obserwator

wymowa:

IPA: [ˌɔpsɛrˈvatɔr], AS: [opservator], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• akc. pob.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba dokładnie przyglądająca się czemuś, wnikliwie obserwująca coś

(1.2) polit. przedstawiciel państwa lub organizacji oficjalnie wysłany w celu śledzenia i zdawania relacji z istotnych wydarzeń

(1.3) wojsk. żołnierz śledzący działania wojenne w różnych fazach walki

(1.4) nauk. pracownik naukowy badający przez obserwację zjawiska przyrody

(1.5) daw. człowiek przestrzegający zwyczajów

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	obserwator	obserwatorzy / obserwatorowie[1]
dopełniacz	obserwatora	obserwatorów
celownik	obserwatorowi	obserwatorom
biernik	obserwatora	obserwatorów
narzędnik	obserwatorem	obserwatorami
miejscownik	obserwatorze	obserwatorach
wołacz	obserwatorze	obserwatorzy / obserwatorowie
depr. M. i W. lm: (te) obserwatory[2]

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) widz, świadek

(1.5) obserwant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.5) służbista

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. obserwować, zaobserwować

przym. obserwacyjny, obserwatorski, obserwowalny

rzecz. obserwacja ż, obserwowanie n, obserwatorka ż, obserwatorium n

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. observator^[3]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) observer, beholder, watcher
• arabski: (1.1) شاهد, مراقب, راصد, ملاحظ
• białoruski: (1.1) назіральнік
• esperanto: (1.1) observanto
• francuski: (1.1) observateur m
• hindi: (1.1) प्रेक्षक
• interlingua: (1.1) observator
• kataloński: (1.1) observador m
• łaciński: (1.1) speculator
• węgierski: (1.1) megfigyelő
• włoski: (1.1) osservatore m

źródła: