Okręty podwodne typu Grayback
| |
| Rodzaj okrętu | |
|---|---|
| Kraj budowy | |
| Projekt |
SCB 161 |
| Stocznia | |
| Użytkownicy | |
| Służba w latach |
1958-1984 |
| Uzbrojenie: | |
| 4 x Regulus I i 22 torpedy | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Załoga |
84 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
2671 długich ton |
| • w zanurzeniu |
3652 długich ton |
| Zanurzenie testowe |
700 stóp (213 metrów) |
| Długość |
98,27 metra |
| Szerokość |
9,15 metra |
| Napęd: | |
| 3 silniki wysokoprężne (6000 KM) 2 silniki elektryczne (4700 KM) | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Okręty podwodne typu Grayback – dwa amerykańskie okręty podwodne wybudowane na podstawie zmienionego projektu okrętów typu Tang, jako okręty służące do przenoszenia pocisków manewrujących Regulus I i Regulus II. Jednostki "Grayback" (SSG-574) oraz "Growler" (SSG-577) były jedynymi amerykańskimi okrętami podwodnymi z napędem spalinowo-elektrycznym, od samego początku konstruowanymi jako okręty rakietowe (ship submersible guided missile). Z uwagi na budowę tych jednostek przez dwie stocznie z których każda opracowywała własny projekt szczegółowy, jednostki te bardzo podobne zasadniczo, różniły się nieznacznie wymiarami i dostępnymi prędkościami pływania. Po wejściu do służby w 1958 brały udział w programach testowych pocisków "regulus", a następnie pełniły operacyjną służbę patrolową w ramach amerykańskiego systemu odstraszania jądrowego. Po wejściu do służby jądrowych okrętów podwodnych przenoszących rakietowe pociski balistyczne SLBM systemu "Polaris", marynarka amerykańska zrezygnowała z używania pocisków manewrujących, wobec czego USS "Growler" zakończył służbę w US Navy, a "Grayback" (SSG-574) został poddany przebudowie na transportowy okręt podwodny. W tej roli, jako jednostka przewożąca płetwonurków oraz komandosów, "Grayback" służył do 1984 roku, kiedy został ostatecznie skreślony z rejestru okrętów marynarki. "Growler" natomiast, po zakończeniu służby w marynarce został odholowany do Nowego Jorku, gdzie pełni rolę okrętu-muzeum, jako część ekspozycji Intrepid Sea-Air-Space Museum.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Norman Friedman, James L. Christley: U.S. Submarines Since 1945: An Illustrated Design History. Naval Institute Press. ISBN 1-55750-260-9.
- Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.