, który podpisał kontrakt z Barceloną^[42]. Pojawiły się również spekulacje dotyczące przyszłości trenera Wengera^[43]. Fàbregas zdawał sobie sprawę z tego, że po odejściu Henry’ego to na jego barkach spoczywać będzie gra drużyny i zapewnił kibiców, że jest gotów podjąć wyzwanie zastąpienia Francuza w roli lidera zespołu^[44]. Hiszpan udanie rozpoczął sezon, regularnie zdobywając gole i asystując przy bramkach kolegów z zespołu^[15]. W uznaniu za dobrą grę kibice Arsenalu czterokrotnie uznawali go za piłkarza miesiąca w klubie^[45], został wybrany również Piłkarzem Miesiąca w Premiership za wrzesień^[46]. Do marca Arsenal był liderem w ligowej tabeli, dobrze radził sobie także w Lidze Mistrzów. W rewanżowym meczu z A.C. Milan Fàbregas zdobył bramkę dającą angielskiej drużynie awans do ćwierćfinału rozgrywek^[47]. 11 kwietnia 2008 roku Hiszpan ponownie został nominowany do nagród Piłkarza i Młodego Piłkarza Roku w Anglii^[48]. Został laureatem tej drugiej, a ponadto wybrano go do Drużyny Roku w Anglii^[49]. Arsenal nie zdołał zdobyć mistrzostwa, ani żadnego z krajowych pucharów, co oznaczało kolejny sezon bez zdobytego trofeum^[50]. 19 października 2008 znalazł się na 30-osobowej liście kandydatów do Złotej Piłki^[51], jednak nagrodę tę otrzymał ostatecznie Cristiano Ronaldo, a Fàbregas z czterema zdobytymi punktami zajął 19. pozycję^[52]. 29 października został także nominowany do nagrody Piłkarza Roku według FIFA^[53].

24 listopada przejął po Williamie Gallasie opaskę kapitańską^[54]. W grudniowym spotkaniu z Liverpoolem w starciu z Xabim Alonso doznał kontuzji więzadeł krzyżowych w prawym kolanie^[55]. Hiszpan powrócił do gry w kwietniu 2009 w meczu ligowym z Manchesterem City^[56]. Sezon 2008/09 Arsenal zakończył bez żadnego triumfu, odpadając w półfinale Ligi Mistrzów oraz zajmując w lidze czwarte miejsce^[57][58].

W pierwszym meczu Arsenalu w kolejnym sezonie, wygranym 6:1 z Evertonem, Fàbregas dwukrotnie wpisał się na listę strzelców^[59].

15 sierpnia 2011 podpisał pięcioletni kontrakt z FC Barceloną. Suma odstępnego zawarta w umowie wynosiła 200 mln euro^[60].

6 kwietnia 2013 w meczu z RCD Mallorca strzelił hat tricka, a Barcelona wygrała 5:0. Cesc był zawodnikiem Barçy do końca sezonu 2013/14.

12 czerwca 2014 roku powrócił do Anglii, podpisując kontrakt z Chelsea^[61]. 18 sierpnia 2014 zadebiutował w meczu z Burnley zaliczając 2 asysty. Pierwszego gola w oficjalnym meczu zdobył przeciwko FC Schalke 04 zremisowanym 1:1 w pierwszym meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów. Pierwszego gola w lidze w barwach The Blues strzelił 18 października przeciwko Crystal Palace. 1 marca 2015 roku wygrał z Chelsea Puchar Ligi Angielskiej, zaliczył w tym meczu asystę przy golu którego zdobył Diego Costa. Wraz z klubem zdobył Puchar Ligi Angielskiej, a także Mistrzostwo Anglii. 31 grudnia 2016 w meczu ze Stoke, zanotował dwie asysty dzięki czemu wkroczył do elitarnego grona zawodników, którzy zanotowali co najmniej 100. asyst w Premier League^[62]. Oprócz niego dokonali tego tylko Ryan Giggs, Frank Lampard i Wayne Rooney. 25 lutego 2017 przeciwko Swansea rozegrał swój 300. mecz w Premier League, stając się pierwszym Hiszpanem w historii, który tego dokonał. Jubileusz uświetnił bramką i asystą^[63].

