Przejdź do zawartości

Michaił Szyła

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Szyła
Міхаіл Шыла
młodszy sierżant młodszy sierżant
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1920
Owzicze

Data i miejsce śmierci

22 grudnia 1998
Pińsk

Przebieg służby
Lata służby

1944–1946

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

447 pułk piechoty 397 Dywizji Piechoty 61 Armii

Główne wojny i bitwy

front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Sławy III klasy Medal „Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej” I klasy (ZSRR) Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina”

Michaił Dawydawicz Szyła, Michaił Dawydowicz Szyło (biał. Міхаіл Давыдавіч Шыла, ros. Михаил Давыдович Шило, ur. 9 listopada 1920 we wsi Owzicze, zm. 22 grudnia 1998 w Pińsku) – radziecki wojskowy w stopniu młodszego sierżanta, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w białoruskiej rodzinie chłopskiej. Skończył 7 klas, pracował w przedsiębiorstwie torfowym Górski Mech w rejonie janowskim, na początku lipca 1941 znalazł się na terytorium okupowanym przez Niemców. Działał w podziemnej organizacji komsomolskiej w swojej wsi, a w liutym 1943 wstąpił do radzieckiego oddziału partyzanckiego im. Siergieja Łazo będącego częścią Brygady im. Mołotowa działającej na terytorium tzw. obwodu pińskiego[a]. W końcu marca 1944 brygada połączyła się z wojskami 2 Frontu Białoruskiego. W maju 1944 M. Szyła został włączony do regularnej Armii Czerwonej, do oddziału karabinów maszynowych 447 pułku piechoty 397 Dywizji Piechoty. Walczył na 1 Froncie Białoruskim, 3 i 1 Nadbałtyckim i ponownie 1 Białoruskim, był ciężko ranny. Szczególnie wyróżnił się podczas operacji warszawsko-poznańskiej. Jako dowódca działa 447 pułku piechoty 397 Dywizji Piechoty 61 Armii 1 Frontu Białoruskiego w stopniu młodszego sierżanta w walkach na przedpolach Piły brał udział w odparciu trzech niemieckich kontrataków i zabiciu ponad 70 żołnierzy i oficerów wroga. 2 lutego 1945 w walkach o Rusinowo k. Wałcza zniszczył karabin maszynowy wroga i zabił, według oficjalnych danych radzieckich, 95 hitlerowców. W 1946 został zwolniony do rezerwy. Od 1947 należał do WKP(b), w 1948 skończył szkołę partyjną w Pińsku. Mieszkał w Janowie, był m.in. kierownikiem działu ubezpieczeń społecznych rejonu janowskiego, później przeniósł się do Pińska. Jego imieniem nazwano ulice w Janowie i Pińsku.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  1. według prawa międzynarodowego okupowanego terytorium Polski

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]