ช���วรีวกีว
琉球民族 | |
|---|---|
_(11152072573).jpg) | |
| ประชากรทั้งหมด | |
| 4+ ล้านคน[ต้องการอ้างอิง] | |
| ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ | |
| |
 สหรัฐอเมริกา | 580,000[3] |
 ญี่ปุ่น (ไม่รวมหมู่เกาะรีวกีว) | 480,000[4]note |
 บราซิล | 260,000[5]note |
 เปรู | 150,000[5]note |
 ไต้หวัน | 110,000[5]note |
 อาร์เจนตินา | 90,000[5]note |
 แคนาดา | 80,000[5]note |
 เม็กซิโก | 70,000[5]note |
 ชิลี | 60,000[5]note |
 ฟิลิปปินส์ | 40,000[5]note |
 มาเลเซีย | 12,500[5]note |
 เอกวาดอร์ | -[5]note |
| ภาษา | |
| |
| ศาสนา | |
| กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง | |
ชาวรีวกีว (ญี่ปุ่น: 琉球民族; โรมาจิ: Ryūkyū minzoku; โอกินาวะ: 琉球民族, อักษรโรมัน: Ruuchuu minzuku, Duuchuu minzuku) หรือ ชาวโอกินาวะ[8] (ญี่ปุ่น: 沖縄人; โรมาจิ: Okinawa jin; โอกินาวะ: 沖縄ん人, うちなーんちゅ; โรมาจิ: Uchinaanchu)[a] เป็นชนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่บนหมู่เกาะรีวกีว ซึ่งตั้งอยู่ระหว่างคีวชูกับไต้หวัน[11] ซึ่งปัจจุบันคือที่ตั้งของจังหวัดโอกินาวะและคาโงชิมะของประเทศญี่ปุ่น ภาษาของพวกเขาจัดอยู่ในตระกูลภาษาย่อยรีวกีว[12] หนึ่งในสองตระกูลภาษาย่อยของตระกูลภาษาญี่ปุ่น และถูกนับว่าเป็นสำเนียงหนึ่งของภาษาญี่ปุ่น[11]
ชาวรีวกีวไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นชนกลุ่มน้อยในญี่ปุ่น เนื่องจากเจ้าหน้าที่จากทางการนับว่าชาวรีวกีวเป็นกลุ่มย่อยของชาวญี่ปุ่น ทำนองเดียวกับชาวยามาโตะและไอนุ กระนั้นถ้าหากว่าชาวรีวกีวเป็นชนกลุ่มน้อย ก็ถือเป็นชนกลุ่มน้อยที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น เพียงแค่จังหวัดโอกินาวะก็มีชาวรีวกีวมากถึง 1.3 ล้านคนอาศัยอยู่ นอกจากนี้ยังมีชาวรีวกีวจำนวนไม่น้อยกว่า 600,000 คน อาศัยกระจายไปยังส่วนอื่น ทั้งภายในประเทศญี่ปุ่นเองและประเทศอื่น ๆ ทั่วโลก โดยมากจะอาศัยอยู่ในรัฐฮาวาย[13]
ผลการศึกษาด้านพันธุกรรมและมานุษยวิทยาพบว่าชาวรีวกีวมีความสัมพันธ์กับชาวไอนุเป็นพิเศษ และมีบรรพบุรุษร่วมกันช่วงยุคก่อนประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นหรือยุคโจมง (10,000–1,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ซึ่งอพยพมาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ก่อนจะผสมข้ามเผ่าพันธุ์กับชาวยามาโตะในยุคยาโยอิ (1,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช – ค.ศ. 300)[7][14] ซึ่งอพยพมาจากเอเชียตะวันออก[15][16] (โดยเฉพาะจากจีนและคาบสมุทรเกาหลี)[17][18][19] ชาวรีวกีวมีวัฒนธรรมเป็นของตนเอง เช่น ความเชื่อ ศาสนา หรือแม้แต่อาหาร โดยมีการเพาะปลูกข้าวเพื่อบริโภคครั้งแรกราวศตวรรษที่ 12 ประชากรอาศัยอยู่ตามหมู่เกาะอย่างโดดเดี่ยวเป็นเวลาหลายศตวรรษ ราวศตวรรษที่ 14 ได้มีการรวมสามอาณาจักรเป็นรัฐเดียวคืออาณาจักรรีวกีว (ค.ศ. 1429–1879) ซึ่งโดดเด่นด้านการค้าทางทะเลและมีสถานะเป็นรัฐบรรณาการของจีนยุคราชวงศ์หมิงเป็นต้นมา[11] กระทั่ง ค.ศ. 1609 อาณาจักรรีวกีวถูกแคว้นซัตสึมะรุกราน แต่ยังมีอิสระในฐานะรัฐประเทศราช[20]