11 stycznia 2019 ogłoszono przejście Fàbregasa do AS Monaco^[64]. W nowym klubie zadebiutował 13 stycznia w meczu Ligue 1 z Olympique Marsylia (1:1)^[65]. 2 lutego w wygranym 2:1 meczu z Toulouse FC strzelił pierwszą bramkę dla Monaco^[66].

1 sierpnia 2022 przeszedł do włoskiego klubu Como, z którym podpisał dwuletni kontrakt^[67]. 29 sierpnia zadebiutował w klubie, rozgrywając ligowy mecz z Brescią (0:1)^[68]. 1 lipca 2023 ogłosił zakończenie kariery seniorskiej^[69].

Zanim zaczął występować w pierwszej reprezentacji, grał w drużynach młodzieżowych. Na Mistrzostwach Świata U-17 w 2003 rozegranych w Finlandii został najlepszym strzelcem oraz uznano go piłkarzem turnieju^[6]. Hiszpania zajęła ostatecznie drugie miejsce, ustępując Brazylii^[70]. Rok później Fàbregas wziął udział w Mistrzostwach Europy U-17, na których to Hiszpania ponownie zajęła drugą lokatę^[71]. Fàbregasa ogłoszono najlepszym zawodnikiem mistrzostw^[71].

Pomimo że w Arsenalu po dwóch latach pobytu stał się ważnym graczem zespołu, długo oczekiwał na powołanie do pierwszej reprezentacji. Z uwagi na jego występy w Lidze Mistrzów w 2006, selekcjoner kadry, Luis Aragonés powołał nastolatka na towarzyski mecz z Wybrzeżem Kości Słoniowej^[72]. Występując w tym spotkaniu, został najmłodszym zawodnikiem na przestrzeni 70 lat, który rozegrał mecz dla reprezentacji Hiszpanii^[21]. Po debiucie, w którym zdobył również swoją pierwszą bramkę w kadrze, a cały mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:2, zebrał od dziennikarzy pochlebne opinie^[21][73].

15 maja 2006 otrzymał powołanie na mistrzostwa świata 2006. Podczas turnieju, w dwóch pierwszych grupowych meczach zespołu pojawiał się na murawie w drugiej połowie, a w ostatnim z tych spotkań, z Tunezją asystował przy bramce Fernanda Torresa, a mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanii 3:1^[74]. W kolejnym meczu grupowym, wygranym 3:1 z Arabią Saudyjską, wystąpił od początku, podobnie jak inni rezerwowi drużyny^[75]. W 1/8 finału, w którym Hiszpania zmierzyła się z Francją, zagrał w miejsce Marcosa Senny, ale La Seleccion przegrała spotkanie 1:3^[76]. Fàbregas został najmłodszym graczem w dziejach hiszpańskiego futbolu, który wystąpił na mistrzostwach świata, a stało się to 13 czerwca 2006 w wygranym 4:0 spotkaniu z Ukrainą, kiedy to pojawił się murawie w 77. minucie; miał wtedy 19 lat i 41 dni^[77]. Po zakończeniu mistrzostw został nominowany do nagrody dla najlepszego młodego piłkarza turnieju, którą ostatecznie otrzymał Lukas Podolski^[78].

Na mistrzostwach Europy 2008, Fàbregas występował na koszulce z numerem 10 zamiast z 18, z którym grał poprzednio^[79]. Pomimo że głównie wchodził na boisko z ławki rezerwowych, miał wkład w sukces reprezentacji. W wygranym 4:1 meczu z Rosją zdobył swojego pierwszego gola w kadrze, asystował również przy jednej z bramek^[80]. Hiszpania wygrała wszystkie trzy spotkania grupowe, a w ćwierćfinale zmierzyła się z Włochami. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do kolejnej fazy rozgrywek^[81]. W półfinale Hiszpania pokonała Rosję 3:0, a Fàbregas asystował przy dwóch golach^[80]. Hiszpan znalazł się w wyjściowej jedenastce, która zwyciężyła 1:0 w finale z Niemcami, co było zarazem pierwszym triumfem Hiszpanii na mistrzostwach Europy od 1964^[82]. Za swoją dobrą grę został wybrany przez Zespół Techniczny UEFA do 23-osobowej Drużyny Turnieju^[80].

