Syn Boży

Syn Boży (Syn Boga, Słowo Boże st.pol. Bożyc) – tytuł przysługujący w Nowym Testamencie tylko Jezusowi Chrystusowi.

Biblia

W Starym Testamencie synami Bożymi kilkukrotnie nazywani są aniołowie, naród wybrany, Izrael, został nazwany pierworodnym synem Bożym (Wj 4,22; Jr 3,19), wreszcie synami Bożymi nazywani są władcy z dynastii Dawidowej. Po zburzeniu Jerozolimy w VI w. p.n.e. tytuł Syn Boży przypisano obiecanemu Mesjaszowi, którego typem był Dawid. Tytuł „Syn” lub „Syn Boży” jest, obok tytułu Χριστός (Pomazaniec, Mesjasz, Chrystus), najważniejszym tytułem chrystologicznym w Nowym Testamencie. Występuje on we wszystkich tradycjach Nowego Testamentu^[1].

Teologia chrześcijańska

Według większości wyznań chrześcijańskich Słowo Ojca za sprawą Ducha Świętego wcieliło się w człowieka i narodziło się jako Jezus Chrystus, aby przez swoją śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie zbawić ludzkość.

W katolicyzmie

Jezus Chrystus jako Syn Boży, Wcielone Słowo, jest równy Bogu Ojcu i Duchowi Świętemu co do bóstwa, majestatu, wieczności i wszechmocy^[2]. Syn Boży ma podwójne narodziny – odwieczne z Boga Ojca i doczesne z Maryi. Jest równocześnie w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem (ciało i dusza) – jedną osobą, na którą składają się bóstwo oraz człowieczeństwo, dwie natury połączone unią osobową.

W wyznaniach antytrynitarnych

W wyznaniach antytrynitarnych uznawany jako syn Boga (filius Dei), ale mu nierówny i niedzielący z Bogiem Ojcem jednej natury – Bóg syn (deus Spiritus sanctus)^[3]^[4].

Syn Boży w teologii chińskiej

Osobny artykuł: Syn Boży (teologia chińska).

Teologia uprawiana na kontynencie europejskim oparta jest na pojęciach i definicjach zaczerpniętych z tomizmu, których brak jest w filozofii chińskiej. Z tego względu w teologii chińskiej istnieje osobny artykuł opisujący nieco inaczej Osobę Syna Bożego, a korzystający z dorobku filozofii chińskiej.

Zobacz też

antytrynitaryzm
Tomus ad Flavianum
arianizm
Filioque
Syn Człowieczy
Syn Boży – amerykański dramat biblijny z 2014 w reżyserii Christophera Spencera z Diogo Morgado w roli głównej

Przypisy

↑ Termin Syn Boży w Starym i Nowym Testamencie. W: Marek Jerzy Uglorz: Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki. Chrystologiczne wyznanie Listu do Hebrajczyków. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna, 2009, s. 47–49. ISBN 978-83-60273-11-1.
↑ Por. KKK 456-463
↑ Adam Jocher, Adam Zawadzki Obraz bibliograficzno-historyczny literatury i nauk w Polsce 1840, s. 183 – „Osobliwsza jest rzecz, że w pierwszym oddziale, de Deo et spiritibus, o Bogu i duchach, zamiast Deus filius, Deus spiritus sanctus, Bóg syn, Bóg duch święty, położono: Filius dei, Spiritus Sanctus.”
↑ Michał Wiszniewski Historya literatury polskiej 1844, s. 135 „Pózniejsi zbieracze xiazek Janua linguarum, Nomenclator, moze na ten slownik zapatrywali sie. Wyd. zr. 1638 byto zrobione dla szkól socynianskich, przez jakiegos Socynianina; bo prócz innych odmian , zaraz w piérwszym rozdziale de deo et spiritibus, zamiast Deus filius, deus Spiritus sanctus. Bóg syn, duch święty, położono Filius dei, Spiritus sanctus.”

[1] Termin Syn Boży w Starym i Nowym Testamencie. W: Marek Jerzy Uglorz: Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki. Chrystologiczne wyznanie Listu do Hebrajczyków. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna, 2009, s. 47–49. ISBN 978-83-60273-11-1.

[2] Por. KKK 456-463

[3] Adam Jocher, Adam Zawadzki Obraz bibliograficzno-historyczny literatury i nauk w Polsce 1840, s. 183 – „Osobliwsza jest rzecz, że w pierwszym oddziale, de Deo et spiritibus, o Bogu i duchach, zamiast Deus filius, Deus spiritus sanctus, Bóg syn, Bóg duch święty, położono: Filius dei, Spiritus Sanctus.”

[4] Michał Wiszniewski Historya literatury polskiej 1844, s. 135 „Pózniejsi zbieracze xiazek Janua linguarum, Nomenclator, moze na ten slownik zapatrywali sie. Wyd. zr. 1638 byto zrobione dla szkól socynianskich, przez jakiegos Socynianina; bo prócz innych odmian , zaraz w piérwszym rozdziale de deo et spiritibus, zamiast Deus filius, deus Spiritus sanctus. Bóg syn, duch święty, położono Filius dei, Spiritus sanctus.”

[1]