กระทั่งในยุคเมจิ อาณาจักรรีวกีวถูกยุบเป็นแคว้นรีวกีว (1872–1879) หลังถูกจักรวรรดิญี่ปุ่นยึดครอง ในปี ค.ศ. 1879 มีการผนวกดินแดนรวมเข้ากับประเทศญี่ปุ่น แล้วจัดตั้งจังหวัดโอกินาวะ ส่วนพระเจ้าโช ไท พระมหากษัตริย์พระองค์สุดท้ายของรีวกีวถูกเนรเทศไปโตเกียวหลังจากนั้น[11][21][22] ค.ศ. 1895 ประเทศจีนอ้างสิทธิเหนือหมู่เกาะรีวกีว[23] ในช่วงเวลานี้ทางการญี่ปุ่นได้ทำการปราบปรามประเพณี วัฒนธรรม และภาษาพื้นเมืองของชาวรีวกีว[11][24][25] เพื่อกลืนเป็นชาวญี่ปุ่นหรือชาวยามาโตะ[26][27][28] หลังสงครามโลกครั้งที่สอง หมู่เกาะรีวกีวถูกสหรัฐเข้าปกครองในปี ค.ศ. 1945–1950 และ ค.ศ. 1950–1972 ช่วงเวลานี้เกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชนรีวกีวจำนวนมาก[29][30] อันก่อให้เกิดความไม่พอใจทั้งรัฐบาลญี่ปุ่นและหน่วยงานทหารของสหรัฐที่ประจำการในโอกินาวะอย่างรุนแรง ดังจะเห็นได้จากการเกิดขบวนการรีวกีวอิสระ (琉球独立運動, Ryukyu independence movement)[12][31]
เชิงอรรถ
[แก้]- ↑ รีวกีวปรากฏในเอกสารต้นกรุงรัตนโกสินทร์ว่า ลิชี่ว (ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์)[9] หรือ ลิ่วขิ่ว (โคลงภาพคนต่างภาษา)[10]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 沖縄県の推計人口 (ภาษาญี่ปุ่น). Okinawa Prefecture. March 1, 2020. สืบค้นเมื่อ April 21, 2020.
- ↑ 奄美群島の現状・課題及び これまでの奄振事業の成果について (PDF) (ภาษาญี่ปุ่น). Kagoshima Prefecture. April 23, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ May 20, 2021. สืบค้นเมื่อ April 21, 2020.
- ↑ Mitchell, Jon (2016-10-22). "Welcome home, Okinawa". The Japan Times Online.
- ↑ Rabson, Steve. The Okinawan Diaspora in Japan: Crossing the Borders Within. Honolulu: University of Hawaii Press, 2012. 2.
- ↑ 5.00 5.01 5.02 5.03 5.04 5.05 5.06 5.07 5.08 5.09 Nakasone 2002, p. [ต้องการเลขหน้า].
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อryukyuan-tongue - ↑ 7.0 7.1 Yuka Suzuki (2012-12-02). "Ryukyuan, Ainu People Genetically Similar Read more from Asian Scientist Magazine". Asian Scientist. สืบค้นเมื่อ 7 February 2017.
- ↑ Danver, Steven L., บ.ก. (2015). Native Peoples of the World: An Encyclopedia of Groups, Cultures and Contemporary Issues. Routledge. pp. 229–230. ISBN 9780765682222.
- ↑ สุจิตต์ วงษ์เทศ 2005, p. 192.
- ↑ สุจิตต์ วงษ์เทศ 2005, p. 199.
- ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 11.4 Minahan, James B. (2014). Ethnic Groups of North, East, and Central Asia: An Encyclopedia. ABC-CLIO. pp. 231–233. ISBN 978-1-61069-018-8.
- ↑ 12.0 12.1 Masami Ito (12 May 2009). "Between a rock and a hard place". The Japan Times. สืบค้นเมื่อ 5 February 2017.
- ↑ Noguchi & Fotos 2001, p. 69.
- ↑ Hendrickx 2007, p. 65.
- ↑ Serafim 2008, p. 98.
- ↑ Robbeets 2015, p. 26.
- ↑ 渡来系弥生人の故郷を中国に求めて [Searching for the hometown of the immigrant Yayoi people in China], 日本人はるかな旅展 (ภาษาญี่ปุ่น), 国立科学博物館, 2001, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 เมษายน 2015, สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2017
- ↑ "Yayoi linked to Yangtze area", The Japan Times, 19 มีนาคม 1999, สืบค้นเมื่อ 20 สิงหาคม 2017 – โดยทาง www.trussel.com
- ↑ Kumar 2009, p. 79, 88.