Po wyleczeniu trwającej kilka miesięcy kontuzji, piłkarz zdołał odzyskać miejsce w pierwszym składzie reprezentacji. W czerwcu otrzymał powołanie na Puchar Konfederacji w RPA. W wygranym 5:0 grupowym spotkaniu z Nową Zelandią zdobył swojego drugiego gola dla drużyny narodowej^[83]. W meczu półfinałowym przeciwko Stanom Zjednoczonym (Fàbregas w nim wystąpił), Hiszpanie przegrali 0:2, tym samym zakończyła się ich passa 15 zwycięstw i 35 meczów bez porażki, nie udało więc się im pobić rekordu należącego do reprezentacji Brazylii^[84]. Hiszpania w meczu o trzecie miejsce pokonała Republikę Południowej Afryki 3:2, a Fàbregas nie pojawił się w tym meczu na murawie^[85].

W 2010 w Południowej Afryce zdobył z reprezentacją Hiszpanii mistrzostwo Świata. La Furia Roja pokonała w finale mundialu Holandię 1:0. Mecz rozstrzygnęła dogrywka, a bramkę zdobył Andres Iniesta (116 min.)^[86] po podaniu Fàbregasa.

W pierwszym spotkaniu Hiszpania zremisowała 1:1 z Włochami po strzałach Antonio Di Natale i Cesca Fabregasa^[87]. W drugim spotkaniu z Irlandią Cesc wszedł w drugiej połowie z ławki rezerwowych i strzelił bramkę ustalając wynik na 4:0^[88]. Hiszpania wygrała dwa na trzy spotkania grupowe, w ćwierćfinale pokonała Francję 2:0, a w półfinale zmierzyła się z Portugalią. W meczu tym, który rozstrzygnęły rzuty karne, Fàbregas podobnie jak podczas awansu do półfinału w 2008, wykorzystał decydującą jedenastkę, zapewniając tym samym drużynie awans do finału rozgrywek. W finale reprezentacja Hiszpanii grała z Włochami, z którymi spotkała się w rozgrywkach grupowych. 1 lipca Hiszpania obroniła tytuł Mistrza Europy po wygranym finale z wynikiem 4:0 dla Hiszpanii.

Z początku pobytu w klubie, będąc w pierwszym zespole występował wyłącznie w meczach Pucharu Ligi, jednak w związku z kontuzjami Patricka Vieiry, Gilberto Silvy i Edu, w sezonie 2004/05 wywalczył miejsce w podstawowym składzie. Najczęściej występował na pozycji rozgrywającego. Jako jeden z najbardziej utalentowanych młodych zawodników w klubie, został na stałe włączony do pierwszego zespołu, a poprzez swą kreatywność zmienił oblicze gry zespołu^{[6][8][9][21][41][44][89][90]}. W drużynie jest jednym z głównych wykonawców stałych fragmentów gry.

Fàbregas w wywiadach przyznawał, że chociaż często podpatrywał zagrania Vieiry^[91], najbardziej wzorował się na swoim idolu z dzieciństwa Josepie Guardioli^[3][10]. Hiszpan, inaczej niż jego francuski poprzednik, w grze przekłada umiejętności techniczne nad siłę^[10][24]. Początkowo był krytykowany za zbyt delikatną posturę oraz mało agresywny styl gry^[24][27], co dał do zrozumienia także jego kolega z Arsenalu, Ashley Cole, który w swojej autobiografii określił Fàbregasa jako „zawodnika wagi piórkowej”^[92].

