Հանցագործի ինքնություն

Հանցագործի ինքնություն, անձի սոցիալ-հոգեբանական առանձնահատկությունների և հատկանիշների շարք, որոնք հանցագործությունների պատճառներն ու պայմանները են։

Հանցագործի ինքնությունը տարբերվում է օրինապահ անձի ինքնությունից և վտանգ է ներկայացնում հասարակության համար։ Ունի քրեական պահանջմունքներ և մոտիվացիա, զգացմունքային-զվարճալի դեֆորմացիաներ և բացասական սոցիալական շահեր։ Հանցագործի ինքնության որոշումը հանդիսանում է հանցագործության հետ կապված գիտությունների և առաջին հերթին քրեաբանության կարևորագույն խնդիրը։

Հասարակական վտանգը սովորաբար ձևավորվում է մինչև հանցանքը կատարելու պահը։ Այս գործընթացը բացահայտում է կարգապահական և վարչական իրավախախտում, անբարոյական գործողություններ։ Այնուամենայնիվ, քրեաբանության մեջ, սոցիալական վտանգավոր հատկանիշ ունեցող անձից անվտանգ անձի վերածելը կապված է այն անձի հետ, ով կատարում է հանցագործություն։ Որոշ քրեաբաններ պնդում են, որ հանցագործի ինքնության գոյության մասին կարելի է խոսել միայն օրենքով սահմանված ժամկետներում` դատարանի դատավճռի օրինական ուժի մեջ մտնելուց, պատիժը կրելուց և քրեական գործը հարուցելուց հետո^[1]։ Մյուսները նշում են, որ ի տարբերություն քրեակատարողական համակարգի, քրեագետը պետք է հաշվի առնի ոչ միայն դատապարտվածներին, այլև փաստացի հանցագործներին, քանի որ փորձառու վտանգավոր հանցագործները հաճախ խուսափում են քրեական պատասխանատվությունից^[2]։ Ամեն դեպքում, ժամանակակից գիտությունը գտնում է, որ մարդու մոտ սոցիալապես վտանգավոր հատկանիշների առկայությունը հիմք չեն համարվում նրան որպես հանցագործ որակավորելու^[3]։

Քրեաբանությունը ուսումնասիրում է հանցագործի ինքնության սոցիալ-ժողովրդագրական, սոցիալ-կամայական և բարոյահոգեբանական բնութագրերը։ Բացի այդ, առանցքային է տվյալ թեման և ընդհանուր առմամբ քրեագիտությունն այն մասին է, թե ինչ բնույթ ունի մարդու հանցավոր կենսաբանական կամ սոցիալական վարքագիծը։

Հանցագործի ինքնության առանձին բնութագրերը (առաջին հերթին տարիքը, առողջական և հոգեկան վիճակը, մեղսունակության աստիճանը) միաժամանակ հանդիսանում են հանցագործության սուբյեկտի նախանշաններ, որոնց չհաստատման դեպքում անձին չի կարելի քրեական պատասխանատվության ենթարկել։ Բացի այդ, հանցագործի ինքնության բնութագրերը պետք է գնահատվեն դատարանով, երբ քրեական պատիժ է կիրառվում։ Այնուամենայնիվ, նշվում է, որ «հանցագործի ինքնություն» հասկացության բովանդակությունը շատ ավելի լայն է, այն հեռու է փոփոխված քրեական իրավունքին առնչվող նշաններից։ Հանցագործի ինքնությունը համակողմանի ուսումնասիրության և քննության առարկա է գիտելիքի տարբեր ճյուղերի մասնագետների (քրեաբանություն, հասարակագիտություն, հոգեբանություն, հոգեբուժություն և այլն) կողմից^[4]։

Նույնիսկ իրավաբանների և սոցիոլոգների կողմից հանցագործությունների և հանցագործությունների համակարգված ուսումնասիրությունից առաջ եղել են հակասոցիալական վարքագիծը բացատրող տեսությունները, որոնք հիմնականում կրել են կրոնական բնույթ^[5]։

Արևելյան կրոնները, ինչպիսիք են հինդուիզմը, բուդդայականությունը և բրահմանիզմը, ներկայացնում են «կարմայի» հայեցակարգը։ Այս կրոնական տեսակետների համաձայն, մարդու էությունը, «հոգին» անցնում է բազմաթիվ մարմնավորումներով, մեկ անձին մարմնավորող մարդու կողմից իրականացվող գործողությունները ազդում են նրա բնավորության և կյանքի պայմանների վրա։ Բարի ցանկությունների առկայությունը և ազնիվ արարքների կատարումը բերում է լավ կարմայի, իսկ արատավոր երևույթները և գիտակցորեն կատարված չար գործերը՝ հանցագործությունները բերում են վատ կարմայի։ Դա բացատրվում է մարդկանց առանձին խմբերի բաժանելու և սուբյեկտի ու օբյեկտի բաժանման պայմանականությամբ՝ հանցագործի կարմայի թյուրիմացությամբ (այս դեպքում, այն փաստն է, որ բոլոր մարդիկ պարտավորված են առաջնորդվեն օրենքով և կրեն օրենքի ազդեցությունը), որոնք հանգեցնում են նրան, որ պատիժը կարող է որոշ ժամանակով հետաձգվել, բայց դա, անշուշտ, անխուսափելի է։

Այս մոդելի քրեական վարքը կապված է վերամարմնավորված, ժառանգված բացասական անձնական հատկությունների հետ։ Վատ կարման նաև որոշում է, որ հալածանքի ենթարկվածը ևս հանցագործության զոհ է։ Այսպիսով, այն մարդը, ով սպանություն է գործում, իր կարմայում իր համար անսապեսելի մահանալու հնարավորություն է ստեղծում։

Այնուամենայնիվ, այդ հայեցակարգի շրջանակներում անհատը դրսևորում է կամքի ազատություն և վերամարմնավորվելու ճանապարհին առանձին գծեր է վերցնում։ Վատ կարման կարող է հատուկ մաքրման պրակտիկաներով նաև ուղղել մարդուն և վերածել բարու, իսկ վայրագությունները հավասարեցնել զրոյի։

Կան նաև այլ գաղափարներ, որոնց համաձայն մարդիկ գոյության պատկերն ու իմաստը որոշում են աստվածային նախադեպով, նույնիսկ նրա ծնունդից առաջ։ Այսպիսով, հանցավոր անձանց գոյությունը կապված է այն փաստի հետ, որ նրանց համար ապրելու այս ձևը բնական կարգով կանխորոշված էր վերևից։

Բացի իր աստվածաբանական և փիլիսոփայական հետևանքներից, այս տիպարը բավական զգալի ազդեցություն է ունեցել հետագա քրեաբանագիտական տեսությունների վրա, որոնք հանցագործությունների կատարումը բացատրեցին կոնկրետ մարդու բնորոշ կենսաբանական հատկանիշներով։ Բացի դրանից, բողոքական էթիկայի շրջանակներում կյանքի հաջողությունը Աստծո ընտրության չափանիշն է, ինչը հանգեցրեց այն տեսակետին, որ հանցագործությունը բնորոշ է միայն բնակչության ամենաաղքատ մասին։

Կրոնական դուալիզմը գալիս է չար ուժի (չար աստվածության կամ այլ գերբնական պատկանելության) գոյությունից, որը հավերժական պայքարի մեջ է բարի ուժերի հետ, և երկիմաստության տարբեր տարբերակներում այդ ուժը կարող է հանդես գալ որպես աշխարհի ստեղծող և որպես զավթիչ։ Վաղուց հուդայականության մեջ հայտնաբերվել է դուալիզմի գաղափարը արտահայտություն է Յահվեի մասին, որը ներառում է երկու բաղադրիչ՝ բարի և չար։

Հուդայական և քրիստոնեական պատկերացումները մարդու բնության մասին ունեն նաև երկակի բնույթ։ Դա մի կողմից մարդկության նախնիների մեղքը վերագրվեց ողջ մարդկությանը և նրանց վրա դրեց սկզբնաան մեղքի բեռը, իսկ մյուս կողմից համաշխարհային կրոնները մարդկանց տվեցին ազատ կամքի, գաղափարների և չարի ազատ ընտրության հնարավորություն։ Առաջինը հիմնված է չարիքի «տիրապետման» գաղափարի վրա, որպես քրեական վարքի պատճառ, երկրորդը՝ մարդու գայթակղվելն է պիղծ ուժի կողմից։

«Գայթակղության» մոդելը հիմնված է չարի և բարու աստվածային ուժերի առճակատման գաղափարի վրա։ Սատանան ոգեշնչում է մարդուն և նրան առաջարկում է պիղծ գործողությունների դիմել (այդ թվում, քրեական), այդ գործողությունները կատարելու և «կանոնները» չխաղտելու դեպքում լավ վարձատրություն ու հոգևոր օգնություն է խոստանում, այդպես դիվային կերպով գայթակղում է մարդուն։ Անհատը միշտ պահպանում է ընտրության ազատությունը բարու և չարի միջև, կարող է ինչպես գայթակղվել, այնպես էլ հաջողությամբ դիմակայել դրան։

Բայց այն փաստը, որ մարդկանց մեծամասնությունը, չնայած, որ մեծ օգնություն է ստանում բարուց գաղթակղվում է չարի կողմից։ Դա ապացուցում է նրանց թուլամորթությունը, ինչպես նաև ակնառու է, որ հանցագործություններ կատարող մարդիկ իրենց բնույթով ավելի վատ են, քան նրանք, ովքեր կարողացել են հաջողությամբ դիմակայել գայթակղությանը։ Դա դիտարկվել է որպես իրավունքի այնպիսի կարևորագույն տարրի հիմնավորում, ինչպիսին է որոշակի արարքների համար պատիժների սահմանումը։ Չնայած նրան, որ հանցագործին դժոխքի կրակների մեջ հավերժական տառապանքի խոստումներ էին տրվում, աշխարհիկ պետական մարմինները իրենց լծակները ևս գործի դրեցին և հանցագործին ողջ կյանքի ընթացքում խստագույնս պատժում էին և ամբողջ կյանքի ընթացքում տառապանքի ենթարկում։

