Przejdź do zawartości

łapserdak

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

łapserdak (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[wapˈsɛrdak], AS[u̯apserdak] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek nędznie ubrany[1]
(1.2) osoba nic niewarta, lekkomyślna i niepoważna
(1.3) przest. pogard. o Żydzie[2]

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) daw. chałat żydowski[2]
odmiana:
(1.1-3)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Powiedzieliby przecież: pewnie ostatnie łapserdaki ta cała 1 Armia, skoro jednego oficera nie potrafią przyzwoicie ubrać[4].
(1.2) Odgradzało się w ten sposób od wszelkiej hołoty, od obiboków i kocmołuchów, od łapserdaków i psubratów[5].
(1.3) W 1889 r. pisał: Żyda zacofanego, brudnego chałaciarza nazywa się łapserdakiem i czuje się do niego wstręt[6].
(2.1) On z mojej biednej, nędznej chaty nic nie wyniósł, prócz podartego łapserdaka[7].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) łachmyta, obdartus, obdrapaniec / odrapaniec, oberwaniec, obrzępała, obszarpaniec, szmaciarz
(1.2) drapichrust, gałgan, hultaj, huncwot, nicpoń, ladaco, łachmyta[8]
(1.3) przest. chałaciarz; grub. parch
(2.1) chałat
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. łapserdaczek m
związki frazeologiczne:
etymologia:
Złożenie powstałe z jid. łab < niem. Leib → 'ciało' oraz wyrazu pol. serdak < ukr. сердак < tur. širdak. Pierwotnym znaczeniem wyrazu był element odzieży wierzchniej, noszony przez Żydów.
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. hasło łapserdak w: Słownik Języka Polskiego, red. Mieczysław Szymczak, Warszawa, PWN, 1988. ISBN 83-01-00283-2
  2. 2,0 2,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „łapserdak” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „łapserdak” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  4. Jerzy Putrament, Trzy powroty, Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1955, s. 153.
  5. Maksymilian Berezowski, Wyspa dżentelmenów: dziennik korespondenta londyńskiego 1963-1965, Czytelnik, 1968, s. 139.
  6. Krzysztof Lewalski, Kościoły chrześcijańskie w Królestwie Polskim wobec Żydów w latach 1855-1915, Fundacja na Rzecz Nauki Polskiej, 2002, s. 159.
  7. Eliza Orzeszkowa, Aureli Drogoszewski, Pisma: Eli Makower, Nakład Gebethnera i Wolffa, 1913, s. 224.
  8. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.