Wraz z końcem rozgrywek nastolatek zaczął grać coraz lepiej, demonstrując zarazem bardziej agresywną grę. Udowodnił swoją przydatność dla drużyny, zaliczając w sezonie 2006/07 16 asyst^[15]. Zdobywał jednak niewiele bramek, co zresztą dotyczyło całego zespołu w sezonach 2005/2006 oraz 2006/2007^[89]. Zmieniło się to w kolejnych rozgrywkach, kiedy to w pierwszych 16 spotkaniach strzelił 11 goli, a menedżer Arsène Wenger stwierdził, że poprzednia niemożność strzelecka negatywnie wpływała na morale zawodnika. Porównał także Hiszpana do Michela Platiniego, byłego francuskiego pomocnika znanego ze zdobywania wielu bramek^[93][94]. Biorąc pod uwagę młody wiek piłkarza, pojawiają się obawy, czy będzie w stanie poradzić sobie z presją spoczywającą na nim po ostatnich latach gry w klubie i reprezentacji oraz czy nie będzie narzekał na zbytnie przemęczenie, jeśli nie będzie częściej odpoczywać^[72][95]. Ze zmęczeniem organizmu wiążą się również potencjalne urazy, jednak przez sześć lat gry w Arsenalu odniósł tylko jedną poważną kontuzję^[96].

(aktualne na 25 stycznia 2023)

Klub	Sezon	Liga			Puchar kraju			Europa[a]			Suma
		Mecze	Bramki	Asysty	Mecze	Bramki	Asysty	Mecze	Bramki	Asysty	Mecze	Bramki	Asysty
Arsenal	2003/2004	0	0	0	3	1	0	0	0	0	3	1	0
	2004/2005	33	2	4	8	0	1	5	1	0	46	3	5
	2005/2006	35	3	5	2	1	0	13	1	2	50	5	7
	2006/2007	38	2	13	6	0	2	10	2	1	54	4	16
	2007/2008	32	7	20	3	0	1	10	6	2	45	13	23
	2008/2009	22	3	11	1	0	0	10	0	5	33	3	16
	2009/2010	27	15	13	1	0	1	8	4	3	35	19	17
	2010/2011	25	3	11	6	3	1	5	3	2	35	9	14
	Ogólnie	212	35	77	30	5	6	61	17	15	303	57	98
FC Barcelona	2011/2012	28	9	8	9	3	6	11	3	4	48	15	18
	2012/2013	32	11	11	8	2	1	9	1	2	48	14	14
	2013/2014	36	8	13	10	4	1	9	1	2	55	13	16
	Ogólnie	96	28	32	27	9	8	28	5	8	151	42	48
Chelsea	2014/2015	34	3	19	5	0	1	8	2	4	47	5	23
	2015/2016	37	5	7	5	0	1	7	1	1	49	6	9
	2016/2017	29	5	12	8	2	1	–			37	7	13
	2017/2018	32	2	4	9	0	4	8	1	1	49	3	9
	2018/2019	6	0	0	5	1	0	5	0	2	16	1	2
	Ogólnie	138	15	41	32	3	7	28	4	8	198	23	56
AS Monaco	2018/2019	13	1	0	2	0	0	–			15	1	0
	2019/2020	18	0	3	4	0	0	–			22	0	3
	2020/2021	21	2	3	5	1	3	–			26	3	6
	2021/2022	2	0	0	0	0	0	3	0	0	5	0	0
	Ogólnie	54	3	6	11	1	3	3	0	0	68	4	9
AS Monaco B	2021/2022	1	0	1	–			–			1	0	1
	Ogólnie	1	0	1	0	0	0	0	0	0	1	0	1
Como	2022/2023	11	0	1	0	0	0	–			11	0	1
	Ogólnie	11	0	1	0	0	0	0	0	0	11	0	1
Ogólnie w karierze		512	81	158	100	18	24	120	26	31	732	125	213

Reprezentacja	Rok	Mecze	Bramki	Asysty
Hiszpania	2006	14	0	4
	2007	8	0	3
	2008	15	1	7
	2009	10	4	5
	2010	11	1	2
	2011	4	2	0
	2012	13	3	5
	2013	11	2	3
	2014	8	0	1
	2015	7	1	4
	2016	9	1	2
Ogólnie		110	15	36