Ավելի դետերմինիստական մոդելը «մոլուցքն» է, որը այս առումով կարելի է համարել որպես պոզիտիվիստական քրեաբանագիտական տեսությունների նախապայման։ Չար ոգու ազդեցությամբ մարդու մտքի և մարմնի վրա հսկողություն է գործադրվում, վերջինս էլ ինքնաբերաբար կատարում է անբարեհաճ գործողություններ։ Անձին նորմալ կյանք վերադարձնելու համար անհրաժեշտ է անցկացնել էկզորսիզմի ծես և մարմնից արտաքսել անմաքուր ոգին։

Մարդը խաբում է չար ոգուն ասելով, որ պետության ներսում կատարած ոչ օրինական գործողությունների համար պատասխանատվություն չի կրելու։ Այնուամենայնիվ, աշխարհիկ իշխանության կողմից հանցագործությունների համար պատժի միջոցների կիրառումը հիմնավորելու համար ենթադրություն է արվել, որ չար ոգին կարող է տիրել ոչ թե որևէ մարդու, այլ միայն նրանց, ովքեր մեղավոր են կամ պատշաճ զգոնություն չեն ցուցաբերել։ Այսպիսով՝ պատիժը ոչ թե կատարված արարքների համար է, այլ այն բանի համար, որ մարդը թույլ տվեց թշնամաբար տիրապետել իրեն։

Քրեաբանաան տեսությունների հետագա զարգացման վրա ազդեցություն ունեցած այս մոդելի կարևոր հետևանքը հանցագործի ուղղման հնարավորության (ծեսերի անցկացման միջոցով), առավել խիստ պատժատեսակների կիրառման մասին պատկերացումն է, ինչպիսիք են մահապատիժը կամ վտարումը համայնքից՝ միայն "անհուսալի" դեպքերում, երբ այլ միջոցներն անհրաժեշտ ազդեցություն չեն ունեցել։

Հասարակության կյանքում կրոնի ազդեցության աստիճանաբար թուլացումը, գիտական աշխարհայացքի ձևավորումը հանգեցրին նրան, որ լուսավորության մեջ հանցագործության վերաբերյալ կրոնական գաղափարները մերժվեցին։ Փորձեր արվեցին ռացիոնալ բացատրել բացասական սոցիալական երևույթների ծագումը։

Կրիմինոլոգիայի զարգացման առաջին փուլում արդեն այս որոնումները կատարվել են երկու ուղղություններով։ Առաջինի կողմնակիցները խոսել են դեվիանտային վարքի կենսաբանական հակվածության մասին, երկրորդի ներկայացուցիչները իրենց ուշադրությունը հրավիրեցին սոցիալական միջավայրի վրա` հաշվի առնելով այն, որ դա հանդիսանում է մարդու վարքի վրա ազդող հիմնական գործոն։ Հանցագործի ինքնության արդի քրեաբանագիտական տեսությունը այս հոսանքի պայքարի և ներդաշնակության դիալեկտիկական արդյունքն է։

Լև Տոլստոյի «Հարության մեջ» նշվում է, որ հանցագործության հիմնական պատճառը պատիժը ինստիտուցիոնալացնելու փորձ է, որոշ մարդկանց կողմից մյուսների դատավարությունը (այն նաև քննադատում է կոնկրետ հոգեբանական ուսմունքները և տեսությունները), որ անհրաժեշտ է «միշտ ներել, ներել բոլորին, անսահման քանակությամբ ներել, քանի որ չկան մարդիկ, ովքեր մեղավոր չեն և հետևաբար կարող են պատժել կամ ուղղել» (տես վերջին գլխում)։

Անտիկ դարաշրջանի փիլիսոփաների ստեղծագործությունների շարքում (հանցագործի ինքնության առումով) Պլատոնի և Արիստոտելի ստեղծագործությունները ամենահետաքրքիրն ու նշանավորներն են։

Պլատոնը մատնանշեց մարդկային բնության անկատարությունը, որը պետք է հաշվի առնել օրենքների մշակման ժամանակ^[6]։ Նա հավատում էր, որ մարդու օրինապահ վարքագիծը որոշվում է ոչ թե իր ժառանգականության, այլ նրա դաստիարակության միջոցով. «... կարող եք ուսուցանել առաքինություններ ... զարմանալի բան չկա, երբ լավ ծնողները ունեն վատ, իսկ վատ ծնողները՝ լավ երեխաներ»^[7]։

Նման հայտարարություններ են արել Դեմոկրիտեսը, որը հավատում էր, որ բարոյական և մտավոր թերությունները եղել են հանցագործությունների պատճառը, որ մարդու աննորմալ վարքը դրա՝ ավելի ճիշտ գիտելիքի բացակայության հետևանք է, որ, առաջին հերթին, կրթությունը անհրաժեշտ է հանցագործությունները կանխելու համար, քանի որ պատիժը չի խանգարում վատ գործեր կատարելու գայթակղությանը^[8]։ Անտիսթենեսի, Դիոգենեսի և այլ կինիկների քրեական վարքը կապված էին դաստիարակության և վատ հատկությունների հետ (ագահություն, վախկոտություն և այլն)^[9]։

Արիստոտելը նշեց այն հանգամանքը, որ անձի կողմից չար և բարի գործողությունների միջև ընտրությունը հիմնականում որոշվում է պատժի հանդեպ ունեցած վախով, գերադասելով սեփական օգուտներն ու հաճույքները ընդհանուր բարիքի հանդեպ․ «Անձը ինքն իրեն ավելի շատ օգուտներ, քան վնասներ է հասցնում»^[10]։ Այնուամենայնիվ, թեև Արիստոտելը կարծում էր, որ հանցագործության մեջ որոշիչ դերակատարումը պատկանում է մարդու ազատ կամքին, նրանք նշում են նաև, որ արտաքին պայմանները՝ սոցիալական անհավասարություն, անօրինականություն և այլն ևս ազդում են հանցագործություն կատարելու վրա, նշվում է, որ հանցագործությունները կարող են կատարվել պահի ազդեցության տակ, և նման գործողությունների համար սովորականից ավելի մեղմ պատիժ է նախատեսվում^[11]։

Միջնադարում (մինչև XV դար) քրեական իրավունքի վարդապետությունները լիովին կախված էին եկեղեցուց։ Այս ժամանակահատվածում գերակայում էին հանցագործության ծագման վերաբերյալ վերը նշված տեսակետները` հանցագործությունների կատարումը, որպես աստվածային նախադեպի կամ չար ոգիների տիրապետման արդյունք։ Հռոմեական իրավունքի և հնադարյան փիլիսոփայական ուսմունքների ազդեցությունը մեծ էր, սակայն նշվում էր, որ այս ժամանակի գիտնականները չեն փորձում ստեղծել նոր տեսություններ^[12]։

Այնուամենայնիվ, միջնադարյան մտածողների որոշ գաղափարներ արդեն իսկ ասվել էին անտիկ ժամանակներում։ Այսպիսով, Թովմա Աքվինացին  բոլոր մարդկանց դասակարգել է։ Առաքինի մարդկանց մեջ դասել է նրանց, ովքեր չեն կատարել հանցագործություն, բայց ոչ թե այն պատճառով, որ նրանք վախենում են պատժից, այլ, քանի որ դա նրանց վարքի բնական օրենքն է, իսկ մյուս խմբին պատկանում էին արատավորները, ովքեր չեն կարող դատապարտվել և արձագանքել միայն պարտադիր միջոցներին^[9]։

Վերածննդի ժամանակ փիլիսոփայական մտածելակերպը կրկին հարում է օրենքի և հանցագործության խնդիրներին։

Թոմաս Մորի «Ուտոպիայում» արտահայտվում են հանցագործությունների կատարման սոցիալական պայմանվածության մասին գաղափարները, քանի դեռ գոյություն կունենան հանցագործություններ ծնող պատճառները՝ առաջին հերթին տնտեսական, հանցագործությունները կկատարվեն, ընդ որում պատիժների դաժանության ավելացումը ի վիճակի չի լինի լուծել հանցավորության խնդիրը^[13]։ Ջոն Լոքը գրել է այն մասին, որ մարդու վարքագիծը հիմնականում կապված է այն միջավայրով, որտեղ նա գտնվում է^[14]։

Փնտրվել են քրեական իրավունքի արդիականացման ուղիներ, որոնք հիմնված են այն պատկերացման վրա, որ հանցագործություն կատարած անձին կարելի է ուղղել, վերադարձնել հասարակության բնականոն կյանքին։  Թոմաս Մորը առաջարկել է գույքային հանցագործությունների համար պատժի նոր տեսակ սահմանել՝ ուղղիչ աշխատանքներ, իսկ բնական իրավունքի դպրոցի հիմնադիր Հուգո Գրոտիոսը խոսել է հանցագործին պատժի հիմնական ձևերով ուղղելու մասին^[15]։

Կային նաև հակադիր գաղափարներ։ Այսպես, Թոմաս Հոբսը մարդկության համար առավել բնական վիճակ էր համարում բոլորի դեմ պատերազմը (այս բնութագիրը հետագայում օգտագործվում էր Էնգելսի կողմից իր հանցագործության տեսության մեջ)։ Հոբսի գաղափարի համաձայն՝ միայն պետության կողմից սահմանվող պատժի նկատմամբ վախը կարող է հաղթահարել այնպիսի հիմնական մարդկային որակների հետ կապված ձգտումները, ինչպիսիք են մրցակցությունը, անվստահությունը, փառքի հանդեպ սերը^[14]։

XVIII դարում հանցագործության և պատժի վարդապետությունը սկսեց զարգանալ բավականին ակտիվ, այն ժամանակաշրջանում դրվեցին դասական քրեական իրավունքի տեսության հիմքերը։

Շառլ Լուի Մոնտեսքյոն անցավ հանցագործության սոցիալական բնույթի գաղափարի վերլուծությանը` հանցագործության հիմնական պատճառը համարելով «չարությունը» և նշեց, որ հանցագործությունը նվազեցնելու համար պետությունը պետք է հոգ տանի «բարոյականության» մասին^[16]։

Ժան-Ժակ Ռուսոն գրեց, որ սոցիալական շեղումների արմատները, այդ թվում` հանցագործությունները, գտնվում են մասնավոր սեփականության մեջ, որը բնութագրվում է քաղաքական և տնտեսական անհավասարության, քաղաքաշինության, իշխող դասերի չարաշահումներով<sup>[17]</sup>։ Լոկը, Հելվեցիուսը, Հոլբախ, Դիդրոն, Վոլտեր, Բենթհեմ և այլ մտավորականներ գրել են նաև սոցիալական անապահովության մասին, որպես հանցագործությունների պատճառ<sup>[18]</sup>։ Սակայն, ընդհանուր առմամբ, լուսավորության դարաշրջանի մտածողների մեծամասնության համար, մարդիկ դարձել են հանցագործ ցոցիալական խնդիրների պատճառով։ Նրանք կարծում էին, որ նրանց վրա բավական էր ազդել մշակութային առումով` կրթական գործունեության միջոցով^[19]։

