Seweryn Szczuka

Seweryn Kazimierz Szczuka

Kraj działania	I Rzeczpospolita
Data i miejsce urodzenia	22 października 1651 Białaszewo
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1727 Chełmno
Biskup pomocniczy chełmiński
Okres sprawowania	1704–1727
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	26 listopada 1703
Sakra biskupia	1704

Seweryn Kazimierz Szczuka herbu Grabie (ur. 22 października 1651 w Białaszewie, zm. 11 grudnia 1727 w Chełmnie) – polski szlachcic, biskup sufragan chełmiński.

W latach 1670–1672 uczył się w kolegium jezuickim w Reszlu, następnie obrał drogę kariery wojskowej i dopiero po skończeniu służby wojskowej wstąpił do stanu duchownego. W 1678 roku został studentem seminarium internum księży misjonarzy w Warszawie^[1]. Przyjął w 1683 roku święcenia kapłańskie. W 1687 występuje już jako kanonik chełmiński, był także kanonikiem gnieźnieńskim oraz proboszczem kościoła świętojańskiego w Toruniu. W 1693 i 1694, po śmierci biskupów Kazimierza Opalińskiego oraz Kazimierza Szczuki był generalnym ekonomem diecezji chełmińskiej. W 1701 został archidiakonem chełmińskim. 26 listopada 1703 został prekonizowany na sufragana chełmińskiego, sakrę biskupią przyjął w 1704. W latach 1712–1718, po przeniesieniu ordynariusza Teodora Potockiego na Warmię był administratorem diecezji sede vacante, a w czasach rządów bpa Alten Bokuma oficjałem.

W 1710 ufundował seminarium duchowne w Płocku przeznaczając na ten cel znaczą sumę 30 tys. zł. W 1720 konsekrował nową świątynię w Radoszkach. W 1724 wprowadził franciszkanów do świątyni Najświętszej Maryi Panny w Toruniu, która została odebrana ewangelikom na mocy wyroku sądowego to tzw. sprawie toruńskiej. Ufundował barokowy ołtarz św. Anioła Stróża oraz organy dla kościoła św. Jana w Toruniu.

• Mańkowski A., Prałaci i kanonicy katedralni chełmińscy od założenia kapituły do naszych czasów, Roczniki Towarzystwa Naukowego w Toruniu, R. 33, Toruń 1926, s. 208-210.