Nancy Reagan

Nancy Reagan

Nancy Reagan (1983)
Pełne imię i nazwisko	Nancy Davis Reagan
Imię i nazwisko po urodzeniu	Anne Frances Robbins
Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1921 Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	6 marca 2016 Los Angeles
Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych
Okres	od 20 stycznia 1981 do 20 stycznia 1989
Poprzedniczka	Rosalynn Carter
Następczyni	Barbara Bush
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Nancy Davis Reagan (ur. jako Anne Frances Robbins 6 lipca 1921 w Nowym Jorku, zm. 6 marca 2016 w Los Angeles) – amerykańska aktorka i pierwsza dama, żona byłego prezydenta USA Ronalda Reagana urzędującego w latach 1981–1989.

Anne Frances Robbins urodziła się 6 lipca 1921 roku^[a] w Nowym Jorku, jako córka sprzedawcy samochodów i aktorki^[1]. Jej ojciec opuścił rodzinę zaraz po narodzinach Anne^[1]. Nancy została oddana pod opiekę ciotce, mieszkającej w stanie Maryland^[1]. W 1929 jej matka, Edith Luckett, poślubiła neurochirurga Loyala Davisa, który zapewnił dostatnie warunki życia swojej pasierbicy^[2]. Mieszkali w Chicago, gdzie przyszła pierwsza dama uczęszczała do szkoły Girls Latin School^[2]. W 1939 roku zaczęła studia z zakresu dramaturgii na Smith College w Northampton^[2].

Po zakończeniu studiów w 1943 roku, pracowała jako sprzedawczyni, a następnie dostała angaż w teatrze w Detroit^[2]. Była w tym czasie związana z Kimem White, jednak związek zakończył się, gdyż Nancy chciała się skupić na aktorstwie^[2]. Wkrótce potem pojechała do Nowego Jorku, gdzie poznała Benny’ego Haua, wiceprezydenta Metro-Goldwyn-Mayer^[3]. W 1949 wyjechała do Hollywood, gdzie podpisała kontrakt z MGM i wystąpiła w kilku rolach drugoplanowych, jak Shadow on the Wall i Lekarz i dziewczyna^[3]. Dwa lata później poznała swojego przyszłego męża, Ronalda Reagana^[3]. Wkrótce potem zaczęli się spotykać, a w międzyczasie Nancy dostała główną rolę w The Next Voice You Hear...^[4]. W filmie Hellcats of the Navy wystąpiła razem z Reaganem^[5]. Po występie w Talk about a Stranger odeszła ze studia MGM^[5]. Ronalda Reagana poślubiła 4 marca 1952 roku, a w podróż poślubną nowożeńcy udali się do Phoenix^[5].

Po ślubie zamieszkali w domu Nancy w Westwood, jednak Ronald zatrzymał swoje mieszkanie w innej części Los Angeles^[5]. Jeszcze w 1952 przeprowadzili się do Pacific Palisades^[6]. Gdy Reagan został gubernatorem Kalifornii, oboje zamieszkali w Sacramento, lecz nie w oficjalnej rezydencji gubernatorskiej, ale w prywatnym, wynajętym domu^[7]. Nancy oprócz prowadzenia domu, wizytowała szpitale i spotykała się z weteranami wojny wietnamskiej^[8]. Gdy jej mąż postanowił ubiegać się o prezydenturę, przyszła pierwsza dama postanowiła napisać biografię Reaganów^[8]. Wynajęła do tego zadania publicystę Billa Libby’ego^[8]. Książka ostatecznie była wielokrotnie cenzurowana przez Nancy – pominięto w niej m.in. informacje o jej życiu osobistym oraz datę urodzin pierwszego dziecka^[8]. W czasie kampanii przed wyborami prezydenckimi w 1980, popełniła gafę, która zaowocowała oskarżeniami o uprzedzenia rasowe^[9]. Mimo to Ronald wygrał wybory i został prezydentem^[9].

Jako nowa pierwsza dama, Nancy chciała prezentować styl, podobny do Jacqueline Kennedy i w tym celu zaprosiła do współpracy Letitię Baldrige^[10]. Zaraz po wprowadzeniu do Białego Domu, zamierzała go urządzić od nowa^[11]. Jak każda pierwsza rodzina, Reaganowie otrzymali 50 tysięcy dolarów na ten cel, jednak dla Nancy ta kwota była niewystarczająca^[11]. Przyzwyczajona do luksusu i dostatku, zebrała ponad 800 tysięcy dolarów na renowację siedziby prezydenckiej^[11]. W ciągu pierwszego roku pobytu w Białym Domu przeprowadziła renowację pierwszego i drugiego piętra, co niekorzystnie wpłynęło na opinię społeczeństwa o pierwszej damie^[11]. Zarzucano jej, że zbyt mało interesuje się problemami ubogich, żyjąc w przepychu^[11]. Gdy dowiedziała się o wynikach badań opinii publicznej, wynajęła Landona Parrina, który miał przygotować jej przemówienia i zadbać o lepszy wizerunek^[12]. Jej drogie stroje uformowały jednocześnie nowy trend w modzie^[13].

