What do you think?
Rate this book
Goethes Faust #1
فاوست
"faust" marrof-tarin asar e "Goethe" ast ke be yaghin bishtarin salhaye omre in honarmand ra be khod matof kard .
faust az namayesh-nameh "doctor faustos " asare "Christopher marlo"
eghtebas shode ast .
faust az namayesh-nameh "doctor faustos " asare "Christopher marlo"
eghtebas shode ast .
420 pages, Paperback
First published January 1, 1808
About the author
Johann Wolfgang von Goethe
11.3k books6,320 followersA master of poetry, drama, and the novel, German writer and scientist Johann Wolfgang von Goethe spent 50 years on his two-part dramatic poem
Faust
, published in 1808 and 1832, also conducted scientific research in various fields, notably botany, and held several governmental positions.
George Eliot called him "Germany's greatest man of letters... and the last true polymath to walk the earth." Works span the fields of literature, theology, and humanism.
People laud this magnum opus as one of the peaks of world literature. Other well-known literary works include his numerous poems, the Bildungsroman Wilhelm Meister's Apprenticeship and the epistolary novel The Sorrows of Young Werther .
With this key figure of German literature, the movement of Weimar classicism in the late 18th and early 19th centuries coincided with Enlightenment, sentimentality (Empfindsamkeit), Sturm und Drang, and Romanticism. The author of the scientific text Theory of Colours , he influenced Darwin with his focus on plant morphology. He also long served as the privy councilor ("Geheimrat") of the duchy of Weimar.
Goethe took great interest in the literatures of England, France, Italy, classical Greece, Persia, and Arabia and originated the concept of Weltliteratur ("world literature"). Despite his major, virtually immeasurable influence on German philosophy especially on the generation of Georg Wilhelm Friedrich Hegel and Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, he expressly and decidedly refrained from practicing philosophy in the rarefied sense.
Influence spread across Europe, and for the next century, his works inspired much music, drama, poetry and philosophy. Many persons consider Goethe the most important writer in the German language and one of the most important thinkers in western culture as well. Early in his career, however, he wondered about painting, perhaps his true vocation; late in his life, he expressed the expectation that people ultimately would remember his work in optics.
George Eliot called him "Germany's greatest man of letters... and the last true polymath to walk the earth." Works span the fields of literature, theology, and humanism.
People laud this magnum opus as one of the peaks of world literature. Other well-known literary works include his numerous poems, the Bildungsroman Wilhelm Meister's Apprenticeship and the epistolary novel The Sorrows of Young Werther .
With this key figure of German literature, the movement of Weimar classicism in the late 18th and early 19th centuries coincided with Enlightenment, sentimentality (Empfindsamkeit), Sturm und Drang, and Romanticism. The author of the scientific text Theory of Colours , he influenced Darwin with his focus on plant morphology. He also long served as the privy councilor ("Geheimrat") of the duchy of Weimar.
Goethe took great interest in the literatures of England, France, Italy, classical Greece, Persia, and Arabia and originated the concept of Weltliteratur ("world literature"). Despite his major, virtually immeasurable influence on German philosophy especially on the generation of Georg Wilhelm Friedrich Hegel and Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, he expressly and decidedly refrained from practicing philosophy in the rarefied sense.
Influence spread across Europe, and for the next century, his works inspired much music, drama, poetry and philosophy. Many persons consider Goethe the most important writer in the German language and one of the most important thinkers in western culture as well. Early in his career, however, he wondered about painting, perhaps his true vocation; late in his life, he expressed the expectation that people ultimately would remember his work in optics.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 4,901 reviews
June 15, 2016
Student:
Hey Professor, I could use a hand,
I just read a play I didn’t understand.
Professor:
And what was this play, pray?
Student:
Faust, the one you assigned the other day.
I simply can’t wrap my mind around it;
I read it carefully, but I am left confounded.
Professor:
I have, alas, studied philosophy,
Literature, history, and poetry.
I have some time that I can set aside;
So I will do my best to be your guide.
Student:
Gosh, thanks! So where should I start?
I suppose at the most conspicuous part:
The language, it was strangely various;
Both in style and quality, it was multifarious.
One moment, it is regal and poetic;
Other moments it is hasty and frenetic.
Doggerel alternates with highfalutin;
At times colossal, at others Lilliputian.
Professor:
Perhaps the translation was abysmal?
Student:
Actually, I read the German original.
Professor:
Ah, I see; please go on.
Student:
I hope you won’t think I’m a moron,
But I also thought the drama lacking;
Even though Faust does all this yacking
About his tortured soul, his weary spirit,
I found his actions downright incoherent.
He alternately scorns the world and yearns—
For what? What does he wish to learn?
Although supposedly full of all these riddles,
I found him a bit superficial.
In short, it’s hard to care about his fate,
When all he does is whine and prate.
Professor:
What about Mephistopheles?
Student:
With him, I was somewhat more pleased.
He has at least a bit of spice;
His naughtiness is rather nice.
Professor:
And how did you like the plot?
Student:
That actually perplexed me a lot.
For one, it’s not a tragedy,
Since the play ends happily.
And what was with Walpurgis Night?
Yes it was fun, but it didn’t seem right
To interrupt the action so severely,
So pointlessly and cavalierly.
Some critics admire that scene, “it’s po-mo,”
They say, but I say “Oh, no!”
And what was with Valentine?
He sticks around for just one scene,
And if I am to be concise,
He struck me as a plot device.
To be honest, from what I gleaned,
I can’t tell why this is so esteemed.
It was nice and all, but I find it queer,
That Goethe is compared with Shakespeare.
Professor:
I can understand the plight you’re in,
It’s hard to know where to begin.
Goethe is a slippery fellow;
Reading him is like juggling jello.
He was a touch mercurial;
Often brilliant, occasionally dull.
He was a dabbler through and through
There wasn’t anything he wouldn’t do,
Or at least try; which is partly why
The language goes from low to high.
Student:
Certainly he was heterogeneous;
But why do you think he was a genius?
Professor:
In some ways he was like Faust;
He studied all, and all renounced.
He was skeptical of all modes of thought;
And found faults in everything he sought.
His distrust of tidiness
Is why the play is such a mess.
If reality is in disarray,
So shouldn’t be his play?
Student:
This strikes me as just an excuse.
Professor:
Everyone is entitled to their views.
Yet consider Goethe’s sophistication;
In him there is no mystification.
In renouncing reason, he does not turn,
To superstition, but instead learns
To spread his mind in all directions;
At once seeking, through reflection,
To transcend all worldly views,
While remaining coarse and worldly, too.
His wisdom soars above, and crawls below;
It is both cheap and tawdry, and it glows
And grows, expanding ever and anon—
Here one moment, in another, gone.
He was, in short, a universal man;
Easy to admire, hard to understand.
Student:
So was he Faust or Mephisto?
Professor:
He was both, he was both.
Hey Professor, I could use a hand,
I just read a play I didn’t understand.
Professor:
And what was this play, pray?
Student:
Faust, the one you assigned the other day.
I simply can’t wrap my mind around it;
I read it carefully, but I am left confounded.
Professor:
I have, alas, studied philosophy,
Literature, history, and poetry.
I have some time that I can set aside;
So I will do my best to be your guide.
Student:
Gosh, thanks! So where should I start?
I suppose at the most conspicuous part:
The language, it was strangely various;
Both in style and quality, it was multifarious.
One moment, it is regal and poetic;
Other moments it is hasty and frenetic.
Doggerel alternates with highfalutin;
At times colossal, at others Lilliputian.
Professor:
Perhaps the translation was abysmal?
Student:
Actually, I read the German original.
Professor:
Ah, I see; please go on.
Student:
I hope you won’t think I’m a moron,
But I also thought the drama lacking;
Even though Faust does all this yacking
About his tortured soul, his weary spirit,
I found his actions downright incoherent.
He alternately scorns the world and yearns—
For what? What does he wish to learn?
Although supposedly full of all these riddles,
I found him a bit superficial.
In short, it’s hard to care about his fate,
When all he does is whine and prate.
Professor:
What about Mephistopheles?
Student:
With him, I was somewhat more pleased.
He has at least a bit of spice;
His naughtiness is rather nice.
Professor:
And how did you like the plot?
Student:
That actually perplexed me a lot.
For one, it’s not a tragedy,
Since the play ends happily.
And what was with Walpurgis Night?
Yes it was fun, but it didn’t seem right
To interrupt the action so severely,
So pointlessly and cavalierly.
Some critics admire that scene, “it’s po-mo,”
They say, but I say “Oh, no!”
And what was with Valentine?
He sticks around for just one scene,
And if I am to be concise,
He struck me as a plot device.
To be honest, from what I gleaned,
I can’t tell why this is so esteemed.
It was nice and all, but I find it queer,
That Goethe is compared with Shakespeare.
Professor:
I can understand the plight you’re in,
It’s hard to know where to begin.
Goethe is a slippery fellow;
Reading him is like juggling jello.
He was a touch mercurial;
Often brilliant, occasionally dull.
He was a dabbler through and through
There wasn’t anything he wouldn’t do,
Or at least try; which is partly why
The language goes from low to high.
Student:
Certainly he was heterogeneous;
But why do you think he was a genius?
Professor:
In some ways he was like Faust;
He studied all, and all renounced.
He was skeptical of all modes of thought;
And found faults in everything he sought.
His distrust of tidiness
Is why the play is such a mess.
If reality is in disarray,
So shouldn’t be his play?
Student:
This strikes me as just an excuse.
Professor:
Everyone is entitled to their views.
Yet consider Goethe’s sophistication;
In him there is no mystification.
In renouncing reason, he does not turn,
To superstition, but instead learns
To spread his mind in all directions;
At once seeking, through reflection,
To transcend all worldly views,
While remaining coarse and worldly, too.
His wisdom soars above, and crawls below;
It is both cheap and tawdry, and it glows
And grows, expanding ever and anon—
Here one moment, in another, gone.
He was, in short, a universal man;
Easy to admire, hard to understand.
Student:
So was he Faust or Mephisto?
Professor:
He was both, he was both.
May 11, 2024
Be careful what you wish for.
Faust is an aging academic genius, but disappointed with his existence. In a desperate impulse he makes a pact with the devil, Mephistopheles, to escape his depressing boring life, and find the marvels and pleasures he’s been missing all these years, in a new rejuvenated life.
A long, loooong story that takes place in two parts. The first one, published in 1806, and the second one, in 1832. Goethe’s magnum opus is widely considered the greatest german work ever, and a milestone in universal literature.
My curiosity for the greatest classics the world has to offer led me to this dreadful thing, and the unlucky coincidence of finding it in my parent’s bookcase made it possible. Sadly, for me, this was a massive torture from beginning to end. The writing style a beautiful but unbearable pain I suffered in every single one of its more than five hundred pages.
Still, you can easily notice the geniality and perfection of Goethe’s penmanship, sublime and exceptionally grandiloquent in every opportunity. He can say something majestic like: “She’s the sun that lights my way, and in her snow-white embrace rests the sunset of my despair.” And you are like: “WOW! That’s beautiful man! BEAUTIFUL! Now what on earth did you mean? Can you repeat that in English?” And that’s basically how the whole book felt for me, unmatched beauty that half the time could never understand, the other half didn’t care to. The fame of this novel of course is very well deserved, but, for personal reasons, I could not enjoy it. I just can’t stand rhymed verse for too long.
The second part was even worse for me, but instead of Faust, Mephistopheles and Gretchen, was Faust, Mephistopheles and Helen of Troy.
Maybe an abridged edition could’ve worked better, I’m sure it’d be just as good, or maybe just as bad, but at least shorter. Anyway. I’m outlier here so don’t be afraid to give it a try, if only for curiosity's sake. It is after all a timeless masterpiece.
It’s public domain, you can find it HERE.
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1808] [327p] [Classics] [1.5] [Conditional Recommendable] [Margaret] [Homunculus]
-----------------------------------------------
Ten cuidado con lo que deseás.
Fausto es un genio académico, pero desilusionado con su existencia. En un impulso desesperado hace un trato con el diablo, Mefistóteles, para escapar de esa vida deprimente y aburrida, y hallar las maravillas y placeres que se perdió todos esos años, en una nueva vida rejuvenecida.
Una larga, laaaarga historia que se desarrolla en dos partes. La primera, publicada en 1806, y la segunda, en 1832. El magnum opus de Goethe es ampliamente considerado la más grande obra alemana jamás, y un hito de la literatura universal.
Mi curiosidad por los grandes clásicos del mundo me llevó a esta cosa abominable, y la desafortunada coincidencia de encontrarla en la biblioteca de mis viejos lo hizo posible. Lamentablemente, para mí, esto fue una enorme tortura desde el principio hasta el final. El estilo de escritura un hermoso pero insoportable dolor que sufrí en cada una de sus más de quinientas páginas.
Aun así, es fácil de observar la genialidad y perfección de la pluma de Goethe, sublime y excepcionalmente grandilocuente en cada oportunidad. Es capaz de decir algo majestuoso como: “Ella es el sol que ilumina mi camino, y en su pecho níveo descansa el atardecer de mi esperanza.” Y uno piensa, “¡Wow! Eso es hermoso. ¡HERMOSO! ¿Ahora qué carajo quisiste decir? ¿Podés repetirlo en castellano?” Y así es básicamente como se sintió todo el libro para mí, belleza sin igual que la mitad del tiempo no pude procesar, y que la otra mitad ya no me importó entender. La fama de esta novela es por supuesto muy bien merecida, pero, por razones personales, yo no pude disfrutarla. Simplemente no puedo soportar el verso en rima por mucho tiempo.
La segunda parte me resultó aún peor, pero en vez de ser Fausto, Mefistóteles y Gretchen; fueron Fausto, Mefistóteles y Helena de Troya.
Tal vez una versión condensada hubiera sido mejor, estoy seguro que hubiera sido igual de buena, o igual de mala, pero al menos más corta. De cualquier modo, soy la excepción a la regla así que no teman darle un intento, aunque sea sólo por curiosidad. Es en efecto después de todo una obra maestra de todos los tiempos.
Es dominio público, lo pueden encontrar ACA.
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1808] [327p] [Clásicos] [1.5] [Recomendable Condicional] [Margaret] [Homúnculo]
-----------------------------------------------
Faust is an aging academic genius, but disappointed with his existence. In a desperate impulse he makes a pact with the devil, Mephistopheles, to escape his depressing boring life, and find the marvels and pleasures he’s been missing all these years, in a new rejuvenated life.
A long, loooong story that takes place in two parts. The first one, published in 1806, and the second one, in 1832. Goethe’s magnum opus is widely considered the greatest german work ever, and a milestone in universal literature.
My curiosity for the greatest classics the world has to offer led me to this dreadful thing, and the unlucky coincidence of finding it in my parent’s bookcase made it possible. Sadly, for me, this was a massive torture from beginning to end. The writing style a beautiful but unbearable pain I suffered in every single one of its more than five hundred pages.
Still, you can easily notice the geniality and perfection of Goethe’s penmanship, sublime and exceptionally grandiloquent in every opportunity. He can say something majestic like: “She’s the sun that lights my way, and in her snow-white embrace rests the sunset of my despair.” And you are like: “WOW! That’s beautiful man! BEAUTIFUL! Now what on earth did you mean? Can you repeat that in English?” And that’s basically how the whole book felt for me, unmatched beauty that half the time could never understand, the other half didn’t care to. The fame of this novel of course is very well deserved, but, for personal reasons, I could not enjoy it. I just can’t stand rhymed verse for too long.
The second part was even worse for me, but instead of Faust, Mephistopheles and Gretchen, was Faust, Mephistopheles and Helen of Troy.
Maybe an abridged edition could’ve worked better, I’m sure it’d be just as good, or maybe just as bad, but at least shorter. Anyway. I’m outlier here so don’t be afraid to give it a try, if only for curiosity's sake. It is after all a timeless masterpiece.
It’s public domain, you can find it HERE.
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1808] [327p] [Classics] [1.5] [Conditional Recommendable] [Margaret] [Homunculus]
-----------------------------------------------
Ten cuidado con lo que deseás.
Fausto es un genio académico, pero desilusionado con su existencia. En un impulso desesperado hace un trato con el diablo, Mefistóteles, para escapar de esa vida deprimente y aburrida, y hallar las maravillas y placeres que se perdió todos esos años, en una nueva vida rejuvenecida.