Քրեաբանության դասական դպրոցը ստեղծվել է XVIII-ի կեսերից մինչև XIX դարի սկիզբը։ Նրա ներկայացուցիչները եղել են Չեզարե Բեկարիան, Ջերեմի Բենթամը, Ֆրանց ֆոն Լիստը, Պաուլ Յոհան Անզելմ ֆոն Ֆոյերբախը։ Դասական դպրոցը մերժել է կրոնական կատեգորիաների օգտագործմամբ հանցագործությունը բացատրելու փորձերը, սակայն ինչ-որ չափով հենվել է մարդու կամքի լիակատար ազատության մասին դրույթի վրա՝ այն լրացնելով ռացիոնալ ընտրության հայեցակարգով^[1]։

Դասական քրեաբանության հիմնական ծրագրային դրույթները սահմանվում են Չեզարե Բեկարիայի «Հանցագործությունների և պատիժների մասին» աշխատության մեջ^[20]՝

• Բոլոր մարդիկ օժտված են կամքի ազատությամբ, հանցագործությունը մարդու ազատ կամքի ակտ է, որը գիտակցաբար է գործում և ազատ է իր արարքներում։
• Մարդը ընտրում է վարքագիծ և կշռադատելով իր առավելություններն ու թերությունները ձգտում է հաճույքին և խուսափում տառապանքից։
• Հանցագործությունը հասարակության զանգվածների անգործության արդյունք է։
• Մարդկանց բացասական վարքը օրենքի անկատարության արդյունք է։

Բեկարիան գրել է, որ դեռ ոչ մի մարդ «սեփական ազատության նույնիսկ մի մասն անհատույց չի նվիրաբերել, նրան միայն անհրաժեշտությունն է ստիպել հանցագործություն անել»^[21]։

Դասական դպրոցի ներկայացուցիչները կարծում էին, որ բոլոր մարդիկ հավասարապես կարող են դիմակայել հանցավոր մտադրությանը, նրանք բոլորը հավասար պատիժ են կրում հավասար հանցագործությունների համար, և նույն պատժին նրանք միանգամայն նույնակերպ են արձագանքու^[22]։.

Քրեաբանության դասական դպրոցը ձգտում էր ընդհանրապես բացառել հանցագործություն կատարող մարդու անձի հատկանիշները քրեաբանության քննության առարկայից։ Սակայն պրակտիկան ցույց է տվել, որ նման պատկերացումն ավելորդ պարզեցված է։ Միշտ չէ, որ մարդը իրեն ռացիոնալ է պահում։ Մարդկանց վարքագծի պատճառ հանդիսացող այլ գործոնների որոնումն իրականացվել է քրեաբանության պոզիտիվիստական ուղղության շրջանակներում։ Կարելի է առանձնացնել քրեաբանության դպրոցի պոզիտիվիստական հետևյալ բոլոր ընդհանուր գծերը։

• Գիտական մոտեցում (փաստերի, գիտական ապացույցների պահանջ) և դետերմինիզմի հակում։
• Կոնկրետ անձի հանցավոր վարքագծի անհատական բնույթի ճանաչումը և պատժի անհատականացման անհրաժեշտությունը։
• Հանցագործություններ կատարելը համարվում էր հոգեբանական կամ ֆիզիոլոգիական շեղում, որը կարելի է փորձել բուժել։

Առաջին պոզիտիվիստական դպրոցները կապ էին փնտրում մարդու արտաքինի առանձնահատկությունների և հանցավոր վարքագծի հակվածության միջև (ինչ-որ կերպ լինելով դեմոնոլոգիական ուսմունքների հետևորդներ, որոնցում ֆիզիկական այլանդակությունները համարվում էին մի տեսակ չարի կնիք, որն ընկած է մարդու վրա)։

Առաջինը, ովքեր առաջարկել են հանցավոր վարքագծի հետ կապված նշաններ փնտրել մարդու արտաքինի առանձնահատկությունների մեջ եղել են ֆիզիոգնոմիկայի կողմնակիցներ (օրինակ, Լաֆաթերը)։ Նրանք նման առանձնահատկությունների թվին դասեցին փոքրիկ ականջները, փարթամ թարթիչները, փոքր քիթը, մեծ շուրթերը և այլն։ Սակայն դրանց և հանցավոր վարքագծի միջև որևէ կայուն կապ չի հաջողվել հայտնաբերել։

Ֆիզիոլոգիական տեսությանը նման էր ֆրենոլոգիան, որն ուսումնասիրում էր մարդու գանգի արտաքին առանձնահատկությունները, որոնք, ֆրենոլոգների կարծիքով, նրա անձնական հատկանիշների, հատկությունների և հակումների ցուցանիշներն էին։ Գանգի վրա որոշ ելուստներ համարվում էին ուղեղի "ստորին" ֆունկցիաների ինդիկատորներ (օրինակ՝ ագրեսիվություն), իսկ մյուսները ներկայացնում էին "բարձրագույն" գործառույթներն ու հակումները (այդ թվում՝ բարոյականությունը)։ Ենթադրվում էր, որ հանցագործների «ցածրակարգ» ձգտումները գերակայում են «բարձրակարգերին»։ Ֆրենոլոգիան կապվում է Ֆրանց Յոզեֆի անվան հետ^[23]։

Գալը կարծում էր, որ «հանցագործությունները անձանց ֆիզիկական վիճակի արդյունք են, և, որ նրանց բնավորությունը կախված է այն պայմաններից, որտեղ նրանք ապրում են և միայն հաշվի առնելով այդ բնույթը և այդ պայմանները կարող են ճիշտ գնահատել հանցագործությունները»^[24]։

Նա նաև առաջինն էր, ով առաջարկեց հանցագործների դասակարգումը ըստ կենսաբանական հատկանիշների։ Նա առանձնացրել է երեք կատեգորիա^[25]՝

• Առաջինն այն հանցագործն է, որը, չնայած հանցագործություն է կատարում, բայց կարող է իր ներքին հատկություններով հաղթահարել վատ հակումները և պայքարել քրեական գայթակղությունների դեմ։
• Երկրորդն այն մարդիկ են, ովքեր բնությունից հեռացված են և դրա պատճառով հեշտությամբ իրականացնում են հանցավոր արարքներ։
• Երրորդը միջանկյալ է, այդ մարդիկ կարող են կանգնել թե ուղղման, թե հակառակ գործընթացի ճանապարհին՝ կախված նրա վար արտաքին միջավայրի ազդեցությունից։

«Հանկարծ, դեկտեմբերյան մի մռայլ առավոտ ես դատապարտյալի գանգի վրա հայտնաբաերեցի մի շարք աննորմալություններ ... նման էր ցածրակարգ ողնաշարավորների։ Տեսնելով այդ տարօրինակ աննորմալությունները, կարծես լույսը հստակ բացվեց հորիզոնի մութ դաշտում՝ հասկացա, որ հանցագործների բնության և ծագման խնդիրը ինձ համար լուծվեց»։

Չեզարե Լոմբրոզո

Ֆիզիոգնոմիկան և ֆրենոլոգիան եղել են քրեական մարդաբանության նախորդները, վարդապետություն, որը հաճախ կապված է իտալացի քրեաբան Չեզեր Լոմբրոզոյի և նրա աշակերտների աշխատանքների հետ։ Լոմբրոզոն հավատում էր, որ հանցագործները բնորոշ են ներքին և արտաքին անատոմիական կառուցվածքների անոմալիաներին, որոնք բնորոշ են նախնադարի մարդկանց և մարդանման կապիկներին^[26]։

Նա համարվում է «ծնված հանցագործ» գաղափարի հեղինակը։ Ըստ Լոմբորոզոյի, հանցագործը բնական հատուկ տեսակ է։ Անձը կդառնա հանցագործ, թե ոչ, կախված է միայն բնորոշ հակումներից և յուրաքանչյուր հանցագործության տեսակին (սպանություն, բռնաբարություն, գողություն) բնութագրվում են ֆիզիոլոգիայի, հոգեբանության և անատոմիական կառուցվածքների անոմալիաներով^[1]։

Լոմբրոզոն առանձնացրեց հանցագործներին բնորոշ հետևյալ հիմնական բնածին հատկանիշները^[27]՝

• Անսովոր փոքր կամ մեծ հասակ
• Փոքր գլուխ և մեծ դեմք
• Նեղ և խոնարհ ճակատ
• Նոսր մազածածկույթ
• Կնճիռների առկայությունը ճակատի և դեմքի վրա
• Խոշոր քթածակ
• Մեծ, դուրս ցցված ականջներ
• Դեֆորմացված գանգ, հատկապես ձախ ականջի վերևում գտնվող «կործանման կենտրոնի», գլխի հետևի մասում և ականջների շուրջ
• Բարձր այտոսկր
• Փարթամ հոնքեր և փոս ընկած աչքեր
• Ծռմռված կամ տափակ քիթ
• Խախտված ծնոտ
• Արտահայտված վերին շուրթ
• Աննորմալ շուրթեր
• Փոքր կզակ
• Նիհար պարանոց, լայն ուսեր
• Երկար ձեռքեր, հաստ մատներ
• Դաջվածքներ մարմնի վրա

Լոմբրոզոն առանձնացրեց խելագար և զգացմունքային հանցագործների։ Նա նաև ուսումնասիրեց հանցագործության վրա սեռի ազդեցությունը։ «Կին՝ հանցագործ և մարմնավաճառ» աշխատությունում նա կարծիք հայտնեց, որ կին հանցագործները իրենց դաժանությամբ գերազանցում են տղամարդ հանցագործներին։

Լոմբրոզոյի առաջարկած հատկանիշները անցել են փորձաշրջան, սակայն չեն հաստատվել։ Նրա քննադատները մատնանշել են, որ նմանատիպ առանձնահատկություններ գոյություն ունեն օրենքի հետամուտ անձանց համար, և դրանց առաջացման հաճախականության մեջ վիճակագրական տարբերություն չկա։ Կատարվել են համեմատական ուսումնասիրություններ, որոնց օբյեկտները եղել են բանտարկյալներ, ուսանողներ, զինծառայողներ և քոլեջի ուսուցիչներ։ Նրանց միջև ոչ մի վիճակագրական տարբերություն չի հայտնաբերվել^[28]։

