Larry Brown

Larry Brown

Trener
Pseudonim	Larry
Data i miejsce urodzenia	14 września 1940 Brooklyn, Nowy Jork
Wzrost	175 cm
Masa ciała	98 kg
Kariera
Szkoła średnia	Long Beach (Lido Beach, Nowy Jork)
College	North Carolina (1960–1963)
Draft	1963, numer: 55 Baltimore Bullets
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1963–1965 Akron Wingfoots (AAU) 1967–1968 New Orleans Buccaneers (ABA) 1968–1971 Oakland Oaks/Washington Caps/Virginia Squires (ABA) 1971–1972 Denver Rockets (ABA)
Kariera trenerska Lata Drużyna 1965–1967 North Carolina Tar Heels (asystent) 1972–1974 Carolina Cougars (ABA) 1974–1979 Denver Nuggets 1979–1981 UCLA 1981–1983 New Jersey Nets 1983–1988 Kansas Jayhawks 1988–1992 San Antonio Spurs 1992–1993 Los Angeles Clippers 1993–1997 Indiana Pacers 1997–2003 Philadelphia 76ers 2003–2005 Detroit Pistons 2005–2006 New York Knicks 2008–2010 Charlotte Bobcats 2012–2016 SMU Mustangs
Dorobek medalowy Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Tokio 1964 koszykówka
Multimedia w Wikimedia Commons

Lawrence Harvey Brown (ur. 14 września 1940 w Nowym Jorku) – amerykański koszykarz oraz trener ligi NBA, żydowskiego pochodzenia, obecnie trener drużyny SMU Mustangs z Southern Methodist University.

W swojej ponad 30-letniej karierze, rozegrał ponad 1000 spotkań w ligach ABA oraz NBA. Jest również jedynym trenerem w historii NBA, który doprowadził 7 zespołów do playoffów. Pomimo swoich licznych sukcesów, swój pierwszy tytuł mistrzowski najlepszej koszykarskiej ligi świata zdobył dopiero w 2004 roku wraz z drużyną Detroit Pistons.

Znany jest z narzucania swoim zawodnikom stylu gry zespołowej, opierającej się na twardej, fizycznej obronie.

Larry Brown odbył swoje studia na uniwersytecie w Karolinie Północnej, gdzie grał na pozycji rozgrywającego. Pomimo swoich zalet, Larry postrzegany był jako gracz o zbyt niskim wzroście, aby móc rozwinąć się w NBA, z tego powodu dołącza do niższej ligi - NABL. Jednakże, zostaje wybrany do drużyny biorącej udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1964 roku w Tokio.

Brown dołącza do ligi ABA, gdzie występuje w takich zespołach jak: New Orleans Buccaneers (1967-1968), Oakland Oaks (1968-1969), Washington Caps (1969-1970), Virginia Squires (1970-1971) i Denver Rockets (1971-1972). Podczas tego okresu, trzy razy uczestniczył w All-Star Game oraz zdobył tytuł MVP w 1968 roku.

Zostaje trenerem drużyny Denver Nuggets występującej w lidze ABA, z którą trzy razy zdobywa tytuł trenera roku w przeciągu czterech lat.

W roku 1979, opuszcza zespół z Denver i zostaje trenerem drużyny uniwersytetu kalifornijskiego, którą prowadzi przez następne dwa lata. W roku 1981, dołącza do zespołu New Jersey Nets, z którymi również współpracuje przez okres dwóch lat, aby następnie powrócić do NCAA i trenować drużynę z uniwersytetu w Kansas, z którymi zdobywa tytuł w 1988 roku. Powraca następnie do NBA, gdzie prowadzi drużynę Los Angeles Clippers oraz San Antonio Spurs. Jest jednym z nielicznych trenerów, któremu udało się doprowadzić Clippers aż do play-offów.

W latach 1993–1997, trenując zespół Indiana Pacers zapisuje się do historii jako jeden z najlepszych trenerów tej drużyny. Aż dwa razy doprowadził zespół do finałów konferencji. Jednakże, nie udało im się dojść do meczu finałowego.

W 1997 roku, Larry Brown, zostaje trenerem Philadelphia 76ers. W trakcie pierwszego sezonu, polepsza bilans zwycięskich meczów drużyny o 9 wygranych. Natomiast, w kolejnym roku, dzięki Brownowi klub osiąga pierwszy pozytywny bilans w sezonie od 1990.

Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2000 pełni funkcję asystenta trenera drużyny, z którą zdobywa złoty medal, pokonując w finale Francję. Zostaje pierwszą osobą, która była zarazem zawodnikiem oraz trenerem męskiej drużyny koszykarskiej reprezentującej barwy Stanów Zjednoczonych.