Una larga, laaaarga historia que se desarrolla en dos partes. La primera, publicada en 1806, y la segunda, en 1832. El magnum opus de Goethe es ampliamente considerado la más grande obra alemana jamás, y un hito de la literatura universal.
Mi curiosidad por los grandes clásicos del mundo me llevó a esta cosa abominable, y la desafortunada coincidencia de encontrarla en la biblioteca de mis viejos lo hizo posible. Lamentablemente, para mí, esto fue una enorme tortura desde el principio hasta el final. El estilo de escritura un hermoso pero insoportable dolor que sufrí en cada una de sus más de quinientas páginas.
Aun así, es fácil de observar la genialidad y perfección de la pluma de Goethe, sublime y excepcionalmente grandilocuente en cada oportunidad. Es capaz de decir algo majestuoso como: “Ella es el sol que ilumina mi camino, y en su pecho níveo descansa el atardecer de mi esperanza.” Y uno piensa, “¡Wow! Eso es hermoso. ¡HERMOSO! ¿Ahora qué carajo quisiste decir? ¿Podés repetirlo en castellano?” Y así es básicamente como se sintió todo el libro para mí, belleza sin igual que la mitad del tiempo no pude procesar, y que la otra mitad ya no me importó entender. La fama de esta novela es por supuesto muy bien merecida, pero, por razones personales, yo no pude disfrutarla. Simplemente no puedo soportar el verso en rima por mucho tiempo.
La segunda parte me resultó aún peor, pero en vez de ser Fausto, Mefistóteles y Gretchen; fueron Fausto, Mefistóteles y Helena de Troya.
Tal vez una versión condensada hubiera sido mejor, estoy seguro que hubiera sido igual de buena, o igual de mala, pero al menos más corta. De cualquier modo, soy la excepción a la regla así que no teman darle un intento, aunque sea sólo por curiosidad. Es en efecto después de todo una obra maestra de todos los tiempos.
Es dominio público, lo pueden encontrar ACA.
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1808] [327p] [Clásicos] [1.5] [Recomendable Condicional] [Margaret] [Homúnculo]
-----------------------------------------------
August 15, 2021
Faust, Johann Wolfgang von Goethe
Faust is a tragic play in two parts by Johann Wolfgang von Goethe, usually known in English as Faust, Part One and Faust, Part Two. Although rarely staged in its entirety, it is the play with the largest audience numbers on German-language stages.
Faust is considered by many to be Goethe's magnum opus and the greatest work of German literature.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «فاوست»؛ «تراژدی فاوست و زندگینامه یوهان ولفگانگ فن گوته»؛ نویسنده: گوته؛ تاریخ نخستین خوانش: یازدهم ماه آوریل سال 1991میلادی؛ بار دیگر سال 2003میلادی
اصل این اثر، دو بار از زبان «فرانسه» به «فارسی» ترجمه شده است؛ جناب «اسدالله مبشری»، از ترجمه «ژرار دونروال»؛ تهران، آگاه؛ سال1363هجری خورشیدی؛ و بعدها روانشاد «محمود اعتمادزاده، م. به آذین»، که مورد اخیر توسط «انتشارات نیلوفر» در سال 1376هجری خورشیدی به چاپ رسیده؛ و چاپ ششم آن در سال 1392هجری خورشیدی منتشر شده است؛ در سال 1363هجری خورشیدی نیز جناب «حسن شهباز» ترجمه، و در انتشارات علمی منتشر کرده اند؛ جناب «سعید جوزی» نیز ترجمه خویش از متن «آلمانی» را، در تهران، انتشارات «گل آذین» در سال 1395هجری خورشیدی و در 700ص، منتشر کرده اند؛
گوته نابغه ای بودند، کلامشان انباشته از خیال و صنعت تشبیه است، در ورای پرچین خیال و باغ تصور این فراموشکار جای دارد، شگفت انگیز و اندیشه ای نجیبانه، و به دور از تعصب است
بخش نخست با مقدمه ای در باب «بهشت» آغاز میشود؛ خداوند بنا به خواهش «شیطان»، به او اجازه میدهد، تا درستی و راستی «فاوست»، خدمتگزار خدا را، آزمایش نماید؛ «مفیستوفلس» با «فاوست» سالخورده، معامله ای میکند؛ اگر «فاوست» برای یک لحظه با این معامله موافقت کند، روح از تنش پرواز خواهد کرد؛ «فاوست» جوان میشود، و با «مفیستوفلس» به مسافرت میپردازد، تا از تمام لذایذ زمینی برخوردار گردد؛ در زمین عاشق دختر ساده ای به نام «مارگارت» میشود، سپس به او خیانت میکند، و باعث سقوط و مرگ او میگردد؛ «مفیستوفلس» گمان میکند، که روح «مارگارت» را اسیر خواهد کرد، ولی صفای عشق او، نسبت به «فاوست»، و امتناع او از نجات یافتن از چنگال مرگ، سبب نجاتش میشود؛ بخش نخست نمایش به پایان میرسد، ولی «فاوست» هنوز در دنیای شهوات و هوسها، آن لحظه ی پرشکوه هستی را که در آرزوی به چنگ آوردنش میباشد، نیافته است
در بخش دوم «فاوست»، که مربوط به زندگی عادی، و زیبایی طبیعی است، شعر فلسفی ژرفی سروده شده، که شباهت کمتری به قسمت نخست دارد؛ «فاوست» در این قسمت همه ی تواناییهای دنیوی، و معنوی را میآزماید، و هنوز آن لحظه ای را، که مشتاقانه در جستجویش است، حتی در عشق «هلنِ تروا» نیز نمییابد؛ «مفیستوفلس» تقریباً از انجام معامله اش نومید شده است؛ سرانجام «فاوست» خسته و سیر، از گشت و گذار، دوباره مرد سالخورده ای میشود؛ و علاقمند میگردد، که اراضی دریا را دوباره آباد کند؛ این نقشه در نظر او کار کوچکی مینماید، و حال آنکه فواید بیشماری برای تعداد بسیاری از مردمان در بر دارد؛ در ��ینجا «فاوست» با تعجب میبیند، که اینکار اجتماعی، خوشحالی ژرف و حقیقی را، به او ارزانی داشته است؛ این انگیزه چنان شریف است، که «مفیستوفلس» سرانجام از به چنگ آوردن روح «فاوست»، همانند روح «مارگارتِ ب��چاره» در بخش نخست داستان، محروم میشود
آغاز نقل از متن: (در آغاز کلمه بود؟... نه! روح بود؟...؛ نه...؛ در آغاز عمل بود!...)؛ پایان نقل از متن
تاریخ بهنگام رسانی 12/06/1399هجری خورشیدی؛ 23/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Faust is a tragic play in two parts by Johann Wolfgang von Goethe, usually known in English as Faust, Part One and Faust, Part Two. Although rarely staged in its entirety, it is the play with the largest audience numbers on German-language stages.
Faust is considered by many to be Goethe's magnum opus and the greatest work of German literature.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «فاوست»؛ «تراژدی فاوست و زندگینامه یوهان ولفگانگ فن گوته»؛ نویسنده: گوته؛ تاریخ نخستین خوانش: یازدهم ماه آوریل سال 1991میلادی؛ بار دیگر سال 2003میلادی
اصل این اثر، دو بار از زبان «فرانسه» به «فارسی» ترجمه شده است؛ جناب «اسدالله مبشری»، از ترجمه «ژرار دونروال»؛ تهران، آگاه؛ سال1363هجری خورشیدی؛ و بعدها روانشاد «محمود اعتمادزاده، م. به آذین»، که مورد اخیر توسط «انتشارات نیلوفر» در سال 1376هجری خورشیدی به چاپ رسیده؛ و چاپ ششم آن در سال 1392هجری خورشیدی منتشر شده است؛ در سال 1363هجری خورشیدی نیز جناب «حسن شهباز» ترجمه، و در انتشارات علمی منتشر کرده اند؛ جناب «سعید جوزی» نیز ترجمه خویش از متن «آلمانی» را، در تهران، انتشارات «گل آذین» در سال 1395هجری خورشیدی و در 700ص، منتشر کرده اند؛
گوته نابغه ای بودند، کلامشان انباشته از خیال و صنعت تشبیه است، در ورای پرچین خیال و باغ تصور این فراموشکار جای دارد، شگفت انگیز و اندیشه ای نجیبانه، و به دور از تعصب است
بخش نخست با مقدمه ای در باب «بهشت» آغاز میشود؛ خداوند بنا به خواهش «شیطان»، به او اجازه میدهد، تا درستی و راستی «فاوست»، خدمتگزار خدا را، آزمایش نماید؛ «مفیستوفلس» با «فاوست» سالخورده، معامله ای میکند؛ اگر «فاوست» برای یک لحظه با این معامله موافقت کند، روح از تنش پرواز خواهد کرد؛ «فاوست» جوان میشود، و با «مفیستوفلس» به مسافرت میپردازد، تا از تمام لذایذ زمینی برخوردار گردد؛ در زمین عاشق دختر ساده ای به نام «مارگارت» میشود، سپس به او خیانت میکند، و باعث سقوط و مرگ او میگردد؛ «مفیستوفلس» گمان میکند، که روح «مارگارت» را اسیر خواهد کرد، ولی صفای عشق او، نسبت به «فاوست»، و امتناع او از نجات یافتن از چنگال مرگ، سبب نجاتش میشود؛ بخش نخست نمایش به پایان میرسد، ولی «فاوست» هنوز در دنیای شهوات و هوسها، آن لحظه ی پرشکوه هستی را که در آرزوی به چنگ آوردنش میباشد، نیافته است
در بخش دوم «فاوست»، که مربوط به زندگی عادی، و زیبایی طبیعی است، شعر فلسفی ژرفی سروده شده، که شباهت کمتری به قسمت نخست دارد؛ «فاوست» در این قسمت همه ی تواناییهای دنیوی، و معنوی را میآزماید، و هنوز آن لحظه ای را، که مشتاقانه در جستجویش است، حتی در عشق «هلنِ تروا» نیز نمییابد؛ «مفیستوفلس» تقریباً از انجام معامله اش نومید شده است؛ سرانجام «فاوست» خسته و سیر، از گشت و گذار، دوباره مرد سالخورده ای میشود؛ و علاقمند میگردد، که اراضی دریا را دوباره آباد کند؛ این نقشه در نظر او کار کوچکی مینماید، و حال آنکه فواید بیشماری برای تعداد بسیاری از مردمان در بر دارد؛ در ��ینجا «فاوست» با تعجب میبیند، که اینکار اجتماعی، خوشحالی ژرف و حقیقی را، به او ارزانی داشته است؛ این انگیزه چنان شریف است، که «مفیستوفلس» سرانجام از به چنگ آوردن روح «فاوست»، همانند روح «مارگارتِ ب��چاره» در بخش نخست داستان، محروم میشود
آغاز نقل از متن: (در آغاز کلمه بود؟... نه! روح بود؟...؛ نه...؛ در آغاز عمل بود!...)؛ پایان نقل از متن
تاریخ بهنگام رسانی 12/06/1399هجری خورشیدی؛ 23/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
April 17, 2020
I reread Faust yesterday, and it left me wondering ... pondering ... again ... as so often!
Why don't we talk more about Gretchen? And I mean Gretchen as a subject, not as a toy to be used by Faust and Mephistopheles in their joint midlife crisis distractive game?
Why don't we talk more about the amazing achievements of the modern world, in which a brother like Valentin wouldn't get to call his sister a whore for having a lover? Why don't we talk more about the bliss of choice? Gretchen today could have her dark affair with a middle-aged charismatic narcissist and then raise a child on her own. She doesn't have to die (or marry to become Dorothy to Casauban or Effi to Innstetten either!). Let us celebrate the end of Gretchen's life as a social evil and the beginning of Gretchen as a sexual being without guilt, shame and doom? The world will never be free from Faustian egomaniacs, but they may face women who speak up and expect more than Gretchen ever could for herself. Gretchen lived too early, too much.
Just some thoughts on reading Faust yet again!
This is not a review. More a continued discussion with myself on a play that keeps challenging me since high school.
I cannot attempt to write a review of Goethe's Faust. It is a much too personal experience, growing with each time I reread it. Since high school, I have been thinking at least five times:
"This is the perfect Goethe moment, his work is written for ME, NOW, it can't get any better, deeper, or any more satisfying."
Well, apparently it can. After maybe three or four years, I picked up Faust again, and found that I had finally grown up enough to identify with his most famous quote, the one I had reverently learned by heart as a student.
Banging my head against the wall today while marking papers, trying to figure out how to explain the developments in the world to my own children and the adolescents I am in charge of, I looked up and literally felt Mephisto's presence in the room. Unable to get rid of the feeling, I looked at my shelf with my all time favourites, picked up my Faust, with its almost broken spine, and opened it to read ...
... my own life ...
...the struggle to find answers, the longing for knowledge and understanding, the futile hope that my teaching will make a difference, and the creepy, scary thought that it might all be meaningless, because the majority of our planet is sold, body and soul, to devilish shallowness and indifference.
... It almost sets my heart burning ...
"Now here I am, a fool for sure!
No wiser than I was before:
Master, Doctor’s what they call me,
And I’ve been ten years, already,
Crosswise, arcing, to and fro,
Leading my students by the nose,
And see that we can know - nothing!
It almost sets my heart burning."
"Da steh ich nun, ich armer Tor!
Und bin so klug als wie zuvor;
Heiße Magister, heiße Doktor gar
Und ziehe schon an die zehen Jahr
Herauf, herab und quer und krumm
Meine Schüler an der Nase herum –
Und sehe, daß wir nichts wissen können!
Das will mir schier das Herz verbrennen."
As hopeless as the message and the rest of the Faust plot is, it gave me solace to share this moment, yet again, with the master of masters, Goethe.
Now here I am, a fool for sure!
Why don't we talk more about Gretchen? And I mean Gretchen as a subject, not as a toy to be used by Faust and Mephistopheles in their joint midlife crisis distractive game?
Why don't we talk more about the amazing achievements of the modern world, in which a brother like Valentin wouldn't get to call his sister a whore for having a lover? Why don't we talk more about the bliss of choice? Gretchen today could have her dark affair with a middle-aged charismatic narcissist and then raise a child on her own. She doesn't have to die (or marry to become Dorothy to Casauban or Effi to Innstetten either!). Let us celebrate the end of Gretchen's life as a social evil and the beginning of Gretchen as a sexual being without guilt, shame and doom? The world will never be free from Faustian egomaniacs, but they may face women who speak up and expect more than Gretchen ever could for herself. Gretchen lived too early, too much.
Just some thoughts on reading Faust yet again!
This is not a review. More a continued discussion with myself on a play that keeps challenging me since high school.
I cannot attempt to write a review of Goethe's Faust. It is a much too personal experience, growing with each time I reread it. Since high school, I have been thinking at least five times:
"This is the perfect Goethe moment, his work is written for ME, NOW, it can't get any better, deeper, or any more satisfying."
Well, apparently it can. After maybe three or four years, I picked up Faust again, and found that I had finally grown up enough to identify with his most famous quote, the one I had reverently learned by heart as a student.
Banging my head against the wall today while marking papers, trying to figure out how to explain the developments in the world to my own children and the adolescents I am in charge of, I looked up and literally felt Mephisto's presence in the room. Unable to get rid of the feeling, I looked at my shelf with my all time favourites, picked up my Faust, with its almost broken spine, and opened it to read ...
... my own life ...
...the struggle to find answers, the longing for knowledge and understanding, the futile hope that my teaching will make a difference, and the creepy, scary thought that it might all be meaningless, because the majority of our planet is sold, body and soul, to devilish shallowness and indifference.
... It almost sets my heart burning ...
"Now here I am, a fool for sure!
No wiser than I was before:
Master, Doctor’s what they call me,
And I’ve been ten years, already,
Crosswise, arcing, to and fro,
Leading my students by the nose,
And see that we can know - nothing!
It almost sets my heart burning."
"Da steh ich nun, ich armer Tor!
Und bin so klug als wie zuvor;
Heiße Magister, heiße Doktor gar
Und ziehe schon an die zehen Jahr
Herauf, herab und quer und krumm
Meine Schüler an der Nase herum –
Und sehe, daß wir nichts wissen können!
Das will mir schier das Herz verbrennen."
As hopeless as the message and the rest of the Faust plot is, it gave me solace to share this moment, yet again, with the master of masters, Goethe.