Այդ պատճառով Լոմբրոզոյի և նրա աշակերտների հետագա աշխատանքներում բացի հանցագործներից, որոնք հանցագործություններ են կատարում կենսաբանական հակումների պատճառով, առանձնացվում են նաև նրանք, ովքեր կարող են օրենքի խախտման դիմել կյանքի հանգամանքների ազդեցության բերումով (պատահական հանցագործներ)^[1]։

Լոմբրոզո Ռաֆայել Գարոֆալոյի և Էնրիկո Ֆերիի աշակերտները, չհրաժարվելով մարդաբանական դպրոցի հիմնական գաղափարներից, ավելի մեծ նշանակություն էին տալիս սոցիալական գործոններին։ Ֆերիի մարդաբանական դպրոցը համարում էր, որ «մարդասպանը նորմալ մարդ չէ, որը, ընդհակառակը, իր ժառանգված և ձեռք բերված օրգանական և հոգեկան անբավարարություններով հանդերձ մարդկային ցեղի հատուկ տեսակ է»^[29]։

��ուսաստանում այս ուղղության կողմնակիցներն էին Նիկոլայ Նեկլյուդովը, Պրասկովյա Տարնովսկայան, Դմիտրի Դրիլը և մի շարք այլ քրեաբաններ^[30]։

Կլինիկական քրեաբանության մեջ (մեկ այլ անվանում` անհատի վտանգավոր վիճակի տեսություն), հանցագործությունների կատարումը բացատրվում է անհատների ներքին հակումով` հանցագործություն կատարելու միջոցով, որը կարող է հայտնաբերվել հատուկ թեստերով, ինչպես նաև վարքագծի միջոցով և դրանք հարմարեցնելով բժշկական մեթոդներին^[1]։ Այս դպրոցի ներկայացուցիչների կողմից վարքագծի ուղղման եղանակների թվում են հոգեվերլուծությունը, էլեկտրոշոկը, լոբոտոմիան, թալամոտոմիան, դեղորայքային ազդեցությունը, վիրաբուժական մեթոդները, ինչպես նաև անորոշ ժամկետով ազատազրկումը մինչև այն պահը, երբ, ըստ բժիշկների հանձնաժողովի, չի անցնում անձի վտանգավոր վիճակը^[31]։

Այս դպրոցի ներկայացուցիչներն են ֆրանսիացի գիտնական Ժան Պինատելը, իտալացի հեղինակներ Ֆիլիպո Գրամատիկան և դի Տուլիոն։

Նաև փորձեր են արվել քրեական վարքը կախվածության մեջ դնել մարդու սահմանադրական տեսակից (մարմնի տիպ), ինչն էլ իր հերթին կապված էր էնդոկրին գեղձերի աշխատանքի հետ^[1]։ Կան երեք հիմնական սոմատիկ տեսակներ^[32]՝

• Էնդոմորֆ՝ ճարպակալման միտում, մարմնի փափուկ կլորացում, կարճ և բարակ վերջույթներ, բարակ ոսկորներ, հարթ մաշկ, թուլացած անձնավորություն հարմարավետության բարձր մակարդակով, սիրում է շքեղություն, էքստրավերտ։
• Մեզոմորֆ՝ մկանային և անոմալ շարժիչային համակարգ, մեծ մարմին, մեծ կրծքավանդակ, մեծ ափ ունեցող, ակտիվ, ագրեսիվ անձիք։
• Էկտոմորֆ՝ մաշկի գերակշռություն, փխրուն մարմին, բարակ ոսկորներ, թեք ուսեր, փոքր դեմք, սուր քիթ, բարակ մազեր, ուշադրության խանգարումներով և անքնությամբ զգայուն տեսակ, մաշկի և ալերգիաների հետ կապված խնդիրները

Չնայած նրան, որ յուրաքանչուր մարդ որոշ չափով համապատասխանում է այս երեք նշված տեսակներին, ենթադրվում էր, որ հանցագործները հիմնականում պատկանում են ավելի ցայտուն հատկանիշտներ պարունակող տեսակին՝ մեզոմորֆին։

Այս տեսության կողմնակիցները (գերմանացի հոգեբույժ Էռնստ Կրեչմերը, ամերիկացի քրեաբաններ Ուիլյամ Շելդոնը, Շելդոնը և Էլեոնորա Գլյուկը և այլք) առաջարկել են հորմոնալ թերապիա, ինչպես նաև պոտենցիալ հանցագործներին հատուկ ճամբարներ ուղարկել, որտեղ նրանց կսովորեցնեն հասարակական-օգտակար վարքագծի հմտությունները^[33]։

Պոզիտիվիստների թվին պետք է դասել նաև հանցավորության հոգեբանական տեսությունները (որոնց հիմնադիրը Զիգմունդ Ֆրոյդն է)^[34]։ Ֆրեյդը պնդում էր, որ մարդկանց ցանկացած գործողություն ուղեկցվում է անբացատրելի բնազդներով կամ շեղումներով^[35]։ Երբ վերահսկող կամային գործոնը ի վիճակի չէ ճնշել բնական բնազդը, առաջանում է հանցագործություն պարունակող հակամարտություն^[36]։

Այլ հոգեբանական տեսություններում ասվում էր, որ հանցագործությունների կատարումը հոգեկան հիվանդության կամ այլ հոգեպատոլոգիական խանգարումների նշան է։

Հանցագործության սոցիոլոգիական տեսությունների առաջացումը սկսվում է 19-րդ դարի սկզբին։ Դրանց հիմնադիրը ֆրանսիացի մաթեմատիկոս և աստղագետ Ադոլֆ Կետլեն է։ Նա գրեց, որ հասարակությունը ներառում է բոլոր հանցագործությունների սերմը, քանի որ այն պարունակում է այնպիսի պայմաններ, որոնք համապատասխանում են հանցագործությունների զարգացմանը։ Կետլեի խոսքերով, մարդկային գործողությունները ենթակա են որոշակի օրենքների, և հանցագործությունների կատարումը կախված է մարդկանց տարիքից, նրանց սեռից, մասնագիտությունից, կրթությունից, բնակության վայրից, տարվա եղանակներից և այլն^[37]։

Կետլեի հայեցակարգը մեխանիկական սոցիալական դետերմինիզմ է։ Բոլոր սոցիալական երևույթները դրանում մեխանիկորեն «դուրս են բերվում» մատերիայի շարժման ցածր ձևերից։ Կետլեն կարծում է, որ հասարակական կյանքի օրենքները, ինչպես մեխանիկայի սկզբունքները, նույնն են բոլոր տարիքի անձանց և ժողովուրդների համար^[38]։

Այնուամենայնիվ, XIX դարի կեսերին հասարակության զարգացման անոմալ ընթացքը ակնհայտ դարձավ։ Մի կողմից, անկասկած սոցիալական առաջընթաց է արձանագրվել, որը ուղեկցվում էր անձնական ազատության ավելացման և կենսամակարդակի բարձրացման հետ, իսկ մյուս կողմից, հանցագործությունը ոչ միայն չի նվազել, այլ, ընդհակառակը, աճել է ավելի արագ տեմպերով^[39]։ Տեսության մեկ այլ թերություն է դարձել հանցավորության վրա ազդող գործոնների մեծ թիվը (մինչև 170-200), այն դեպքում, երբ դրանք չեն տարանջատվել կարևորության աստիճաններով^[1]։

«Սոցիալական կարգի նկատմամբ անհարգալից վերաբերմունքը կտրուկ արտահայտվում է ծայրահեղ դրսևորմամբ՝ հանցագործության մեջ։Եթե աշխատողի դեմորոլիզացման պատճառները գործնականում ավելի ուժեղ, ավելի կենտրոնացված ձևով են գործում, ապա նա անխուսափելիորեն կդառնա քրեական»։

Ֆրիդրիխ Էնգելս^[40]

Հանցագործի ինքնության սոցիոլոգիական տեսությունների զարգացման պատմության հաջորդ փուլը բացեց հակամարտությունների՝ կոնֆլիկտի տեսությունը։ Կարլ Մարքսի և Ֆրիդրիխ Էնգելսի աշխատություններում հանցավորության գոյությունը կապվում է կապիտալիստական հասարակության մեջ գոյություն ունեցող հակասությունների և սոցիալական անհավասարության հետ։ Հավասարության հասնելու նպատակով բնակչության որոշակի խմբերի անդամները կարող են դիմել հանցագործությունների կատարմանը՝ նախևառաջ նյութական օգուտ ստանալու նպատակով։

Էնգելսը «Անգլիայում աշխատող դասի կարգավիճակը» աշխատությունում, մեջբերելով Թոմաս Հոբսին, կապիտալիստական հասարակության մեջ հանցավորության հետ կապված վիճակը անվանել է պատերազմ բոլորի կողմից բոլորի դեմ»^[41]։ Էնգելսն ի սկզբանե կարծում էր, որ հանցագործությունները նախևառաջ բնորոշ են պրոլետարիատին՝ որպես ճնշվող դաս։ Ավելի ուշ այդ դրույթը ճշտվում էր, քանի որ անհրաժեշտ էր բացատրել, թե ինչու են հանցագործությունները կատարում ոչ բոլոր աշխատողներն ու ինչու են հանցագործությունները բնորոշ ոչ միայն ճնշվողներին, այլև իշխող դասակարգերին։ Վերջինս բացատրվում էր այն փաստով, որ մասնավոր սեփականության իրավունքը հանգեցնում է հասարակության բոլոր դասերի բարոյական դեգրադացմանը՝ առանց բացառության^[42], և հանցագործությունը դադարեցվել է պրոլետարիատի հետ որպես ամբողջություն համարվել, և սկսել է համարվել որպես լյումպեն պրոլետարիատի շերտերից մեկը, որոնց մեջ մտնում էին նաև թափառաշրջիկները և մարմնավաճառները^[43]։