Gole w reprezentacji
Hiszpania
Lp.	Data	Miejsce	Przeciwnik	Gol	Wynik	Rozgrywki
1.	10 czerwca 2008	Innsbruck	Rosja	4–1	4:1	Mistrzostwa Europy 2008
2.	14 czerwca 2009	Rustenburg	Nowa Zelandia	4–0	5:0	Puchar Konfederacji 2009
3.	9 września 2009	Mérida	Estonia	1–0	3:0	eliminacje do mistrzostw świata 2010
4.	10 października 2009	Erywań	Armenia	1–0	2:1	eliminacje do mistrzostw świata 2010
5.	18 listopada 2009	Wiedeń	Austria	1–1	5:1	towarzyski
6.	8 czerwca 2010	Murcja	Polska	4–0	6:0	towarzyski
7.	2 września 2011	St. Gallen	Chile	2–2	3:2	towarzyski
8.	2 września 2011			3–2	3:2
9.	10 czerwca 2012	Gdańsk	Włochy	1–1	1:1	Mistrzostwa Europy 2012
10.	14 czerwca 2012	Gdańsk	Irlandia	4–0	4:0	Mistrzostwa Europy 2012
11.	15 sierpnia 2012	Bayamón	Portoryko	2–0	2:1	towarzyski
12.	6 lutego 2013	Doha	Urugwaj	1–0	3:1	towarzyski
13.	8 czerwca 2013	Miami Gardens	Haiti	2–0	2:1	towarzyski
14.	11 czerwca 2015	León	Kostaryka	2–1	2:1	towarzyski
15.	1 czerwca 2016	Salzburg	Korea Południowa	2–0	6:1	towarzyski

• Puchar Anglii: 2004/2005
• Tarcza Wspólnoty: 2004

• Mistrzostwo Hiszpanii: 2012/2013
• Puchar Króla: 2011/2012
• Superpuchar Hiszpanii: 2011, 2013
• Klubowe Mistrzostwa Świata: 2011
• Superpuchar Europy: 2011

• Mistrzostwo Anglii: 2014/2015, 2016/2017
• Puchar Anglii: 2017/2018
• Puchar Ligi Angielskiej: 2014/2015
• Liga Europy UEFA: 2018/2019

• Mistrzostwo Świata: 2010
• Mistrzostwo Europy: 2008, 2012
• Wicemistrzostwo Świata U-17: 2003
• Wicemistrzostwo Europy U-17: 2004
• 3. miejsce w Pucharze Konfederacji: 2009

• Najlepszy Piłkarz według zawodników
  • Premier League Player of the Month: styczeń 2007, wrzesień 2007
  • Młody Piłkarz Roku: 2007–08
  • Drużyna Roku: 2007–08
  • Euro 2008 – Drużyna Turnieju
• Europa
  • Drużyna Roku według UEFA: 2006
  • Euro 2008 – Drużyna Turnieju według UEFA
  • Bravo Award (młodzieżowy odpowiednik Złotej Piłki): 2006
  • Najlepszy Zawodnik Mistrzostw Europy U-17: 2004
• Świat
  • Najlepszy strzelec Mistrzostw Świata U-17: 2003
  • Najlepszy zawodnik Mistrzostw Świata U-17: 2003
• Arsenal
  • O2/Arsenal.com Gracz sezonu: 2006–07, 2007–08

• Krzyż Wielki Orderu Zasług Sportowych (Hiszpania)

Rodzice Fabregasa wspominają, że jako nastolatek bardzo poważnie traktował swoje treningi w Barcelonie, sam zawodnik zaś przyznaje, że był chłopcem nieśmiałym i niezbyt pewnym siebie^[3]. Jednymi z najbliższych przyjaciół Hiszpana są jego rodacy: Marc Pedraza, David Silva i Gerard Piqué^[3].

19 maja 2008 piłkarz wystąpił w specjalnym jednoodcinkowym programie telewizyjnym The Cesc Fàbregas Show: Nike Live. Program sponsorowany był przez firmę Nike, a transmisja odbyła się na kanale Sky Sports. Udział w show wzięli także koledzy z Arsenalu, Philippe Senderos i Nicklas Bendtner oraz trener Arsène Wenger, rodzice Hiszpana i Matt Lucas, gwiazda popularnego serialu Mała Brytania^[99].

• Oficjalna strona (wersja archiwalna) (ang.)
• Statystyki na fifa.com. fifa.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-17)]. (ang.).
• Cesc Fàbregas w bazie Soccerbase (ang.)
• Profil na arsenal.com (ang.)
• Statystyki z sezonu 08/09 (ang.)
• Cesc Fàbregas w bazie National Football Teams (ang.)
• Cesc Fàbregas, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2022-08-02] .