Z biegiem lat, klub Sixers staje się coraz lepszy, aby ostatecznie w 2001 roku, dojść do meczu finałowego ligi NBA, podczas którego Brown zdobywa tytuł trenera roku. Jednakże, zespół zostaje pokonany przez Los Angeles Lakers po 5 spotkaniach. Pomimo sezonu obfitującego w sukcesy, pomiędzy Larrym Brownem a zawodnikiem Allenem Iversonem, często dochodziło do sprzeczek. Jeden z najlepszych koszykarzy w NBA często pozwalał sobie na opuszczanie treningów. Wydaje się więc, że to właśnie z tego powodu, trener postanowił zmienić otoczenie.

W trakcie lata 2003, prowadzi narodową drużynę Stanów Zjednoczonych w kwalifikacjach do Igrzysk Olimpijskich. Dzięki takim gwiazdom jak Tim Duncan czy Allen Iverson, zespół łatwo kończy rozgrywki na pierwszym miejscu.

Po sześciu sezonach spędzonych w Filadelfii, 2 czerwca 2003, Larry Brown, zostaje 24 trenerem Detroit Pistons. To właśnie z tą drużyna zdobywa tytuł NBA w 2004 konsekwentnie realizując swój styl gry polegający na twardej obronie. Zostaje pierwszym trenerem, który zdobył zarazem tytuł uniwersytecki oraz tytuł NBA.

Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2004 prowadząc narodową drużynę, zdobywa brązowy medal.

W 2005, ponownie doprowadza zespół Detroit do finałów NBA. Jednakże, klub przegrywa z San Antonio Spurs po siedmiu ciężkich meczach. Larry Brown zostaje zwolniony przez menadżerów drużyny powołujących się na kłopoty zdrowotne trenera, które były powodem częstych absencji w trakcie sezonu.

Zostaje zaangażowany do współpracy z New York Knicks – zespołem, który właśnie przeżywał kryzys. Mimo tego, dla Browna najważniejsza była możliwość pracy w swoim rodzinnym mieście.

W czerwcu 2006, zostaje zwolniony przez New York Knicks, którzy na jego miejsce angażują Isiaha Thomasa.

Do 2008, zajmuje stanowisko wiceprezydenta drużyny Philadelphia 76ers, po czym zostaje nowym trenerem Charlotte Bobcats.

• Mistrz AAU (1964)^[1]
• 2-krotnie zaliczany do AAU All-American (1964–1965)^[1]

• Mistrz ABA (1969)^[2]
• MVP meczu gwiazd ABA (1968)^[3]
• 3-krotny uczestnik meczu gwiazd ABA (1968–1970)^[4][5]
• Wybrany do II składu ABA (1968)^[6]
• Lider:
  • sezonu zasadniczego w asystach (1968-1970)^[2]
  • play-off w:
    • średniej asyst (1968–1970)^[7]
    • skuteczności rzutów wolnych (1972)^[8]

• Lider wszech czasów ABA w średniej asyst:
  • 6,67^[9]
  • w play-off (6,81)^[10]
• Rekordzista ABA w:
  • liczbie asyst:
    • (506) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1967-68) przez debiutanta
    • (129) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1968) przez debiutanta w play-off
  • średniej asyst:
    • (6,49) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1967/68) przez debiutanta
    • (7,59) uzyskanych w trakcie pojedynczego sezonu (1968) przez debiutanta w play-off

• Mistrz olimpijski (1964)^[11]

• Dołączenie do Hall of Fame w 2002 roku^[12]

• Brązowy medalista olimpijski 2004^[13]

• 1988 : Mistrz rozgrywek NCAA Division I z drużyną uniwersytecką z Kansas^[12]
• Finalista NCAA Division I (1980)^[14]
• Finalista Turnieju NIT (2014)^[15]
• Trener Roku Dystryktu VII (przez USBWA – 2014)^[15]
• Naismith Coach of the Year (2014)^[15]
• Henry Iba National Coach of the Year (2014)^[15]
• Trener Roku Naismith College (1988)^[15]
• Trener Roku Konferencji Big Eight (1986)^[15]

• Finalista ABA (1976)
• Trzykrotnie wybierany trenerem roku (1973, 1975–1976)^[6]

• 2001 : trener roku ligi NBA^[12]
• 2001 : finalista NBA z Philadelphia 76ers^[12]
• 2004 : mistrzostwo NBA z Detroit Pistons^[16]
• 2005 : finalista NBA z Detroit Pistons^[17]
• 1977, 2001: trener składów All-Star^[17]

• Trener Roku USA Basketball (1999)^[12]