Պրոլետարիատի մեջ հանցագործության համար այլ բացատրություններ կար։ Ըստ «Լոնդոնի աշխատողները և աղքատները» աշխատության հեղինակ Հենրի Մեյհուի, «Հանցագործություն կատարելու հիմնական գործոնը եղել է խղճի, ինչպես նաև ներքին բարոյական նորմերի բացակայությունը»^[44]։ Այլ հեղինակներ (օրինակ՝ «վտանգավոր դասերն ու մեծ քաղաքների բնակչությունը» աշխատության հեղինակ Գ. Ա. Ֆրեյգերը) ավելի հեռուն են գնացել՝ հանցագործներին հավասարեցնելով բնակչության բոլոր աղքատ խավերին՝ նշելով, որ նրանց կենսապայմաններն ամբողջությամբ պատճառ են հանդիսանում այդ մարդկանց մոտ բարոյական արատների ձևավորմանը^[44]։

20֊րդ դարում հասարակական և բնական գիտությունների զարգացումը չի կարող չազդել քրեական անձնավորության դոկտրինի զարգացման վրա։ Մասնավորապես, գենետիկայի զարգացումը կյանքի է կոչել բավականին մեծ թվով հետազոտություններ, որոնց հեղինակները փորձել են հանցագործի անձի կենսաբանական տեսությունը հիմնավորել նորագույն գիտական մեթոդների հիման վրա։

Գենետիկորեն նույն երեխայի ծնվելու հավանականությունը` միաձվանի երկվորյակներ, որոնք ներգրավված են մարդկային հասարակության մեջ, հնարավորություն են տալիս որոշելու, թե արդյոք ինչ ազդեցություն ունի անձի գենետիկական հատկությունների և նրա վարքի բնույթի վրա։ Հայտնաբերվել է, որ եթե այս երկվորյակներից մեկը հանցագործություն է կատարում, ապա երկրորդը, ամենայն հավանականությամբ, կհետևի նրա օրինակին։

Գենետիկ Էֆրոիմսոնը վերլուծեց ԱՄՆ-ում, Ճապոնիայում և Արևմտյան Եվրոպայի մի քանի երկրներում 40 տարիների ընթացքում երկվորյակների կողմից կատարված հանցագործությունների կատարման հաճախականության վերաբերյալ տվյալները՝ ընտրելով մի քանի հարյուր զույգ երկվորյակներ։ Հայտնաբերվել է, որ միաձվանի երկվորյակների զույգերի 63%֊ը եղել են հանցագործներ, իսկ բազմաձվանիների՝ միայն 25%֊ը^[45]։

Այս ուսումնասիրությունների տվյալները զգալիորեն ամրապնդեցին իրավախախտի ինքնության կենսաբանական տեսությունների կողմնակիցների դիրքորոշումը։ Սակայն նրանց հակառակորդները նշում են, որ այս բացատրությունը բազմակողմանի բնույթ չի կրում և, որ հնարավոր տարբերակ չէ։ Ենթադրվում է, որ անօրինական գործողություններ կատարելու հակումները գենետիկորեն տրված չեն, այլ որոշակի արձագանք են առաջացնում սոցիալական գործոններ, որոնք ձևավորում են անձի ինքնագիտակցության մեջ։

Մյուս հայտնի ուսումնասիրությունները վերաբերվել են քրոմոսոմային անոմալիաների ուսումնասիրության  և հանցագործությունների հետ դրանց կապին։ Մարդու սեռը և դրա հետ կապված կենսաբանական նշանները որոշվում են սեռական քրոմոսոմների հավաքածուով՝ տղամարդկանց մոտ առկա է XY քրոմոսոմների հավաքածու, իսկ կանանց մոտ՝ XX: Կան նաև դեպքեր, երբ սաղմնային զարգացման վաղ փուլում ինչ-որ անոմալիաների արդյունքում տեղի է ունենում y — XYY-համախտանիշի «արական» սեռական քրոմոսոմի կրկնապատկում։ Ֆենոտիպորեն այս շեղումը ունեցող մարդիկ աչքի են ընկանում լավ աճով։

ԱՄՆ-ում, Անգլիայում, Ավստրալիայում և այլ երկրներում կատարված հետազոտությունները ցույց են տվել, որ XYY-ի կարիոտիպը ավելի հաճախ հանդիպում է ուսումնասիրված հանցագործների շրջանում, քան վերահսկիչ խմբում։ Հատուկ ընտրված իրավախախտների խմբերում (մտավոր անոմալիաներով կամ բարձր աճով) այս նշանը հանդիպել է 10 և ավելի անգամ ավելի հաճախ։ Նույնիսկ առաջ քաշվեց այն վարկածը, որ Y-քրոմոսոմի կրկնապատկումը հանգեցնում է «գերտղամարդկային» տեսակի անձի ձևավորմանը, որը հակված է ագրեսիվ և դաժան վարքագծի^[31]։

Սակայն այս վարկածը չի հաստատել՝ XYY սինդրոոմով անձանց վարքագծի ուսումնասիրությունը չի բացահայտել նրանց մեջ դաժանության աստիճանը։ Բացի այդ, այս քրոմոսոմային անոմալիան չի կարող բացատրել ոչ միայն ընդհանուր առմամբ հանցագործության ծագումը, այլև նույնիսկ դրա որևէ մասը։ Նորմայում այն հանդիպում է բնակչության մոտավորապես 0,1-0,2 տոկոսի մոտ^[31]։

Բացի այդ, քրոմոսոմային անոմալիայի և հանցավոր վարքագծի միջև հարաբերակցության առկայությունը դեռևս չի նշանակում նրանց միջև պատճառահետևանքային կապի առկայություն։ Նշվում է, որ քրոմոսոմային անոմալիաների առաջացման պատճառ կարող են լինել այնպիսի հանգամանքներ, ինչպիսիք են ալկոհոլի և թմրանյութերի չարաշահումը, որոնք միաժամանակ հանցավոր անձի ձևավորման ուժեղ սոցիալական գործոններ են։

Այսպես, առաջին դատապարտյալը, ում մոտ հայտնաբերվել է նման անոմալիայի առկայությունը, եվրոպացի Դանիել Յուգոնն է։ Նշվում է, որ նա 4 տարեկան հասակում տարել է էնցեֆալիտ և տառապել է նյարդային հիվանդությամբ, ունեցել է նոպաներ։ Նա ծնվել է ոտնաթաթի դեֆորմացիայով, ինչը հանգեցրել է շարժողական ֆունկցիաների խանգարման, և շրջապատում դարձել է ծաղրի առարկա։ Այդ ամենը նրա վրա խորը ազդեցություն է թողել և անգամ չի ջնջվել իր հիշողությունից, որը հանգեցրել է ինքնասպանության փորձ կատարելուն։ Ինչպես նշել է հնարավորություն չի ունեցել մասնագիտական հմտություններ ձեռք բերել և չունենալով մասնագիտական հմտություններ 15 տարեկանից տարբեր աշխատանքներ է կատարել և հենց այդ ժամանակվանից էլ սկսել է ալկոհոլային խմիչք օգտագործել^[46]։ Նման իրավիճակում անհնար է որոշել, թե քրեական վարքի որ ասպեկտներն են որոշվում քրոմոսոմային անոմալիայով, և որն է անհատի սոցիալական դեֆորմացիան։

«Ինչպե՞ս։ Աշխատանքի և հարստության աճը բնական է դարձնում հանցագործությունների և հանցագործների աճը։ Եվ ու՞ր է, ուրեմն, բարոյական ուժը, հարստության բարոյական առաքինությունը, որի մասին շատերը խոսում են։ Կրթությունը մեծ հաջողություններ է ունեցել։ Կրթությունը մեծ հաջողություններ է ունեցել։ Այն սեղանը, որտեղ գտնվում է բարերարը օրհնվա՞ծ է։ Ինչպե՞ս։ Կա երեք խոշոր կանխարգելիչ բուժում սոցիալական հիվանդության դեմ՝ աշխատանք, ընդհանուր բավարարվածություն և կրթություն, նրանք միանգամից լավ են անրադարձել, և հանցագործության հոսքը չորացնելու փոխարեն հանկարծակի դուրս եկավ ափից»։

Գաբրիել Տարդ^[47]

Հանցագործության ժամանակակից սոցիալական տեսությունների ձևավորումը սկսվում է 20-րդ դարի սկզբին։ Դա պայմանավորված էր այն հանգամանքով, որ հանցագործության դինամիկայի միտումները հակասում էին թե մեխանիկական սոցիալական դետերմինիզմի (հանցագործությունը ավելի արագէ աճում, քան բնակչության թիվը) և դասակարգային հասկացությունները (որպես դասակարգային հակասություններ հարթեցված, հանցագործությունը ոչ միայն չի վերանում, այլև չի նվազում սկզբունքով)։

Ենթադրվում էր, որ աշխատող դասերի տնտեսական վիճակը պետք է ընկալվի ոչ միայն որպես ֆինանսական, այլև հոգևոր, բարոյական և քաղաքական դրություն^[48], սակայն, նույնիսկ հաշվի առնելով այս դասակարգային տեսությունները, չկարողացան բացատրել հանցավորության աճը և դրա որակական փոփոխությունները (անգիտակից և խուլիգանական հանցագործությունների թվի աճ, զանգվածային սպանությունների առաջացում, թմրանյութերի հետ կապված հանցագործությունների տարածում և այլ միտումներ), սոցիալական երևույթների նոր տեսությունների, այդ թվում՝ հանցավորության նոր տեսությունների անհրաժեշտություն առաջացավ^[49]։

Այս հակասությունների բացը փորձել է լրացնել ֆրանսիացի սոցիոլոգ Էմիլ Դյուրկհեյմը։ Նա առաջին անգամ ձևակերպեց սոցիալական անոմիայի հայեցակարգը, որը հետագայում ընկալվեց այլ քրեագետների կողմից։ Դյուրկհեյմն արձանագրում է, որ մարդու բարեկեցիկ գոյության անհրաժեշտ պայմանը նրա կարիքների բավարար բավարարումն է, որը որոշվում է իր նպատակների հավասարակշռությամբ, որոնք մարդը դնում է իր վրա և այդ նպատակներին հասնելու նրա հաջողության աստիճանով։ Այս դեպքում, եթե կենսաբանական կարիքները (ուտել, քնել և այլն) սահմանափակվում են բնական ճանապարհով, ապա սոցիալական կարիքների համար (ձգտելով բարեկեցության, շքեղության, հարմարավետության) ոչ մի ներքին սահմանափակող մեխանիզմներ գոյություն չունեն, դրանց սահմանները կարող են որոշվել միայն հասարակության կողմից^[50]։

