Renzo Piano

Renzo Piano (italyancha: Renzo Piano; tugʻ. 1937 -yil 14-sentabr, Genuya, Italiya Qirolligi) — italiyalik arxitektor, postmodernist. Britaniyalik Richard Rojers va Norman Foster bilan birgalikda u arxitektura va shaharsozlikda yuqori texnologiyali uslubning asoschisi hisoblanadi. Hamma narsada innovatsiyalar, texnologiya va pragmatizm tarafdori. Uning eng mashhur va inqilobiy asarlari: Pompidu markazi (Parij, Fransiya), Kansai aeroporti terminali (Osaka, Yaponiya), Shard osmonoʻpar binosi, „vertikal shahar“ (London, Angliya). Genuya akvariumi(Italiya), New York Times gazetasining bosh qarorgohi (Nyu-York)^[1][2].

Renzo Piano 1937-yilda Genuyada quruvchilar oilasida tugʻilgan^[3]. Uning otasi va akalari bobosining biznesini — kichik qurilish kompaniyasi Fratelli Pianoni rivojlantirishgan. 1964-yilda u jahon darajasidagi arxitektura va dizayn kadrlari boʻlgan Milan texnika universitetini tamomlagan. Aynan texnik taʼlim uning muhandislik konstruktiv fikrlashiga asos solgan.

1965-yildan 1970-yilgacha Filadelfiyada Lui Kan bilan, Londonda Makovskiy bilan birga mashgʻulotlar oʻtkazgan^[4].

Koʻp yillar davomida u ingliz arxitektori Richard Rojers va muhandis Piter Rays bilan hamkorlik qilgan^[4].

1981-yilda Parij va Genuyada ofislari boʻlgan xalqaro arxitektura kompaniyasi boʻlgan Renzo Piano Building Workshopga asos solgan ^[5].

Renzo Piano tomonidan loyihalashtirilgan eng mashhur bino Parijdagi Pompidu markazidir (1971-1977). Richard Rojers bilan Piano tomonidan ishlab chiqilgan loyiha 680 nafar talabgor orasidan tanlab olindi. Bu asl yuqori texnologiyali bino zamondoshlarining turli xil munosabatini uygʻotdi — koʻpchilik uchun bu juda ekstravagant va anti-estetik boʻlib tuyuldi, ammo vaqt oʻtishi bilan bino Parijning oʻziga xos belgilaridan biriga aylandi.

1980-yillarda Renzo Piano Parij, Milan va Turin sanoat maydonlari uchun keng koʻlamli taʼmirlash loyihalarini ishlab chiqdi.

1997-yilda Amsterdamdagi NEMO muzeyi uchun bino qurdi.

Renzo Piano Numeadagi (Yangi Kaledoniya) Jan-Mari Tjibau madaniyat markazini loyihalashtirdi.

U Osakadagi Kansai xalqaro aeroporti (1994) va Rimdagi yirik musiqa parki (2002) loyihasiga rahbarlik qilgan.

Shuningdek, Nyu-York Tims binosini loyihalashtirgan (2007).

2012-yilda Londondagi The Shard osmonoʻpar binosi Piano loyihasi boʻyicha qurilgan.

2013- yilda Vallettada yangilangan pianino teatri ochildi.

2017-yilda Afinada „yangi Akropol“ deb nomlangan pianino dizayni boʻyicha Stavros Niarxos madaniyat markazi ochildi.

2017-yildan beri Renzo Moskvada noyob taʼlim va sanʼat markazini yaratish ustida ishlamoqda. Buyurtmachi rossiyalik tadbirkor va filantrop Leonid Mixelsonga tegishli boʻlgan V-A-C zamonaviy sanʼatning rivojlanishi uchun asos boʻldi. 2021-yil avgust oyida GES-2 Madaniyat uyi obyekti foydalanishga topshirildi^[6]. Loyiha, Renzoning soʻzlariga koʻra, Rossiya uchun ham, dunyo uchun ham, oʻz tajribasi uchun ham noyob boʻldi, lekin ayni paytda juda mashaqqatli.

1995-yilda arxitektor Imperator mukofotiga sazovor boʻldi ; 1998-yilda — nufuzli Pritsker mukofoti soʻvrindori^[4].

Renzo Piano Italiya Respublikasining xizmatlari uchun^[7] ordeni, Faxriy legion ordeni, " Madaniyat va sanʼat rivojiga qoʻshgan hissasi uchun " medali bilan taqdirlangan.

2006-yilda Renzo Piano Time jurnali^[8] maʼlumotlariga koʻra dunyodagi eng nufuzli 100 kishi roʻyxatiga kiritilgan.

2008-yilda Sonning mukofotiga sazovor boʻldi^[9].

2013-yildan beri u umrbod Italiya senatori^[10].

• 
  NEMO muzeyi, Amsterdam (1995-97).
• 
  Sidneydagi „Aurora“ osmonoʻpar binosi (2000).
• 
  New York Times bosh qarorgohi (2005).
• Berlin
  Berlin
• 
  Berlin
• 
  Berlin
• 
  Berlin
• 
  Berlin
• 
  Koln
• 
  Pol Klee markazi