Przejdź do zawartości

Renato Guttuso

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Renato Guttuso
Ilustracja
Renato Guttuso
Data i miejsce urodzenia

26 grudnia 1911
Bagheria

Data i miejsce śmierci

18 stycznia 1987
Rzym

Narodowość

włoska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Muzeum artysty

Muzeum Renato Guttuso w Bagheria

Odznaczenia
Leninowska Nagroda Pokoju
Muzeum Renato Guttuso w Bagheria

Renato Guttuso (ur. 26 grudnia 1911 w Bagheria na Sycylii, zm. 18 stycznia 1987 w Rzymie) – włoski malarz i scenograf tworzący w XX wieku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Gioacchino Guttuso, geodety, i Giuseppiny d'Amico. Zachęcony przez ojca – akwarelistę amatora – uczył się malowania u miejscowego rzemieślnika, zajmującego się zdobieniem powozów. Po maturze rozpoczął studia prawnicze. Malarz-futurysta z Palermo, Pippo Rizzo wprowadził go do środowiska malarzy. Od roku 1929 rozpoczął publikacje artykułów o sztuce w czasopismach Il Selvaggio, L'Ora i Emporium. W roku 1931 przerwał studia prawnicze i przeniósł się do Rzymu.

W latach 1935–1936 odbył służbę wojskową. Zaprzyjaźnił się z kręgiem artystów o poglądach antyfaszystowskich, jak Giacomo Manzù, Elio Vittorini i Salvatore Quasimodo. W roku 1938 otrzymał reprodukcję obrazu Pablo Picasso Guernica, która zdecydowała o jego politycznym zaangażowaniu. W roku 1940 został członkiem podziemnej Włoskiej Partii Komunistycznej. Po wojnie został członkiem grupy włoskich malarzy-realistów, wywodził się z utworzonej przed wojną mediolańskiej grupy „Corrente” (należeli do niej Armando Pizzinato, Aldo Borgonzoni, Ernesto Treccani)[1]. Zajął się też scenografią. Od roku 1948 uczestniczył siedmiokrotnie w Biennale w Wenecji.

Był członkiem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Włoch (od 1951) i Światowej Rady Pokoju. W 1948 roku pełnił funkcję członka prezydium Światowego Kongresu Intelektualistów we Wrocławiu[2].

W 1952 roku otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za ilustracje do książki Juliana Stryjkowskiego pt. Bieg do Fragala[3].

W latach 1966–1968 był profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, a następnie Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Hamburgu. W 1971 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Palermo[4]. W 1972 roku za swoją działalność artystyczną został uhonorowany Międzynarodową Leninowską Nagrodą Pokoju, w 1976 został senatorem z ramienia Włoskiej Partii Komunistycznej, ponownie został wybrany na stanowisko senatora w 1979[5].

Jego obrazy znajdują się w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie[6].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W setną rocznicę jego urodzin 19 grudnia w muzeum w jego rodzinnym mieście Bagheria otworzono wystawę „Guttuso. Człowiek i sztuka”[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Huncwot.com, Renato Guttuso Malarstwo, rysunek - Zachęta Narodowa Galeria Sztuki [online], zacheta.art.pl [dostęp 2024-08-02] (pol.).
  2. 25 sierpnia 1948 r. Światowy Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju. Interia Nowa Historia. [dostęp 2018-04-21].
  3. Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 23 lipca 1952. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-08-02]. 
  4. RENATO GUTTUSO, quotazioni, biografia ed opere | Deodato Arte Intermediazioni [online] [dostęp 2024-08-02] (wł.).
  5. ARCHIVIO STORICO DELLE ELEZIONI - Consultazione dati
  6. Kolekcja Malarstwa Obcego. Muzeum Narodowe w Warszawie. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)].
  7. lewica.pl Sycylia: Wystawa w setną rocznicę urodzin Renato Guttuso