Նորմալ պայմաններում մարդը զգում է հասարակության սահմանած սահմանափակումները և ենթակա է իր կոլեկտիվ իշխանությանը, նրա պահանջները չեն գերազանցում որոշակի սոցիալապես ընդունելի մակարդակը։ Սակայն, այն դեպքում, երբ հասարակության առանձին անդամների համար սահմանված որոշակի ձգտումներ չկան, ինչպես տարբեր սոցիալական փոփոխությունների դեպքում, այնպես էլ բացասական և դրական, մինչև հասարակությունը հասնում է հավասարակշռության, նրա անդամներից ոչ մեկը չգիտի, որը անի և որը ոչ։ Այս վիճակը Դյուրկհեյմը անվանում է սոցիալական անոմիա^[51]։

Ընդհանրապես անոմիան «անհատական և սոցիալական խմբերի արժեքային նորմատիվային համակարգերում, արժեքի նորմատիվային վակուումի, սոցիալական և, առաջին հերթին, իրավական նորմերի անարդյունավետության խախտում է»^[52], որը որոշում է հանցագործությունների կատարումը։

Դյուրկհեյմը եզրակացնում է, որ հանցագործությունը նորմալ սոցիալական երևույթ է։ Դրա գոյությունը նշանակում է այնպիսի պայմանների դրսևորում, որոնք անհրաժեշտ են, որպեսզի հասարակությունը չդադարի զարգացման գործընթացը, հանցագործությունը սոցիալական առաջընթացի համար փուլ է հանդիսանում և միայն ավելորդ կամ շատ մեղմ հանցագործությունները անբավարար են^[53]։ Դյուրկհեյմը կարծում էր, որ նույնիսկ եթե հասարակությունն ինչ-որ կերպ կարողանա վերադաստիարակել կամ ոչնչացնել գոյություն ունեցող հանցագործներին (գողերին, մարդասպաններին, բռնաբարողներին և այլն), հասարակությունը ստիպված կլինի հանցավոր դարձնել այլ արարքներ, որոնք նախկինում այդպիսին չէին համարվում։  Դա բացատրվում է նրանով, որ հանցագործը բացասական դերային վարքագիծ է ներկայացնում, որն անհրաժեշտ է մարդու՝ որպես հասարակության լիարժեք անդամ ձևավորելու համար։

Այս եզրակացությունը բավականին պարադոքսալ է, և, հետևաբար, արժանացել է լուրջ քննադատությունների մյուս քրեաբանական դպրոցների կողմից։ Այնուամենայնիվ, դրա նշանակությունն այն է, որ նա բացատրում է հանցագործությունը արմատապես վերացնելու փորձերի բոլոր ձախողումները։

Դյուրկհեյմի գաղափարները մշակվել են ամերիկացի սոցիոլոգ Ռոբերտ Մերթոնի կողմից, որը ամերիկյան հասարակության մեջ հանցագործության աճող պատճառների վերլուծության արդյունքում եզրակացրեց, որ անկախ հասարակության դասակարգային կառուցվածքի, տնտեսական, քաղաքական և այլ զարգացումներից, հակասոցիալական վարքի ինտենսիվությունը կաճի, եթե առկա լինեն այս երկու պայմանները^[54]՝

• Հասարակության մեջ գերիշխող գաղափարախոսությունը, որը ընդհանուր բնակչության համար իբր հաջողության ինչ-որ նշաններ են, ընդհանուր առմամբ, վեր է ամեն ինչից։
• Բնակչության զգալի մասը գրեթե չունի ոչ մի օրինական միջոց այդ նշանների կողմից տրված նպատակներին հասնելու համար։

Հենց սոցիալական անոմիայի տեսություններն են որոշել ամերիկյան քրեաբանության զարգացումն ու ժամանակակից բնույթը։

Ամերիկացի քրեագետ Թորստեն Սելլինի մշակած մշակույթների կոնֆլիկտի տեսությունում առաջ է քաշվում դրույթ այն մասին, որ հանցագործությունների կատարումը կոնֆլիկտի լուծման հնարավոր արդյունքներից մեկն է, որն առաջանում է այն բանի հետևանքով, որ նույն մարդը մտնում է տարբեր սոցիալական խմբերի մեջ՝ տարբեր աշխարհայացքով և վարքի կարծրատիպերով (ընտանիք, գործընկերներ, ազգային և էթնիկ համայնքներ)^[55]։

Այս տեսության հիմնական կետն այն է, որ մարդը հանցագործ է դառնում, ոչ թե օրենքը խախտելով, այլ «ստիգմատիզացման» արդյունքում, որը արտահայտվում է նրանով, որ պետական մարմինները նրան քրեական հանցագործի «խարան», «պիտակ» են կպցնում և մերժվում հասարակության կողմից^[1]։

Մեկ այլ փորձ բացատրելու, թե ինչպես են մարդիկ դառնում հանցագործ, արել է ամերիկացի սոցիոլոգ Էդվին Սազերլենդը՝ սպիտակամորթ հանցագործության «հայտնագործողը»։

Ստեղծված դիֆերենցիալ ասոցիացիայի տեսությունը հիմնված էր այն գաղափարի վրա, որ մարդը դառնում է հանցագործ, սոցիալական միկրոբլոգներում (ընտանիք, փողոց, դպրոց, և այլն) անօրինական վարքի ուսուցման արդյունքում։ Ահա դիֆերենցիալ ասոցիացիայի տեսության հիմնական դրույթները^[56]՝

• Սատանայական վարքագիծը։
• Սատանայական վարքագիծը կախված է այլ մարդկանց հետ շփվելիս, հատկապես այն դեպքերում, երբ նման փոխհարաբերությունները ունեն սերտ անձնական բնույթ։
• Երբ սովորում են հանցագործություն կատարելու տեխնիկան և դրանց դրդապատճառները, սովորում են նաև վարքագծի և վերաբերմունքի դրական բացատրությունը։
• Երբ իրավախախտմանը նպաստող գնահատականները վեր են ածվում այն գնահատականներից, որոնք կանխում են դրանք, մարդը ինքնըստինքյան դառնում է հանցագործ։
• Քրեական վարքագծի ուսուցումը կատարվում է նույն մեխանիզմների կիրառմամբ` դասավանդման ցանկացած այլ ձևի ուսուցմամբ։

Այս տեսության անբավարարությունը դրա մեջ օգտագործվող հասկացությունների ձևավորման բարդությունն է։ Նշվում է, որ չափազանց դժվար է բացահայտել այդ «գնահատականները», որոնք պետք է նպաստեն կամ կանխարգելեն հանցագործությունները^[56]։ Նշվում է, որ շատ դեպքերում հանցագործների հետ բարեկամությունը չի հանգեցնի որևէ ապօրինի գործողություն կատարելուն, որի արդյունքում պարզ չէ, թե որն է պատճառը և ինչն է արդյունքը։

Հանցագործի ինքնության խնդրի ուսումնասիրմամբ քրեագետների հետ միասին շարունակում են զբաղվել նաև փիլիսոփաները։ Ժամանակակից հասարակությունում հանցագործույան և պատժի խնդիրը հատուկ տեղ է զբաղելնում, իմչը արտահայտված է ֆրանսիացի փիլիսոփա և սոցիոլոգ Միշել Ֆուկոյի ստեղծագորխություններում։

Ֆուկոն քննադատեց ժամանակակից արդարադատության մեջ ընդունված պատժի հայեցակարգը որպես հանցագործի ուղղման միջոց^[57]։ Ֆուկոյի մոտ  հանցագործն ընդգրկված է իշխանության համակարգում, որը ձգտում է ոչ թե ոչնչացնել կամ հեռացնել նրան հասարակությունից, այլ օգտագործել այն որպես սոցիալական վերահսկողության գործիք^[58]։ Ֆուկոն ճիշտ չէր համարում հանցագործության իրավիճակը իրավախախտի տեսանկյունից որոշելը, քանի որ հեղինակի տեսակետի համաձայն, մարմնի (առարկայի) առկայությունը որոշվում է արտաքին դիտորդի առկայության դեպքում, հանցանքը կարող է բնութագրել միայն իրավաբանական և հոգեբուժական քննարկումների, այլ ոչ թե նրան մեղադրվող անձի դիսկուրսի միջոցով^[59]։ Ժամանակակից արդարադատության համակարգի թերություններից մեկը Ֆուկոն համարում էր այն, որ թեև օրենքները նախատեսված են հանցագործներին պատժելու և հանցագործությունները նվազեցնելու համար, սակայն դա ունենում է հակառակ ազդեցություն։ Հանցագործը պատժվում է, բայց հանցագործությունները չեն նվազում^[60]։

ֆուկոյի գաղափարները նման են դասական դպրոցի քրեաբանների (որոնք նույնպես հաշվի չեն առնում անհատի ներքին հատկանիշները) և Դյուրկհեյմի գաղափարներին, որ հանցագործության արմատները հասարակության մեջ են, պահպանելով իր նորմալ գոյությունը։

Չնայած, ինչպես նշվեց վերևում, հանցագործության կատարման պատճառների վերլուծության ժամանակ առաջնային հերթին նշանակություն է տրվում սոցիալական միջավայրին, որտեղ տեղի է ունեցել անձի որպես անհատ ձևավորումը, չի կարելի ժխտել որոշակի ֆիզիկական և հոգեկան անոմալիաների վարքագծի վրա ազդեցությունը, որոնք հեշտացնում են հակահասարակական անձնային կողմնորոշումների ձևավորումն ու ազդեցություն^[61]։

Գիտության մեջ չկա միասնական կարծիք այն մասին, թե ինչ անհատականության առանձնահատկությունները պետք է համարել անոմալ։ Անոմալիաներ են կոչվում «բնավորության վառ արտահայտված շեշտադրումները, երկարատև դեպրեսիվ վիճակները...», վատ սովորություններ՝ թմրանյութերից, ալկոհոլից,  խաղամոլություն և այլն, հոգեկան խանգարում, որը պաթոլոգիական բնույթ չի կրում, այսինքն՝ հիվանդություն չէ»^[62], հիասթափություն և բնավորության խանգարում, հակումներ և սովորությունները (հոգեբախտություն, քլեպտոմիա, սեռական խանգարումներ և այլն)^[63] և նույնիսկ «բոլոր մտավոր գործընթացները, որոնք բնութագրվում են հուզման և արգելման ուժերի անհավասարակշռությամբ»^[64]։

