นครหลวงเวียงจันทน์

นครหลวงเวียงจันทน์ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ (ลาว)
นครหลวง
แผนที่นครหลวงเวียงจันทน์
แผนที่ประเทศลาวเน้นนครหลวงเวียงจันทน์
พิกัด: 18°06′N 102°36′E / 18.1°N 102.6°E / 18.1; 102.6
ประเทศ	ลาว
ก่อตั้ง	ค.ศ. 1989
เมืองเอก	จันทบุรี
พื้นที่
• ทั้งหมด	3,920 ตร.กม. (1,510 ตร.ไมล์)
ความสูง	174 เมตร (571 ฟุต)
ประชากร  (สำมะโนเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2020)
• ทั้งหมด	948,477 คน
• ความหนาแน่น	240 คน/ตร.กม. (630 คน/ตร.ไมล์)
เขตเวลา	UTC+7 (เวลาในประเทศลาว)
รหัส ISO 3166	LA-VT
HDI (2017)	0.795[1] สูง · อันดับที่ 1

นครหลวงเวียงจันทน์^[2] หรือ นะคอนหลวงเวียงจัน^[2] (ลาว: ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ, นะคอนหลวงเวียงจัน) เดิมชื่อ กำแพงนครเวียงจันทน์ (ກຳແພງນະຄອນວຽງຈັນ) เป็นเขตปกครองที่ตั้งอยู่บริเวณภาคกลาง ครอบคลุมพื้นที่เมืองหลวงของประเทศลาว เดิมเคยเป็นส่วนหนึ่งของแขวงเวียงจันทน์^[3]

นครหลวงเวียงจันทน์เป็นเขตการปกครองที่มีการพัฒนามากในบรรดา 17 แขวงของประเทศลาว โดยตั้งอยู่ชิดกับบริเวณโค้งลำน้ำแม่น้ำโขง ติดชายแดนระหว่างลาวกับไทย โดยมีสะพานมิตรภาพไทย–ลาว 1 เชื่อมการเดินทางระหว่างประเทศ มีอาณาเขตครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด 3,920 ตารางกิโลเมตร (1,510 ตารางไมล์) ตัวเมืองเวียงจันทน์ถูกสร้างขึ้นในศตวรรษที่ 16 ในรัชสมัยของสมเด็จพระไชยเชษฐาธิราช บริเวณเขตเมืองเก่าเป็นที่ตั้งของวัดวาอาราม พิพิธภัณฑ์ อนุสาวรีย์ และสวนสาธารณะ^[4]

นครหลวงเวียงจันทน์ มีเมืองเอก คือ : เมืองจันทบุรี และประกอบด้วยเมืองต่าง ๆ ดังต่อไปนี้:

เมืองที่เป็นตัวอักษรหนาเป็นส่วนหนึ่งของเมืองเวียงจันทน์^[3]

นครหลวงนี้มีประชากร 820,942 คนตามสำมะโน ค.ศ. 2015^[5] อัตราการเติบโตของประชากรโดยเฉลี่ยในช่วง ค.ศ. 1995–2005 อยู่ที่ร้อยละ 2.79^[6] กลุ่มชาติพันธุ์หลักในบริเวณนี้คือชาวลาว^[4]

• Askew, Marc; Logan, William Stewart; Long, Colin (2007). Vientiane: Lao Urbanism, Memory and Identity. Psychology Press. pp. 197–. ISBN 978-0-415-33141-8.
• Brockman, Royston A. C.; Williams, Allen (1 May 1996). Urban infrastructure finance. Asian Development Bank. p. 423. ISBN 978-971-561-108-4.
• Burke, Andrew; Vaisutis, Justine (2007). Laos. Lonely Planet. pp. 91–98. ISBN 978-1-74104-568-0. ^[1]
• Doeden, Matt (1 January 2007). Laos in Pictures. Twenty-First Century Books. ISBN 978-0-8225-6590-1.
• Chandler, David; Holmshaw, Peter; Stewart, Iain; Waters, Richard (1 June 2011). DK Eyewitness Travel Guide: Cambodia & Laos: Cambodia & Laos. DK Eyewitness Travel Guides, Dorling Kindersley Limited. ISBN 978-1-4053-4985-7.
• Eur (2002). Far East and Australasia 2003. Psychology Press. ISBN 978-1-85743-133-9.
• Fanthorpe, Lionel & Patricia (23 March 2009). Secrets of the World's Undiscovered Treasures. Dundurn. ISBN 978-1-77070-384-1.
• Grabowsky, Volker (1995). Regions and National Integration in Thailand, 1892–1992. Otto Harrassowitz Verlag. ISBN 978-3-447-03608-5.
• Human Rights Watch (1 September 2002). Landmine Monitor Report 2001: Toward a Mine-free World. Human Rights Watch. pp. 557–. ISBN 978-1-56432-262-3.
• Kislenko, Arne (2009). Culture And Customs Of Laos. ABC-CLIO. ISBN 978-0-313-33977-6.
• Lee, Jonathan H. X. (17 September 2012). Laotians in the San Francisco Bay Area. The Center for Lao Studies, Arcadia Publishing. ISBN 978-0-7385-9586-3.
• Roberts, Brian; Kanaley, Trevor (2006). Urbanization and Sustainability in Asia: Good Practice Approaches in Urban Region Development Good Practice Approaches in Urban Region Development. Asian Development Bank. pp. 200–. ISBN 978-971-561-607-2.
• Võ, Thu Tịnh (1972). The Phra Lak-Phra Lam (The Lao version of the Ramayana).: Abridged translation of the manuscript of Vat Kang Tha. Cultural Survey of Laos.

• วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ นครหลวงเวียงจันทน์
• คู่มือการท่องเที่ยว เวียงจันทน์ จากวิกิท่องเที่ยว (ในภาษาอังกฤษ)

บทความเกี่ยวกับสถานที่ในประเทศลาวนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

• ด
• ค
• ก

1. ↑ Burke & Vaisutis 2007, p. 91-98.