- ↑ Loo 2014, p. 1–2.
- ↑ Rabson 2008, p. 3.
- ↑ Caprio 2014, p. 61.
- ↑ Dubinsky & Davies 2013, p. 12.
- ↑ Christy 2004, p. 173–175.
- ↑ Rabson 2008, p. 4.
- ↑ Dubinsky & Davies 2013, p. 15–16.
- ↑ Caprio 2014, p. 49–50, 63, 66–67.
- ↑ Inoue 2017, p. 3.
- ↑ Inoue 2017, p. 4, 50–51.
- ↑ "List of Main Crimes Committed and Incidents Concerning the U.S. Military on Okinawa - Excerpts", 沖縄タイムス [Okinawa Times], Okinawa Peace Network of Los Angeles, 12 ตุลาคม 1995, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มกราคม 2017, สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2017
- ↑ Hendrickx 2007, p. 65–66.
ข้อมูล
[แก้]- Bentley, John R. (2015). "Proto-Ryukyuan". ใน Heinrich, Patrick; Miyara, Shinsho; Shimoji, Michinori (บ.ก.). Handbook of the Ryukyuan Languages: History, Structure, and Use. De Gruyter. ISBN 978-1-61451-115-1.
- Caprio, Mark (2014). Japanese Assimilation Policies in Colonial Korea, 1910-1945. University of Washington Press. ISBN 978-0-295-99040-8.
- Christy, Alan S. (2004). "The making of imperial subjects in Okinawa". ใน Weiner, Michael (บ.ก.). Race, Ethnicity and Migration in Modern Japan: Imagined and imaginary minorities. Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-20857-4.
- Dubinsky, Stanley; Davies, William (2013). Steven Heine (บ.ก.). "Language Conflict and Language Rights: The Ainu, Ryūkyūans, and Koreans in Japan". Japan Studies Review. 17. ISSN 1550-0713.
- Gluck, Carol (2008). "Thinking with the Past: History Writing in Modern Japan". ใน de Bary, William Theodore (บ.ก.). Sources of East Asian Tradition: The modern Period. Columbia University Press. ISBN 9780231143233.
- Heinrich, Patrick; Miyara, Shinsho; Shimoji, Michinori (2015). "Introduction: Ryukyuan languages and Ryukyuan linguistics". ใน Heinrich, Patrick; Miyara, Shinsho; Shimoji, Michinori (บ.ก.). Handbook of the Ryukyuan Languages: History, Structure, and Use. De Gruyter. ISBN 978-1-61451-115-1.
- Hendrickx, Katrien (2007). The Origins of Banana-fibre Cloth in the Ryukyus, Japan. Leuven University Press. ISBN 978-90-5867-614-6.
- Inoue, Masamichi S. (2017). Okinawa and the U.S. Military: Identity Making in the Age of Globalization. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-51114-8.
- Kerr, George H. (2000) [1954]. Okinawa:The History of an Island People. Tuttle Publishing. ISBN 978-1-4629-0184-5.
- Liddicoat, Anthony J. (2013). Language-in-education Policies: The Discursive Construction of Intercultural Relations. Multilingual Matters. ISBN 978-1-84769-916-9.
- Loo, Tze May (2014). Heritage Politics: Shuri Castle and Okinawa's Incorporation into Modern Japan, 1879–2000. Lexington Books. ISBN 978-0-7391-8249-9.
- Nakasone, Ronald Y. (2002). Okinawan Diaspora. University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-2530-0.
- Obermiller, David John (2006). The United States Military Occupation of Okinawa: Politicizing and Contesting Okinawan Identity, 1945-1955. ISBN 978-0-542-79592-3.
- Pellard, Thomas (2015). "The linguistic archeology of the Ryukyu islands". ใน Heinrich, Patrick; Miyara, Shinsho; Shimoji, Michinori (บ.ก.). Handbook of the Ryukyuan Languages: History, Structure, and Use. De Gruyter. ISBN 978-1-61451-115-1.
- Rabson, Steve (February 2008). "Okinawan Perspectives on Japan's Imperial Institution". The Asia-Pacific Journal. 6 (2). สืบค้นเมื่อ 8 February 2017.
- Robbeets, Martine (2015). Diachrony of Verb Morphology: Japanese and the Transeurasian Languages. De Gruyter. ISBN 978-3-11-039994-3.