Սակայն սովորաբար հոգեկան անոմալիաները ներառում են հոգեկան խանգարումներ, որոնք չեն բացառում մեղսունակությունը^[65]՝ պսիխոպաթիայի տարբեր  ձևեր, ալկոհոլիզմ, թմրամոլություն, թուլամտության թեթև ձևեր, կենտրոնական նյարդային համակարգի օրգանական ախտահարումների հետևանքներ, որոնք «նվազեցնում են դիմադրողականությունը իրավիճակների, այդ թվում կոնֆլիկտային ազդեցության նկատմամբ, խոչընդոտներ են ստեղծում անձի սոցիալապես օգտակար հատկանիշների զարգացման համար, հատկապես արտաքին միջավայրին հարմարվելու համար, թուլացնում են ներքին հսկողության մեխանիզմը, հեշտացնում են պատահական, այդ թվում՝ իրավախախտների, գործողությունների իրականացումը»^[61]։

Աննորմալ անձնական առանձնահատկությունները, որպես կանոն, ոչ թե բնածին, այլ ձեռք բերված բնույթ են կրում (թեև դրանցից մի քանիսի ձևավորումը, նախատրամադրվածությունը կարող է կապված լինել ժառանգականության հետ), դրանք կարևոր, բայց ոչ որոշիչ դեր են խաղում անձի ձևավորման և վարքագծի մեջ^[66]։

Այնուամենայնիվ, անոմալիաները զգալի դեր են խաղում բռնի հանցագործությունների և խուլիգանության մեխանիզմում, միևնույն ժամանակ, հանցագործների շրջանում վերը նշված հոգեկան և ֆիզիոլոգիական խանգարումներ ունեցող անձինք կազմում են մինչև 50%^[67]։

Քրեաբանության մեջ հանցագործության և հոգեկան անոմալիաների կապի ուսումնասիրությունն անհրաժեշտ է, որպեսզի մշակվեն այդպիսի անձանց հանցավորության կանխարգելման հատուկ միջոցներ և դրանց վրա գործադրել հետմաքրեական ազդեցություն՝ դրանք ուղղելու նպատակով։

Քրեաբանությունում հանցագործի անձին բնորոշ հատկանիշները բաժանվում են մի քանի ենթահամակարգերի^[1]՝

• Կենսաֆիզիոլոգիական, դրա մեջ մտնում են առողջական վիճակը, մարդաչափական տվյալները (աճը, քաշը և այլն), բնածին հատկությունները և անկանոնությունները, ինչպես նաև նյարդային համակարգի և այլ օրգանների վիճակը։
• Սոցիալ-դեմոգրաֆիկ տվյալները՝ սեռը, տարիքը, կրթությունը, զբաղմունքը, ամուսնական կարգավիճակը, եկամտի մակարդակը, բնակության վայրը և այլն։
• Սոցիալական դերը` անձի սոցիալական գործառույթների հետ կապված տվյալները, կապված՝ հասարակության մեջ իր դիրքորոշման և որոշակի սոցիալական խմբերի անդամակցության հետ։
• Բարոյահոգեբանական, ինտելեկտուալ հատկանիշներ՝ նպատակներ, արժեքային կողմնորոշումներ, վերաբերմունքը իրավունքի նորմերին և բարոյականությանը՝ նրանց կարիքների և նախընտրելի միջոցների ձեռքբերման համար։

Նշվում է, որ անհատի սոցիալ-դեմոգրաֆիկ հատկությունները չեն հանդիսանում հանցագործության հետ կապված պատճառներ, սակայն դրանց վերլուծությունը և սինթեզը թույլ են տալիս ստեղծել հանցագործի ընդհանուրացված դիմանկար, որոշելու, թե որ սոցիալական խմբերն են առավել խոցելի կանխարգելիչ գործողությունների համար^[68]։

Տղամարդիկ ավելի հաճախ են հանցագործություններ կատարում, քան կանայք։ 2007 թվականին Ռուսաստանում բացահայտված հանցագործություններ կատարածների շրջանում կանանց բաժինը կազմել է 15,2%^[69]։ Հատկապես դա բնորոշ է անձի դեմ ուղղված ծանր հանցագործություններին, կանանց կողմից կատարված հանցագործությունների մեծ մասը շահադիտական բնույթ է կրում, կատարվում է առևտրի և բնակչության սպասարկման ոլորտներում^[1]։ Կանանց կողմից կատարվող հանցագործությունների ավելի փոքր մասն է, որը պայմանավորված է կանանց մասնագիտությամբ, կրթության մեջ սեռական տարբերություններով, ընդունելի վարքագծի սահմանների ընկալմամբ և այլն^[70]։

Տարբեր է նաև տարբեր տարիքի քրեական ակտիվությունը։ Հանցագործությունների ճնշող մեծամասնությունը (մինչև 70-75 %) կատարվում է 18-40 տարեկան անձանց կողմից, իսկ այդ տարիքային խմբի սահմաններում քրեական ակտիվության նվազեցման կարգով առանձնացվում են 25-29 տարեկան, 18-24 տարեկան, 14-17 տարեկան, 30-40 տարեկան անձանց կատեգորիաները^[1]։ 2007 թվականին Ռուսաստանում անչափահաս հանցագործների թիվը կազմել է 10 %^[69]։ Անչափահասների շրջանում հատկապես մեծ է հոգեկան զարգացման անոմալիաներ ունեցող անձանց մասնաբաժինը (մոտավորապես կրկնակի ավելի, քան այլ տարիքային խմբերում)^[70]։

Մինչև 30 տարեկան անձինք, որպես կանոն, կատարում են ագրեսիվ բնույթի հանցագործություններ (սպանություն, առողջությանը ծանր վնաս պատճառել, գողություն, կողոպուտ, ավազակություն, բռնաբարություն), իսկ ավագ տարիքային խմբի անձինք՝ նախապես մտածված հանցագործություններ, որոնք հաճախ պահանջում են հատուկ հմտություններ (խարդախություն) կամ հատուկ սոցիալական դրություն (պաշտոնական հանցագործություններ, յուրացում կամ վատնում)^[71]։

Հանցագործները, որպես կանոն, բարձրագույն կրթություն չունեն, ընդհանուր առմամբ, նրանց կրթության մակարդակը մի փոքր ավելի ցածր է, քան օրինապահ անձանց, նրանց առավել բնորոշ է ինքնակրթությունը^[72]։

Աշխատողների, գյուղացիների, ծառայողների, աշակերտների կատարած հանցագործությունների հաճախականությունների միջև վիճակագրական զգալի տարբերություններ չեն նկատվում^[73], սակայն մեծ է եկամտի մշտական աղբյուր չունեցող անձանց մասնաբաժինը, որը 2007 թվականին Ռուսաստանում կազմել է 59,6%^[69]։

Հանցագործների մոտավորապես կեսը հանցագործություն կատարելու պահին ամուսնացած չեն լինում, նրանց շրջանակներում չափազանց հազվադեպ են գրանցված ամուսնությունները^[1]։ Նշվում է, որ ընդհանուր առմամբ ընտանիքի ազդեցությունը վարքագծի վրա դրական ազդեցություն է թողնում, սակայն այդ ազդեցության ուժը կախված է նրանից, թե որքանով են լիարժեք ընտանեկան հարաբերությունները, արդյոք դրանցում որևէ բացասական դեֆորմացիաներ չկան^[72]։

Հասարակության մեջ գտնվող մարդը որոշակի սոցիալական դերեր ունի, որոնք ունեն կոնկրետ բովանդակություն (դերային սցենար), որին մարդը հետևում է։ Մարդը միաժամանակ զբաղեցնում է բազմաթիվ դիրքեր և կատարում բազմաթիվ դերեր, որոնք մարդու վրա որոշակի տպավորություն են ստեղծում՝ այդ դերերի համար կարևոր հատկություններ են զարգանում և դրանցից ավելորդները ճնշվում են։ Եթե կատարված հիմնական սոցիալական դերը չի պահանջում ակտեր կատարելու պատասխանատվության հետ կապված որակական ձևավորում, միմյանց հետ հակասությունը, չի համապատասխանում մարդու սոցիալական ուղղվածությանը, առաջանում է անձնական դեֆորմացիա, որը կարող է նպաստել հանցագործությունների կատարմանը^[74]։

Հանցագործներին բնորոշ սոցիալական դերերը բնութագրելիս նշվում է նրանց փոքր հեղինակությունը, աշխատանքային և ուսումնական կոլեկտիվների հետ ամուր կապերի բացակայությունը և, ընդհակառակը, բացասական սոցիալական ուղղվածություն ունեցող ոչ ֆորմալ խմբերի հետ սերտ կապերի առկայությունը,  կյանքի որևէ պլանների երկարաժամկետ բացակայությունը, կոնկրետ մարդու հնարավորությունները գերազանցող սոցիալական հավակնությունները^[1]։

Հանցագործներին բնորոշ չէ անդամակցել հասարակական կազմակերպություններին, նրանք շատ հազվադեպ են մասնակցում հասարակական, այդ թվում՝ պետական ինստիտուտների գործունեությանը^[75]։ Թերի է նաև հանցագործների իրավագիտակցությունը, որը դրսևորվում է պատժի հնարավորության նկատմամբ արհամարհական վերաբերմունքով, որպես ժամանակավոր (օրինակ, ալկոհոլային խմիչքների օգտագործման արդյունքում կամ այլ արտաքին գործոնների ազդեցությամբ), և համառ, երբեմն իրավական արգելքների անտեղյակությամբ^[76]։

Հանցագործները, ընդհանուր առմամբ, ավելի քիչ հակված են հասարակության ազդեցությանը, երբ նրանք փորձում են իրենց մեջ ներդնել իրավական և բարոյական նորմեր, հաճախ նրանք չեն կարողանում հասկանալ, թե ինչ են ուզում նրանցից։ Հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ իրենց վարքագիծը որոշող իրավիճակի գնահատումը չի կատարվում սոցիալական պահանջների հիման վրա, այլ որոշակի անձնական հասկացություններով։ Այլ դեպքերում հանցագործները կարող են, դեռևս չկորցնելով հասարակական կարգերի էության ըմբռնումը, չցանկանալ հանցագործություն կատարել հասարակությունից օտարվելու, աշխատանքային, ընտանեկան և բարեկամական կապերի թուլացման հաշվին^[77]։