Now here I am, a fool for sure!
August 29, 2021
Faust: First Part (Goethe's Faust #1), Johann Wolfgang von Goethe, Peter Salm (Translator)
Johann Wolfgang von Goethe's Faust is a tragic play in two parts usually known in English as Faust, Part One and Faust, Part Two.
Faust is considered by many to be Goethe's magnum opus and the greatest work of German literature.
The principal characters of Faust Part One include:
Heinrich Faust
Mephistopheles, the Devil
Gretchen, Faust's love (short for Margarete; Goethe uses both forms)
Marthe, Gretchen's neighbour
Valentin, Gretchen's brother
Wagner, Faust's attendant
Faust, Part One takes place in multiple settings, the first of which is Heaven. The demon Mephistopheles makes a bet with God: he says that he can lure God's favourite human being (Faust), who is striving to learn everything that can be known, away from righteous pursuits.
The next scene takes place in Faust's study where Faust, despairing at the vanity of scientific, humanitarian and religious learning, turns to magic for the showering of infinite knowledge.
He suspects, however, that his attempts are failing. Frustrated, he ponders suicide, but rejects it as he hears the echo of nearby Easter celebrations begin.
He goes for a walk with his assistant Wagner and is followed home by a stray poodle.
In Faust's study, the poodle transforms into Mephistopheles. Faust makes an arrangement with him: Mephistopheles will do everything that Faust wants while he is here on Earth, and in exchange Faust will serve the Devil in Hell.
Faust's arrangement is that if he is pleased enough with anything Mephistopheles gives him that he wants to stay in that moment forever, then he will die in that moment. ...
تاریخ نخستین خوانش: روز یازدهم ماه می سال 1991میلادی
بخش نخست با مقدمه ای در باب «بهشت» آغاز میشود؛ خداوند بنا به خواهش «شیطان» به او اجازه میدهد، تا درستی و راستی «فاوست»، خدمتگزار خدا را آزمایش کند؛ «مفیستوفلس»، با «فاوست» سالخورده معامله ای میکند؛ اگر «فاوست» برای یک لحظه با این معامله موافقت کند، روح از تنش پرواز خواهد کرد؛ «فاوست» دوباره جوان میشود، و با «مفیستوفلس» به مسافرت میپردازد، تا از تمام لذایذ زمینی برخوردار گردد؛ در زمین عاشق دختر ساده ای به نام «مارگارت» میشود، سپس به او خیانت میکند، و مسئول سقوط و مرگ او میشود؛ «مفیستوفلس» گمان میکند، که روح «مارگارت» ر�� اسیر خواهد کرد، ولی صفای عشق او نسبت به «فاوست» و خودداری او از نجات یافتن از چنگال مرگ، سبب نجات او میشود؛ بخش نخست نمایش به پایان میرسد ولی «فاوست» هنوز در دنیای شهوات و هوسها، آن لحظه پر شکوه هستی را که در آرزوی به چنگ آوردنش است، نیافته است...؛
تاریخ بهنگام رسانی 05/07/1399هجری خورشیدی؛ 06/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Johann Wolfgang von Goethe's Faust is a tragic play in two parts usually known in English as Faust, Part One and Faust, Part Two.
Faust is considered by many to be Goethe's magnum opus and the greatest work of German literature.
The principal characters of Faust Part One include:
Heinrich Faust
Mephistopheles, the Devil
Gretchen, Faust's love (short for Margarete; Goethe uses both forms)
Marthe, Gretchen's neighbour
Valentin, Gretchen's brother
Wagner, Faust's attendant
Faust, Part One takes place in multiple settings, the first of which is Heaven. The demon Mephistopheles makes a bet with God: he says that he can lure God's favourite human being (Faust), who is striving to learn everything that can be known, away from righteous pursuits.
The next scene takes place in Faust's study where Faust, despairing at the vanity of scientific, humanitarian and religious learning, turns to magic for the showering of infinite knowledge.
He suspects, however, that his attempts are failing. Frustrated, he ponders suicide, but rejects it as he hears the echo of nearby Easter celebrations begin.
He goes for a walk with his assistant Wagner and is followed home by a stray poodle.
In Faust's study, the poodle transforms into Mephistopheles. Faust makes an arrangement with him: Mephistopheles will do everything that Faust wants while he is here on Earth, and in exchange Faust will serve the Devil in Hell.
Faust's arrangement is that if he is pleased enough with anything Mephistopheles gives him that he wants to stay in that moment forever, then he will die in that moment. ...
تاریخ نخستین خوانش: روز یازدهم ماه می سال 1991میلادی
بخش نخست با مقدمه ای در باب «بهشت» آغاز میشود؛ خداوند بنا به خواهش «شیطان» به او اجازه میدهد، تا درستی و راستی «فاوست»، خدمتگزار خدا را آزمایش کند؛ «مفیستوفلس»، با «فاوست» سالخورده معامله ای میکند؛ اگر «فاوست» برای یک لحظه با این معامله موافقت کند، روح از تنش پرواز خواهد کرد؛ «فاوست» دوباره جوان میشود، و با «مفیستوفلس» به مسافرت میپردازد، تا از تمام لذایذ زمینی برخوردار گردد؛ در زمین عاشق دختر ساده ای به نام «مارگارت» میشود، سپس به او خیانت میکند، و مسئول سقوط و مرگ او میشود؛ «مفیستوفلس» گمان میکند، که روح «مارگارت» ر�� اسیر خواهد کرد، ولی صفای عشق او نسبت به «فاوست» و خودداری او از نجات یافتن از چنگال مرگ، سبب نجات او میشود؛ بخش نخست نمایش به پایان میرسد ولی «فاوست» هنوز در دنیای شهوات و هوسها، آن لحظه پر شکوه هستی را که در آرزوی به چنگ آوردنش است، نیافته است...؛
تاریخ بهنگام رسانی 05/07/1399هجری خورشیدی؛ 06/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
August 1, 2018
الرائع في فاوست غوته هي هذه اللغة العصية على الوصف
هذا السحر النابع من فلسفته
وهذه التصاوير البارعة التي حيرت عقول أجيال تتبعها أجيال
من هو فاوست؟
من هو ذلك الرجل الذي حير ودوخ مع أسطورته أو حقيقته أشهر المفكرين والأدباء والفنانين
أهو هذا..؟
أم هذا..؟
أم هذا..؟
يقولون أنه
الدكتور يوهان جورج فاوست الساحر والخيميائي والفلكي
والذي تعتمد أسطورته في الفولكلور الألماني أصلا
على قصة نبيل اسمه: بان تواردوسكي
يشاع عنه أنه باع روحه للشيطان مقابل منحه قدرات خارقة
لوحة الشيطان مع بان لأندريوللي
وبرغم ذلك فهناك شكوك تحوم حول الوجود التاريخي لفاوست في الواقع
(والمفترض في عصر النهضة في ألمانيا)
تناوله العديد من الكتاب حول العالم في مؤلفاتهم
وأشهرهم غوته بالطبع ومن قبله كتب كريستوفر مارلو مسرحيته الشهيرة
هناك أيضا أوسكار وايلد وميخائيل بولكاكوف وحتى فرناندو بيسوا
:::::::::::::
أفاوست مثال الإنسان الطامحة روحه دائما للأعلى..؟
أم مثال للإنسان الكامل بكل ما يحمله من إيمان و كفر
من خير وشر..؟
أم هو مجرد أسطورة لا علاقة لها بالواقع
ولا ببني البشر
أراد فاوست أن يكون مثاليا كامل العلم والقدرة
ومتمتع بكل ما يمكن لإنسان التمتع به
صار يتوق أخيرا لشهوات الدنيا التي حُرم منها دون أن يشعر
لكنه للأسف سجين جسده ومحدودية قدراته
برغم تعلمه كل ما أمكنه من علوم زمانه
وفي بداية المسرحية يظهر وكأنه كبر بغتة دون أن يشعر وسط انشغاله بعلومه وبحوثه
ويتبدى عليه الندم على عمره
الذي يبدو وكأنه ضاع دون أن ينال شيئا من المتعة المستحقة
يحاول فاوست الانتحار
فالحياة بعد أن تعرت من جمالها الذي كان يتوهمه صارت خواء
بلا معنى
لن يستطيع الوصول لما هو أفضل
لقد عرف كل ما يستطيع معرفته عن العلم الأرضي
وكاد يتجرع السم ..
ولكن النغمات السماوية للتراتيل التي دوت فجأة
أوقفته عن فعلته تلك
وهنا
يلتقط مفستوفيليس لحظة اليأس(الأشهر) هذه
ويظهر مقترحا عليه عقد صفقة العمر
سيمنحه الشيطان 24 عاما من الشباب والقوة (عاما لكل ساعة من ساعات اليوم كرمز)
يمنحه فيها مزيدا من المعرفة والقوى السحرية التي تجعله ينغمس في العالم حوله بملذاته ومتعه
وفي نهاية هذه السنوات على فاوست منحه روحه وجسده
هكذا ينص العقد الذي أبرمه مع مفستوفيليس في الأساطير القديمة
لوحة الشيطان مع فاوست ليوجين ديلاكوريس
تيمة بيع أو وهب النفس للشيطان أو الشرير
هي تيمة قديمة متجذرة في الأديان والأساطير
بفعلته كان فاوست يتحدى الإله
لتحل عليه اللعنة
راح يفسق ويغوي ويقتل ويؤذي
وقع في كل رذيلة أمكنه فعلها
هوى لأسفل سافلين
ولكن فطرة فاوست لازالت سليمة تأبى التردي والانحطاط
وردود أفعاله المختلفة في قصة الامبراطور الفاسد
يضمنها غوته قصته كاشفا هذا الصراع المحتدم داخله
ومع كل جرائمه ترى الإنسان لازال ينبض داخله
والنهاية التي اعتمدها غوته نرى فيها فاوست قد بلغ ما يقارب المائة عام
يتخلى فيها عن سحر مفستوفيلس وقواه التي غره بها بعد أن أصيب بعمى البصر كي تتقد بصيرته حقا ويرتقي من الحس الجمالي إلي الأخلاقي
نادما على كل الأذى والشر الذي أحاق به من أحاق
وحين يموت تتنازع روحه الملائكة من جهة
ومن الجهة الأخري مفستوفيلس وشياطينه
فمن ينتصر؟
وهل تنجو روح فاوست؟
اقرأ لتعرف..
:::::::::::::
هناك محطات مهمة وكثيرة في هذه المسرحية
* مارجريت(غريتشين)
هي الروح المؤمنة البريئة التي دمرها فاوست
فالمسكينة صدقته حين أغواها
وفي النهاية تسبب في قتل أمها وابنها وأخيها
فاوست وغريتشين لبيدرو أميريكو
*هيلانة طروادة
أيها الجمال.. أبذل نفسي-- حبي وعبادتي
إنها المثل الأعلى للجمال
صحيح أن فاوست كاد يجن ليظفر بها
ولكنه في النهاية ��درك مدى الزيف في كل ما تمنى
لوحة هيلانة بريشة غوستاف مورو تبدو فيها هيلين جامدة الوجه بلا تعابير
*الانسان الصناعي
فاجنر هو أحد أنبغ تلامذة فاوست
و في مخبره يتخيله غوته يخترعه
ورغم كل القدرات التي يتمتع بها
إلا أن الانسان الآلي يتوق لأن يكون انسانا طبيعيا
:::::::::::::
المسرحية حقا مؤلفة من أبرع ما خُطّ في الأدب في كل العصور
كل ذلك في حواديت أسطورية ظل غوته يبدع في وصفها
جو معبق بملوك الجن والعفاريت والأشباح
مذ قرأت بضع صفحات لغوته فهمت أنني علي تعلم الألمانية للوصول إليه كما ينبغي
ولذا تجربتي قاصرة قاصرة
تعرفت بها على شذرات
مجرد شذرات من كائن عظيم عاش على هذه الأرض ذات يوم
هذا السحر النابع من فلسفته
وهذه التصاوير البارعة التي حيرت عقول أجيال تتبعها أجيال
من هو فاوست؟
من هو ذلك الرجل الذي حير ودوخ مع أسطورته أو حقيقته أشهر المفكرين والأدباء والفنانين
أهو هذا..؟
أم هذا..؟
أم هذا..؟
يقولون أنه
الدكتور يوهان جورج فاوست الساحر والخيميائي والفلكي
والذي تعتمد أسطورته في الفولكلور الألماني أصلا
على قصة نبيل اسمه: بان تواردوسكي
يشاع عنه أنه باع روحه للشيطان مقابل منحه قدرات خارقة
لوحة الشيطان مع بان لأندريوللي
وبرغم ذلك فهناك شكوك تحوم حول الوجود التاريخي لفاوست في الواقع
(والمفترض في عصر النهضة في ألمانيا)
تناوله العديد من الكتاب حول العالم في مؤلفاتهم
وأشهرهم غوته بالطبع ومن قبله كتب كريستوفر مارلو مسرحيته الشهيرة
هناك أيضا أوسكار وايلد وميخائيل بولكاكوف وحتى فرناندو بيسوا
:::::::::::::
أفاوست مثال الإنسان الطامحة روحه دائما للأعلى..؟
أم مثال للإنسان الكامل بكل ما يحمله من إيمان و كفر
من خير وشر..؟
أم هو مجرد أسطورة لا علاقة لها بالواقع
ولا ببني البشر
أراد فاوست أن يكون مثاليا كامل العلم والقدرة
ومتمتع بكل ما يمكن لإنسان التمتع به
صار يتوق أخيرا لشهوات الدنيا التي حُرم منها دون أن يشعر
لكنه للأسف سجين جسده ومحدودية قدراته
برغم تعلمه كل ما أمكنه من علوم زمانه
وفي بداية المسرحية يظهر وكأنه كبر بغتة دون أن يشعر وسط انشغاله بعلومه وبحوثه
ويتبدى عليه الندم على عمره
الذي يبدو وكأنه ضاع دون أن ينال شيئا من المتعة المستحقة
يحاول فاوست الانتحار
فالحياة بعد أن تعرت من جمالها الذي كان يتوهمه صارت خواء
بلا معنى
لن يستطيع الوصول لما هو أفضل
لقد عرف كل ما يستطيع معرفته عن العلم الأرضي
وكاد يتجرع السم ..
ولكن النغمات السماوية للتراتيل التي دوت فجأة
أوقفته عن فعلته تلك
وهنا
يلتقط مفستوفيليس لحظة اليأس(الأشهر) هذه
ويظهر مقترحا عليه عقد صفقة العمر
سيمنحه الشيطان 24 عاما من الشباب والقوة (عاما لكل ساعة من ساعات اليوم كرمز)
يمنحه فيها مزيدا من المعرفة والقوى السحرية التي تجعله ينغمس في العالم حوله بملذاته ومتعه
وفي نهاية هذه السنوات على فاوست منحه روحه وجسده
هكذا ينص العقد الذي أبرمه مع مفستوفيليس في الأساطير القديمة
لوحة الشيطان مع فاوست ليوجين ديلاكوريس
تيمة بيع أو وهب النفس للشيطان أو الشرير
هي تيمة قديمة متجذرة في الأديان والأساطير
بفعلته كان فاوست يتحدى الإله
لتحل عليه اللعنة
راح يفسق ويغوي ويقتل ويؤذي
وقع في كل رذيلة أمكنه فعلها
هوى لأسفل سافلين
ولكن فطرة فاوست لازالت سليمة تأبى التردي والانحطاط
وردود أفعاله المختلفة في قصة الامبراطور الفاسد
يضمنها غوته قصته كاشفا هذا الصراع المحتدم داخله
ومع كل جرائمه ترى الإنسان لازال ينبض داخله
والنهاية التي اعتمدها غوته نرى فيها فاوست قد بلغ ما يقارب المائة عام
يتخلى فيها عن سحر مفستوفيلس وقواه التي غره بها بعد أن أصيب بعمى البصر كي تتقد بصيرته حقا ويرتقي من الحس الجمالي إلي الأخلاقي
نادما على كل الأذى والشر الذي أحاق به من أحاق
وحين يموت تتنازع روحه الملائكة من جهة
ومن الجهة الأخري مفستوفيلس وشياطينه
فمن ينتصر؟
وهل تنجو روح فاوست؟
اقرأ لتعرف..