W 1981 roku był członkinią oficjalnej delegacji amerykańskiej, goszczącej na ślubie brytyjskiego następcy tronu, księcia Karola z księżną Dianą^[13]. W ramach ocieplenia wizerunku angażowała się w akcji dobroczynne – popularyzację adopcji czy współpracę z weteranami wojny wietnamskiej^[12]. Rozpoczęła także program walki z alkoholizmem i narkomanią, zwłaszcza wśród młodzieży^[14]. W 1985 zorganizowała nawet międzynarodową konferencję, na którą zaprosiła siedemnaście pierwszych dam z innych krajów^[14].

Według badań Instytutu Gallupa, większość Amerykanów uważała, że Nancy miała duży wpływ na politykę męża^[15]. Ona sama częściowo potwierdziła te informacje w 1987 roku^[15]. Miała znaczący wpływ na politykę kadrową: po ogłoszeniu wniosków z raportu komisji Towera, powołanej w wyniku afery irańskiej, domagała się zwolnienia szefa personelu Białego Domu, Donalda Regana^[16]. Oprócz tego, doprowadziła do dymisji sekretarza stanu Alexandra Haiga, sekretarza zasobów wewnętrznych Jamesa Watta, doradcę ds. bezpieczeństwa narodowego, Richarda Allena i szefową Environmental Protection Agency Anne Burford^[16]. Te działania spotkały się ze zdecydowaną krytyką opinii publicznej^[16]. Oprócz nadmiernej ingerencji w politykę personalną, pierwszej damie zarzucano kontakty z astrolog, Joan Quingley^[17]. Nancy zapewniała, że konsultowała się z Quingley, jednak nie miało to żadnego wpływu na działania prezydenta^[17].

Po zakończeniu kadencji prezydenckiej, Reaganowie zamieszkali w bogatej dzielnicy Los Angeles, Bel Air^[18]. W 1989 roku Nancy opublikowała swoje pamiętniki pt. „My Turn”, w których częściowo odpowiadała na krytykę, którą była obarczona, mieszkając w Waszyngtonie^[19]. Ponownie zaangażowała się także w walkę z narkomanią i alkoholizmem^[20]. W 1990 roku zorganizowała pierwszy, doroczny turniej tenisowy, z którego dochód przeznaczany jest na Fundację im. Nancy Reagan^[20]. 27 lipca 2000 – w uznaniu za służbę dla narodu – została uhonorowana Złotym Medalem Kongresu^[21], a w 2001 roku za swoją działalność otrzymała Prezydencki Medal Wolności^[22].

Gdy w 1994 roku Ronald Reagan ogłosił, że cierpi na chorobę Alzheimera, Nancy skupiła się na opiece nad nim^[20]. Sytuacja ta doprowadziła także do znacznego polepszenia kontaktów Reaganów z ich dziećmi, z którymi nie byli w najlepszych stosunkach^[20]. W 2002 roku Nancy opublikowała korespondencję pomiędzy nią a Ronaldem zatytułowaną „Kocham Cię Ronnie. Listy Ronalda Reagana do Nancy Reagan”^[23]. Były prezydent zmarł 5 czerwca 2004 roku^[22].

Pierwsza dama miała konserwatywne poglądy – sprzeciwiała się poprawce do Konstytucji mówiącej o równouprawnieniu kobiet, aborcji czy ograniczeniu dostępu do broni^[14]. W 1994 roku zmieniła zdanie w sprawie aborcji i ogłosiła, że popiera jej legalizację^[20]. Popierała także badanie komórek macierzystych, upatrując w tym nadziei na znalezienie lekarstw na choroby Alzheimera, Parkinsona czy cukrzycy^[22].

Kłopoty ze zdrowiem Nancy Reagan zaczęły być widoczne w 2008. 4 lata później doznała upadku w swoim domu w Bel Air i została przewieziona do Centrum Zdrowia Świętego Jana w Santa Monica w Kalifornii^[24]. Lekarze poinformowali, że nie odniosła znaczniejszych obrażeń. Zmarła 6 marca 2016 w swoim domu z powodu niewydolności serca^[25]. Dzień później prezydent USA Barack Obama, w związku ze śmiercią byłej pierwszej damy, nakazał opuścić flagi do połowy masztu^[26]. Pogrzeb Nancy Reagan odbył się 11 marca 2016, została pochowana na wzgórzu koło Biblioteki Prezydenckiej imienia Ronalda Reagana w Simi Valley^[27][28]. W uroczystościach oprócz najbliżej rodziny wzięła udział m.in. ówczesna pierwsza dama USA Michelle Obama, były prezydent George W. Bush z małżonką Laurą Bush, żony poprzednich prezydentów Rosalynn Carter i Hillary Clinton, były premier Kanady Brian Mulroney i były gubernator Kalifornii Arnold Schwarzenegger, a także Caroline Kennedy, córka prezydenta Johna F. Kennedy’ego oraz dzieci prezydentów Lyndona B. Johnsona, Richarda Nixona oraz Gerarda Forda^[27].

Przed poślubieniem Reagana, Nancy Davis spotykała się z aktorami Robertem Walkerem, Robertem Stackiem, a także ze scenarzystą Leonardem Spigelgassem^[5]. Ronalda Reagana poślubiła 4 marca 1952 roku w San Fernando Valley^[5]. Mieli dwoje dzieci: córkę Patricię (ur. 22 października 1952)^[29] oraz syna Ronalda Prescotta (ur. 20 maja 1958)^[6]. Pomiędzy rokiem 1952 a 1958 Nancy kilkakrotnie poroniła^[6].

• Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).

• Nancy Davis Reagan. Biały Dom. [dostęp 2016-12-15]. (ang.).