فؤاد's Reviews > ‏‫کلمه‌های آبی تیره

داستان برای من بیشتر از هر چیز، داستان «روح» بود. ارواح مختلف نادیدنی که زندگی ما (و شخصیت‌های داستان) رو احاطه کردن و بهش معنی می‌دن. این روح می‌تونه روح آدم‌های درگذشته باشه (مرگ بخش مهمی از کتابه) یا خاطراتی که به یه شیء بی معنی، مثل کتاب دست دوم، معنی و تاریخ می‌دن، یا می‌تونه کلمه‌ها باشه، قصه‌ها و شعرها و نامه‌ها.

داستان در مورد یه کتابفروشی کتاب‌های دست دومه که داره ورشکست می‌شه. کتابفروشی یه بخش داره برای کتاب‌های غیرفروشی. آدم‌ها میان می‌شینن کتاب می‌خونن و حاشیهٔ کتاب‌ها حس و نظر خودشونو یادداشت می‌کنن. نظرات نفر قبلی رو رد می‌کنن و با هم بحث می‌کنن. گاهی هم برای همدیگه پیام‌های عاشقانه می‌ذارن. شخصیت اصلی کتاب، که با روح‌های زندگی خودش درگیره، استخدام می‌شه تا تمام این پیام‌ها رو لیست کنه که بعد از تخریب کتابفروشی از دست نرن. کار براش بی معنیه. نمی‌تونه اهمیت روح رو درک کنه، و نمی‌فهمه چه اهمیتی داره ثبت کردن پیام‌های عاشقانهٔ کسانی که مدت‌هاست مرده‌ن و سال‌هاست پیام‌هاشون فراموش شده. باید اتفاقات کتاب با تمام پیچ و خم‌هاش رو از سر بگذرونه تا اهمیت روح رو درک کنه: هم با ارواح زندگی خودش کنار بیاد، و هم راه حلی برای زنده نگه داشتن روح کتابفروشی به ذهنش می‌رسه، که پایان‌بندی زیبای کتاب رو رقم می‌زنه.

کتاب بیشتر از اینه. کتاب بیشتر در مورد سوگواری و عشقه. اما خطی که غیرملموس پشت وقایع حرکت می‌کنه، نگاه کتاب به روح‌های زندگی ماست.


از کتاب
کلمه‌ها مهمن. بی‌معنی نیستن. اگه بی‌معنی بودند، نمی‌تونستند باعث شروع انقلاب‌ها بشن و تاریخ رو تغییر بدن و چیزهایی نبودن که هرشب قبل خواب بهشون فکر می‌کنی. اگه فقط کلمه بودن که فقط به آهنگ‌ها گوش نمی‌دادیم، وقتی که بچه بودیم التم��س نمی‌کردیم که بتونیم بخونیم. اگه فقط کلمه بودن، معنایی نداشتن و داستان‌هایی از زمانی که انسان‌ها نمی‌تونستن بنویسن وجود نداشت. ما یاد نمی‌گرفتیم که بنویسیم. اگه فقط کلمه بودن، مردم به‌خاطر اون‌ها عاشق نمی‌شدن، احساس بد پیدا نمی‌کردن، درد نمی‌کشیدن، درد کشیدنشون از بین نمی‌رفت. بیشتر وقت‌ها وارد رابطه نمی‌شدن.