:::::::::::::
هناك محطات مهمة وكثيرة في هذه المسرحية
* مارجريت(غريتشين)
هي الروح المؤمنة البريئة التي دمرها فاوست
فالمسكينة صدقته حين أغواها
وفي النهاية تسبب في قتل أمها وابنها وأخيها
فاوست وغريتشين لبيدرو أميريكو
*هيلانة طروادة
أيها الجمال.. أبذل نفسي-- حبي وعبادتي
إنها المثل الأعلى للجمال
صحيح أن فاوست كاد يجن ليظفر بها
ولكنه في النهاية ��درك مدى الزيف في كل ما تمنى
لوحة هيلانة بريشة غوستاف مورو تبدو فيها هيلين جامدة الوجه بلا تعابير
*الانسان الصناعي
فاجنر هو أحد أنبغ تلامذة فاوست
و في مخبره يتخيله غوته يخترعه
ورغم كل القدرات التي يتمتع بها
إلا أن الانسان الآلي يتوق لأن يكون انسانا طبيعيا
:::::::::::::
المسرحية حقا مؤلفة من أبرع ما خُطّ في الأدب في كل العصور
كل ذلك في حواديت أسطورية ظل غوته يبدع في وصفها
جو معبق بملوك الجن والعفاريت والأشباح
مذ قرأت بضع صفحات لغوته فهمت أنني علي تعلم الألمانية للوصول إليه كما ينبغي
ولذا تجربتي قاصرة قاصرة
تعرفت بها على شذرات
مجرد شذرات من كائن عظيم عاش على هذه الأرض ذات يوم
November 2, 2021
Faust, Johann Wolfgang von Goethe
Johann Wolfgang von Goethe's Faust is a tragic play in two parts usually known in English as Faust, Part One and Faust, Part Two. Although rarely staged in its entirety, it is the play with the largest audience numbers on German-language stages. Faust is considered by many to be Goethe's magnum opus and the greatest work of German literature.
عنوانهای چاپ شه در ایران: «فاوست»؛ «تراژدی فاوست و زندگینامه یوهان ولفگانگ فن گوته»؛ نویسنده: گوته؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه آوریل سال1991میلادی و بار دیگر ماه آوریل سال2003میلادی
عنوان: فاوست؛ اثر: یوهان ولفگانگ فون گوته؛ مترجم اسدالله مبشری؛ تهران، بی نا، ؟؛ چاپ دیگر: تهران، آگاه، سال1363؛ در431ص؛ چاپ دیگر در دو جلد، اندیشه سازان، سال1383؛ شابک جلد یک9643521605؛ شابک جلد دوم9643521621؛ موضوع: داستانهای تراژدی از نویسندگان آلمان - سده 19م
مترجم: م.ا به آذین؛ تهران، نیلوفر؛ سال1376، در420ص؛ چاپ دوم سال1379؛ چاپ سوم سال1382؛ چاپ چهارم سال1385؛ چاپ پنجم سال1389؛ چاپ ششم سال1392؛ چاپ هفتم سال1394؛ چاپ دهم سال1399؛ شابک9789644480249؛
مترجم: حسن شهباز؛ تهران، علمی، سال1363؛ در264ص؛چاپ دوم سال1371؛
مترجم: سعید جوزی؛ تهران، گل آذین؛ سال1396؛ در711ص؛ شابک9789647703888؛ چاپ دوم سال1397؛
مترجم محمود حدادی؛ تهران، نیلوفر؛ سال1398؛ در568ص؛ شابک9786226654296؛
اصل این اثر، دو بار از زبان «فرانسه» به «فارسی» ترجمه شده است؛ جناب «اسدالله مبشری»، از ترجمه «ژرار دونروال»؛ تهران، آگاه، سال1363هجری خورشیدی؛ و بعدها روانشاد «محمود اعتمادزاده، م. به آذین» که مورد اخیر توسط «انتشارات نیلوفر» در سال1376هجری خورشیدی به چاپ رسیده است؛ و چاپ ششم آن در سال1392هجری خورشیدی منتشر شده است؛ در سال1363هجری خورشیدی نیز، جناب «حسن شهباز» آن را ترجمه، و در انتشارات علمی منتشر کرده اند؛ جناب «سعید جوزی» نیز ترجمه خویش از متن «آلمانی» را در تهران، انتشارات «گل آذین» در سال1395هجری خورشیدی و در700ص، منتشر کرده اند؛
گوته نابغه ای بودند، کلامشان انباشته از خیال و صنعت تشبیه است، که در ورای پرچین خیال، و باغ تصور این فراموشکار، جای دارد، شگفت انگیز و اندیشه ای نجیبانه، و به دور از تعصب است
بخش نخست، با مقدمه ای در باب «بهشت» آغاز میشود؛ خداوند بنا به خواهش «شیطان»، به او اجازه میدهد، تا درستی و راستی «فاوست»، خدمتگزار خدا را، آزمایش نماید؛ «مفیستوفلس» یا همان «فاوست» سالخورده، معامله ای میکند؛ اگر «فاوست» برای یک لحظه، معامله را نپذیرد، روح از تنش پرواز خواهد کرد؛ «فاوست» میپذیرد و دوباره جوان میشود، و با «مفیستوفلس»، به گشت و گذار میپردازد، تا از همگی لذایذ زمینی، برخوردار گردد؛ در زمین، عاشق دختر ساده ای، به نام «مارگارت» میشود، سپس به او خیانت میکند، و مسئوول سقوط و مرگ او میگردد؛ «مفیستوفلس» گمان میکند، که روح «مارگارت» را، اسیر خواهد کرد، ولی صفای عشق او، نسبت به «فاوست»، و امتناع او، از نجات یافتن از چنگال مرگ، سبب نجاتش میشود، بخش نخست نمایش به پایان میرسد، ولی «فاوست» هنوز در دنیای شهوات و هوسها، آن لحظه ی پرشکوه هستی را، که در آرزوی به چنگ آوردنش بوده، نیافته است
در بخش دومِ «فاوست»، که مربوط به زندگی عادی، و زیبایی طبیعی است، شعر فلسفی ژرفی، به کار گرفته شده، که شباهت کمتری به بخش نخست دارد؛ «فاوست» در اینجا، همگی تواناییهای دنیوی و معنوی را، میآزمایند، و هنوز آن لحظه ای را، که مشتاقانه در جستجویش بوده اند، حتی در عشق «هلن تروا» نیز نمییابند؛ «مفیستوفلس» تقریباً از انجام معامله اش نومید شده است؛ سرانجام «فاوست» خسته، و سیر از گشت و گذار، دوباره مرد سالخورده ای میشود؛ و علاقمند میگردد، که اراضی دریا را دوباره آباد کند؛ این نقشه در نظر او، کار کوچکی مینماید، و حال آنکه فواید بیشماری برای تعداد بسیاری از مردمان در بر دارد؛ در اینجا «فاوست» با تعجب میبیند، که آنکار غیر جالب، و اجتماعی، خوشحالی ژرف و حقیقی را، به او ارزانی داشته است؛ این انگیزه چنان شریف است، که «مفیستوفلس» عاقبت از به چنگ آوردن روح «فاوست»، همانند روح «مارگارت» بیچاره، در بخش نخست داستان، محروم میشود
آغاز نقل از متن: (در آغاز کلمه بود؟... نه! روح بود؟... نه...؛ در آغاز عمل بود!...)؛ پایان نقل از متن
نقل دیگر از ترجمه جناب «محمود حدادی»: (فاوست: وه که فلسفه و حقوق و پزشکی - و هیهات که الهیات را هم - تا آخر خوانده ام؛ ولی از همه ی این تلاش سوزانام طرفی جز این نبستهام من بینوای ابله که در این کنج نشستهام و سرسوزنی داناتر از آن نیستم که پیشتر بودم؛ عنوان دکتری و حتی استادی را یدک میکشم و بیش از ده سال است که در هر راه و بیراه شاگردانم را سر میدوانم و میبینم هیچ از ما برنمیآید که به دانشی برسیم؛ پس قلبام از این درد میسوزد؛ البته از همه ی خودپسندان مسخره ای چون شیخ و دکتر و میرزا بنویس و واعظ فهمیده ترم؛ وانگهی نه دغدغه ی وجدان دارم، نه وسوسه ی شک؛ نه حتی ترس از دوزخ و شیطان هم؛ به جایش هر آن شادی از کفام رفته است؛ هیچ به خود گمان نمیبندم که چیزی درست و راست میدانم؛ هیچ به خود گمان نمیبندم که میتوانم درسی بیاموزم؛ انسانها را اصلاح کنم و به راه درست درآورم؛ نه نیز مال و منالیم هست، نه نامی و نه ذره ای از شکوه زمین؛ دل سگ هم از چنین زندگی ای سیر میشود؛ برای همین تن به جادو داده ام مگر که با تکیه به نیروی ارواح و اوراد؛ راهی به رازی بیابم؛ و لازم نباشد زیر عرق زور و زحمت نکته پرداز دانشی باشم، که چیزی از آن سر در نمیآورم؛ میخواهم دریابم چیست که جهان را در هسته ی آن به هم پیوند میدهد؛ میخواهم به جای زیر و بالا کردن در لفظ و لغت، به باریک بینی در نیروی کارساز هر دانه و نطفه بپردازم)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 10/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Johann Wolfgang von Goethe's Faust is a tragic play in two parts usually known in English as Faust, Part One and Faust, Part Two. Although rarely staged in its entirety, it is the play with the largest audience numbers on German-language stages. Faust is considered by many to be Goethe's magnum opus and the greatest work of German literature.
عنوانهای چاپ شه در ایران: «فاوست»؛ «تراژدی فاوست و زندگینامه یوهان ولفگانگ فن گوته»؛ نویسنده: گوته؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه آوریل سال1991میلادی و بار دیگر ماه آوریل سال2003میلادی
عنوان: فاوست؛ اثر: یوهان ولفگانگ فون گوته؛ مترجم اسدالله مبشری؛ تهران، بی نا، ؟؛ چاپ دیگر: تهران، آگاه، سال1363؛ در431ص؛ چاپ دیگر در دو جلد، اندیشه سازان، سال1383؛ شابک جلد یک9643521605؛ شابک جلد دوم9643521621؛ موضوع: داستانهای تراژدی از نویسندگان آلمان - سده 19م
مترجم: م.ا به آذین؛ تهران، نیلوفر؛ سال1376، در420ص؛ چاپ دوم سال1379؛ چاپ سوم سال1382؛ چاپ چهارم سال1385؛ چاپ پنجم سال1389؛ چاپ ششم سال1392؛ چاپ هفتم سال1394؛ چاپ دهم سال1399؛ شابک9789644480249؛
مترجم: حسن شهباز؛ تهران، علمی، سال1363؛ در264ص؛چاپ دوم سال1371؛
مترجم: سعید جوزی؛ تهران، گل آذین؛ سال1396؛ در711ص؛ شابک9789647703888؛ چاپ دوم سال1397؛
مترجم محمود حدادی؛ تهران، نیلوفر؛ سال1398؛ در568ص؛ شابک9786226654296؛
اصل این اثر، دو بار از زبان «فرانسه» به «فارسی» ترجمه شده است؛ جناب «اسدالله مبشری»، از ترجمه «ژرار دونروال»؛ تهران، آگاه، سال1363هجری خورشیدی؛ و بعدها روانشاد «محمود اعتمادزاده، م. به آذین» که مورد اخیر توسط «انتشارات نیلوفر» در سال1376هجری خورشیدی به چاپ رسیده است؛ و چاپ ششم آن در سال1392هجری خورشیدی منتشر شده است؛ در سال1363هجری خورشیدی نیز، جناب «حسن شهباز» آن را ترجمه، و در انتشارات علمی منتشر کرده اند؛ جناب «سعید جوزی» نیز ترجمه خویش از متن «آلمانی» را در تهران، انتشارات «گل آذین» در سال1395هجری خورشیدی و در700ص، منتشر کرده اند؛
گوته نابغه ای بودند، کلامشان انباشته از خیال و صنعت تشبیه است، که در ورای پرچین خیال، و باغ تصور این فراموشکار، جای دارد، شگفت انگیز و اندیشه ای نجیبانه، و به دور از تعصب است
بخش نخست، با مقدمه ای در باب «بهشت» آغاز میشود؛ خداوند بنا به خواهش «شیطان»، به او اجازه میدهد، تا درستی و راستی «فاوست»، خدمتگزار خدا را، آزمایش نماید؛ «مفیستوفلس» یا همان «فاوست» سالخورده، معامله ای میکند؛ اگر «فاوست» برای یک لحظه، معامله را نپذیرد، روح از تنش پرواز خواهد کرد؛ «فاوست» میپذیرد و دوباره جوان میشود، و با «مفیستوفلس»، به گشت و گذار میپردازد، تا از همگی لذایذ زمینی، برخوردار گردد؛ در زمین، عاشق دختر ساده ای، به نام «مارگارت» میشود، سپس به او خیانت میکند، و مسئوول سقوط و مرگ او میگردد؛ «مفیستوفلس» گمان میکند، که روح «مارگارت» را، اسیر خواهد کرد، ولی صفای عشق او، نسبت به «فاوست»، و امتناع او، از نجات یافتن از چنگال مرگ، سبب نجاتش میشود، بخش نخست نمایش به پایان میرسد، ولی «فاوست» هنوز در دنیای شهوات و هوسها، آن لحظه ی پرشکوه هستی را، که در آرزوی به چنگ آوردنش بوده، نیافته است
در بخش دومِ «فاوست»، که مربوط به زندگی عادی، و زیبایی طبیعی است، شعر فلسفی ژرفی، به کار گرفته شده، که شباهت کمتری به بخش نخست دارد؛ «فاوست» در اینجا، همگی تواناییهای دنیوی و معنوی را، میآزمایند، و هنوز آن لحظه ای را، که مشتاقانه در جستجویش بوده اند، حتی در عشق «هلن تروا» نیز نمییابند؛ «مفیستوفلس» تقریباً از انجام معامله اش نومید شده است؛ سرانجام «فاوست» خسته، و سیر از گشت و گذار، دوباره مرد سالخورده ای میشود؛ و علاقمند میگردد، که اراضی دریا را دوباره آباد کند؛ این نقشه در نظر او، کار کوچکی مینماید، و حال آنکه فواید بیشماری برای تعداد بسیاری از مردمان در بر دارد؛ در اینجا «فاوست» با تعجب میبیند، که آنکار غیر جالب، و اجتماعی، خوشحالی ژرف و حقیقی را، به او ارزانی داشته است؛ این انگیزه چنان شریف است، که «مفیستوفلس» عاقبت از به چنگ آوردن روح «فاوست»، همانند روح «مارگارت» بیچاره، در بخش نخست داستان، محروم میشود
آغاز نقل از متن: (در آغاز کلمه بود؟... نه! روح بود؟... نه...؛ در آغاز عمل بود!...)؛ پایان نقل از متن
نقل دیگر از ترجمه جناب «محمود حدادی»: (فاوست: وه که فلسفه و حقوق و پزشکی - و هیهات که الهیات را هم - تا آخر خوانده ام؛ ولی از همه ی این تلاش سوزانام طرفی جز این نبستهام من بینوای ابله که در این کنج نشستهام و سرسوزنی داناتر از آن نیستم که پیشتر بودم؛ عنوان دکتری و حتی استادی را یدک میکشم و بیش از ده سال است که در هر راه و بیراه شاگردانم را سر میدوانم و میبینم هیچ از ما برنمیآید که به دانشی برسیم؛ پس قلبام از این درد میسوزد؛ البته از همه ی خودپسندان مسخره ای چون شیخ و دکتر و میرزا بنویس و واعظ فهمیده ترم؛ وانگهی نه دغدغه ی وجدان دارم، نه وسوسه ی شک؛ نه حتی ترس از دوزخ و شیطان هم؛ به جایش هر آن شادی از کفام رفته است؛ هیچ به خود گمان نمیبندم که چیزی درست و راست میدانم؛ هیچ به خود گمان نمیبندم که میتوانم درسی بیاموزم؛ انسانها را اصلاح کنم و به راه درست درآورم؛ نه نیز مال و منالیم هست، نه نامی و نه ذره ای از شکوه زمین؛ دل سگ هم از چنین زندگی ای سیر میشود؛ برای همین تن به جادو داده ام مگر که با تکیه به نیروی ارواح و اوراد؛ راهی به رازی بیابم؛ و لازم نباشد زیر عرق زور و زحمت نکته پرداز دانشی باشم، که چیزی از آن سر در نمیآورم؛ میخواهم دریابم چیست که جهان را در هسته ی آن به هم پیوند میدهد؛ میخواهم به جای زیر و بالا کردن در لفظ و لغت، به باریک بینی در نیروی کارساز هر دانه و نطفه بپردازم)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 10/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
September 27, 2021
چگونه روح خود را به شیطان بفروشیم؟
آموزش گام به گام
گام نخست:
نومیدی محض
این مرحله به خودی خود ضروری نیست، و شیطان هر لحظه حاضر به معامله با شماست. یعنی از طرف شیطان همه چیز مهیاست، مشکل از طرف شماست. این شمایید که در حال عادی حاضر نیستید با شیطان معامله کنید و نیازمند نومیدی محض هستید تا وجدانتان را دور بیندازید. اما اگر حس می کنید از این جهت مشکلی ندارید، هم اکنون اقدام کنید.