Հանցագործների հոգեբանությունը նույնպես տարբերվում է օրենքը ընդունող քաղաքացիների վերահսկողական խմբերից։ Հանցագործների մոտ բարձրացվել է իմպուլսիվությունը, նրանք ավելի քիչ են հակված մտածելու իրենց արարքների մասին։ Այս գիծը համատեղվում է ագրեսիվության, ռեակցիայի ցածր շեմի և միջանձնային հարաբերություններում վիրավորվածության հետ։ Առավելագույն չափով այդ գծերը բնորոշ են կողոպտիչներին, մարդասպաններին, բռնաբարողներին, գողերին, պաշտոնավոր հանցագործներին^[78]։

Հանցագործների համար բնորոշ է ինքնագնահատականի և այլ անձանց ներկայացվող պահանջների միջև անհավասարակշռությունը, հանցագործների ինքնագնահատականը չափազանցված է, նրանք հակված են ինքնաարդարացման, այլ անձանց մեղքն այլ անձանց վրա բարդելու։ Ծանր և շահադիտական բռնություններ կատարած անձանց միայն 1/10-ից պակաս մասն են անկեղծորեն զղջացել իրենց կատարածի համար^[79]։

Արժեքային կողմնորոշումները, հանցագործներին բնորոշ բարոյական առանձնահատկությունները բավականին յուրահատուկ են և տարբերվում են այն անձանց խմբերից, որոնք հետևում են օրենքի տարրին։ Դրա վրա հիմնված են անհատական հանցավոր վարքագծի կանխագուշակման հաջող փորձարկումները՝ օգտագործելով պատկերների մեքենայական ճանաչման մեթոդները՝ ԷՀՄ-ն 80% և ավելի ճշտգրտությամբ այն հանցագործներին ովքեր հանցագործություն են գործել պատահական գործոնների  ազդեցությամբ և կայուն հակահասարակական սոցիալական կողմնորոշում ունեցող անձանց, որոնք բազմիցս անգամ հանցագործություններ են կատարել, դասել է օրինապահ մարդկանց խմբին^[80]։

Հանցագործների անձնական դեֆորմացիաները հաճախ կապված են ալկոհոլի հետ։ Ալկոհոլի երկարատև համակարգված չարաշահումը հանգեցնում է անձի դեգրադացիայի^[81]։ Նշվում է, որ ալկոհոլից կախվածություն ունեցող հանցագործները ավելի քիչ են հակված ակտիվ հանցավոր վարքագծի, չեն ստեղծում հանցավոր իրավիճակի պայմաններ, այլ օգտնվում են ստեղծված բարենպաստ գործոններից^[82]։ Ալկոհոլիզմը հանգեցնում է նորմալ ընտանեկան և աշխատանքային կապերի ոչնչացմանը, որոնք փոխարինվում են հարբեցողների ոչ ֆորմալ խմբերով, որոնք ստեղծում են ամենօրյա հանցագործության նախապայմաններ^[83]։

Հանցագործները ունեն նաև սոցիալական բացասական բնույթ։ Բավական հաճախ հանցագործների շրջանում հանդիպում են դրական հատկանիշներով օժտված մարդիկ՝ ձեռներեցներ, նախաձեռնողներ, անհատականություններ, առաջնորդության ունակությունների տեր մարդիկ։ Սակայն այդ հատկանիշները, հենվելով հակասոցիալական արժեքային կողմնորոշումների և վարքագծի խեղաթյուրված բարոյական հիմքերի վրա, կարող են մեծացնել կոնկրետ հանցագործի հասարակությանը ներկայացնող վտանգը՝ որպես հանցավոր խմբում առաջատար դիրք գրավելու ունակ անձ^[84]։

Քրեաբանները 19-րդ դարի վերջից առանձնանում են հանցագործի ինքնության չորս տեսակ՝ կախված անձնական դեֆորմացիայի աստիճանից և համառությունից։ 1980-1990 թվականների կատարված ուսումնասիրությունների արդյունքների հիման վրա հայտնաբերվել է նաև կրիմինոգեն անձի տեսակը, որի արդյունքում հանցագործների դասակարգումը ըստ անհատական դեֆորմացիայի և համառության աստիճանի ձեռք բերեց հետևյալ ձևերը^[85]՝

• Պատահական հանցագործներ, նրանք հանցագործություն են կատարում կյանքի ծանր պայմաններից դրդված, և չեն տարբերվում իրենց անձնական հատկանիշներով ու վարքագծով։
• Կրիմինոգեն անձի տեսակ, որը բնութագրվում է անձի ձևավորման գործընթացին ուղեկցող բացասական հանգամանքներով (հակաօրինական և անբարո պահվածք), անբարո և անօրինական գործողություններով, հասարակության արժեքային նորմատիվային համակարգից դուրս գալով, հոգեբանական ինքնապաշտպանության մեխանիզմների գործելակերպից նրանց վարքագծի բացասական գնահատականով։ Այս տեսակի մեջ առանձնանում են հետևյալ ենթատիպերը՝
  • Հետևղական կրիմինոգեն ենթատիպ։ Նման անհատների հակասոցիալական կողմնորոշումները կայուն բնույթ են կրում, հանցագործությունները կատարվում են կանխամտածված, նրանք հատուկ նախապատրաստում և հրահրում են նախաքննական իրավիճակի առաջացմանը։ Նման անձինք, որպես կանոն, մի քանի անգամ հանցագործություններ են կատարում, հանդիսանում են ռեցիդիվիստներ։
  • Իրադրական կրիմինոգեն ենթատիպ։ Այդ անձանց արժեքային կողմնորոշումները ձևավորվում են սոցիալական կոնֆլիկտի մթնոլորտում։ Հանցագործությունների կատարումը սովորաբար ուղեկցող բացասական հանգամանքների արդյունք է՝ հանցագործ խմբերի ժամանում, սոցիալական կոնֆլիկտների հետևանք և այլն։ Նման անձանց կողմից հանցագործության կատարումը հանդիսանում է սոցիալական միկրոմիջավայր և անձնական դեֆորմացիայի արդյունք է, որը պայմանավորված է նախկին ապրելակերպով։
  • Իրադրական ենթատիպ։ Այդ անհատները բարոյական և հոգեբանական զգալի դեֆորմացիաներ չունեն, սակայն նրանք պատրաստ չեն դիմագրավելու կյանքի բարդ իրավիճակների ազդեցությանը և կարող են հանցագործություն կատարել այնպիսի իրավիճակներում, որտեղ նույնիսկ չունեն իրենց մեղքի բաժինը։

Հնարավոր է նաև տարբերակել հանցագործների հետևյալ տեսակները` նրանց, ովքեր ունեն հանցագործության դրդապատճառ^[86]՝

• Անձի բռնի տեսակը, որի համար բնորոշ է մարդու անձի արժեքի, մարդու կյանքի և առողջության, հասարակական անվտանգության մասին պատկերացումների խեղաթյուրումը։
• Շահադիտական տեսակ, որին բնորոշ է հարստացման ձգտումը։
• Անձինք, ովքեր անտեսում են իրենց պարտականությունները, որոնք սահմանված են օրենքով կամ աշխատանքային պայմանագրով։
• Անզգույշ հանցագործներ՝ անձինք, որոնք թեթևամտորեն կամ անփույթորեն են վերաբերվում անվտանգության համընդհանուր ընդունված կանոններին։
• Անձինք, ովքեր հանցագործություններ են կատարում նվազագույն անհրաժեշտ ապրուստի միջոցներ հայթայթելու նպատակով։

Յուրաքանչյուր կոնկրետ հանցագործին կարելի է միանգամայն դասել նշված խմբերից մեկի շարքին։ Հաճախ մարդը դասվում է ոչ միայն մեկ, այլ մի քանի քրեական տիպի նշանների շարքին։

• Դեվիանտ վարք
• Հանցագործության դետերմինանտ
• Հանցագործության սուբյեկտ

• Криминология / Под ред. Дж. Ф. Шели. СПб., 2003. 864 с. ISBN 5-318-00489-X.
• Криминология: Учебник / И. Я. Козаченко, К. В. Корсаков. М., 2011. 304 с. ISBN 978-5-91768-209-9.
• Криминология: Учебник / Под ред. В. Н. Кудрявцева, В. Э. Эминова. 3-е изд., перераб. и доп. М., 2005. 734 с. ISBN 5-7975-0647-5.
• Криминология: Учебник / Под ред. Н. Ф. Кузнецовой, В. В. Лунеева. 2-е изд., перераб. и доп. М., 2004. 640 с. ISBN 5-466-00019-1.
• Криминология: Учебник для вузов / Под общ. ред. А. И. Долговой. 2-е изд., перераб. и доп. М., 2001. 848 с. ISBN 5-89123-545-5.

• Дубинин Н. П., Карпец И. И., Кудрявцев В. Н. Генетика, поведение, ответственность. М.: Политиздат, 1989. 351 с.
• Кузнецова Н. Ф. Проблемы криминологической детерминации. М.: Изд-во Московского университета, 1984. 206 c.
• Ли Д. А. Преступность как социальное явление. М.: Русский мир, 1998.
• Лист Ф. Задачи уголовной политики. Преступление как социально-патологическое явление. М.: ИНФРА-М, 2004. 110 с. ISBN 5-16-001900-6.
• Ломброзо Ч. Преступление. Новейшие успехи науки о преступнике. Анархисты. М.: ИНФРА-М, 2004. 320 с. ISBN 5-699-13045-4.

• Свирин Ю. Биологический (генетический) фактор как одно из условий преступного поведения // Российская юстиция. 1996. № 12. С. 23.
• Устинов В. Некоторые итоги развития отечественной криминологии в XX веке // Уголовное право. 2001. № 1. С. 74—76.
• Гнатенко Е. Проблемы изучения личности преступника в отечественной криминологической науке // Соціологія в ситуації соціальних невизначеностей. — Х.: ХНУ імені В. Н. Каразіна, 2009. — С. 177

• Greek C. Արխիվացված 2008-03-01 Wayback Machine CCJ 5606 — Criminological Theory. Lecture Notes Արխիվացված 2008-05-03 Wayback Machine // Florida State University.
• www.vokrugsveta.ru// Мозги как улика

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Հանցագործի ինքնություն» հոդվածին։

Բառարաններ և հանրագիտարաններ Մեծ կատալոնական · MESH ID Չափորոշչային վերահսկողություն BNF: 13319092z · GND: 4165747-0 · LCCN: sh85036577 · NKC: ph221991