- Røkkum, Arne (2006). Nature, Ritual, and Society in Japan's Ryukyu Islands. Routledge. ISBN 978-1-134-25365-4.
- Serafim, Leon (2008). "The uses of Ryukyuan in understanding Japanese language history". ใน Frellesvig, Bjarke; Whitman, John (บ.ก.). Proto-Japanese: Issues and Prospects. John Benjamins Publishing. ISBN 978-90-272-4809-1.
- Sered, Susan Starr (1996). Priestess, Mother, Sacred Sister: Religions Dominated by Women. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-510467-7.
- Smits, Gregory (2004). "Epilogue and Conclusions to Visions of Ryukyu". ใน Michael Weiner (บ.ก.). Race, Ethnicity and Migration in Modern Japan: Imagined and imaginary minorities. Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-20857-4.
- สุจิตต์ วงษ์เทศ (2005), กรุงเทพฯ มาจากไหน (2 ed.), กรุงเทพฯ: มติชน, ISBN 974-323-598-1
อ่านเพิ่ม
[แก้]- Arabia, Vol. 5, No. 54. February 1986/Jamad al-Awal 1406
- "Japan-Malaysia Relations (Basic Data)". Ministry of Foreign Affairs of Japan. Jan 4, 2024.
- "Number of residents from Japan living in Malaysia from 2014 to 2023". Statista. Statista Research Department. Feb 16, 2024.
- Abu Bakr Morimoto, Islam in Japan: Its Past, Present and Future, Islamic Centre Japan, 1980
- Esenbel, Selcuk, A "fin-de-siecle" Japanese Romantic in Istanbul: The life of Yamada Torajirō and his "Turoko gakan"; Bulletin of the School of Oriental and African Studies (SOAS), Vol. LIX, No. 2, 1996, pp. 237-252. JSTOR 619710
- Esenbel, Selcuk; Japanese Interest in the Ottoman Empire; in: Edstrom, Bert; The Japanese and Europe: Images and Perceptions; Surrey 2000
- Esenbel, Selcuk; Inaba Chiharū; The Rising Sun and the Turkish Crescent; İstanbul 2003, ISBN 978-975-518-196-7
- Heinrich, Patrick; Bairon, Fija (3 November 2007). ""Wanne Uchinanchu – I am Okinawan." Japan, the US and Okinawa's Endangered Languages" (PDF). The Asia-Pacific Journal. 5 (11). 2586. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2020-08-05.
- Hiroshi Kojima, "Demographic Analysis of Muslims in Japan," The 13th KAMES and 5th AFMA International Symposium, Pusan, 2004
- Keiko Sakurai, Nihon no Musurimu Shakai (Japan's Muslim Society), Chikuma Shobo, 2003
- Kreiner, J. (1996). Sources of Ryūkyūan history and culture in European collections. Monographien aus dem Deutschen Institut für Japanstudien der Philipp-Franz-von-Siebold-Stiftung, Bd. 13. München: Iudicium. ISBN 3-89129-493-X
- Ota, Masahide. (2000). Essays on Okinawa Problems. Yui Shuppan Co.: Gushikawa City, Okinawa, Japan. ISBN 4-946539-10-7 C0036.
- Ouwehand, C. (1985). Hateruma: socio-religious aspects of a South-Ryukyuan island culture. Leiden: E.J. Brill. ISBN 90-04-07710-3
- Pacific Science Congress, and Allan H. Smith. (1964). Ryukyuan culture and society: a survey. Honolulu: University of Hawaii Press.
- Penn, Michael, "Islam in Japan: Adversity and Diversity," Harvard Asia Quarterly, Vol. 10, No. 1, Winter 2006
- Research and Analysis Branch (15 May 1943). "Japanese Infiltration Among the Muslims Throughout the World (R&A No. 890)" (PDF). Office of Strategic Services. U.S. Central Intelligence Agency Library. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ August 27, 2016.
- Sakiyama, R. (1995). Ryukyuan dance = Ryūkyū buyō. Naha City: Okinawa Dept. of Commerce, Industry & Labor, Tourism & Cultural Affairs Bureau.
- University of Hawaii at Manoa. Ethnic Studies Oral History Project (1981). Uchinanchu, a History of Okinawans in Hawaii. Leiden: Center for Oral History, University of Hawai‘i at Mānoa and Hawai‘i United Okinawa Association. ISBN 9780824807498
- Yamazato, Marie. (1995). Ryukyuan cuisine. Naha City, Okinawa Prefecture: Okinawa Tourism & Cultural Affairs Bureau Cultural Promotion Division.