گام دوم:
احضار شیطان
از آن جایی که شیطان علاقه ی زیادی به خرید روح شما دارد، این بخش نیاز به زحمت چندانی ندارد. شنیده ها حاکی از آن است که او به شکل سگ ولگرد سیاهرنگی وارد خانه ی شما می شود و بعد، در میان دود و آتش، تبدیل به شیطان خواهد گشت. البته بعضی گزارش ها نشان می دهد که این احضار نیاز به آشنایی مختصری با جادو دارد، یا حداقل بر زبان آوردن این جمله که: «حاضرم روحم را به شیطان بفروشم و در عوض فلان چیز را داشته باشم.»
گام سوم:
قرارداد
مهم ترین بخش کار همین جاست. باید با دقت تعیین کنید چه می خواهید بفروشید و چه می خواهید بخرید، با چه شرایطی. مثلاً وقتی شما می خواهید به هوس ها و لذت های بی شمار برسید، معنا ندارد که در قرارداد قید کنید: «هر گاه از فرط لذت خواستم لحظه ای تا ابد باقی بماند، همان لحظه جان مرا بگیر.»
همچنین تحقیق کنید محدوده ی قدرت شیطان چقدر است و آیا حقیقتاً می تواند خواسته های شما را برآورد؟ در این باب به تجربه ثابت شده که شیطانی که خود را «مفیستوفلس» می نامد، چندان قدرتی ندارد و چه بسا شما را مجبور کند خودتان سفر مشقت آمیزی به وادی ارواح کنید تا فلان آرزوی خود را برآورده کنید. از طرفی شیطانی که خود را «ولند» می نامد، دارای قدرت های نامحدودی است، ولی بیشتر قدرت هایش مبتنی بر شعبده و چشم بندی است، و واقعیت جوهری ندارد. در این میان، شیطان موسوم به «سباستین میکائیلیس» عموماً پیشنهاد شده است.
معمولاً شیطان به این شکل با شما قرارداد می بندد: «من در این جهان خادم تو خواهم بود، و تو در دوزخ به من خدمت خواهی کرد.»
در نهایت قرارداد را با قطره ای از خون خود امضا کنید.
گام چهارم:
لذت بردن از آرزوها
نیازی به توضیح این مرحله نیست، خودتان می دانید چه باید بکنید!
گام پنجم:
تقلب کردن
بعد از آن که به تمام امیال و هوس هایتان رسیدید، قرارداد را دور بزنید و به بهشت بروید. این کار نیازمند ظرافت زیادی است، اما از طرفی چون طرف الهی دارای قدرت زیادی است، همیشه موفقیت آمیز است و شیطان نمی تواند مانعی ایجاد کند یا به دادگاه صالحی شکایت کند، تنها دادگاه موجود دادگاه الهی است که قطعاً علیه شیطان حکم خواهد کرد.
مثلاً اگر شرط کرده اید: «هر لحظه ای که لذت بردم، همان لحظه جانم را بگیر»، جوری شرایط را ترتیب دهید که از عشق به همنوع لذت واقعی ببرید، و به این ترتیب وقتی مردید، فرشتگان مانع انتقال شما به دوزخ شوند و روح شما را با خود به بهشت ببرند.
پن: این ریویو واقعی نیست و گزارشی طنزآمیز از داستان فاوست است. بعضی سایتها این را کپی کردهاند و به عنوان متن واقعی منتشر کردهاند و هر از چندی کسی کامنت می��ذارد و میپرسد چطور شیطان را احضار کنم. به عنوان نویسندهٔ متن، مجدداً تأکید میکنم که متن فقط یک شوخی با داستان فاوست است.
آموزش گام به گام
گام نخست:
نومیدی محض
این مرحله به خودی خود ضروری نیست، و شیطان هر لحظه حاضر به معامله با شماست. یعنی از طرف شیطان همه چیز مهیاست، مشکل از طرف شماست. این شمایید که در حال عادی حاضر نیستید با شیطان معامله کنید و نیازمند نومیدی محض هستید تا وجدانتان را دور بیندازید. اما اگر حس می کنید از این جهت مشکلی ندارید، هم اکنون اقدام کنید.
گام دوم:
احضار شیطان
از آن جایی که شیطان علاقه ی زیادی به خرید روح شما دارد، این بخش نیاز به زحمت چندانی ندارد. شنیده ها حاکی از آن است که او به شکل سگ ولگرد سیاهرنگی وارد خانه ی شما می شود و بعد، در میان دود و آتش، تبدیل به شیطان خواهد گشت. البته بعضی گزارش ها نشان می دهد که این احضار نیاز به آشنایی مختصری با جادو دارد، یا حداقل بر زبان آوردن این جمله که: «حاضرم روحم را به شیطان بفروشم و در عوض فلان چیز را داشته باشم.»
گام سوم:
قرارداد
مهم ترین بخش کار همین جاست. باید با دقت تعیین کنید چه می خواهید بفروشید و چه می خواهید بخرید، با چه شرایطی. مثلاً وقتی شما می خواهید به هوس ها و لذت های بی شمار برسید، معنا ندارد که در قرارداد قید کنید: «هر گاه از فرط لذت خواستم لحظه ای تا ابد باقی بماند، همان لحظه جان مرا بگیر.»
همچنین تحقیق کنید محدوده ی قدرت شیطان چقدر است و آیا حقیقتاً می تواند خواسته های شما را برآورد؟ در این باب به تجربه ثابت شده که شیطانی که خود را «مفیستوفلس» می نامد، چندان قدرتی ندارد و چه بسا شما را مجبور کند خودتان سفر مشقت آمیزی به وادی ارواح کنید تا فلان آرزوی خود را برآورده کنید. از طرفی شیطانی که خود را «ولند» می نامد، دارای قدرت های نامحدودی است، ولی بیشتر قدرت هایش مبتنی بر شعبده و چشم بندی است، و واقعیت جوهری ندارد. در این میان، شیطان موسوم به «سباستین میکائیلیس» عموماً پیشنهاد شده است.
معمولاً شیطان به این شکل با شما قرارداد می بندد: «من در این جهان خادم تو خواهم بود، و تو در دوزخ به من خدمت خواهی کرد.»
در نهایت قرارداد را با قطره ای از خون خود امضا کنید.
گام چهارم:
لذت بردن از آرزوها
نیازی به توضیح این مرحله نیست، خودتان می دانید چه باید بکنید!
گام پنجم:
تقلب کردن
بعد از آن که به تمام امیال و هوس هایتان رسیدید، قرارداد را دور بزنید و به بهشت بروید. این کار نیازمند ظرافت زیادی است، اما از طرفی چون طرف الهی دارای قدرت زیادی است، همیشه موفقیت آمیز است و شیطان نمی تواند مانعی ایجاد کند یا به دادگاه صالحی شکایت کند، تنها دادگاه موجود دادگاه الهی است که قطعاً علیه شیطان حکم خواهد کرد.
مثلاً اگر شرط کرده اید: «هر لحظه ای که لذت بردم، همان لحظه جانم را بگیر»، جوری شرایط را ترتیب دهید که از عشق به همنوع لذت واقعی ببرید، و به این ترتیب وقتی مردید، فرشتگان مانع انتقال شما به دوزخ شوند و روح شما را با خود به بهشت ببرند.
پن: این ریویو واقعی نیست و گزارشی طنزآمیز از داستان فاوست است. بعضی سایتها این را کپی کردهاند و به عنوان متن واقعی منتشر کردهاند و هر از چندی کسی کامنت می��ذارد و میپرسد چطور شیطان را احضار کنم. به عنوان نویسندهٔ متن، مجدداً تأکید میکنم که متن فقط یک شوخی با داستان فاوست است.
April 2, 2020
"Si puedes alguna vez mentirme de tal modo
que llegue a estar contento de mí mismo,
si con placeres engañarme puedes,
¡que sea ese para mí el último día!
¡Tal es la apuesta que propongo!"
Cuando uno lee un clásico del calibre literario-filosófico que tiene el "Fausto", sabe de primera mano que tendrá que poner todos sus sentidos bien en alerta. Al igual que con Don Quijote, La Divina Commedia, El Decamerón, El Paraíso Perdido o los clásicos griegos y latinos, Ilíada, Odisea y Eneida, la concentración debe ser máxima.
Son tantos los elementos que componen esta monumental tragedia escrita por Goethe, su riqueza poética y abundantes diálogos, tan perfectos e intensos que apabulla, pero con belleza.
Johann Wolfgang von Goethe ideó la historia del Fausto a partir de una vieja leyenda que se remonta al año 1549 y la adaptó a su gusto para comenzar a escribirla cuando tenía poco más de veinticinco años, concluyéndola casi al final de su vida, próximo a su muerte a los 83 años.
Tan compenetrado estuvo con la gestación de la obra que las dos partes que componen el Fausto y las edades del personaje coinciden con los momentos en que las publicó. Fue un proceso arduo, que no dejó de escribir otras cosas (la obra completa de Goethe es harto abundante y se conforma de gruesos volúmenes, dado que el gran maestro alemán fue un escritor muy prolífico, como sucediera también con Balzac, Dostoievski, Dickens o Tolstoi, sólo por nombrar algunos).
Yendo al libro me surge esta reflexión: ¡Y pensar que todo lo que en el Fausto sucede es a raíz de una apuesta entre Mefistófeles y Dios! Ya en el "Prólogo en el cielo", al comienzo del libro están tirados los dados. En un picante contrapunto, Dios y Mefistófeles se ponen a prueba mutuamente y este último toma a Fausto, ese hombre que es maestro, científico, alquimista y muchas otras cosas más para demostrar quién gana.
Prontamente Mefistófeles se le presenta a Fausto convertido en un enorme perro negro y después de unas pocas páginas más Fausto sella con su propia sangre un pacto para lograr adquirir la sabiduría, la juventud la y belleza universal.
Todo le será permitido, pero claro, ciertos costos tendrán que pagarse. El placer y el dolor se entrecruzarán para que Fausto se someta a un torbellino de situaciones y escenas memorables, sea durante la primera parte en la famosa taberna de Auberbach, en su propio gabinete, en las calles, en la famosa "Noche de Walpurgis", épica leyenda en donde se congregan brujas, hechiceros y demonios en el monte de Blocksberg, del que Fausto es un privilegiado espectador y unas escenas después, se enamorará de una hermosa muchacha, mucho más joven que él, llamada Margareten o Gretchen y en muchos lugares más.
Seguramente, el Fausto debe haber influido sobre el escritor ruso Mijaíl Bulgákov, quien para su novela "El maestro y Margarita", toma el mismo nombre, solventado también en una trama que también involucra al Diablo, que en ese libro se llama Voland.
Mefistófeles le dará el gusto, pero siempre con la tranquilidad de saber que el alma de Fausto está en su poder. Todos estos acontecimientos se suceden hasta el final de la primera parte de la obra que consta de un solo acto dividido en varias escenas.
El desengaño de Fausto será grande, pero deberá aceptar las reglas del juego que Mefistófeles le propuso y advirtió: "No he sido yo quien te ha tendido el lazo, tú mismo has caído en la red. ¡Retenga al Diablo quien lo tenga!, que no lo cazará tan pronto por segunda vez."
Un detalle que posee esta obra, completamente dialogada es que nunca fue factible llevarla a escena dado que en ella se dan transformaciones instantáneas, cambios de lugares de los personajes, levitaciones, desapariciones, vuelos, metamorfosis de objetos y personajes y muchos efectos que son imposibles de representar en un teatro.
Tal vez, hubiera sido práctico llevarlo al cine (estimo que debe haber películas al respecto), pero para actores en escena, la representación es muy difícil de llevar a cabo. De hecho, en su época no pudo ser representado, por lo que Goethe acostumbraba a leer los distintos pasajes del libro, según la ocasión que se le presentara.
A mi entender, la gran estrella del libro es Mefistófeles, un personaje clave de muchos que he encontrado en los libros, capaz de torcer la voluntad no solo de Fausto, sino también de reyes, obispos, emperadores, soldados, generales, en fin, todo tipo de gente, desde las clases más bajas (una frase suya lo afirma: "El populacho nunca advierte la presencia del Demonio, aún cuando este lo tenga agarrado del pescuezo") hasta de los hombres más poderosos.
Mefistófeles todo lo puede (¡al fin y al cabo es el Diablo!) y su incursión le da brillo a toda escena que se presente para su deleite.
La segunda parte del Fausto, que se divide en cinco actos bien marcados, difiere con la primera en que tal vez es más consistente y tiene una estructura de cronología un poco más clara. Sí debo reconocer que se me hizo un tanto pesada la sección central en donde Goethe despliega una gran obra de teatro interna y casi que podría leerse en forma autónoma, una mezcla de tragedia griega que incluye todo tipo de personajes tomados de la mitología griega y romana, muchas referencias de la Biblia (Goethe era un ferviente estudioso del libro santo), así también como la inclusión de personajes de fábula.
Esta tragedia que tiene que ver con Helena de Troya, Mefistófeles y Fausto, puede tomarse (yo creo tomarlo así) como un gran sueño, delirio o ingreso de Fausto a otra dimensión con la intervención de Mefistófeles, pero sí es cierto que por momentos la lectura se hace lenta y un poco tediosa.
Creo que está dirigido para el público de su época y respeta los cánones establecidos que abarcan abiertamente el amplio espectro de la filosofía, la religión y las artes, puesto que esta fue la intención de Goethe al escribir la obra, pero hoy en día, componen lo que llamamos literatura clásica y antigua, esa que escribían Dante, Milton, Coleridge o Byron, que no dejará de ser eterna como parte fundacional de la literatura, pero que se alejan de la modernidad de nuestros días.
Por último, unas pocas palabras sobre Fausto mismo.
Me da la sensación de que es un hombre atormentado, que posee ciertas características que afectan a esos personajes bajo el influjo del doble (en este caso el doble psicológico): "Dos almas, ay, anidan en mi pecho, y cada una pugna por separarse de la otra."
Es, al igual que Mefistófeles, cuya frase " Soy una parte de aquella fuerza que siempre quiere el mal y que siempre practica el bien., define el motivo de su existencia eterna e inmortal, un hombre que sólo ambiciona el poder, el conocimiento total, el control de lo universal a partir de su cuestión personal y pondrá en marcha su plan a partir de la engañosa oferta de Mefistófeles.
Fausto es un ser inconforme, que más allá de haber llegado a una posición de poder absoluto, paga caro el precio de su pacto sobre el final del libro.
Para cerrar esta reseña sostengo que la tragedia del Fausto encierra la eterna pugna del ser humano entre el bien y el mal; entro lo que debe hacerse correctamente contra esas fuerzas, que por la debilidad inherente que posee el hombre puede ser doblegado, dominado, por el mal y por supuesto, también se arriesga a perder la batalla.
Insisto que la ambición de Fausto, esa necesidad imperiosa búsqueda de la verdad, la sabiduría y el poder no es fácil de sobrellevar ni para Fausto ni para nosotros, simples mortales, pero este dilema de elegir entre el bien y el mal, justamente depende de nosotros.
que llegue a estar contento de mí mismo,
si con placeres engañarme puedes,
¡que sea ese para mí el último día!
¡Tal es la apuesta que propongo!"
Cuando uno lee un clásico del calibre literario-filosófico que tiene el "Fausto", sabe de primera mano que tendrá que poner todos sus sentidos bien en alerta. Al igual que con Don Quijote, La Divina Commedia, El Decamerón, El Paraíso Perdido o los clásicos griegos y latinos, Ilíada, Odisea y Eneida, la concentración debe ser máxima.
