Wiktor Obuchow

Wiktor Obuchow
Виктор Тимофеевич Обухов
	generał pułkownik wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1898 ; Nikolskaja, gubernia orenburska
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1975 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1965
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 4 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej, dowódca 3 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej, dowódca 18 Gwardyjskiej Armii
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji,; bitwa nad Chałchin-Goł,; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Wiktor Timofiejewicz Obuchow (ros. Виктор Тимофеевич Обухов, ur. 22 marca^?/3 kwietnia 1898 w miejscowości Nikolskaja w guberni orenburskiej, zm. 26 listopada 1975 w Moskwie) – radziecki generał pułkownik wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys

W 1914 skończył szkołę, w styczniu 1918 wstąpił do Czerwonej Gwardii, był szeregowym i dowódcą plutonu, od maja 1918 służył w Armii Czerwonej, od maja 1918 do lutego 1919 jako dowódca plutonu i pomocnik dowódca sotni brał udział w wojnie domowej na Froncie Wschodnim. W maju 1919 ukończył kursy wojskowo-polityczne, został instruktorem wydziału politycznego 1 Armii i pomocnikiem komisarza Południowej Grupy Wojsk Frontu Wschodniego, uczestniczył w walkach z wojskami Dutowa i Kołczaka. W listopadzie 1919 skończył moskiewskie kursy kawalerii, później był pomocnikiem dowódcy szwadronu, w marcu 1920 został komendantem pociągu WCIK "Krasnyj Kaza" na Froncie Południowym, od września 1921 dowodził 15 pułkiem kawalerii, a od marca do października 1922 dowódcą szwadronu. Walczył na Froncie Turkiestańskim, biorąc udział w walkach z basmaczami w Azji Środkowej, w 1924 ukończył Leningradzką Wyższą Szkołę Kawalerii, od września 1924 do stycznia 1925 dowodził 1 pułkiem kawalerii, od stycznia 1925 do grudnia 1926 79 pułkiem kawalerii, a od grudnia 1926 do listopada 1928 uzbeckim pułkiem kawalerii, uczestniczył w walkach z basmaczami we wschodniej Bucharze i Chiwie. W 1929 skończył kursy kawalerii w Nowoczerkasku, 1929-1931 dowodził pułkiem kawalerii w Ukraińskim Okręgu Wojskowym, w 1934 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, 1935-1937 był komenderowany służbowo do Chin jako doradca okręgu wojskowego. Po powrocie do ZSRR był pomocnikiem i starszym pomocnikiem inspektora kawalerii Armii Czerwonej, od maja do lipca 1939 oficerem wydziału operacyjnego sztabu 1 Grupy Armijnej w Mongolii, potem inspektorem kawalerii grupy frontowej Dalekiego Wschodu, od maja do września 1939 brał udział w bitwie nad Chałchin-Goł. Od 1940 do marca 1941 był naczelnikiem szkoły kawalerii w Mińsku, później dowódcą dywizji pancernej w Zachodnim Okręgu Wojskowym.

Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako dowódca 26 Dywizji Pancernej na Froncie Zachodnim, brał udział w walkach obronnych na Białorusi, od września 1941 do lutego 1943 był zastępcą generalnego inspektora kawalerii Armii Czerwonej, a od marca do maja 1943 zastępcą dowódcy 4 Armii Pancernej w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. Od maja 1943 dowodził 3 Gwardyjskim Korpusem Zmechanizowanym, walczył na Froncie Stepowym, Woroneskim, 1 Ukraińskim, 3 Białoruskim, 1 i 2 Nadbałtyckim i Leningradzkim, brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji biełgorodzko-charkowskiej, wyzwoleniu Lewobrzeżnej Ukrainy, operacji witebsko-orszańskiej, mińskiej, wileńskiej i szawelskiej i w blokadzie niemieckich wojsk w Kurlandii, był dwukrotnie ranny. Szczególnie wyróżnił się podczas operacji witebsko-orszańskiej, w czerwcu 1944 umiejętnie zorganizował przełamanie obrony przeciwnika w rejonie Witebska i Orszy, później wziął udział w wyzwalaniu Lepela, 28 czerwca 1944 sforsował Berezynę na północny wschód od Borysowa i uchwycił przyczółek. W 1945 uczestniczył w wojnie z Japonią jako dowódca 3 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego Frontu Zabajkalskiego, biorąc udział w operacji mandżurskiej. Po wojnie dowodził dywizją zmechanizowaną i był zastępcą dowódcy armii zmechanizowanej w Nadmorskim Okręgu Wojskowym, a od marca do sierpnia 1947 pomocnikiem dowódcy Wojsk Lądowych ds. wojsk pancernych i zmechanizowanych, później dowódcą dywizji pancernej i od marca 1950 do grudnia 1951 dowódcą 4 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech. W 1952 ukończył wyższe kursy akademickie przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego, 1952-1953 był pomocnikiem dowódcy wojsk Karpackiego Okręgu Wojskowego, od października 1953 do kwietnia 1957 dowódcą 3 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej, od kwietnia 1957 do kwietnia 1958 dowódcą 18 Gwardyjskiej Armii w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, 1958-1965 zastępcą naczelnika Wojsk Pancernych Armii Radzieckiej, w październiku 1965 został zwolniony do rezerwy. Był honorowym obywatelem Wilna, Aktiubińska, Złotonoszy, Smorgoń i Tukums. Pochowano go na Cmentarzu Nowodziewiczym. Jego imieniem nazwano ulicę w Nikolskoje.

Awanse

pułkownik (16 grudnia 1935)
kombrig (4 grudnia 1939)
generał major (4 czerwca 1940)
generał porucznik wojsk pancernych (5 listopada 1943)
generał pułkownik wojsk pancernych (8 sierpnia 1955)

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (4 lipca 1944)
Order Lenina (trzykrotnie, 25 października 1943, 4 lipca 1944 i 21 lutego 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie, 29 kwietnia 1943, 3 listopada 1944, 24 czerwca 1948 i 28 października 1967)
Order Suworowa I klasy (23 sierpnia 1944)
Order Czerwonego Sztandaru Pracy Uzbeckiej SRR (22 lutego 1928)
Order Czerwonej Gwiazdy (1 stycznia 1963)
Medal „Za zasługi bojowe” (17 listopada 1939)

I medale ZSRR oraz odznaczenia zagraniczne.

Bibliografia

Обухов Виктор Тимофеевич (ros.) Biogram na stronie warheroes.ru [dostęp 2018-10-16]