Park Narodowy Hoge Kempen

Park Narodowy Hoge Kempen

Nationaal Park Hoge Kempen

park narodowy
Państwo	Belgia
Położenie	Limburgia (Belgia) Region Flamandzki
Data utworzenia	2006
Powierzchnia	57 km²
Położenie na mapie Belgii Park Narodowy Hoge Kempen
51°00′N 5°40′E/51,000000 5,666667
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Park Narodowy Hoge Kempen (niderl. Nationaal Park Hoge Kempen) – park narodowy w Limburgii w Regionie Flamandzkim Belgii. Założony w 2006 roku, obejmuje ochroną obszar ponad 57 km² wrzosowisk i lasów z wieloma głazami naniesionymi z Ardenów przez Mozę w okresie epoki lodowej.

W 2011 roku Park Narodowy Hoge Kempen został wpisany na belgijską listę informacyjną UNESCO – listę obiektów, które Belgia zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Park znajduje się w Limburgii w Regionie Flamandzkim na terenie gmin Dilsen-Stokkem, Maasmechelen, Zutendaal, Lanaken, Genk i As^[1]. Jego powierzchnia zajmuje ponad 57 km²^[1].

Początki prac nad utworzeniem parku sięgają lat 90. XX wieku, kiedy powstała w 1990 roku organizacja Regionaal Landschap Kempen en Maasland (RLKM) zaczęła działać na rzecz powstania parku^[2]. W 1998 roku rząd Flandrii zlecił jej napisanie masterplanu, który został przedłożony minister regionu w 2001 roku^[2]. W 2002 roku projekt został przyjęty do realizacji^[2]. W 2004 roku otwarto zielony most, który połączył tereny Hoge Kempen przedzielone autostradą^[2]. Uroczyste otwarcie parku miało miejsce 23 marca 2006 roku w obecności m.in. przedstawicieli władz lokalnych i regionalnych oraz komisarza UE ds. środowiska Stawrosa Dimasa^[2].

W 2011 roku Park Narodowy Hoge Kempen został wpisany na belgijską listę informacyjną UNESCO – listę obiektów, które Belgia zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO^[3].

Teren parku ma charakter pagórkowaty ze wzniesieniami ok. 50–100 m^[4]. Obejmuje wrzosowiska i lasy z wieloma głazami naniesionymi z Ardenów przez Mozę w okresie epoki lodowej^[4].

Z uwagi na słabą jakość gleb (piaski i żwiry) nie nadającą się do działalności rolniczej, na obszarze tym rozwinął się wypas owiec i bydła^[4]. Aby zapewnić paszę dla zwierząt stosowano regularne koszenie i wypalanie roślinności, co przyczyniło się do powstania wrzosowisk^[4].

Lasy iglaste zostały posadzone przez człowieka, by dostarczać belek drewnianych na potrzeby znajdujących się w okolicy kopalń węgla kamiennego, które funkcjonowały przez 90 lat^[4]. Ponadto w regionie wydobywano żwir i piasek^[4].

Na terenie parku występuje ponad 7 tys. gatunków flory i fauny^[4].

Wrzosowiska porastają wrzos zwyczajny i wrzośce^[5]. Żyje tu wiele ptaków, m.in. numenius, lerka i lelkowate^[5].

We wschodniej części parku, o bardziej kontynentalnym klimacie, rośnie m.in. dąb bezszypułkowy^[5]. Na południowych zboczach pagórków występują ciepłolubne owady, m.in. siwoszek błękitny i paź królowej^[5].

Ponadto na terenie parku spotkać można gniewosza plamistego, żabę moczarową, ropuchę paskówkę i jaszczurkę żyworodną^[5]. Lasy zamieszkują stada jeleni^[5].