Son tantos los elementos que componen esta monumental tragedia escrita por Goethe, su riqueza poética y abundantes diálogos, tan perfectos e intensos que apabulla, pero con belleza.
Johann Wolfgang von Goethe ideó la historia del Fausto a partir de una vieja leyenda que se remonta al año 1549 y la adaptó a su gusto para comenzar a escribirla cuando tenía poco más de veinticinco años, concluyéndola casi al final de su vida, próximo a su muerte a los 83 años.
Tan compenetrado estuvo con la gestación de la obra que las dos partes que componen el Fausto y las edades del personaje coinciden con los momentos en que las publicó. Fue un proceso arduo, que no dejó de escribir otras cosas (la obra completa de Goethe es harto abundante y se conforma de gruesos volúmenes, dado que el gran maestro alemán fue un escritor muy prolífico, como sucediera también con Balzac, Dostoievski, Dickens o Tolstoi, sólo por nombrar algunos).
Yendo al libro me surge esta reflexión: ¡Y pensar que todo lo que en el Fausto sucede es a raíz de una apuesta entre Mefistófeles y Dios! Ya en el "Prólogo en el cielo", al comienzo del libro están tirados los dados. En un picante contrapunto, Dios y Mefistófeles se ponen a prueba mutuamente y este último toma a Fausto, ese hombre que es maestro, científico, alquimista y muchas otras cosas más para demostrar quién gana.
Prontamente Mefistófeles se le presenta a Fausto convertido en un enorme perro negro y después de unas pocas páginas más Fausto sella con su propia sangre un pacto para lograr adquirir la sabiduría, la juventud la y belleza universal.
Todo le será permitido, pero claro, ciertos costos tendrán que pagarse. El placer y el dolor se entrecruzarán para que Fausto se someta a un torbellino de situaciones y escenas memorables, sea durante la primera parte en la famosa taberna de Auberbach, en su propio gabinete, en las calles, en la famosa "Noche de Walpurgis", épica leyenda en donde se congregan brujas, hechiceros y demonios en el monte de Blocksberg, del que Fausto es un privilegiado espectador y unas escenas después, se enamorará de una hermosa muchacha, mucho más joven que él, llamada Margareten o Gretchen y en muchos lugares más.
Seguramente, el Fausto debe haber influido sobre el escritor ruso Mijaíl Bulgákov, quien para su novela "El maestro y Margarita", toma el mismo nombre, solventado también en una trama que también involucra al Diablo, que en ese libro se llama Voland.
Mefistófeles le dará el gusto, pero siempre con la tranquilidad de saber que el alma de Fausto está en su poder. Todos estos acontecimientos se suceden hasta el final de la primera parte de la obra que consta de un solo acto dividido en varias escenas.
El desengaño de Fausto será grande, pero deberá aceptar las reglas del juego que Mefistófeles le propuso y advirtió: "No he sido yo quien te ha tendido el lazo, tú mismo has caído en la red. ¡Retenga al Diablo quien lo tenga!, que no lo cazará tan pronto por segunda vez."
Un detalle que posee esta obra, completamente dialogada es que nunca fue factible llevarla a escena dado que en ella se dan transformaciones instantáneas, cambios de lugares de los personajes, levitaciones, desapariciones, vuelos, metamorfosis de objetos y personajes y muchos efectos que son imposibles de representar en un teatro.
Tal vez, hubiera sido práctico llevarlo al cine (estimo que debe haber películas al respecto), pero para actores en escena, la representación es muy difícil de llevar a cabo. De hecho, en su época no pudo ser representado, por lo que Goethe acostumbraba a leer los distintos pasajes del libro, según la ocasión que se le presentara.
A mi entender, la gran estrella del libro es Mefistófeles, un personaje clave de muchos que he encontrado en los libros, capaz de torcer la voluntad no solo de Fausto, sino también de reyes, obispos, emperadores, soldados, generales, en fin, todo tipo de gente, desde las clases más bajas (una frase suya lo afirma: "El populacho nunca advierte la presencia del Demonio, aún cuando este lo tenga agarrado del pescuezo") hasta de los hombres más poderosos.
Mefistófeles todo lo puede (¡al fin y al cabo es el Diablo!) y su incursión le da brillo a toda escena que se presente para su deleite.
La segunda parte del Fausto, que se divide en cinco actos bien marcados, difiere con la primera en que tal vez es más consistente y tiene una estructura de cronología un poco más clara. Sí debo reconocer que se me hizo un tanto pesada la sección central en donde Goethe despliega una gran obra de teatro interna y casi que podría leerse en forma autónoma, una mezcla de tragedia griega que incluye todo tipo de personajes tomados de la mitología griega y romana, muchas referencias de la Biblia (Goethe era un ferviente estudioso del libro santo), así también como la inclusión de personajes de fábula.
Esta tragedia que tiene que ver con Helena de Troya, Mefistófeles y Fausto, puede tomarse (yo creo tomarlo así) como un gran sueño, delirio o ingreso de Fausto a otra dimensión con la intervención de Mefistófeles, pero sí es cierto que por momentos la lectura se hace lenta y un poco tediosa.
Creo que está dirigido para el público de su época y respeta los cánones establecidos que abarcan abiertamente el amplio espectro de la filosofía, la religión y las artes, puesto que esta fue la intención de Goethe al escribir la obra, pero hoy en día, componen lo que llamamos literatura clásica y antigua, esa que escribían Dante, Milton, Coleridge o Byron, que no dejará de ser eterna como parte fundacional de la literatura, pero que se alejan de la modernidad de nuestros días.
Por último, unas pocas palabras sobre Fausto mismo.
Me da la sensación de que es un hombre atormentado, que posee ciertas características que afectan a esos personajes bajo el influjo del doble (en este caso el doble psicológico): "Dos almas, ay, anidan en mi pecho, y cada una pugna por separarse de la otra."
Es, al igual que Mefistófeles, cuya frase " Soy una parte de aquella fuerza que siempre quiere el mal y que siempre practica el bien., define el motivo de su existencia eterna e inmortal, un hombre que sólo ambiciona el poder, el conocimiento total, el control de lo universal a partir de su cuestión personal y pondrá en marcha su plan a partir de la engañosa oferta de Mefistófeles.
Fausto es un ser inconforme, que más allá de haber llegado a una posición de poder absoluto, paga caro el precio de su pacto sobre el final del libro.
Para cerrar esta reseña sostengo que la tragedia del Fausto encierra la eterna pugna del ser humano entre el bien y el mal; entro lo que debe hacerse correctamente contra esas fuerzas, que por la debilidad inherente que posee el hombre puede ser doblegado, dominado, por el mal y por supuesto, también se arriesga a perder la batalla.
Insisto que la ambición de Fausto, esa necesidad imperiosa búsqueda de la verdad, la sabiduría y el poder no es fácil de sobrellevar ni para Fausto ni para nosotros, simples mortales, pero este dilema de elegir entre el bien y el mal, justamente depende de nosotros.
June 25, 2024
Doctor Faust is an accomplished man. We admire him, ask him for advice, and rush to his lessons. But now, Faust cannot take pleasure in the transmission or flatter himself with the admiration he provokes. He wants to go towards the whole, frequent the world of spirits, the worlds of heaven, to know "the axiom of the sage." The world of men is a limit that he cannot tolerate. So Goethe's Faust, alchemist, theologian, and scientist, decides to do spiritualism sessions and achieve higher revelation.
But now, he is afraid; he wants to end this world so narrow for these inspirations. This fact is without counting on a bet contracted between "one of the horsemen of Satan" himself and God. Mephistopheles (a highly complex name) will try to offer him all the temptations that humanity can offer.
How absolute a hero, Faust is also a romantic hero. The mirror scene is also a sacred beauty. Faust (the work) is a Gothic novel: a pact, fantastic figures (witches, fairies), and a significant outcome.
Besides, I liked all the references, especially those to A Midsummer Night's Dream.
There's no respect for the rule of three units for the room's construction. And good God, I like that too. The reader is carried and loses their senses and landmarks (primarily temporal), which brings magic and consolidates the fantastic universe.
But now, he is afraid; he wants to end this world so narrow for these inspirations. This fact is without counting on a bet contracted between "one of the horsemen of Satan" himself and God. Mephistopheles (a highly complex name) will try to offer him all the temptations that humanity can offer.
How absolute a hero, Faust is also a romantic hero. The mirror scene is also a sacred beauty. Faust (the work) is a Gothic novel: a pact, fantastic figures (witches, fairies), and a significant outcome.
Besides, I liked all the references, especially those to A Midsummer Night's Dream.
There's no respect for the rule of three units for the room's construction. And good God, I like that too. The reader is carried and loses their senses and landmarks (primarily temporal), which brings magic and consolidates the fantastic universe.
February 23, 2016
A summary:
Faust: I WANT TO EXPERIENCE EVERY HUMAN EMOTION,I WANT TO GAIN THE KNOWLEDGE OF ALL FOUR ELEMENTS,I WANT TO FEEL THE PLEASURES OF THIS WORLD!
Mephistopheles: Yeah,sure thing bro,but before you do that I want to take you to this weird pub,hook you up with a minor whom you'll knock up & make you attend a completely pointless annual witch ball.Sounds good?
Faust: You had me at "hook up with a minor",bro.
Faust: I WANT TO EXPERIENCE EVERY HUMAN EMOTION,I WANT TO GAIN THE KNOWLEDGE OF ALL FOUR ELEMENTS,I WANT TO FEEL THE PLEASURES OF THIS WORLD!
Mephistopheles: Yeah,sure thing bro,but before you do that I want to take you to this weird pub,hook you up with a minor whom you'll knock up & make you attend a completely pointless annual witch ball.Sounds good?
Faust: You had me at "hook up with a minor",bro.
May 1, 2022
This is a re-read for me since I read excerpts of the first act back in school. I enjoyed reading this and enjoyed the Walter Kaufmann translation. The concept of the devil, witchcraft, selling one's sole, and the downward spiral that follows such an ordeal has always intrigued me.
Faust was an intelligent young scholar who sought to know as much as possible about general world knowledge like science and religion. One night after going for a walk he was approached by the devil, going by the name Mephistopheles. The Devil offered Faust a deal: to sign away his soul and be given all knowledge of the world.
Faust signs a contract with his own blood and the story takes off. Eventually Faust develops a lust for a young innocent and beautiful woman, Gretchen, and he goes to great lengths to seduce and have her.
I read the introduction and that was 56 pages of valuable information about the philosophical framework, characters, historical background, and analysis/explanations of various topics related to the book. Also there's five pages of a brief synopsis of each chapter/scene that I found helpful (sometimes it was confusing what exactly I was reading). This is the complete tragedy: Dedication, Prelude in the Theatre, Prologue in Heaven, and both parts of the Tragedy. This particular book had the German on the left side and simultaneous English on the right side. So that means of the 439 pages you're only reading 219 pages of the English.
I enjoyed re-reading this and I may read it again in a few years from now. I would recommend it to anyone interested in the origins of the concept. Thanks!
Faust was an intelligent young scholar who sought to know as much as possible about general world knowledge like science and religion. One night after going for a walk he was approached by the devil, going by the name Mephistopheles. The Devil offered Faust a deal: to sign away his soul and be given all knowledge of the world.
Faust signs a contract with his own blood and the story takes off. Eventually Faust develops a lust for a young innocent and beautiful woman, Gretchen, and he goes to great lengths to seduce and have her.
I read the introduction and that was 56 pages of valuable information about the philosophical framework, characters, historical background, and analysis/explanations of various topics related to the book. Also there's five pages of a brief synopsis of each chapter/scene that I found helpful (sometimes it was confusing what exactly I was reading). This is the complete tragedy: Dedication, Prelude in the Theatre, Prologue in Heaven, and both parts of the Tragedy. This particular book had the German on the left side and simultaneous English on the right side. So that means of the 439 pages you're only reading 219 pages of the English.
I enjoyed re-reading this and I may read it again in a few years from now. I would recommend it to anyone interested in the origins of the concept. Thanks!
January 6, 2012
First impression: Goethe could write his tuckus off. Rarely have I encountered prose that commingles in such bounty the trifecta of being, at once, gorgeous to the eye, imbued with passion and saturated with depth and meaning. Faust has all three and I was pulled into the seductive narrative from the momentous opening (wonderfully titled “Prologue from Heaven”) through the final dramatic climax.
I must briefly pause here to add a qualifier to my comments which relate to the version I experienced and not to my enjoyment of it.
***
Audible.com, usually a professional, high quality purveyor pulled a bit of a bamboozle on me in this case. I acquired the “unabridged” reading (by full cast) which came in at 4 hours in length. Now, that is just about right for Part 1 of Faust and so I thought I was in for a treat as I listened along with my own copy of the novel. Turns out, much to my chagrin, that the 4 hours was an “adaptation” of both Parts 1 and 2. Thus, as wonderful as the experience was, I did not get a chance to absorb all of the detail and nuances of the story.
I plan to read the complete Faust (Parts 1 and 2) in the future and will share my thoughts on the work as a whole at that time.
***
End sad story pause
So God, like a lonely parent maybe in need of a hug, allows Satan to throw a temptation Faust’s way to prove that the man is still “of the flock” in a scaled down, boil-free, version of the Book of Job. As my introductory quote illustrates, Faust is a brilliant scholar who has completed a study of all the world’s knowledge (and I thought I read a lot) and yet feels no wiser for the accomplishment. Feeling that there is more to existence than rote knowledge of the past (which echoes Goethe’s own belief in the primacy of emotion over reason) Faust longs for deeper meaning and understanding that is hidden from him. He becomes depressed and contemplating suicide (Goethe’s non-subtle hint that Faust’s faith is more than a tad shaky allow the Devil "access" to him).
Faust is visited by Mephistopheles and offered a life of hedonistic excess and earthly pleasures as a means of gaining greater understanding of the universe.
Faust, who apparently had never watched any episodes of The Twilight Zone, foolishly agrees and bargains away his soul. Faust will die and the Devil will win if Faust can ever be made to be “content” with a moment in his life.
If ever I lie down in sloth and base inaction, / Then let that moment be my end! / If by your false cajolery / You lull me into self-sufficiency, / If any pleasure you can give / Deludes me, let me cease to live! / I offer you this wager!"From here the two take flight (literary) on a world-wind tour of debauchery and more debauchery. “Let's plunge ourselves into the roar of time, the whirl of accident; may pain and pleasure, success and failure, shift as they will -- it's only action that can make a man.”
Soon after this, we are introduced to Gretchen, the other main player in this tragedy, whose relationship with Faust will explore key issues of faith and redemption. It was this relationship that I thought received the shortest shrift in the adaptation that I listened to so I will leave further thoughts on this until I have experienced the complete work.
The language is gorgeous and drips emotion on almost every line. Some might think this falls too far into the realm of melodrama, but I loved it and found it vigorous and passionate. The end is wonderful with the necessary questions answered but certain larger queries left for us to contemplate.
A wonderful experience (abridged though it may have been) and one that I strongly encourage everyone to read.
4.0 stars. HIGHLY RECOMMENDED!!
P.S. I didn’t have a place to slide this into my review, but I wanted to share one last quote from the story, this one from the devil. He and Faust have begun their tour of vice and come across a coven of witches who don’t recognize the Prince of Lies.
"Do you know me now? Skinny, cadaverous bitch, / do you know your lord and master? Why don't I / Smash you to pieces, tell me why, / You and your ape-familiars? Must I teach / You some respect for my red doublet? What / Is this cock's feather, eh? My face / have I been hiding it? You learn your place, / Old hag! Am I to name myself or not?"Good, good stuff.
October 3, 2024
Libro escrito en dos partes y escritas en tiempos diferentes. Debido a esto, la segunda parte no es tan buena como la primera. Incluso los textos son muchas veces cambiados por el mismo Goethe (Según leí por ahí).
Los monólogos de Fausto -sobre todo al principio- son geniales y la historia es buena. Hay una canción de un grupo chileno llamado "La Ley" que se llama "Fausto", y su frase principal es: Negociaría mi alma por tenerte cerca y darte mi eternidad. Me recordó totalmente este personaje.
Por otra parte, Mefistófeles, a pesar del tema filosófico del libro, no deja de ser un personaje divertido.
Una obra muy profunda y completa. Hace total sentido que tenga la importancia literaria y filosófica que tiene hoy en día.
