Przejdź do zawartości

Pistolet FP-45 Liberator

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
FP-45 Liberator
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Guide Lamp Company

Rodzaj

pistolet jednostrzałowy

Historia
Prototypy

1942

Dane techniczne
Kaliber

11, 43 mm

Nabój

.45 ACP (11,43 x 23 mm)

Magazynek

pojedynczy pocisk wprowadzany bezpośrednio do komory; zasobnik w rękojeści na 10 naboi[1]

Wymiary
Długość

141 mm[1]

Wysokość

117 mm

Długość lufy

101 mm[1]

Masa
broni

450 g[1]

Inne
Prędkość pocz. pocisku

250 m/s[1]

Zasięg skuteczny

5–10m

FP-45 Liberatoramerykański pistolet jednostrzałowy kalibru 11,43 mm, z okresu II wojny światowej produkowany dla Office of Strategic Services[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1942 roku United States Army zgłosiła przetarg na tani, masowo produkowany pistolet, który mógłby zostać zrzucany oddziałom ruchu oporu, bądź też partyzantom. Przyjęto projekt prostego, jednostrzałowego pistoletu, a jego produkcję powierzono firmie Guide Lamp Company, która wcześniej produkowała reflektory dla GM, miała więc doświadczenie w obróbce metali na skalę masową. W ciągu kilku miesięcy powstał ponad milion egzemplarzy, co pozostaje rekordem w historii sił zbrojnych.

Broń była rozwijana. Pod koniec wojny powstała dwustrzałowa odmiana FP-45. Posiadała ona dwie komory nabojowe umożliwiające oddanie dwóch strzałów w ciągu 10 sekund.

Do pomysłu taniej, jednostrzałowej broni dla ruchu oporu powrócono w czasie wojny wietnamskiej. CIA miała zamiar zaopatrywać w nią południowowietnamską partyzantkę walczącą z siłami komunistycznymi. W 1964 skonstruowano pistolet, który nosił nazwę Deer gun. Strzelał on nabojem 9x19 mm Parabellum.

Na cześć FP-45 został nazwany stworzony w 2013 roku przypominający go z wyglądu pierwszy na świecie pistolet wydrukowany za pomocą drukarki 3D[2].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Z założenia pistolet był przeznaczony dla oddziałów ruchu oporu. Miał posłużyć do zabicia wrogiego żołnierza z bliskiej odległości z zaskoczenia. A potem użytkownik miał posługiwać się zdobytą tym sposobem normalną bronią. W dużych ilościach były one zrzucane (w plastikowych torebkach i z komiksową instrukcją) na terenach zajętych przez wroga. Nie ma wzmianek o ich użyciu bojowym, ani też o skuteczności[1].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Szkielet broni wykonano w postaci dwóch znitowanych wytłoczek z blachy stalowej. Lufa o przewodzie gładkim była do niego przyspawana[1]. Zamek, wykonany w postaci odlewu stalowego, nie posiadał wyciągu łusek. Wybijano je po strzale specjalnym stempelkiem, lub innym zaimprowizowanym narzędziem (np. ołówkiem). W rękojeści broni mieścił się, zamykany zasuwką, pojemnik na 10 naboi owiniętych w komiksową instrukcję obsługi.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h Martin J. Dougherty: Broń strzelecka od roku 1860 do współczesności. Bremen: MAK, 2010, s. 44-45. ISBN 978-3-939991-73-1.
  2. Chris Gayomali: Everything you need to know about the world's first 3D-printed handgun. theweek.com. [dostęp 2024-09-03]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]