UGM-27A Polaris A-1

UGM-27A Polaris A-1

Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Lockheed
Typ	średniego zasięgu SLBM
Przeznaczenie	nuklearne odstraszanie
Wyrzutnia	okręty podwodne typu: • George Washington • Ethan Allen
Status	zdezaktywowany
Lata służby	1960–1964
Długość	8,53 m
Średnica	1,37 m
Masa startowa	12 700 kg
Napęd	dwustopniowy na paliwo stałe
Zasięg	1200 Mm (2220 km)
Udźwig	pojedyncza Mk 1/W47
Naprowadzanie	bezwładnościowe
Celność	CEP: 1800 m
Głowica	jądrowa MRV, W47-Y1, 600 kT

UGM-27A Polaris A-1 – pierwszy amerykański pocisk balistyczny przenoszony i wystrzeliwany z pokładu okrętu podwodnego (SLBM). Polaris A-1 był dwustopniowym pociskiem średniego zasięgu (1200 Mm) na paliwo stałe, wyposażonym w jedną głowicę jądrową MRV o masie 272 kg i mocy jednej megatony. Pociski te były pierwszymi na świecie pociskami balistycznymi startującymi spod wody^[1][2], pierwszymi też wystrzeliwanymi metodą „zimnego startu”^[1].

 Osobny artykuł: System rakietowy Polaris-Poseidon.

Program rozwojowy pocisku doprowadzić miał do stworzenia morskiej wersji pocisku Jupiter, który w założeniu miał wzmocnić ograniczone siły pocisków średniego zasięgu w Europie. Program ten ewoluował jednakże w kierunku stworzenia całkowicie nowego pocisku, nie związanego z przestarzałym już Jupiterem. W związku z zawartym przez Stany Zjednoczone i ZSRR porozumieniem kończącym kryzys kubański, USA rozpoczęły faktyczne wycofywanie z Turcji pocisków średniego zasięgu Jupiter. W celu zastąpienia ich, Prezydent John F. Kennedy podjął decyzje o rozwoju morskich pocisków balistycznych średniego zasięgu.

Pierwszym pociskiem przenoszonym przez jednostki typu George Washington, był naprowadzany układem bezwładnościowym, dwustopniowy na paliwo stałe, Polaris A-1 o zasięgu 1200 mil morskich (2220 km). Pocisk ten przenosił jedną głowicę Mk.1/W47-Y1 o mocy 600 kT. Całkowita masa startowa pocisku wynosiła 12 700 kg, długość 8,53 m, szerokość zaś 1,37 m^[3]. Po wystrzeleniu na orbitę radzieckiego Sputnika, Draper Laboratory opracowało dla pocisków Polaris system nawigacji Mk. 1, oparty na zanurzonym w cieczy żyroskopie IRIG (Inertial Rate-integrating Gyroscope) zastosowaniem akcelerometru PIGA (Pendulating Integrating Gyroscopic Accelerometer).

W pocisku zastosowano też komputer pokładowy – pierwszy cyfrowy w pełni tranzystorowy komputer nawigacyjny, znany jako cyfrowy analizator różniczkowy zoptymalizowany do wykonywania jedynie kilku powtarzalnych obliczeń niezbędnych do rozwiązania kilku równań różniczkowych używanych w Q-guidance^[4]. Używający komponentów wykonanych z germanu Mk. 1 korzystał z około 400 bramek, liczby porównywalnej z wykorzystywanymi przez współczesne zegarki cyfrowe^[4]. Cały system zapewniał pociskowi celność CEP 6000 stóp (1828,8 m) na dystansie 1200 mil morskich (2224 km)^[5].

2 czerwca 1964 roku USS „George Washington” (SSBN-598) powrócił do bazy Charleston w Karolinie Południowej, gdzie wyładowano z niego pociski A-1 w przygotowaniu do planowego remontu który miał przejść w Electric Boat w Groton w stanie Connecticut. W ten sposób zakończono rozpoczętą w listopadzie 1960 roku służbę tego okrętu z wyposażeniem w postaci pocisków Polaris A-1. Ostatnim okrętem typu George Washington który zakończył służbę z pociskami tego modelu był USS „Abraham Lincoln” (SSBN-602), z którego wyładowano pociski A-1 14 października 1965 roku. Z tym dniem, Polaris A-1 oficjalnie zakończyły służbę w amerykańskiej marynarce wojennej. Kolejno powracające do służby po przeprowadzeniu rutynowych remontów okręty typu SSBN598, wyposażano już w nowe pociski Polaris A-3^[6].

Do przenoszenia pocisków Polaris został przystosowany także włoski krążownik „Giuseppe Garibaldi”, lecz poza odpaleniami próbnymi w 1962 roku, nie przenosił faktycznie pocisków^[7].

• Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8. Brak numerów stron w książce