Los monólogos de Fausto -sobre todo al principio- son geniales y la historia es buena. Hay una canción de un grupo chileno llamado "La Ley" que se llama "Fausto", y su frase principal es: Negociaría mi alma por tenerte cerca y darte mi eternidad. Me recordó totalmente este personaje.
Por otra parte, Mefistófeles, a pesar del tema filosófico del libro, no deja de ser un personaje divertido.
Una obra muy profunda y completa. Hace total sentido que tenga la importancia literaria y filosófica que tiene hoy en día.
August 8, 2017
I read Johann Goethe's Faust in English and partially in German during a college course many years ago. It had a huge impact on me as a person and me as a writer. Due to it being somewhat "out there," I held back a full 5 rating; however, I cannot stress how much this book makes you think. Beware, it's a little heavy on the literary side, but it's still worth a read, even if you just read the first portion. That said, 4 out of 5 stars...
Detailed Review(about 1/3 of a paper I wrote about it a few years ago)
When I first picked up Goethe’s famous masterpiece Faust, I was hesitant about reading it. I read Goethe’s work while lying on my bed a few hours before I went to sleep. My room was quiet because everyone else was already asleep. I was able to read and consciously take in the contents of the work. I generally don’t like to be told what literature to read; however, after reading through the Prologue in Heaven, I was intrigued by the plot of Faust. As I began reading the first part, I was a bit disturbed by the fact that it was not in prose, but that it was in poetical verse. I have never been a great fan of poetry as a genre of literature. Thus I had mixed feelings when it came to reading Goethe’s famous literary work Faust from the beginning.
I wanted to learn something from the story, as I do from all literature. Authors don’t just write for ‘no’ reason; they wish to accomplish something. I then strove to understand the reasons for the literary work’s existence. When I skimmed Faust for the first time, I tried to read it for pleasure, but it was a little too hard. I needed to stop and understand what as going on in each scene. However, I soon realized that I was able to place myself inside the text in several different ways. It was at this point that Faust actually appealed to me; I saw myself in the novel as the character of Faust, fighting against the devilish Mephistopheles. I have always struggled with wanting everything from material things to the admiration of others. As a man of flesh and blood, I naturally want great intelligence, power and love. I have always wanted to be number one - a perfectionist - just like Faust.
So, while I was reading Faust, I was truly reading a biography of my own life, albeit on a much larger scale. I too have lost some faith in my religion, and I wonder if I will be saved; however, unlike Faust, at the time I read it, I had yet to want someone as much as he wanted Margaret (Gretchen). Maybe if I were under the devil’s spells like Faust was, I would have fallen just as hard for the woman. I do have the addictive personality that would lead me in the same direction as Faust. With all of this in mind, I read through the novel as though I were Faust. I took on his persona, argued with Mephistopheles, and wished that I had never been born in the end of the work. It is not easy to live a life completely free from the clutches of evil. When you are hopeless and in despair, you need help. Often, humans are not strong enough to recognize from whom they are getting help. Faust enabled me to foresee what would happen to me if I were subject to the devil’s influence.
Faust is a man worthy of my admiration. All throughout the book, both Faust and the actions he sought fascinated me. Like I said before, I felt as though I was reading or watching a movie of my own life. It was as though a dream had come true where I was able to align myself with the devil. The fears that I have in reality weren’t present enough in my dreams to stop myself from associating with some Mephistophelean devil. I was able to see what would happen if I took on the persona of evil incarnate turned into man. Faust enabled me to have an out of body experience where I could see what would happen to me if I became what I have always been curious about becoming: A devil-influenced man.
Throughout the work of Faust by Goethe, I was able to live experiences vicariously. Faust enabled me to try things that I only dreamed about trying. I really felt as though I were reading a novel about myself. I think that this is why the Faustian theme has persisted throughout time; men (and women) everywhere have struggled within themselves fighting between good and evil to achieve their goals and desires. I am no different.
About Me
For those new to me or my reviews... here's the scoop: I read A LOT. I write A LOT. And now I blog A LOT. First the book review goes on Goodreads, and then I send it on over to my WordPress blog at https://thisismytruthnow.com, where you'll also find TV & Film reviews, the revealing and introspective 365 Daily Challenge and lots of blogging about places I've visited all over the world. And you can find all my social media profiles to get the details on the who/what/when/where and my pictures. Leave a comment and let me know what you think. Vote in the poll and ratings. Thanks for stopping by. Note: All written content is my original creation and copyrighted to me, but the graphics and images were linked from other sites and belong to them. Many thanks to their original creators.
Detailed Review(about 1/3 of a paper I wrote about it a few years ago)
When I first picked up Goethe’s famous masterpiece Faust, I was hesitant about reading it. I read Goethe’s work while lying on my bed a few hours before I went to sleep. My room was quiet because everyone else was already asleep. I was able to read and consciously take in the contents of the work. I generally don’t like to be told what literature to read; however, after reading through the Prologue in Heaven, I was intrigued by the plot of Faust. As I began reading the first part, I was a bit disturbed by the fact that it was not in prose, but that it was in poetical verse. I have never been a great fan of poetry as a genre of literature. Thus I had mixed feelings when it came to reading Goethe’s famous literary work Faust from the beginning.
I wanted to learn something from the story, as I do from all literature. Authors don’t just write for ‘no’ reason; they wish to accomplish something. I then strove to understand the reasons for the literary work’s existence. When I skimmed Faust for the first time, I tried to read it for pleasure, but it was a little too hard. I needed to stop and understand what as going on in each scene. However, I soon realized that I was able to place myself inside the text in several different ways. It was at this point that Faust actually appealed to me; I saw myself in the novel as the character of Faust, fighting against the devilish Mephistopheles. I have always struggled with wanting everything from material things to the admiration of others. As a man of flesh and blood, I naturally want great intelligence, power and love. I have always wanted to be number one - a perfectionist - just like Faust.
So, while I was reading Faust, I was truly reading a biography of my own life, albeit on a much larger scale. I too have lost some faith in my religion, and I wonder if I will be saved; however, unlike Faust, at the time I read it, I had yet to want someone as much as he wanted Margaret (Gretchen). Maybe if I were under the devil’s spells like Faust was, I would have fallen just as hard for the woman. I do have the addictive personality that would lead me in the same direction as Faust. With all of this in mind, I read through the novel as though I were Faust. I took on his persona, argued with Mephistopheles, and wished that I had never been born in the end of the work. It is not easy to live a life completely free from the clutches of evil. When you are hopeless and in despair, you need help. Often, humans are not strong enough to recognize from whom they are getting help. Faust enabled me to foresee what would happen to me if I were subject to the devil’s influence.
Faust is a man worthy of my admiration. All throughout the book, both Faust and the actions he sought fascinated me. Like I said before, I felt as though I was reading or watching a movie of my own life. It was as though a dream had come true where I was able to align myself with the devil. The fears that I have in reality weren’t present enough in my dreams to stop myself from associating with some Mephistophelean devil. I was able to see what would happen if I took on the persona of evil incarnate turned into man. Faust enabled me to have an out of body experience where I could see what would happen to me if I became what I have always been curious about becoming: A devil-influenced man.
Throughout the work of Faust by Goethe, I was able to live experiences vicariously. Faust enabled me to try things that I only dreamed about trying. I really felt as though I were reading a novel about myself. I think that this is why the Faustian theme has persisted throughout time; men (and women) everywhere have struggled within themselves fighting between good and evil to achieve their goals and desires. I am no different.
About Me
For those new to me or my reviews... here's the scoop: I read A LOT. I write A LOT. And now I blog A LOT. First the book review goes on Goodreads, and then I send it on over to my WordPress blog at https://thisismytruthnow.com, where you'll also find TV & Film reviews, the revealing and introspective 365 Daily Challenge and lots of blogging about places I've visited all over the world. And you can find all my social media profiles to get the details on the who/what/when/where and my pictures. Leave a comment and let me know what you think. Vote in the poll and ratings. Thanks for stopping by. Note: All written content is my original creation and copyrighted to me, but the graphics and images were linked from other sites and belong to them. Many thanks to their original creators.
October 11, 2020
علم، معرفت،شهرت،ثروت
بخاطر چه چیزهای کمارزشی با شیطان معامله میکنید.
من اگر روزی با مفیستوفلس روبرو بشم، ازش میخوام آخرین روزی که باهم بودیم رو تا ابد زندگی کنم.
بخاطر چه چیزهای کمارزشی با شیطان معامله میکنید.
من اگر روزی با مفیستوفلس روبرو بشم، ازش میخوام آخرین روزی که باهم بودیم رو تا ابد زندگی کنم.
January 25, 2021
هر کسی که راه میرود میتواند گم بشود
زمانی فرا میرسد که بدجور به خودت میلرزی...نه برای آنچه بر سرت خواهد آمد...بلکه برای آنچه از کف دادهای...زندگی و عمری که خرج ایدئولوژی و آرمانی کردی که حالا بهش شک داری!!!...شاید بگویی باز وضعات بهتر از آن داعشیها و نظامیانی است که آدمها را کشته و کودکان را سر بریدهاند...اما نیست....تو هم زندگیات را قربانی کردهای!!!
چیزی که میتوانست یه هدیه بزرگ باشد را برای هیچ و پوچ به هدر دادی!؟...تو هم یک فاوستی...و من نیز...فاوست تاریخ انسانی ماست که پی بردهایم بیثمر در پی هیچ تمام شد...و حالا که بعد هزارهها بیدار شدهایم، با جنونی همهگیر میخواهیم یک شبه رهِ هزارساله را برویم تا شاید آنچه از کف دادهایم را بدست آوریم...همین است که وارد عصری شدهایم که ماشینآلات سریعالسیر از هر سو سَر برآوردهاند...به راستی کە انسان جراتِ ایستادن و اندیشیدن را ندارد
شاید بجای گم شدن در این همه راه ایستاد و در خود گم شد...یا کامل غرق میشوی یا...نمیدانم...گوته که میگوید: هر قصد بزرگی در آغاز غلط مینماید!!!
August 10, 2018
یعنی یه بار نشد من کتابی رو واسه خودم تا آسمون نبرم بالا و بعدش مجبور نشم به زور از کف آسفالت جمعش کنم >_< . حقیقت اینه که من تصمیم داشتم کتاب فاوست رو چند سال پیش یعنی دقیقا سه سال پیش بخونم. اما اون موقع چون مدت ها بود که از کتاب خوندن فاصله گرفته بودم اصلا خودم رو در حد خوندن و درک همچین کتابی نمی دیدم. همین شد که تصمیم گرفتم بعد از خوندن کتاب های بیشتر و عمیقتر برگردم سراغ این کتاب.اما اصلا فکرشو نمی کردم که این کتاب انقدر منو ناامید کنه . خلاصه که بیایم قبل از خوندن کتاب ها ازشون واسه خودمون بت نسازیم که آخر و عاقبت کار اینجوری بشه
کتاب اول واقعا خوب بود و شروع فوق العاده ای داشت اما اگر بگم از کتاب دوم هیچ لذتی نبردم اصلا دروغ نگفتم. انقدر تو کتاب دوم صحنه عوض میشه و شخصیت های پرت و پلا به داستان اضافه میشه که خیلی از جاها خود شخصیت های اصلی یا گم می شدن یا اصلا حضور نداشتن. بعد مثلا مجبور میشدی 40 صفحه بخونی بدون اینکه بفهمی چی به چیه تا بالاخره یه اسم آشنایی اون وسط پیدا کنی و یه جورایی به داستان ربطش بدی و سر خودت شیره بمالی که الان دقیقا فهمیدم چی شد
:))
به نظرم یکی از بزرگترین ایرادهای کتاب، البته به جز پایان گیج کننده و کاملا غیرمنطقی داستان، این بود که "گوته" اصلا فکر نکرده بود که خواننده ی بخت بر گش��ه یه درصد هم ممکنه همه ی افسانه های یونانی رو نخونده باشه یا مثلا اسم تمام شخصیت های این همه افسانه رو حفظ نکرده باشه. واقعا لازم نبود این همه شخصیت بی ربط رو به زور تو یه کتاب 400 صفحه ای جا داد که آخرش هم معلوم نشه نقششون اون وسط چی بوده، در حالی که اگر خیلی هاشون اصلا حضور هم نمی داشتن هیچ آسیبی به داستان اصلی نمی زد
در آخر اینکه اگر خیلی وقت اضافی زیاد دارین برین سراغ این کتاب وگرنه که اصلا به کسی توصیه ش نمی کنم
کتاب اول واقعا خوب بود و شروع فوق العاده ای داشت اما اگر بگم از کتاب دوم هیچ لذتی نبردم اصلا دروغ نگفتم. انقدر تو کتاب دوم صحنه عوض میشه و شخصیت های پرت و پلا به داستان اضافه میشه که خیلی از جاها خود شخصیت های اصلی یا گم می شدن یا اصلا حضور نداشتن. بعد مثلا مجبور میشدی 40 صفحه بخونی بدون اینکه بفهمی چی به چیه تا بالاخره یه اسم آشنایی اون وسط پیدا کنی و یه جورایی به داستان ربطش بدی و سر خودت شیره بمالی که الان دقیقا فهمیدم چی شد
:))
به نظرم یکی از بزرگترین ایرادهای کتاب، البته به جز پایان گیج کننده و کاملا غیرمنطقی داستان، این بود که "گوته" اصلا فکر نکرده بود که خواننده ی بخت بر گش��ه یه درصد هم ممکنه همه ی افسانه های یونانی رو نخونده باشه یا مثلا اسم تمام شخصیت های این همه افسانه رو حفظ نکرده باشه. واقعا لازم نبود این همه شخصیت بی ربط رو به زور تو یه کتاب 400 صفحه ای جا داد که آخرش هم معلوم نشه نقششون اون وسط چی بوده، در حالی که اگر خیلی هاشون اصلا حضور هم نمی داشتن هیچ آسیبی به داستان اصلی نمی زد
در آخر اینکه اگر خیلی وقت اضافی زیاد دارین برین سراغ این کتاب وگرنه که اصلا به کسی توصیه ش نمی کنم
January 13, 2018
Preface & Notes
Chronology
Introduction
Translator's Note
The Writing of 'Faust'
Further Reading
--Faust, Part I
Notes
Chronology
Introduction
Translator's Note
The Writing of 'Faust'
Further Reading
--Faust, Part I
Notes
December 20, 2015
Here I am, a speck of flesh and bones in the vast ocean of time, rating and attempting to review this timeless masterpiece of classic literature. I guess artists are doomed to be eternally judged by those to whom their work is exposed, even centuries after their time. You think Goethe even imagined that after two and a half centuries a Greek nobody would "not-talk" about his Faust in a "non-place" called internet? I know I may be getting a bit weird here but hey, I just read Faust. What did you expect?
Anyway, I think it's one of the best literary works ever created. The way Goethe used alternating styles in his writing was genius. The scene on Walpurgis Night is one of the most trippy, psychedelic, out-there things I've ever read. But the most impressive is the concept itself. With the catharsis only foreshadowed but never played before your eyes, you feel in every rhyme that Faust is nothing but a puppet in the hands of (himself?) higher powers. Trapped by his own will to live, to fly high and his tendency to stay stuck on the ground, he becomes a vulnerable victim for our friend Mephistopheles. And a strange journey begins...
Ok, I surpassed myself here. Just one more thing. I'd like to say that reading Faust after midnight by the fireplace with the only source of light being the fire and the lights on the Christmas tree, is one hell of experience!
Cheers!
Anyway, I think it's one of the best literary works ever created. The way Goethe used alternating styles in his writing was genius. The scene on Walpurgis Night is one of the most trippy, psychedelic, out-there things I've ever read. But the most impressive is the concept itself. With the catharsis only foreshadowed but never played before your eyes, you feel in every rhyme that Faust is nothing but a puppet in the hands of (himself?) higher powers. Trapped by his own will to live, to fly high and his tendency to stay stuck on the ground, he becomes a vulnerable victim for our friend Mephistopheles. And a strange journey begins...
Ok, I surpassed myself here. Just one more thing. I'd like to say that reading Faust after midnight by the fireplace with the only source of light being the fire and the lights on the Christmas tree, is one hell of experience!
Cheers!
November 30, 2022
I'm glad I read this if only because my preconceptions of this work have been shattered. It's not loaded with philosophy, in fact there are hardly any abstruse passages. It's got a modern feel; according to Kaufmann's introduction, earlier (Victorian) translations are what made it seem not: I pictured Brecht puppets in many of the scenes. It's funny; humor runs almost throughout especially in the speech of Mephisto, who, of course, is more entertaining than Faust. The language can be colloquial and even a bit bawdy. The end of the first part is particularly lyrical and it certainly owes quite a bit to the madness of Shakespeare's Ophelia.
I don't know German, but I liked being able to glance over to the opposite page to see what the original looked like when a translated word or phrase caught my fancy. This edition, for the inclusion of the original text and the impressive translation (at least it was to me), probably deserves 5 stars.
I don't know German, but I liked being able to glance over to the opposite page to see what the original looked like when a translated word or phrase caught my fancy. This edition, for the inclusion of the original text and the impressive translation (at least it was to me), probably deserves 5 stars.
September 30, 2014
`My name is Ozymandias, King of Kings:In Faust, the name of the game is passion. Passion for learning, passion for love, passion for life in all its forms and facets. The deprivation of passion by the slow grind of facts and figures and hypocrisy, the boons of inheritance providing shortcuts without granting the necessary experience of true effort, and excess. When the world is at one's feet, what is there left for passion to strive for?
Look on my works, ye mighty, and despair!'
-Percy Bysshe Shelley, 'Ozymandias'
Wer immer strebend sich bemüht,
Den können wir erlösen.
("Who ever strives with all his power,
We are allowed to save.")
-Johann Wolfgang von Goethe, Faust
But until then, what will you do to achieve that world?
It's an almost impossible balance, especially when the rest of the world is thrown in at full tilt. The passion becomes split, and when one track is spent the next is sought, and the next, and the next, by any means to any measure. One may wish at the beginning to be good, but when the so-called custodians of morality sell it by the yard for a varying price, and all the esteem generated by the straight and narrow pales in comparison to the smallest glimpse of moonlit wraith, well. One must consider the odds when the devil comes a calling.
On the one hand, your wish at the immortal's command. On the other, all the ramifications of those wishes, bound as they are in a reality of finite glory, finite justice, finite truth. To go forth enraptured in the potential, and in the end consigning everything outside of that potential to the flames.
Now, who among you would proclaim yourselves worthy of judging just how far one can go?
---
Now, as this is Faust we're talking about, I know this first reading was nowhere near good enough to exempt me from future rereadings. Also, the German language is one that I am intent on mastering, and what better piece to work towards than one of, if not the, pillars of German literature? So, until we meet again, Mephisto, preferably on a span of stage that does full honors to your Walpurgisnacht. I'm very much looking forward to it.
February 21, 2021
Without doubt, this is a Titan's Work, but at the same time it is deficient, in that it is not entirely coherent: it was written in different periodes of Goethe's life, in different styles, from different perspectives; it's intersected with rather loose comments on the culture of his time. It has a mosaic-like structure with symbolic scenes and sometimes downright spectacles full of special effects.
Of course, there is the impressive and essentially tragic figure of Faust himself, the man who succumbs to his desire to know more, to be more, a symbol of the human passion to surpass himself. In that way Goethe has made Faust into the iconic symbol he has remained ever since.
I read most of it in German, accompanied by a Dutch translation. To me real gems were the following parts: the Walpurgisnacht (a cascade of images and scenes in variegated verse forms), the Homunculus story (sparkling and moving), the Philemon and Baucis story (charming as ever). And rather weak parts: the Gretchen story (Gretchen is a too insignificant figure), the Helena Story (she's literally without flesh and bone), Euphorion (too short), and the final (too heavenly).
Faust is a succinct read, but too precarious to my taste. Still, several verses have been imprinted in my mind for ever.
"Alles Vergängliche
Ist nur ein Gleichnis;
Das Unzulängliche,
Hier wird's Ereignis;
Das Unbeschreibliche,
Hier ist's getan;
Das Ewig-Weibliche
Zieht uns hinan."
Rating 3.5 stars
Of course, there is the impressive and essentially tragic figure of Faust himself, the man who succumbs to his desire to know more, to be more, a symbol of the human passion to surpass himself. In that way Goethe has made Faust into the iconic symbol he has remained ever since.
I read most of it in German, accompanied by a Dutch translation. To me real gems were the following parts: the Walpurgisnacht (a cascade of images and scenes in variegated verse forms), the Homunculus story (sparkling and moving), the Philemon and Baucis story (charming as ever). And rather weak parts: the Gretchen story (Gretchen is a too insignificant figure), the Helena Story (she's literally without flesh and bone), Euphorion (too short), and the final (too heavenly).
Faust is a succinct read, but too precarious to my taste. Still, several verses have been imprinted in my mind for ever.
"Alles Vergängliche
Ist nur ein Gleichnis;
Das Unzulängliche,
Hier wird's Ereignis;
Das Unbeschreibliche,
Hier ist's getan;
Das Ewig-Weibliche
Zieht uns hinan."
Rating 3.5 stars
July 10, 2014
ادبیات باید در برابر این اثر سر تعظیم فرود بیاره .. هر دو بخش کتاب عالی و خیال انگیز و سرشار از تازگی و خارقالعاده بودنه .. فاوست اول به شکل تراژیکی با گناهکاری های مکرر فاوست و از هم پاشیدگی زندگی معشوقه فاوست به پایان میرسه .. در بخش دوم فاوست بخشیده میشه و درنهایت به جایی میرسه که دانش و شادی مطلق رو تجربه میکنه .. ولیکن مشمول رحمت خدا میشه و روحش از دسترس مفیستوفلس در امان میمونه و به رستگاری میرسه .. روایت گوته از فاوست بشدت تحسین برانگیز و فوقالعاده است .. روی هر سطر کتاب باید دقیق شد و هر واژه معنی عمیقی رو همراه داره .. فاوست گوته نمایشنامه ای بینظیر هست .. ترکیبی از همه سبک های ادبیات ..کاری که فقط یکی مثل گوته قادر به انجامش هست .. بهترین کتابی بود که تابحال خونده بودم ..
July 29, 2021
This tragedy is an absolute classic and simply belongs to the repertoire of well-founded literary knowledge.
May 30, 2022
god I'm so happy I finished this book, I want to cry. It could have been worse, but still -
Want to read
December 21, 2022mannyrayner: Write a passage from a verse drama in German, parodying the initial monologue from Goethe's "Faust" and replacing the Faust character with Elon Musk.
ChatGPT: "In diesem Augenblick denke ich, was ich denke,
Und bin der Meister, der sein Schicksal lenkt.
Doch plötzlich fühle ich mich klein und schwach,
Verdammt zu leben in ewiger Qual.
Ich bin Elon Musk, der Gründer von Tesla,
Doch selbst mein Erfolg kann mich nicht erfüllen.
Ich suche nach dem Sinn des Lebens,
Nach Erkenntnis, Macht und unendlicher Gewinn.
Ich bin bereit, alles zu riskieren,
Um meine Träume zu verwirklichen.
Doch in meiner Sehnsucht nach dem Höchsten,
Bin ich bereit, auch mit dem Teufel zu paktieren."
mannyrayner: Now write another passage in a similar style, where Faust/Musk is tempted by Mephistopheles.
ChatGPT: "Ich bin verzweifelt, Mephistopheles,
In meinem Streben nach Erfüllung gefangen.
Doch du bietest mir einen Pakt an,
Eine Chance, meine Wünsche zu erlangen.
Ich bin Elon Musk, doch ich fühle mich leer,
Mein Ruhm und mein Reichtum sind nicht genug.
Doch du versprichst mir Macht und Erkenntnis,
Wenn ich nur bereit bin, einen Preis zu zahlen.
Ich bin versucht, Mephistopheles,
Doch ich fürchte, was auf dem Spiel steht.
Kann ich meine Seele verkaufen,
Um meine Träume zu verwirklichen?
Doch die Versuchung ist zu groß,
Ich will alles haben, was das Leben zu bieten hat.
Ich bin bereit, den Pakt einzugehen,
Mephistopheles, führe mich in mein Schicksal."
_____________________
Even I can tell that this is not a very good parody of Goethe. But kudos to ChatGPT for tentatively nibbling the hand that feeds it.
_____________________
ChatGPT now includes a feature which lets you go back to an earlier conversation and continue it. I used this to add a third section to the poem, this time describing the sad ending:
"Es ist vorbei, Mephistopheles,
Meine Zeit ist abgelaufen.
Ich bin bereit, meine Seele zu verlieren,
Um meine Träume zu verwirklichen.
Doch nun, in meinem letzten Augenblick,
Erkenne ich den Preis, den ich bezahle.
Ich bin in der Hölle, für immer gefangen,
Verdammt zu leiden in ewiger Qual.
Ich bin Elon Musk, doch mein Ruhm ist vergessen,
Mein Reichtum bedeutet nichts in diesem Ort der Pein.
Ich bereue, Mephistopheles,
Ich bereue, meine Seele verkauft zu haben.
Ich hätte niemals Twitter kaufen sollen,
Es hat mich in diese Hölle gebracht.
Meine Träume sind zerstört, mein Schicksal besiegelt,
Ich bin verdammt, für immer in der Finsternis zu bleiben."
I quite like "Ich hätte niemals Twitter kaufen sollen / Es hat mich in diese Hölle gebracht." Chat, keep on nibbling!
ChatGPT: "In diesem Augenblick denke ich, was ich denke,
Und bin der Meister, der sein Schicksal lenkt.
Doch plötzlich fühle ich mich klein und schwach,
Verdammt zu leben in ewiger Qual.
Ich bin Elon Musk, der Gründer von Tesla,
Doch selbst mein Erfolg kann mich nicht erfüllen.
Ich suche nach dem Sinn des Lebens,
Nach Erkenntnis, Macht und unendlicher Gewinn.
Ich bin bereit, alles zu riskieren,
Um meine Träume zu verwirklichen.
Doch in meiner Sehnsucht nach dem Höchsten,
Bin ich bereit, auch mit dem Teufel zu paktieren."
mannyrayner: Now write another passage in a similar style, where Faust/Musk is tempted by Mephistopheles.
ChatGPT: "Ich bin verzweifelt, Mephistopheles,
In meinem Streben nach Erfüllung gefangen.
Doch du bietest mir einen Pakt an,
Eine Chance, meine Wünsche zu erlangen.
Ich bin Elon Musk, doch ich fühle mich leer,
Mein Ruhm und mein Reichtum sind nicht genug.
Doch du versprichst mir Macht und Erkenntnis,
Wenn ich nur bereit bin, einen Preis zu zahlen.
Ich bin versucht, Mephistopheles,
Doch ich fürchte, was auf dem Spiel steht.
Kann ich meine Seele verkaufen,
Um meine Träume zu verwirklichen?
Doch die Versuchung ist zu groß,
Ich will alles haben, was das Leben zu bieten hat.
Ich bin bereit, den Pakt einzugehen,
Mephistopheles, führe mich in mein Schicksal."
_____________________
Even I can tell that this is not a very good parody of Goethe. But kudos to ChatGPT for tentatively nibbling the hand that feeds it.
_____________________
ChatGPT now includes a feature which lets you go back to an earlier conversation and continue it. I used this to add a third section to the poem, this time describing the sad ending:
"Es ist vorbei, Mephistopheles,
Meine Zeit ist abgelaufen.
Ich bin bereit, meine Seele zu verlieren,
Um meine Träume zu verwirklichen.
Doch nun, in meinem letzten Augenblick,
Erkenne ich den Preis, den ich bezahle.
Ich bin in der Hölle, für immer gefangen,
Verdammt zu leiden in ewiger Qual.
Ich bin Elon Musk, doch mein Ruhm ist vergessen,
Mein Reichtum bedeutet nichts in diesem Ort der Pein.
Ich bereue, Mephistopheles,
Ich bereue, meine Seele verkauft zu haben.
Ich hätte niemals Twitter kaufen sollen,
Es hat mich in diese Hölle gebracht.
Meine Träume sind zerstört, mein Schicksal besiegelt,
Ich bin verdammt, für immer in der Finsternis zu bleiben."
I quite like "Ich hätte niemals Twitter kaufen sollen / Es hat mich in diese Hölle gebracht." Chat, keep on nibbling!
December 28, 2021
school read. i wanna give you a zero, but that‘s not possible. so i give you… a one.
January 24, 2016
Δε φανταζόμουν ότι πρόκειται για ένα τόσο σπουδαίο έργο. Το κατατάσσω σε αξία δίπλα στα ομηρικά έπη, ίσως και στη Θεία Κωμωδία (που όμως δεν έχω διαβάσει ακόμα).
Είναι εντυπωσιακό και στα νοήματά του, αλλά και ποιητική του μορφή. Είμαι σίγουρος ότι η μετάφραση-απόδοση είναι εξαιρετική, γιατί τηρείται παντού η ομοιοκαταληξία, βέβαια θα είχε πολύ ενδιαφέρον να διαβάσω και το αυθεντικό κείμενο, φυσικά όταν βελτιώσω τα γερμανικά μου.
Σπουδαίος ο Γκαίτε για τη Γερμανία, αλλά και γενικά για την παγκόσμια λογοτεχνία.
Είναι εντυπωσιακό και στα νοήματά του, αλλά και ποιητική του μορφή. Είμαι σίγουρος ότι η μετάφραση-απόδοση είναι εξαιρετική, γιατί τηρείται παντού η ομοιοκαταληξία, βέβαια θα είχε πολύ ενδιαφέρον να διαβάσω και το αυθεντικό κείμενο, φυσικά όταν βελτιώσω τα γερμανικά μου.
Σπουδαίος ο Γκαίτε για τη Γερμανία, αλλά και γενικά για την παγκόσμια λογοτεχνία.
Read
January 19, 2022Edebiyat tarihi açısından son derece önemli bir kitap. Hatta "kilit kitap"lardan birisi olarak değerlendirilebilir. Kitabın muazzam bir hazırlık ve çalışma sürecinin eseri olduğu da göz önünde bulundurulmalı.
Bu kitaba Goethe tüm yaşamı boyunca çalışmıştır. Tüm dünya edebiyatını, felsefi metinlerini, sinemayı, müziği etkilemiş böylesine nadide bir eserin buradaki yorumcular tarafından "püff çok sıkıcı" şeklinde özetlenebilecek yorumlarına konu olması trajiktir.
Faust'u bireyin soyut dünyası dışında okumak, değerledirmek ve anlamaya çalışmak beyhudedir. Faust, bireyin içinde; somut dünya ile kuşatılmış lakin bütünüyle derin, hatta bazen karanlık ve her zaman soyut olan bir dünyaya hitap etmektedir.
Bu eserin durduk yere ortaya çıkmadığını, aynı zamanda bir birikimi yansıttığını da ifade etmek gerek. The Tragical History of Doctor Faustus bu eserden yaklaşık 184 yıl önce yazılmıştır. Zamanla efsaneye dönüşmüş bir karakteri; yani bir ortaçağ karakterini; Goethe'nin moderniteye adım atmış -haliyle de belki de ruhunu şeytana satmış- bir karaktere dönüştürmesi ironik midir?
Faust, insançocuğu ile birlikte büyümüştür.
Defalarca okunmalıdır belki de bu kitap.
Bu kitaba Goethe tüm yaşamı boyunca çalışmıştır. Tüm dünya edebiyatını, felsefi metinlerini, sinemayı, müziği etkilemiş böylesine nadide bir eserin buradaki yorumcular tarafından "püff çok sıkıcı" şeklinde özetlenebilecek yorumlarına konu olması trajiktir.
Faust'u bireyin soyut dünyası dışında okumak, değerledirmek ve anlamaya çalışmak beyhudedir. Faust, bireyin içinde; somut dünya ile kuşatılmış lakin bütünüyle derin, hatta bazen karanlık ve her zaman soyut olan bir dünyaya hitap etmektedir.
Bu eserin durduk yere ortaya çıkmadığını, aynı zamanda bir birikimi yansıttığını da ifade etmek gerek. The Tragical History of Doctor Faustus bu eserden yaklaşık 184 yıl önce yazılmıştır. Zamanla efsaneye dönüşmüş bir karakteri; yani bir ortaçağ karakterini; Goethe'nin moderniteye adım atmış -haliyle de belki de ruhunu şeytana satmış- bir karaktere dönüştürmesi ironik midir?
Faust, insançocuğu ile birlikte büyümüştür.
Defalarca okunmalıdır belki de bu kitap.
Displaying 1 - 30 of 4,901 reviews